ฟื้น

“ อืม เฮือก ” เจียเหรินสูดลมให้ใจเขาปอดอย่างหนักหลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมา รอบตัวของเขาเหมือนเป็นห้องเล็กๆทรงสมัยโบราณคล้ายคล้ายจีนโบราณ ข้างนอกหน้าต่างไม่มีแสงลอดผ่านน่าจะเป็นยามคำคืนแล้ว

“อ่า เราดันมาเข้าร่างคนเช่นนี้ ดิออร์นายค้นหาร่างที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไงนะ”เจียเหรินไม่ได้สนใจรอบข้างมากนักเพราะเขาเคยใช้ชีวิตมาแล้วทุกรูปแบบ ที่เขาติดใจที่อดีตผู้ช่วยของเขาดันเลือกร่างนี้ให้ต่างหากเล่า ก็สมกับเป็นระบบผู้ช่วยตัวร้ายหละนะ ร่างนี้เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปี ชื่อ สวีเจียเหริน เหมือนกับเขาไม่ผิดเพี้ยน หากแต่ลักษณะนิสัยไม่เหมือนกันนักเพราะ เจ้าของร่างนี้เป็นบุตรชายคนที่สามของครอบครัวสวี ซึ่งมีพี่ชายสองคนและน้อชายอีกสองคน เจ้าของร่างถูกสั่งสอนมาตลอดชีวิตให้มีความกตัญญู แม้เขาจะแต่งงานแล้วก็ตามหากยังอยู่ใต้ชายคาสกุลสวีร่วมกับพี่น้อง พี่สะใภ้ น้องสะใภ้ พ่อและแม่ และหลานๆลูกของพี่ชายและน้องชายเป็นครอบครัวใหญ่ที่น่าอึดอัดนัก และยังต้องทำงานเพื่อคนสกุลสวีทุกคน เจ้าของร่างไม่ใช่ไม่ดีต่อคนสกุลสวีเขาดีมากและกตัญญูมาก หากแต่เขากลับบกพร่องการเป็นสามีที่ดี ฮั่วหลานหง หญิงสาวสกุลฮัวของหมู่บ้านข้างๆแต่งเข้ามาสกุลสวีไม่ได้มีคืนวันที่ดีนัก หลังแต่งเข้ามาสกุลสวีไม่ต่างจากควายจากม้าก้มหน้ารับใช้คนสกุลสวี แม่สามีไม่กรุณา สามีไม่รัก ไม่เคยสนใจหรือเห็นใจเลยสักนิด 

“อ่า ท่านพี่ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ ขะ ข้าจะไปนำน้ำแกงมาให้ท่านพี่นะเจ้าคะ” หญิงสาวนางหนึ่งทักขึ้นระหว่างเจียเหรินกำลังอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่ ก่อนนางจะรีบเดินออกจากห้องเห็นแค่เเผ่นหลังบางอยู่ไวๆเหมือนกับกลัวเขาเสียมากมาย

“ ไอ้เจ้าของร่างนี้…นางน่าส่งสารเช่นนี้เจ้ายังทำนางได้ลง ช่างเลวทรามจริงๆ” เจียเหรินสบถออกมาเสียงดัง หลังจากเขามองเห็นฮัวหลานหงแล้วนางน่าสงสารยิ่งนัก นางแต่งเข้ามาตั้งแต่อายุสิบห้าปีจนผ่านมาสองปีแล้วนางยังไม่ได้ให้กำเนิดบุตรแม้แต่คนเดียว เรื่องนี้ทำให้เจ้าของร่างเดิมเสียหน้าเป็นอย่างมากเขามักโดนพี่น้องพูดจากระทบกดข่มอยู่หลายหน แม้แต่น้องชายที่แต่งงานช้ากว่าหนึ่งปียังมีบุตรชายอายุได้ขวบปีแล้ว หากเขากลับไม่กล้าทำอะไรพี่น้องของเขา กลับเอามาลงกลับภรรยาของตน เมามายก็หาเรื่องทะเลาะทุบตียกเรื่องที่นางเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ที่มารดาของตนชอบบ่นให้นางทุกวันมาพูดมาด่ากราดเสียเทเสียอยู่ร่ำไป

“ไอ้ชั่วเอ้ย นางยังเด็กนักอายุก็พึ่งจะสิบเจ็ด หากแต่ร่างกายขาดสารอาหารซี๊ดเซียวซ้ำเจ้ายังทุบตีนางอยู่ทุกเมื้อเชื่อวันเช่นนี้นางรอดมาได้ขนาดนี้ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว ไม่ต้องคิดเรื่องคลอดบุตรเลยด้วยซ้ำ แถมมันยังไม่ใช่ความผิดของนาง”

“ทะ ท่านพี่เจ้าคะ ข้านำน้ำแกงมาให้แล้วเจ้าคะ” หลานหงยกน้ำแกงไก่เข้ามาอย่างระมัด เงยหน้ามองสามีของตนอย่างขลาดกลัว

“อืม ขอบใจมาหลานเอ๋อ” 

“มะเป็นไรเจ้าคะ ท่านพี่เป็นสามีของข้า ท่านฟื้นขึ้นมาข้าก็ยินดีมากแล้ว” หลานหงตื่นกลัวยิ่งนักสามีของตนที่เอะอะก็หาเรื่องทุบตีนาง กลับรับน้ำแกงจากนางแถมยังพูดเพราะรื่นหูปะปนน้ำเสียงออดอ้อนอยู่ในทีอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อน หากแต่นางยังดีใจที่สามีนางฟื้นมากจากอาการจับไข้เสียหลายวันหากเขาเป็นอะไรไปนางไม่รู้ว่าคนสกุลสวีจะทำเช่นไรกับนางอีก นางยอมให้สามีทุบตีนางทุกวันยังดีกว่าเสียเขาไป เพราะฮั่วหลานหงเป็นสตรีที่ถูกสั่งสอนให้พึ่งพาสามีเป็นเสาหลัก หากไม่มีสามีอยู่นางจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

"อืม มาม๊ะ เจ้ามานั่งข้างพี่สักหน่อยเถิด" ยิ่งเห็นเจียเหรินยิงสงสารปนเอ็นดูนางยิ่งนัก ภรรยาของตนนางนี้ หากได้บำรุงสักนิดนางคงเป็นหญิงที่งดงามเป็นแน่ยิ่งดวงตาดวงตาดอกท้อที่นางมองมาที่เขานั้นช่างน่ารักเสียจริง จนเขาอดไม่ได้ที่จะคว้าข้อมือน้อยๆของนางให้นั่งลงข้างๆตนเอง

“ท่านพี่ ขะข้า เจ้าคะท่านพี่” หลานหงแม้ยังรู้สึกกลัว แต่นางไม่เคยขัดใจสามีของนางสักครั้งจึงค่อยนั่งลงข้างๆเหรินเจียอย่างว่าง่าย

“หลานเอ๋อเจ้าไม่ต้องกลัวพี่แล้ว พี่ล้มป่วยครั้งนี้เหมือนพี่ได้ก้าวผ่านขุมนรกออกมาแล้ว พี่สำนึกได้แล้ว ที่ผ่านมาพี่ทำร้ายเจ้ามามาก พี่ขอโทษเจ้าจริงๆ” เจียเหรินไม่รู้จะอธิบายนิสัยที่เปลี่ยนไปกะทันหันนี้อย่างไรและเขาไปได้ต้องการจะทำตามนิสิยเดิมของเจ้าของร่างเดิมอีกต่อไป เขาจึงได้อธิบายไปเช่นนี้แม่จะไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่นัก แต่ก็ช่วยไม่ได้ แถให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน

“อึก.. ไม่ไปไรท่านพี่ข้าไม่เป็นไร ข้าไม่กล่าวโทษท่านพี่ อึก…ข้าเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ดังเช่นท่านแม่ว่า อึก.. ข้ามันเป็นหญิงที่ไม่ได้เรื่องเอง” หลานหงกลั้นเสียงสะอื้นของนางไว้นางไม่เคยโทษสามีมันเป็นความผิดของนางเองทั้งหมดหากแต่พอได้ยินสามีพูดขอโทษตนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนนางก็อดตื้นตันไม่ได้

หมับ

“ ไม่ต้องร้องแล้ว เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ต่อไปแม้นเจ้าจะไม่มีบุตร ข้าจะไม่ทำให้เจ้าได้รับความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย” เจียเหรินคว้าหลานหงเข้ามากอดแน่น เขาได้ให้คำมั่นกับทั้งนางและตัวเขาเองแม้นตอนนี้นางอาจะยังไม่เชื่อเขาอย่างสนิทใจ แต่ในอนาคตเขาต้องทำได้อย่างที่พูดไว้แน่นอน

“เจ้าคะท่านพี่ ข้าเชื่อท่านพี่” นางเชื่อคำพูดของเจียเหริน แม้จะเป็นฝันเพียงตื่นหนึ่ง พรุ่งนี้หากตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างกลับมาเป็นเช่นก่อนหน้านี้นางก็จะไม่เสียใจ ได้แต่เก็บความรู้สึกของวันนี้ไว้ในใจให้ได้มากที่สุด

“เราพักผ่อนกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว” คืนนี้เจียเหรินนอนกอดภรรยาที่ตัวเล็กกว่าเขาเกือบเท่าตัวนอนหลับอย่างสบายใจตลอดทั้งคืน