1. ความรักที่มาพร้อมกับความลับ

1. ความรักที่มาพร้อมกับความลับ

“พาย ฉันไม่ไปนะแก” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเป็นรอบที่หนึ่งร้อย เมื่อเพื่อนสาวให้ไปราชการที่กรุงเทพฯแทน ด้วยเหตุผลที่ว่าตัวเองจะไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์นี้

“ดาว แกก็รู้ว่าหมอหาวันหยุดยาก แล้วฟินก็แลกเวรกับหมอพีแล้ว เครื่องบินที่พักร้านอาหารก็จองไว้หมดแล้ว แกจะใจร้ายกับเพื่อนได้ลงคอเหรอ?” ยัยครูพายเพื่อนสาวที่กำลังคบกับหมอฟิน หมอหนุ่มหน้าตี๋สุดหล่อประจำโรงพยาบาลประจำจังหวัด เจ้าตัวประกาศปาวๆว่าชอบหนุ่มตาน้ำข้าวหรือลูกครึ่งแต่ไปๆมาๆ หมอฟินกลาย พ่อหนุ่มตี๋สุดหล่อของพายไปซะงั้น

“แต่ฉันไม่เคยไปกรุงเทพฯ คนเดียว” ใครจะว่าบ้านนอกก็ช่าง ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ นอกจากเชียงใหม่กับสุโขทัยก็ไม่ได้ไปจังหวัดไหนคนเดียวเลย ยิ่งกรุงเทพฯ ก็ไปกับยัยพายตลอด ฉันไม่เคยขึ้นเครื่องบินนั่งแต่รถทัวร์ รถแท็กซี่ยิ่งไม่กล้านั่งคนเดียว เพราะญาติสนิทฉันโดนแท็กซี่ฆ่าชิงทรัพย์เมื่อหลายปีก่อน รถเมล์ไม่ต้องพูดถึงถ้าไม่รู้เส้นทางมีแต่หลงกับหลง

“ฉันจะให้พี่ซายน์มารับที่สนามบิน ไปค้างบ้านฉัน ตอนเช้าจะให้พี่ซายน์ไปส่ง อบรมเสร็จจะให้พี่ซายน์ไปรับ นะๆดาวช่วยหน่อย” ยัยพายกระพริบตาปริบๆ แถมทำเสียงสองอ้อน

“พี่ซายน์ว่างขนาดนั้นเหรอ?” พี่ซายน์เป็นหมออินเทิร์นงานยุ่งจะตาย หายใจเข้าเข้าเวรหายใจออกคือนอน ฉันเจอพี่ซายน์ครั้งแรกเมื่อปิดเทอมที่แล้ว พี่ซายน์หน้าตาไม่เหมือนยัยพายน้องสาวฝาแฝดสักนิดนอกจากผิวขาวนวลเนียนเหมือนกัน ร่างสูงราวๆร้อยแปดสิบอัพ ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาสีเข้ม คิ้วเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสีชมพูเรื่อๆ ถอดแบบมาจากหมอไพรซ์ผู้เป็นพ่อ ส่วนยัยพายถอดแบบมาจากแม่พั้นซ์ผู้เป็นแม่ ใบหน้าเรียวมีแก้มพองาม ตาโต จมูกโด่งได้รูป น่ารักน่าทะนุถนอม นางชอบบอกว่าตัวเองไม่สวย ทั้งๆ ที่ยัยพายน่ารักมากขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังชอบแอบมองและเป็นคนที่ใส่แบรนด์เนมแล้วดูดีไม่ดูปลอม บ้านของยัยพายรวยมากแต่ทำตัวติดดินเป็นกันเองกับฉันซึ่งเป็นแค่ลูกสาวแม่ค้าขายข้าวแกงธรรมดาๆ

“ฉันจะให้พี่ซายน์แลกเวร ตรวจ OPD เสร็จให้ไปรับแกเลย ลาป่วยอีกวันนึง” ยัยพายขยิบตาให้ฉันแบบมีเลศนัย

“เอาจริงๆนะ ฉันไม่ได้ปลื้มพี่ซายน์ขนาดนั้นหรอก ฉันแค่พูดแบบขำๆกับแก” ฉันชอบบอกว่าคนโน้นหล่อคนนี้หล่อ แต่เชื่อไหม ฉันก็พูดสร้างสีสันไปงั้นเอง จริงๆฉันไม่ได้ปลื้มขนาดนั้น แล้วนี่ยัยพายคงหาทางจับคู่ให้ฉันกับพี่ชายตัวเองแน่ๆ

“แกไม่ชอบพี่ฉันก็ไม่เป็นไร พี่ฉันมันก็แค่ทายาทโรงพยาบาลเอกชนเอง หน้าตาก็หล่อแบบไอดอลเกาหลี แล้วก็เป็นหมอหนุ่มไฟแรงสุดฮ็อตประจำโรงพยาบาล ไม่คู่ควรกับครูเดือนเด่นเป็นสง่าแห่งโรงเรียนท่ามะแว้งวิทยาหรอก ดาวคือดาวที่อยู่บนฟ้า พี่ซายน์คงไม่กล้าอาจเอื้อม” ยัยพายยกยิ้มที่มุมปาก เรื่องยกยอพี่ชายเป็นที่หนึ่ง  

“พูดแบบกลับกันได้มั้ย? พี่ซายน์คือเพอร์เฟคขนาดนั้น ฉันไม่กล้าอาจเอื้อมอ่ะ”

“ถ้าใครต้องมาเป็นพี่สะใภ้ฉันสักคน ขอให้เป็นแกได้ไหม แกเป็นคนดีมีน้ำใจ ฉันอยากได้พี่สะใภ้แบบนี้” ยัยพายพูดแบบจริงจัง

“แกถามพี่ซายน์รึยัง? อยากได้ฉันเป็นภรรยาไหม คิดว่าตัวเองเป็นคิวปิดรึไง จับคู่ให้คนโน้นคนนี้” ความรักมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ไม่งั้นใครๆบนโลกก็รักกันได้ ยัยพายคงแต่งงานกับแซม คลาฟินไปแล้ว

“ทำไมต้องถาม แกลองมองพี่ซายน์นะดาว เผื่อพี่ฉันอาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับแก” ยัยพายมาแปลก อยู่ดีๆก็มานำเสนอพี่ชายให้ฉัน ปกติฉันพูดแซวก็ไม่เห็นจะแทบใส่พานถวายแบบนี้

“พอๆ ฉันไปอบรมแทนแกก็ได้ นั่งรถทัวร์ไปนะ ฉันไม่นั่งเครื่องบิน” ไปรถทัวร์ประหยัดกว่าเครื่องบินฉันยอมเสียเวลา

“ไม่ได้ฉันจองเครื่องให้แกแล้ว”

“เดี๋ยวนะ แกจองก่อนที่จะมาขอร้องฉันเนี่ยนะ” ยัยครูพายตัวร้าย นางจัดแจงทุกอย่างไว้แล้ว รอแต่ฉันตอบรับเท่านั้น

“ใช่ และฉันบอกพี่ซายน์ พี่ซายน์โอเคแล้ว”

“โอ้ย ไปรบกวนพี่เค้าอีก” ฉันเกรงใจพี่ซายน์ที่ต้องมาวุ่นวายกับบ้านนอกเข้ากรุงอย่างฉัน ไม่ยอมนั่งรถเมล์ไม่ยอมนั่งแท็กซี่ แลดูเป็นคนเรื่องมากไปเลย

“เอาน่า ฉันตอบแทนที่แกไปอบรมแทน จัดคนขับรถหนุ่มหล่อตลอดทริปให้ ไม่ต้องเกรงใจพี่ซายน์ไปกับแกก็เหมือนไปพักผ่อน ใครอยู่กับแกก็คลายเครียดทั้งนั้นแหละ” ยัยพายบอกว่าฉันเป็นคนตลกบริโภคใครอยู่ใกล้ก็อารมณ์ดี ฉันไม่รู้ตัวเลยฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ฉันแค่เป็นคนมองโลกในแง่ดีและคิดว่าทำไมเราต้องพูดแต่เรื่องลบๆ คิดบวกไว้เท่านั้นเอง

Pie talks

[ เป็นไงบ้างพาย สำเร็จไหม? ] เสียงแม่พั้นซ์ถาม

“ค่ะแม่ เป้าหมายตกลง”

[ แม่ไม่คิดเลยว่าซายน์จะเป็นคนแบบนี้ ] เสียงแม่พั้นซ์ดูเป็นกังวลมาก

“เพราะฉะนั้นเราต้องช่วยกันค่ะ”

[ แม่ภาวนาให้หนูดาวทำสำเร็จ ]

“มีหมอที่ไหนทำเสน่ห์ไหมคะ แม่พาพายไปขอน้ำมันพรายที สำรองไว้เผื่อยัยดาวทำไม่สำเร็จ”

[ ทำแบบนี้ดีแล้วใช่ไหม ถ้าหนูดาวรู้ทีหลังว่าเรา..]

“เราต้องทำแบบแนบเนียนค่ะแม่ อย่าให้สองคนนั้นรู้”

[ แม่เตรียมห้องให้ก่อน ]  แม่พั้นซ์วางสาย

ฉันเปิดไฟล์ภาพในโทรศัพท์ ภาพพี่ซายน์นอนกอดหญิงสาวสวยคนหนึ่งบนเตียง ฉันแอบก๊อบมาจากโทรศัพท์ของพี่ชายตอนแรกแอบดีใจที่พี่มีแฟน พอมาสืบดูจึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือหมอพลอย อาจารย์แพทย์ที่สอนงานและดูแลหมออินเทิร์นอาจเพราะความใกล้ชิดทั้งคู่จึงเลยเถิดขั้นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ฉันไม่ได้ติเลยที่ว่าที่พี่สะใภ้จะอายุมากกว่าพี่ซายน์ถึงเจ็ดปี แต่สิ่งที่ครอบครัวฉันรับไม่ได้คือหมอพลอยแต่งงานมีสามีแล้ว ใช้สถานะคำนำหน้าว่านาง

ความรักมักจะมากับความใคร่และความลุ่มหลง เพราะฉะนั้นฉันจะต้องช่วยพี่ชายให้รอดพ้นจากการปีนต้นงิ้วให้ได้

การที่ดึงยัยดาวเข้ามา ฉันได้ไตร่ตรองดีแล้ว เพื่อนฉันคนนี้เป็นคนดี ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข ฉันอยากให้พี่ซายน์ได้เจอคนดีๆที่สำคัญสถานะของยัยดาวก็โสดสนิทมากๆ ดาวไม่เคยมีแฟนมาก่อน บอกตรงๆ ฉันพร้อมจะมอบพี่ชายคนเดียวใส่พานถวายให้เพื่อนรัก..

Sine talks

ร่างนวลเนียนบอบบางผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนบดเบียดร่างเข้ามาหาผม ริมฝีปากบางจูบที่แก้มผมเบาๆ ผมคว้าโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงมาดูเวลา ตอนนี้สองทุ่มแล้ว มีสายโทรเข้าประมาณยี่สิบสายจากพายน้องสาวผมและอีกสายเป็นเบอร์ที่ผมไม่คุ้น

“วันนี้ค้างไหม ไม่มีเวรดึกหนิ ได้ยินว่าพรุ่งนี้ก็ลาไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวใบหน้าคมสวยส่งยิ้มให้ผม เสียงหวานๆถามขึ้น

“พอดียัยพายไปเที่ยวกับแฟนเลยให้เพื่อนมาอบรมแทน แล้วก็ให้ซายน์ไปรับไปส่งเพราะเพื่อนไม่กล้านั่งแท็กซี่คนเดียว”

“ยังมีคนแบบนี้ในโลกอีกเหรอ? อายุตั้งยี่สิบกว่ายังเหมือนเด็กไม่กล้าออกโลกกว้าง” หมอพลอยหัวเราะเบาๆ

“ผมต้องไปรับเพื่อนน้องสาวนะ คงไม่ได้ค้าง” ผมลุกขึ้นนั่งติดกระดุมเสื้อเชิร์ต ผมเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียหลังจากที่มีอะไรกับหมอพลอย  พายบอกว่าไปรับหกโมงนี่เลยเวลาตั้งสองชั่วโมงแล้ว หวังว่าน้องดาวอะไรนั่นคงรออยู่นะ เบอร์แปลกอีกสายน่าจะเป็นเบอร์ของน้องดาว ผมทำการเซฟเบอร์นั้นลงในโทรศัพท์

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ? กว่าซายน์จะว่างพี่คิดถึงนะ” ท่อนแขนเรียวสวยกลมกลึงโอบรอบเอวสอบของผมไว้แน่น ใบหน้าซบลงที่แผ่นหลังถูไปถูมาอย่างออดอ้อน ทำเอาอารมณ์ผมพลุ่งพล่านอีกครั้ง อีกสักสามสิบนาทีละกัน ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิร์ต ล้มตัวไปคร่อมทับร่างของหญิงสาวบนเตียงอีกครั้ง ริมฝีปากบางเฉียบประกบทับริมฝีปากของผม ลิ้นร้อนแทรกเข้ากวาดต้อนลิ้นของผม...สมองผมไม่รับรู้อะไรนอกจากเรื่องที่จะทำตรงหน้า ผมหลงรักหมอพลอย ไม่สนใจว่าเธอคือผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว..ผมรักเธอและรู้ว่าเธอก็รักผม..แค่นั้นก็พอแล้ว....