กล่องเวลา 10: กล้วย!

  “พี่ชาย ทำไมต้องเรียกมันว่า กล้วย ด้วยล่ะคะ?”

            วันนี้เป็นอีกครั้งที่ขวัญตาได้มีโอกาสมาเที่ยวบ้านพี่ชายยังต่างอำเภอ มาทีไร เด็กสาวก็มักจะมาเล่นกับเจ้ากล้วย สุนัขชิวาวาของพี่ชายเสมอ เจ้ากล้วยเห่าเก่ง แต่ก็ขี้อ้อน ช่างประจบมาก ทำให้ขวัญตาเอ็นดูมันไม่น้อย บ่อยครั้งที่เธอซื้อขนมมาฝากมัน

  “เพราะมันสีดำน่ะสิ”พี่ชายตอบตามปกติ ทว่าหลังจากได้ฟังคำอธิบายของคนแก่ปีกว่า ขวัญตาก็นิ่งไป เธอกำลังทบทวนสิ่งที่อีกฝ่ายบอกด้วยความฉงน

            หลายปีผ่านไป คำอธิบายของพี่ชายในวันนั้นก็หลอกหลอนในหัวขวัญตามาตลอด ‘กล้วย..สีดำ’ เขาช่างมีเหตุผลตั้งชื่อสุนัขเลี้ยงได้พิลึกจริง จะบ้าหรือไงนะ กล้วยอะไรจะสีดำกัน! คิดแล้วเด็กสาวก็ได้แต่ทำหน้าเบ้ และวันนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เธอเดินทางมาเยี่ยมพี่ชายที่ต่างอำเภอพร้อมกับพ่อแม่ ซึ่งจริงๆพวกเธอก็มาหาเขาเดือนละหลายๆรอบตามประสาครอบครัวอยู่แล้ว

              ปกติ ไม่ว่าจะมาที่นี่กี่หนต่อกี่หน เด็กสาวก็ไม่เคยพบอะไรเปลี่ยนแปลง จนกระทั่งวันนี้

  “ไอ้กล้วย ไอ้เฉากล้วย!”เสียงคุ้นหูดังมาจากในบ้าน คำเรียกตอนท้ายนั้นทำให้ขวัญตาชะงักทันที ก่อนจะพยายามเงี่ยหูฟังเสียงพี่ชายอีกครั้งอย่างตั้งใจ กระทั่งเขาโผล่หน้ามา เธอจึงตัดสินใจเอ่ยปาก

  “พี่ชาย พี่ชายเรียกไอ้กล้วยว่า เฉาก๊วย หรือคะ?”

  “ใช่สิ ก็มันสีดำ ก็ต้องชื่อ เฉาก้วย ซิ”

              ขวัญตานิ่งไปอีกครั้ง ไอ้กล้วย เฉาก้วย ที่แท้มาจากคำว่า ‘เฉาก๊วย’ งั้นหรอกหรือ เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าพี่ชายถูกส่งไปอยู่ต่างจังหวัดกับปู่ย่าตั้งแต่เด็กจนโต เพิ่งได้มาอยู่จังหวัดเดียวกันไม่นาน ดังนั้นเขาย่อมติดสำเนียงบ้านปู่ย่ามา ให้ตายสิ คิดก่นด่าพี่ชายนานสามสี่ปี หาว่าเขาทะลึ่งตึงตัง จนตอนนี้เพิ่งรู้ ตนเองเข้าใจผิดมาตลอดหรือเนี่ย อายจัง