[fic Vocaloid] Just be…? [Gumi x Gumiya] Chapter 1

Chapter 1

[Gumiya’s part]

 

“กุมิย้า...” เสียงแหลมแสบแก้วหูของหญิงสาวผมเขียวซอยสั้นคนหนึ่งดังอยู่ใกล้ๆ มันเป็นเสียงที่แสนน่ารำคาญ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ สำหรับผม..

 

“ยัยบ้ากุมิ!” ผมเรียกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ กุมิเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยิ้มให้

 

นี่เธออย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม?

 

“มีอะไรล่ะ?” ผมถามคนข้างๆ ที่เอาแต่ยิ้ม...ไม่หุบ

 

“วันนี้ฉันขอกลับด้วยคนน้า~” หา? ไอ้น้ำเสียงที่แสนจะออดอ้อนนั่นอีก.. นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย?

 

“ไม่ได้หรอก ขืนให้เธอกลับด้วย ฉันก็หนักแย่น่ะสิ”

 

“น้า…กุมิยะ” ร่างบางยังคงรอคำตอบ

 

“ไม่ได้!” ผมตอบเสียงเข้ม จริงๆ จะกลับด้วยกันก็ได้นะ…

 

“แหม ห้องเช่าของฉันกับกุมิยะก็อยู่ข้างๆ กันนี่นา ไม่เป็นไร ฉันกลับกับพี่ไคโตะก็ได้ ชิ!” ยัยนั่นสะบัดหน้าไปอีกทาง หึ ผมไม่ง้อหรอกนะ…

 

แต่…พอเห็นท่าทางงอนๆ ของยัยนั่นแล้วมัน…

 

“เฮ่อ” ผมถอนใจ “กลับด้วยกันก็ได้ เอ้า ขึ้นมาสิ” พูดพลางขึ้นนั่งประจำที่จักรยานคู่ใจพลางรอยัยบ๊องนั่นให้ขึ้นนั่งซ้อนท้าย

 

“เกาะดีๆ ล่ะ ถ้าร่วงไปฉันไม่รู้ด้วยนะ”

 

“จ้า… มือชั้นนี้แล้ว ฉันไม่ร่วงหรอกน่า” ยัยนั่นยังคงยิ้มร่าเริง หึ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ายิ้มแบบนั้น

 

“นี่ กุมิ”

 

“หือ?”

 

“เธอมีคนที่ชอบหรือยัง?”

 

“ถามทำไมเหรอ?” เห็นยัยบ๊องนั่นทำหน้าสงสัย จริงๆ แล้ว ผมไม่ต้องการคำตอบหรอก อย่างเธอน่ะคงจะชอบรุ่นพี่ปีสาม ฮอนเนะ เดลล์ อยู่แน่ๆ คงไม่คิดอะไรกับไอ้คนเย็นชา ขี้เก๊กแบบผมหรอก..

 

“มีแล้ว///” ยัยนั่นตอบพร้อมกับใบหน้าแดงแจ๋ ผมเผลอมองใบหน้านั่นนิ่ง... ทำไม น่ารักอย่างนี้นะ?...

 

“ใครเหรอ? บอกได้หรือเปล่า?”

 

กุมิเงียบ เธอไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อย และ…

 

หมับ!

 

“เฮ้ย!” จู่ๆ กุมิก็กอดเอวผมแน่น ทำไมพึ่งมาเกาะเอาป่านนี้ล่ะ?

 

“ตกใจอะไรเหรอกุมิยะ? ก็นายบอกให้ฉันเกาะไว้เองนะ”

 

“เอ่อ…” ผมเบือนหน้าหนีจากสายตาสงสัยที่มองมา นี่เราจะเขินทำไมกัน กุมิกับเราก็แค่…เรียนห้องเดียวกัน ห้องเช่าอยู่ใกล้ๆ กัน และก็สนิทกัน…

 

มันจะพัฒนาไปเป็นชอบได้ด้วยเหรอ?

 

“นี่ กุมิยะ คำถามที่นายถามเมื่อกี้นี้น่ะ ฉันจะยังไม่บอกหรอกนะ” จู่ๆ กุมิก็ทำลายความเงียบขึ้นอีกครั้ง

 

“แล้วกุมิยะล่ะ มีคนที่ชอบหรือยัง?”

 

“มีแล้ว” ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด

 

“จริงเหรอ? ใครน้า..บอกได้มั้ย?”

 

“ไม่” ผมปฏิเสธเสียงห้วน “ขนาดเธอยังไม่บอกฉันเลย”

 

“เอ๊ะ กุมิยะ… ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ? เราเป็นเพื่อนกันน้า” ถึงเธอจะเอาคำว่าเพื่อนมาอ้างก็เถอะ แต่เรื่องนี้..ฉันบอกเธอไม่ได้จริงๆ

 

“กุมิยะ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” กุมิถามหลังจากผมเงียบไป

 

“ปะ…เปล่า ไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบ

 

หลังจากขี่จักรยานไปคุยไปก็ถึงแมนชั่น ผมจอดจักรยานไว้แล้วลุกขึ้น “ถึงแล้ว” ผมหันไปพูดกับคนที่กำลังนั่งอยู่บนจักรยานไม่ยอมลงสักที

 

ผมเดินนำกุมิไปตามโถงทางเดินของแมนชั่น วันนี้ไม่รู้คิดอะไร ทำไมต้องขึ้นบันไดไปด้วยก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่ห้องของพวกเรามันอยู่ตั้งชั้นสิบสอง ระหว่างที่กำลังขึ้นบันได กุมิก็พูดขึ้นว่า

 

“กุมิยะ เรื่องที่เราพูดค้างไว้น่ะ ฉันจะยังไม่บอกจนกว่านายจะบอกนะ”

 

“ทำไมฉันต้องบอกก่อนด้วยล่ะ”

 

“ไม่รู้สิ…ทำไมนายต้องบอกก่อนด้วยน้า...???” กุมิลากเสียงยาวกวนส้นเป็นที่สุด

 

พรึ่บ!

 

“ยะ…ยัยแสบกุมิ ยัยบ๊อง ยัยบ้า ยัย...” และตามด้วยเสียงสบถของผมไปตลอดทาง เพราะกุมิวิ่งหายไปไหนแล้วไม่รู้ สีหน้าดูดีใจและสะใจสุดๆ ที่ได้แกล้งผม ฮึ่ย! ยัยบ๊องเอ๊ย ถ้าฉันได้เอาคืนบ้างนะ… เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเองได้ไม่นาน ผมก็ต้องรีบวิ่งตามเธอให้ทัน

 

พวกเราวิ่งแข่งกันจนมายืนหอบแฮ่กๆ อยู่หน้าประตูห้องหมายเลข 1225 ซึ่งเป็นห้องของกุมินั่นเอง

 

“ขอบใจน้าที่มาส่ง” ร่างบางพูดปนหอบ ผมยืนหอบแฮ่กๆ ก่อนจะตอบไปว่า

 

“ไม่เป็นไร เข้าห้องไปเถอะ เย็นแล้ว”

 

“เย็นแล้วทำไมต้องรีบเข้าห้องด้วยล่ะ?”

 

“กลางคืนหิมะตกไง”

 

“ตกก็ดีสิ ฉันชอบจะตาย นายไม่รู้เหรอ?”

 

“ฉันรู้…แต่ฉัน..” คำสุดท้ายมันจุกอยู่ในลำคอจนผมไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

 

“อะไรเหรอกุมิยะ”

 

“ปะ…เปล่า ฉันว่าเธอ ดื้อน่ะสิ”

 

“แง อย่ามาว่าฉันน้า ฉันไม่ได้ดื้อซะหน่อย” ท่าทีงอแงเหมือนเด็กนั่นมันทำให้ผมใจเต้นรัว ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ายิ้มแบบนี้ อย่าทำหน้าแบบนี้ รู้มั้ยว่าฉันเขิน

 

“เอาเป็นว่า ฉันไปก่อนนะ” ผมตัดบท ก่อนจะเดินไปไขกุญแจห้องข้างๆ แล้วเดินเข้าไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีก

 

Tbc