บทนำ

“แม้วว่าข้าจะต้องสูญเสียงสิ่งใด ข้าก็จะต้องทำให้เจ้าตื่นจากนิทรา” ชายหนุ่มกล่าวลำพึงลำพันกับตนเอง 

แม้ว่าที่นี้จะมีแค่เขาอยู่เพียงผู้เดียว อิสตรีที่นอนปรศจากความรู้สึกเบื้องหน้า ลมหายใจของเธอนั้นหยุดลงเมื่อนานมาแล้ว ต่อให้เขาจะขยับร่างนั้นแค่ไหน แม้ว่าจะร้องเรียกเพียงใด ทว่าก็มิเกิดผล 

ร่างกายที่ปราศจากวิญญาณนั้นไร้การตอบสนอง ดวงตาของเธอพริ้มหลับไหลไร้สติสมประดี  ร่างที่ไร้ลมหายใจยังคงสมบูรณ์ได้นั้นเป็นเพราะความเย็นเยือกของโรงแก้ว ที่ข้างในบรรจุน้ำแข็งพันปีเอาไว้ ดังนั้นร่างอันงามงดของเธอจึงไม่ได้เหน้าสลายไปตามกาลเวลา 

นาฬิกาปารีสตีบอกเวลาอีกครา นี่นับเป็นวันที่เท่าใดชายหนุ่มก็ไม่สามารถทราบได้ แม้ว่าเขาจะได้ชื่อว่าเป็นแพทเทวะ แต่ทว่าโรคร้ายที่ภรรยา ของเขาเป็น ชายหนุ่มกับมิสามารถรักษาให้หายได้

ชายหนุ่มละสายตาออกจากโลกแก้ว แล้วไปมองยังนาฬิกาปารีสที่กำลังตีบอกเวลา เข็มยาวและเข็มสั่นตอนนี้เคียงกันราวกับว่าพวกมันจะเป็นสักขีพยานให้กับความรักที่เป็น เขาคอ่ยๆ สาวเท้าเดินออกจากชั้นใต้ดิน พลางคำนึงในใจ

‘อีกไม่นานแล้ว อีกไม่นาน อืกไม่นานเจ้าก็จะได้มาอยู่กับข้าอีกครั้ง’

ก่อนที่เครื่องข้ามมิติจะได้เคลื่อนย้าย แสงสีดำก็ได้ผ่าใส่เครื่องสีขาว โดยที่ไม่มีใครได้ป้องกันตัว หลังจากนั้นเสียงระเบิด ก็ดังกึกก้อง แล้วจู่ ๆ หลุมสีดำที่คล้ายคลึงกับแบคโฮก็ปรากฏ 

ไบรท์เตรียมตัวพุ่งร่างเข้าไปหามายด์ แต่ทว่าเขากับรู้สึกถึงแรงอันมหาสานของแบคโฮที่กำลังดูดร่างของไบรท์ไป

“นี่มันเวทมิติ อย่าให้มันดูดเข้าไป” เสียงของพี่สาวของไบรท์ดังขึ้น แต่ทว่ามันกลับสายไปเสียแล้ว

เด็กหนุ่มไม่สามารถขยับร่างกายได้ดังใจ ก่อนที่เขาจะโดนแบคโฮดูดเข้าไปข้างใน