บทที่ 1 ป่า 1/2

ไบรท์รู้สึกตัวอีกครั้ง หลังจากที่แสงอาทิตย์ส่องโดนตาของเด็กหนุ่ม เขาลืมตาเพื่อมองสำรวจรอบๆข้าง ตอนนี้ไบรท์พบว่าเขาได้มาร่วงหล่นที่ป่าขนาดใหญ่ ต้นไม้สูงขนาดใหญ่ประมาณ 10 คนโอบอยู่รอบๆร่างกายของเขา ตัวของเด็กหนุ่มอยู่บนกิ่งไม้ เขาปรายตาไปมองเบื้องล่าง ทำให้เด็กหนุ่มพบว่าข้างล่างเป็นพื้นดินแห้ง 

ไบรท์เสียวสันหลัง เด็กหนุ่มไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขาร่วงหล่นลงไปเบื้องล่าง  โดยที่ตัวของเขาไม่มีกิ่งไม้  ป่านนี้เขาจะมีสภาพเป็นอย่างไร ไบรท์มองเบื้องบนต้นไม้ขนาดใหญ่บดบังทัศนวิสัยรอบรอบที่ควรจะมองเห็น นกอินทรีย์ขนาดใหญ่บินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่นก็เพราะว่าการที่มีสัตว์อาศัยอยู่ทำให้รู้ว่าป่าแห่งนี้ไม่ได้เป็นป่าล้าง 

เขาตัดสินใจเคลื่อนร่างลงไปเบื้องล่าง เพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็มายืนอยู่บนพื้นดิน ต้นไม้ขนาด 10 คนโอบล้อมรอบไบรท์ เขาไม่คิดจะรีรอรีบทำสัญลักษณ์และค่อยๆเดินตรงไปเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกันก็คงเขาก็พยายามฟังเสียงลำธารเผื่อจะมี และสัตว์ป่าเผื่อพวกมันจะมาทำร้าย 

จากที่สังเกตแสงอาทิตย์  เขาพบว่าตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าตรู่อยู่ เขาเริ่มหิวอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่คิดจะหยุดหาสัตว์ป่ากิน นั่นก็เพราะว่าเขาอยากจะรีบหาพรรคพวกของตนเองให้เร็วที่สุด 

เวลาผ่านไปไม่นานเขาก็พบกับลำธารขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนัก ไบรท์มองหาผลไม้ที่อาจจะอยู่รอบ ๆ เพียงไม่นานเขาก็พบกับผลไม้ลูกไม่ใหญ่ไม่เล็ก ผลของมันเป็นสีแดง เมื่อเด็กหนุ่มเห็นดังนั้นเขาจึงรีบไปเด็ดและนำมากิน เมื่อกินผลไม้จนอิ่มท้องไบรท์ก็ดื่มน้ำตาม หลังจากนั้นเขาก็มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจรอบ ๆ อีกครั้ง จากที่เขาได้เดินมาเขาพบว่าที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพืชพันธุ์นานาชนิด ที่แห่งนี้มีสัตว์ดุร้ายเป็นจำนวนมาก แถมยังป่าไม้ที่อุดมสมบูรณ์ เหมือนกับว่าที่เห็นนี้ไม่ใช่อาณาจักรบาบิโลเนียที่เขาเคยอาศัยมาก่อน 

“เรามาอยู่ที่ไหนกันวะเนี่ย แล้วพวกพี่ไอจะมาที่นี่หรือเปล่า ถ้าคิดในทางที่ดีที่เลวร้ายที่สุดก็คือเรามาที่นี่คนเดียว”

ระหว่างที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ บางสิ่งก็ค่อยๆคืบคลานมาหาเขาอย่างเชื่องช้า ไบรท์เตรียมตัวที่จะล้มตัวลงนอน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางอยู่คนเดียวในป่าลึก เขารู้สึกง่วงและเหนื่อยอย่างประหลาด เด็กหนุ่มเริ่มสำรวจร่างกายของตนเองโดยใช้แสงสะท้อนจากน้ำเป็นตัวช่วย

เมื่อสำรวจร่างกายเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มก็พบว่าร่างกายของเขามีบาดแผลเล็กน้อย รอยช้ำนิดหน่อยจากการสันนิษฐานทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าบาดแผลและรอยช้ำเกิดจากการร่วมลงมากระแทกกิ่งไม้ 

“โชคดีนะที่มีกิ่งไม้มารองรับ ถ้าหากเราลงมากระแทกกับพื้นมันคงไม่จบแค่รอยช้ำกับรอยเกี่ยวของกิ่งไม้แน่ ๆ  ว่าแต่ตอนนี้เรามาอยู่ที่ไหนกันแน่ ถ้าโชคดีก็คงอยู่ในอาณาจักร แต่ถ้าเกิดโชคร้ายก็คงอยู่นอกอาณาจักรแน่ๆ เราไม่เคยไปไหนด้วยไม่รู้เลยว่าที่นี่มันอยู่ที่ไหน”

 เขาบ่นกับตนเอง พลางเดินหาต้นไม้ที่สามารถบดบังแสงอาทิตย์ได้ ความจริงเขาก็อยากออกเดินทางต่อแต่เมื่อกินผลไม้สีแดงนั่นไปก็รู้สึกว่าความเหนื่อยประดังเข้ามาสู่ร่างกาย 

ดั่งคำกล่าวที่ว่าเมื่อท้องอิ่มหนังตาก็หย่อน เขาไม่คิดจะขบคิดอะไรให้เสียเวลา ถ้ามันง่วงนอนมากนักเขาก็จะนอนหลับนะตรงนี้ ไบรท์ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถไปหาพวกไอยราได้ ทั้งที่เขาคิดออกก็คือนอนอยู่ตรงนี้รอเวลา หรือไม่ก็เดินสำรวจรอบๆไปเรื่อยๆ โดยที่ต้องทำสัญลักษณ์ให้รู้ว่าตอนนี้เขาได้ผ่านที่นี่ไปแล้ว เมื่อไอพี่สาวของเขาได้มาพบจะได้รู้ว่าตอนนี้เขาได้เดินทางไปไหนบ้าง

วิธีแรกเป็นวิธีที่น่าจะมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลดีที่สุด นั่นก็เพราะว่าเขาไม่ต้องขยับร่างกายไปไหน  เพียงไม่นานพี่สาวของเขาก็น่าจะมาเจอได้ไม่ยาก แต่ว่ามันเป็นกรณีที่พี่สาวเขาได้ร่วงหล่นมาบริเวณแถวๆด้วย 

ส่วนวิธีที่ 2 เป็นวิธีที่เสี่ยงหน่อย นั่นก็เพราะว่าการเดินทางไปเรื่อยๆจะผ่านทั้งกำลังกายและกำลังใจ 

แต่สำหรับตอนนี้ ไบรท์คิดว่า  วิธีที่เขาจะใช้ก็คงเป็นวิธีที่ 2 ดังนั้นเขาจึงพยายามพักผ่อนร่างกายให้มากที่สุด หลังจากการต่อสู้ที่ผ่านมาเวทมนต์เขาก็ยังไม่กลับคืนมาโดยสมบูรณ์ การใช้พลังเวทย์อัญเชิญอสูรจากต่างมิติ ทำให้พลังเวทย์ถูกดูดเป็นจำนวนมาก 

ไบรท์กุ้งจำเป็นต้องรอจนกว่าเวทย์มนต์บทนี้จะคลาย ‘ว่าแต่ยายน่าจะกลับไปที่เดิมของไอ้นั่นหรือเยังนะ เท่าที่จำได้ผิดการอัญเชิญสัตว์อสูรมาจากต่างมิติ สัตว์อสูรจะอยู่แค่ 4-5 ชั่วโมง หลังจากนั้นสัตว์อสูรก็จะถูกส่งไปยังที่ที่จากมาโดยอัตโนมัติ หรือเปล่านะไม่มั่นใจ แต่ว่าเรากับยายนั่นอยู่ด้วยกันมาตั้ง 2 วันแล้วนี่! ทำไมเราถึงเพิ่งคิดออกนะ’

ไบรท์หยุดคิด ก่อนที่เด็กหนุ่มจะนึกได้ว่าต่อให้คิดไปก็เสียเวลาเปล่า เขาจึงทิ้งเรื่องนี้ออกจากสมองอีกครั้ง 

ไบรท์หาวก่อนที่เขาจะค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ  ความจริงแล้วเขาอยากจะร่ายเวทนาเขตเพื่อปกป้องร่างกาย แต่ปัญหาก็มีอยู่ว่า ไบรท์ยังไม่สามารถร่ายเวทมนตร์อาณาเขตได้ นั่นก็เป็นเพราะว่าระดับพลังเวทย์ของเขายังอยู่แค่นักเวทย์ฝึกหัด

 เสียงบางสิ่งค่อยๆเข้ามาใกล้ ทำให้เขาค่อยๆมองไปรอบๆ ถึงแม้ว่าแสงอาทิตย์จะไม่ค่อยส่องมาโดนร่างกายมากนัก แต่ว่ามันก็ไม่ได้บดบังทัศนวิสัยจนเกินไปนัก ต้นไม้ถึงแม้ว่าจะมีขนาดใหญ่ แต่ว่าก็ไม่ได้รักเรามากจนเกินไป 

บางสิ่งค่อยๆคืบคลานเข้าใกล้ ก่อนที่มันจะมาถึงตัว ไบรท์พลันกระโจนร่างถอยห่างจากลำธาร เขาหันหลังกลับไปมองยังเสียงที่ค่อยๆเข้าใกล้ มันมีตัวสีดำยาวกำลังดูแม่เบี้ย เขาไม่รู้ว่ามันคืองูชนิดใด แต่ไม่ต้องคิดให้เสียเวลามันก็คงเป็นสัตว์อสูรงูขนาดใหญ่ ตัวของมันยาวประมาณ 5 คนโอบ 

ไบรท์เห็นดังนั้นเขาจึงเตรียมตัวจะหนีไปให้ไกล เขาไม่อยากจะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตตัวที่ไม่จำเป็น ถ้าหลีกเลี่ยงได้เขาก็จะหลีกเลี่ยงในการสังหารมัน แล้วอีกอย่างการต่อสู้กับสัตว์อสูรประเภทสัตว์เลื้อยคลานนั้นมันไม่ใช่การต่อสู้ที่จะสามารถทำได้อย่างง่ายดาย 

ตั้งแต่เด็กจนโตเขาเคยต่อสู้กับ Monster ธรรมดาธรรมดา Monster ที่มีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมากอย่างเช่น กระต่ายป่า สุนัขป่า หรือลิงป่า แต่สัตว์อสูรประเภทสัตว์เลื้อยคลานจำพวกงูนั้น เขารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เขาแพ้ทาง 

แต่ก่อนที่เขาจะได้ทะยานร่างหนีื งูตัวสีดำก็เลื้อยตามยังไม่ลดไม่ละ ไบรท์เตรียมตัวจะกระโดดลงน้ำ แต่เขาก็พยายามนึกได้ว่าหากเขาเจอสัตว์อสูรที่อยู่ในน้ำเขาจะทำอย่างไร การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตโดยที่ไม่จำเป็นมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรที่จะทำ 

โดยเฉพาะสัตว์อสูรที่เป็นประเภทสัตว์เดรัจฉาน สัตว์อสูรพวกนี้จะไล่ล่าสังหารเพื่อจะเอามาเป็นอาหารเท่านั้น ต่อให้เขาสามารถฆ่ามันได้เขาก็ไม่สามารถเอามากินได้อยู่ดี 

ไบรท์ถอนใจ ก่อนท่เด็กหนุ่มจะผนึกเวทไฟไว้ที่ฝ่ามือ เขาขว้างมันใส่งูตรงหน้า ความเร็วของบอลไฟพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ตอนแรกเด็กหนุ่มก็คิดว่างูตรงหน้าคงไม่สามารถลบได้ แต่เขาก็คิดผิดเพราะกูตรงหน้าสามารถเอี้ยวร่างหลบได้อย่างง่ายดาย 

การกระทำของสัตว์ตรงหน้าทำให้เขาชะงัก ก่อนที่เขาจะทันได้เคลื่อนล่างงูก็ปรากฏตรงหน้า มันใช้ความรวดเร็วรับทราบของเขาไว้แน่น ก่อนที่จะกัดเข้าไปที่แขนข้างขวา 

เหตุการณ์ใดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยที่เด็กหนุ่มไร้การตอบสนอง เขาเคยต่อสู้กับมนุษย์และสัตว์อสูรแค่นิดเดียวเท่านั้น ดังนั้นการโจมตีที่รวดเร็วและไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ไบรท์ไม่สามารถตอบโต้ได้ 

ไบรท์ผนึกเวทไฟเข้าไปก่อนที่จะน้ำมันอัดเข้าไปยังปากของงูยักษ์ เสียงกรีดร้องของสัตว์อสูรดังขึ้น  แต่ทว่ามันกลับไม่ยอมปล่อยร่างกายของเด็กหนุ่ม 

ไบรท์พยายามเรียก WiFi ขึ้นมาที่บนมึงอีกครั้ง แต่เขาก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณ  ว่าหากเป็นอย่างนี้เขาก็คงต้องตกตายอยู่ที่นี่เป็นแน่ 

ความรู้สึกประหลาดเริ่มจู่โจม มันคงเป็นความกลัวหรือไม่ก็คงเป็นเพราะพิษของงู เขาไม่มีเวลาที่จะมาคบคิดเรื่องแบบนี้ 

ไบรท์ดิ้นเขาพยายามขัดขืนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขาทำอะไรมันก็ไร้ผลสำหรับสัตว์ตรงหน้า มันชูคอก่อนที่มันจะทันฉกเข้ามาอีกรอบ เสียงดังกัมปนาทอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น 

หัวของ อสรพิษร้ายสะบัด ก่อนที่ส่วนหางจะตวัดรัดแน่นกว่าเดิม กระดูกทั่วร่างของเด็กหนุ่มร่าง ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามายังร่างกาย เขาอยากจะร้องแต่ก็ไม่สามารถร้องได้ 

เสียงดังกัมปนาทอีกครั้ง ทำให้อสรพิษร้ายสะบัดหัวด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงฉานของวันไหลรินร่วงร่างของเด็กหนุ่ม 

ไบรท์พยายามเรียกเวทย์ไฟขึ้นมาถือบนมืออีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรเสียงของชายหนุ่มที่ฉันคุ้นเคยก็ดังขึ้น 

“อย่าทำแบบนั้น อย่าขยับตัวนายโดนกัดที่แขนผิดมันอยู่ใกล้หัวใจ อยู่เฉยๆที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“อยู่เฉยๆอย่างนั้นหรอ จะอยู่เฉยๆให้เจ้าบ้านี่มันก็ฉันหรือไงมันรักฉันจะถึงหัวแล้วเนี่ย ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วบ้าเอ้ย” เขารำพึงรำพัน แต่เสียงที่เขาได้ยินก็เป็นเสียงที่แสนเบาของตนเอง 

ไบรท์พยายามหันมองไปข้างหลัง แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้ เหมือนว่าอสรพิษร้ายพยายามต่อสู้เป็นครั้งสุดท้าย มันรัดร่างเขาแน่นกว่าเดิมถึงแม้หัวของมันจะโดนบางสิ่งทำร้ายแล้วก็ตาม

อสรพิษร้ายค่อยๆหมดแรงไปอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นมันก็ค่อยๆคลายตัวออกจากเด็กหนุ่ม แต่ทว่าเสียงกัมปนาทกับดังรัวเร็วขึ้นกว่าเดิม หัวของงูค่อยๆพับและไปกองนอนกับพื้นดิน 

เมื่อไบรท์เห็นดังนั้นเขาจึงรู้ได้ในทันทีว่าอสรพิษตรงหน้าค่อยๆหมดลงไปอย่างช้าๆ  เขาขยับร่างกายออกจากการรัดของงูได้อย่างไม่ยาก แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ปฏิบัติตามเข้าสู่ร่างกายอีกครั้ง 

ตาของเด็กหนุ่มเริ่มไลน์ หูเริ่มไม่ค่อยได้ยิน ความรู้สึกปวดหัวกระเด็นประดังเข้ามา การขยับร่างกายช้าลง ความง่วงเริ่มกัดกินอย่างช้าๆ 

หนังตาของเด็กหนุ่มหนักอึ้งราวกับมีบางสิ่งมาดึงมันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไปมองยังชายที่กำลังมุ่งหน้ามาหาเขา

เส้นผมสีฟ้าของชายหนุ่มปลิวไสว ร่างกายกับดวงหน้าที่ราวกับอิสตรีทำให้เขาจดจำได้ไม่ยากว่าชายที่กำลังมุ่งหน้ามาช่วยเหลือเขานั้นคือใคร

อสรพิษร้ายสงบนิ่งไปเรียบร้อยแล้ว นั่นก็เป็นเพราะว่ารูรุได้ใช้ปืนเวทย์มนต์ที่เขาถนัดยิงไปยังหัว และหางของมันอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกเขาไม่อยากจะเหนี่ยวไกลสักเท่าไหร่ น่าจะเป็นเพราะว่าสถานการณ์ตรงหน้าอาจจะโดนน้องชายของอาจารย์ของเขา แต่เมื่อเขาคำนึงดูให้ถี่ถ้วน หากปล่อยให้เด็กน้อยตรงหน้าโดนงูรัดอยู่อย่างนั้น เด็กน้อยตรงหน้าก็คงจะตายอย่างน่าอนาถ หลังจากที่เขาคิดจบร่างของไบรท์ก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น เมื่อรูรุได้เห็นดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งมาหาไบรท์