หัวใจมายา ตอนที่ 8 วางแผนให้กู้

“ผมถึงเครียดอยู่นี่ไง ว่าจะเอาไงกับมัน จะดูดเงินพ่อมันยังไงดี”

“พาเพื่อนมึงกลับไปเหอะเสียเวลากู” อเล็กซ์พูดปัด ก่อนที่ภาคีจะนั่งนิ่ง พลางมองตรงไปยังชายตรงหน้าอย่างใช้ความคิด

“พี่!” อยู่ ๆ ภาคีก็เอ่ยเรียก แล้วพูดต่อ

“พี่ว่า ถ้าเราให้มันไปกู้คนอื่นมาแทน ดีปะวะ” อเล็กซ์ได้ยินดังนั้นจึงชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง

“ความคิดนี้ก็ดี กูเห็นด้วย” อเล็กพยักหน้าขึ้นลงอย่างพอใจ

“งั้นพี่ก็ช่วยผมคิดหน่อยดิ ว่าจะให้มันไปกู้ใครวะ ยังไงเราก็ต้องชี้ช่องทางให้มัน ไม่งั้นเราอดเงินส่วนแบ่งก้อนนี้แน่ ๆ” ภาคีเป่าควันบุหรี่ออกจากปากแล้วหรี่ตาคิด

“กูคิดได้ละ แต่ครั้งนี้มึงต้องหน้าด้านหน้าทนหน่อยละกัน”

“ยังไง”

“ก่อนตาย พ่อมึงเป็นคนสนิทของคุณธเนตร ปัญญานนท์ เจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังไม่ใช่เหรอ เขาเมตตาพ่อมึงและครอบครัวจะตาย ถ้ามึงพาเพื่อนไปยืมเงินเขาสักสามสี่ล้าน ก็คงเห็นใจมึงมั้ง”

“พี่จะบ้าเหรอ? ถ้าผมพาไป ผมก็ซวยสิพี่ ลูกชายมันดุอย่างกับอะไร ไอ้หมอนั่นเกาะติดพ่อมันอย่างกับอะไร ยิ่งตอนนี้คุณธเนตรป่วยหนัก ผมจะเข้าไปถึงตัวท่านไม่ได้แน่ ไอ้หมอนั่นไม่มีทางปล่อยผมเข้าไปหรอก”

“แกหมายถึงธไนยอ่ะเหรอ” อเล็กซ์ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

“เออ.. แม่งไม่ยอมเสียเปรียบใครหรอก ผมจะบอกให้นะ ตอนเด็ก ผมเจอมันบ่อยจะตายไป มันรู้หมดว่าใครมาไม้ไหน เข้าหาคุณธเนตรด้วยจุดประสงค์อะไร ถ้าใครเข้ามาหวังผลประโยชน์จากพ่อมันล่ะก็ มันส่งคนไปตามจัดการหมด ดีอย่างที่พ่อผมเป็นคนซื่อสัตย์เลยไม่ได้โดนมันเพ่งเล็งอะไร”

“หึ! ฉันก็พอรู้กิตติศัพท์มันอยู่บ้าง ข่าวว่ามันกำลังยุ่งอยู่กับโรงพยาบาลที่พึ่งเปิดตัวไป มึงก็แค่หาจังหวะพาเพื่อนมึงไปเจอตัวท่านธเนตรให้ได้ มันก็แค่นั้น...” อเล็กซ์ลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม พลางแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะจับจ้องไปยังภาคีแล้วตบบ่าเขาเบา ๆ

“มึงฟังกูนะ แลกกับเงินสามสี่ล้านที่เพื่อนมึงจะเอามาลงทุนในครั้งนี้ ส่วนแบ่งตามตกลงกัน มึงได้หลายบาทเลยนะ” ชายหนุ่มนั่งนิ่งทบทวนสิ่งต่าง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง

“ก็ได้พี่ ไหน ๆ ผมก็เสียเวลาถึงขนาดนี้แล้ว ลองดูสักตั้งจะเป็นไรไป พี่จัดการเคลียร์คนของพี่ให้ทำตามแผนได้เลย อีกสามสี่วัน ผมจะพาไอ้กองทัพ มาให้พี่เชือดถึงที่” ว่าแล้วภาคีก็ลุกเดินจากไป ปล่อยให้อเล็กซ์ยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัยน์ ตามปณิธานที่เขาตั้งไว้ ว่าคนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด

ภายในโรงพยาบาลหรูชั้นสูงสุด ร่างของธเนตรนอนแน่นิ่งไม่สามารถกระดิกตัวได้ อยู่ภายใต้การดูแลใกล้ชิดของหมอและพยาบาล ชายชราทำได้เพียงแค่ขยับปากและหันใบหน้าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนเขาจะเอ่ยขอน้ำจากพยาบาลคนสวยที่ธไนยเลือกไว้

“น้ำค่ะท่าน” หญิงสาวปรับเตียงให้สูงขึ้นแล้วประคองให้ชายชราดื่มน้ำได้ง่ายขึ้น ก่อนเขาจะเงยหน้ามองหญิงสาวแล้วเอ่ยถามบางอย่าง

“เธอมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ จะไม่ไปเหรอ ฉันขอเตือนไว้เลยนะ ว่าลูกชายฉันไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนในชีวิต สวย ๆ อย่างเธอ อย่ามาเสียเวลากับลูกชายหัวดื้อของฉันเลย”

“คุณพ่อถึงขนาดเป่าหูคนของผมเลยเหรอครับ” เสียงของ ธไนยเข้ามาพร้อมกับเสียงประตูที่พึ่งปิดลง ก่อนที่พยาบาลสาวแสนสวยจะหันไปหาชายหนุ่ม แล้วทำสีหน้าตระหนกเล็กน้อย

“คุณธไนย”

“ออกไปก่อนนะครับที่รัก ผมขอเวลาส่วนตัวคุยกับคุณพ่อเดี๋ยวเดียว” เขากระซิบข้างหูของหล่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้

“ค่ะ” หลังจากรับปากธไนยแล้ว พยาบาลสาวก็เดินออกไปตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินเข้ามานั่งข้างผู้เป็นบิดา พลางหันไปหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดตัวให้อย่างถนอม

“ฉันคงอยู่ได้อีกไม่นาน เมื่อไหร่แกจะเลิกต่อต้านฉัน เมื่อไหร่แกจะเชื่อคำพูดของฉันบ้าง”

“ก็ที่โรงพยาบาลของเรารุ่งเรืองได้ เพราะการบริหารของผมไม่ใช่เหรอครับ มันออกมาจากความคิดของผมทั้งนั้น”

“หึ! รุ่งเรืองได้เพราะความเข้มงวด หน้าเลือดของแกต่างหาก นโยบายของแกแต่ละอย่าง มีแต่ผลประโยชน์มากมายที่ไม่รู้จักจบสิ้น อะไรที่โอนอ่อนได้แกก็เลือกที่จะปฏิเสธ ทีกับผู้หญิงนับสิบของแก แกไม่ปฏิเสธบ้างล่ะ” ชายชราพูดด้วยสีหน้าจริงจังคล้ายโกรธเต็มที

“คนของคุณพ่อนี่เก่งนะครับ รายงานคุณพ่อละเอียดยิบเลย แต่ผมเป็นลูกพ่อ...ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาเอาเปรียบเราทั้งนั้น ความเมตตาที่ว่ามันก็เป็นแค่ฉากหน้าของคนอ่อนแอเท่านั้นแหละ ผมไม่อิน..” ชายหนุ่มยังคงเช็ดตัวให้บิดาต่อเรื่อย ๆ พลางอมยิ้มอย่างมีความสุข ที่เห็นบิดามีแรงต่อว่าเขาต่าง ๆ นานา

“ไนย ฉันขอพูดกับแกตรง ๆ หน่อยเถอะ ถ้าวันหนึ่งฉันตายไป แกจะทำยังไงกับโรงพยาบาลของเรา แกเก่งเรื่องการบริหารก็จริง แต่ถ้าแกคิดว่าแกเก่งอยู่คนเดียว โดยมองข้ามบุคลากรทุกคน แล้วใครเขาจะจริงใจอยากทำงานถวายชีวิตให้แก”

“ผมไม่แคร์ เงินเดือนบุคลากรสูงลิบเป็นอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย ใครออกผมก็หาใหม่เข้ามา จะแคร์ทำไมล่ะครับ”

“ฉันเลี้ยงแกให้มีความรู้สึกเป็นหุ่นยนต์จริง ๆ”

“ก็ถ้าพ่ออยากเมตตาคน พ่อมาเปิดโรงพยาบาลทำไมล่ะครับ ทำไมพ่อไม่เปิดโรงทานให้มันรู้แล้วรู้รอดไป”