Chapter 1 ดินแดนแห่งเวทมนตร์

Chapter 1 ดินแดนแห่งเวทมนตร์

 

 

            นานมาแล้ว ณ ดินแดนที่ยังเต็มไปด้วยกลิ่นไอของเวทมนตร์และคาถา ดินแดนซึ่งพ่อมดและแม่มดหาใช่สิ่งที่ถูกตีตราว่าชั่วร้าย หากเป็นบุคคลที่ประชาชนทั่วไปให้ความนับถือในฐานะของจอมเวท พวกเขารวมตัวกันจัดตั้งเป็นองค์กรแห่งเวทมนตร์ซึ่งมีชื่อว่า กิลด์มิสทิค เพื่อคอยควบคุมเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์และรับบริการจากข้อร้องขอของผู้คนโดยแลกเปลี่ยนกับค่าตอบแทน

            เมื่อเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์สอบผ่านหลักสูตรจะได้รับใบประกาศและการบรรจุเข้าสู่สถานะของพ่อมดและแม่มดอย่างแท้จริง หลังจากนั้นจะกระจายกันไปยังดินแดนต่าง ๆ ตามแต่ใครจะปรารถนา บางส่วนเข้าทำงานกับกิลด์มิสทิค แต่ส่วนใหญ่เลือกที่จะขึ้นตรงต่อตนเอง

            หากภายในน้ำใสก็ใช่ว่าจะสะอาดบริสุทธิ์เสมอไป จะอย่างไรในหมู่ผู้ใช้เวทมนตร์นั้นก็ไม่ได้มีแต่คนที่จะทำตามกฎบทบัญญัติแห่งกิลด์มิสทิคอย่างสัตย์ซื่อ จึงได้มีการแต่งตั้งผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคขึ้นมา โดยแฝงตัวเพื่อตรวจหาผู้กระทำผิดแล้วนำตัวมาลงโทษ ทั้งยังเป็นการกำราบมิให้ใครใช้เวทมนตร์ในทางที่ผิดอีกด้วย

            ถึงกระนั้น... ความหอมหวนอันชั่วร้ายก็ยังไม่วายล่อลวงให้มนุษย์ผู้หลงผิดต้องเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งความมืดมน

            */*/*/*/*

 

            สตรีนางหนึ่งแต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีน้ำตาลเข้ม สวมทับด้วยผ้าคลุมสีทึบนั่งกระสับกระส่ายอยู่ภายในร้านค้าเวทมนตร์ซึ่งตั้งอย่างโดดเดี่ยวอยู่ในป่า ห่างจากภายในเมืองไปไม่ไกลนัก

            ทั้งที่เป็นยามวิกาล อากาศนั้นค่อนข้างเย็น ทว่าไม่ทำให้ความร้อนรุ่มภายในใจบรรเทาเบาบางลงได้เลย นางขยับกระชับผ้าคลุมศีรษะอยู่ตลอดเวลา ราวกับกลัวว่าใครจะเห็นหน้าแล้วจดจำได้ถึงฐานะของตน

            อากัปกิริยาทั้งหมดนั้นเรียกรอยยิ้มหยันให้ปรากฏบนมุมปากของบุรุษผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ก็เพียงแวบเดียว นางไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำ

            “วันนี้ข้าไม่มีลูกค้าอื่นนอกจากท่าน ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นหรอก ท่านหญิงเอลิเซีย” พ่อมดผู้เป็นเจ้าของร้านค้าเวทมนตร์กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

            เพื่อเป็นการประกันชื่อเสียงของลูกค้า ในหนึ่งวันเขาจะรับเรื่องร้องขอจากลูกค้าเพียงรายเดียว และแขวนป้ายปิดบริการพร้อมกับลงอาคมมิให้ใครลอบเข้ามาก้าวก่ายในงานของตนได้ ซึ่งนั่นก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน

            ท่านหญิงเอลิเซียลดผ้าคลุมศีรษะลงอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ ดวงหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าหมองผสมผสานกับความโกรธแค้นและมีริ้วรอยของความกังวลก้มลงต่ำ นางยังไม่แน่ใจในความคิดของตนนักว่าดีแล้วหรือที่นำพาตัวเองเข้ามาสู่สถานที่แห่งนี้ ทว่าเมื่อนึกถึงความเจ็บแค้นในใจ นางก็ไม่คิดจะถอยหลังกลับไปเป็นอันขาด

            “ข้าอ่านคำขอของท่านแล้ว อยากให้สังหารสตรีผู้นี้สินะ” พ่อมดวางจดหมายของเอลิเซียลงตรงกลางโต๊ะ ในซองจดหมายนั้นมีเพียงกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กซึ่งเขียนคำขอกับชื่อของสองบุคคล

            “ท่านไปจ้างมือสังหารจะไม่ดีกว่าหรือ”

            “ข้าอยากให้นางแพศยาที่แย่งคนรักของเพื่อนนั่นตายอย่างทรมาน น่าอับอายและน่าสมเพชเวทนาอย่างที่สุด” สายตายามเอ่ยคำขอนั้นทอประกายกร้าวน่ากลัว หากเมื่อกล่าวประโยคถัดมา น้ำเสียงกลับสั่นเครือจนเหมือนจะร้องไห้ “และ... และข้า... อยากให้เขาคนนั้นกลับมาหาข้า ข้าอยากได้เขาคืนมา ท่านพ่อมด... ข้าได้ยินมาว่าท่านสามารถทำได้ ท่านจะทำให้ข้าใช่ไหม”

            ท่านหญิงโผเข้าเกาะแขนทั้งสองข้างของพ่อมดเอาไว้แน่น ราวกับไม่ต้องการจะให้เขากล่าวคำปฏิเสธออกมา

            ผู้ค้าเวทมนตร์หรี่ตามองหญิงสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนเรียวปากอย่างเบาบาง เขาโน้มใบหน้าลงจนใกล้นางและกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

            “คำสาปสังหารกับเวทชักจูงใจ ท่านรู้ไหมว่ามันผิดกฎของผู้ใช้เวทมนตร์ทั้งสองข้อ”

            “ข้ารู้... ” เอลิเซียตอบ “และท่านก็เคยรับทำตามข้อร้องขอนี้มาแล้วมิใช่หรือ”

            “เช่นนั้นท่านก็คงรู้ใช่ไหม ว่าค่าตอบแทนต่อข้อร้องขอนี้ราคาสูง และข้าไม่ได้รับแต่เงินตราเท่านั้น”

            ท่านหญิงเอลิเซียเม้มเรียวปากอวบอิ่มสีแดงสดจนแทบจะเป็นเส้นตรงก่อนพยักหน้า

            “รู้แล้วอย่างนี้ก็ดี” พ่อมดหนุ่มยิ้มร่าแล้วจึงกล่าวเชิญนางเข้าไปยังห้องทำพิธีกรรม

            ผ้าม่านสีทึบซึ่งผูกกั้นบานประตูเอาไว้ถูกปลดลงทันทีที่เอลิเซียก้าวเท้าเข้าไป ห้องนั้นใหญ่พอสมควร เพราะสามารถตั้งโต๊ะและชั้นวางของต่าง ๆ ทั้งสี่ด้านโดยเหลือพื้นที่ตรงกลางไว้ใช้สอยได้อย่างไม่อึดอัดคับแคบนัก กลางห้องสว่างไสวด้วยแสงจากเปลวเทียนหกเล่มซึ่งตั้งไว้ในแต่ละจุดของวงเวทที่เขียนเป็นลวดลายอ่อนช้อยซ้อนทับสลับกันไว้บนพื้น ความกว้างของมันมีขนาดราวช่วงตัวมนุษย์คนหนึ่งขณะนอนราบ

            หญิงสาวเหลือบมองพ่อมดซึ่งเดินเลี่ยงไปยังชั้นวางของเตรียมพิธีแล้วจึงกวาดมองไปรอบห้องก่อนถอนหายใจ

            หากเลือกได้...นางก็ไม่อยากทำนักหรอก

            คนหนึ่งนั้นเป็นอดีตเพื่อนรัก ส่วนอีกคนก็เป็นดั่งดวงใจ หากทั้งสองไม่ได้ทรยศนาง ก็คงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้

            เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากอภัยและขอให้ทั้งสองคนมีความสุข ทว่าตัวนางซึ่งกำลังหลงวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง ความเศร้าและความโกรธแค้นกลับทำไม่ได้ นางไม่อาจเดินไปบนเส้นทางแห่งการพ้นทุกข์จนกว่าจะทำให้คนสารเลวทั้งสองนั้นได้พบกับความพินาศย่อยยับไปต่อหน้าต่อตา ให้เขาคนนั้นต้องซมซานกลับมาหมอบกราบร่ำไห้ร้องขอการอภัยจากนาง

            ทั้งที่เคยทนต่อความทุกข์ยากใด ๆ มาได้โดยตลอด ทว่านางทนต่อความเจ็บแค้นในใจไม่ได้ วันนี้ท่านหญิงเอลิเซียจึงไม่อดทนสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว

            “ท่านมีสิ่งของส่วนตัวของสองคนนั่นไหม” พ่อมดถามโดยไม่ละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำ

            “ม...มีค่ะ” เอลิเซียซึ่งเพิ่งถูกดึงออกจากห้วงภวังค์ละล่ำละลักบอก นางหยิบสิ่งของออกจากกระเป๋าถือด้วยท่าทางลนลานและนำไปมอบให้ถึงมือของพ่อมด

            มันเป็นผ้าเช็ดหน้ากับหวีสับที่ประดิษฐ์อย่างประณีตงดงาม หญิงร้ายชายเลวคู่นั้นเคยลืมทิ้งเอาไว้ในบ้านของเอลิเซียตอนที่ไปร่วมดื่มน้ำชายามบ่ายอันสดใส ไม่นึกเลยว่าหลังจากนั้นจะมีแต่วันที่เลวร้ายสำหรับนาง

            พ่อมดใช้ไม้พายคนของเหลวภายในหม้อดินเผาขนาดย่อมซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้อง เขากำลังเทส่วนผสมอะไรบางอย่างลงไปในนั้น และทั้งที่หม้อไม่ได้ตั้งอยู่บนเตาไฟกลับมีควันและกลิ่นหอมประหลาดลอยกรุ่นออกมา

            ผู้ค้าเวทร่ายมนตร์ด้วยท่วงทำนองสม่ำเสมอ โดยไม่รู้สึกถึงบุคคลหนึ่งซึ่งเป็นส่วนเกินที่รุกล้ำอาณาเขตเข้ามา เมื่อเวทมนตร์ถูกร่ายมาจนถึงบทสุดท้าย เขาจึงหยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งเตรียมหย่อนลงไปในหม้อดินเผาซึ่งใช้สำหรับสร้างคำสาป ชั่วจังหวะนั้นเองที่หางตาพ่อมดพลันเห็นประกายแสงวูบหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามา เขากระโดดถอยหลังหลบในทันที

            ประกายแสงนั้นพุ่งปะทะหม้อดินจนแตกกระจาย ของเหลวเหนียวข้นสีคล้ำสาดกระเซ็นไปโดยรอบ ส่วนหนึ่งกระเซ็นไปโดนเอลิเซียซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลกัน นางไม่ทันรู้สถานการณ์ จึงไม่ได้หลีกหนี

            หญิงสาวกรีดร้องอย่างเจ็บปวดราวโดนน้ำกรดสาด ดวงตาเบิกกว้างมองแขนตัวเองที่ถูกของเหลวสีคล้ำกัดจนเปื่อยยุ่ยกลายเป็นแผลเหวอะหวะน่ากลัว

            “นี่ข้าคงมาขัดจังหวะอะไรไปแล้วสินะ”

            น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นเรียบเรื่อย หากก็ทำให้พ่อมดเบิกตาโพลงมองไปยังอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งยืนอยู่หน้าประตูอย่างระแวดระวัง ประตูทางเข้าทุกด้านนั้นลั่นดาลและลงคาถาเอาไว้แล้วจึงไม่น่าที่จะมีใครผ่านเข้ามาได้

            “เจ้าเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร” พ่อมดถามเสียงเครียด นัยน์ตาของเขาจ้องอีกฝ่ายจนแทบถลนออกมานอกเบ้า

            บุรุษนิรนามในชุดคลุมสีดำเพียงแย้มยิ้มอย่างเบาบางพลางปรายตาไปยังหญิงสาวซึ่งล้มลงนอนดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานแล้วจึงหันกลับมายังพ่อมดอีกครั้ง รอยยิ้มบางค่อย ๆ จางไปจากใบหน้า

            “สิ่งนี้คงพอจะบอกสถานะของข้าได้กระมัง” เขาพูดพร้อมกับหยิบเหรียญโลหะขนาดครึ่งฝ่ามือสลักลวดลายอ่อนช้อยเกี่ยวกระหวัดซ้อนทับกันจนเป็นวงเวทออกมาชูให้อีกฝ่ายดู

            “เจ้าคือผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิค!”

            จอมเวทผู้มีชนักปักร่างเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาถอยหลังไปครึ่งก้าว คิดไม่ถึงว่าเรื่องของตนจะส่งกลิ่นไปถึงองค์กรแห่งเวทมนตร์ได้อย่างรวดเร็วนัก

            “เจ้าใช้เวทมนตร์ในเรื่องที่ไม่สมควร หลอกลวงผู้อื่นด้วยเวทชักจูงใจ กลับไปรับโทษที่องค์กรเสียดี ๆ เถอะ”

            “เรื่องอะไรข้าจะยอมถูกจับง่าย ๆ ” พ่อมดซึ่งแปรสถานะไปเป็นผู้ต้องหาอย่างกะทันหันเอ่ยลอดไรฟัน เขายกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมร่ายคาถา หากยังช้าเกินไป

            ลำแสงสีแดงทอดเป็นเส้นยาวพุ่งตรงเข้าหาผู้กระทำความผิดก่อนม้วนรัดพันร่างของเขา พ่อมดขยับขลุกขลักพยายามดิ้นรนให้ตนหลุดพ้นจากพันธนาการ ทว่าก็ไร้ผล

            “ยังอ่อนหัดนัก” ผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคทอดถอนใจและส่ายหน้าด้วยความระอา “เจ้าคิดว่าข้าต้องรับมือผู้กระทำผิดกฎมาแล้วเท่าไหร่กัน”

            ผู้คุมกฎโบกมือขึ้นพร้อมกับพึมพำร่ายคาถา ควันสีขาวพลันพวยพุ่งขึ้นห่อหุ้มร่างของพ่อมดผู้ค้าเวทมนตร์ผิดกฎ เพียงชั่วอึดใจกลุ่มควันนั้นก็ค่อย ๆ หดตัวลงราวกับถูกดูดเข้าสู่ใจกลางกลุ่มก้อนควันขาวจนกระทั่งสุดท้ายเหลือเพียงหนูขาวตัวจิ๋วเข้ามายืนอยู่แทนในตำแหน่งเดียวกับที่พ่อมดเคยยืนอยู่ ผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคจับเจ้าหนูตัวนั้นใส่เข้าไปในกรงโลหะรูปโดมซึ่งเขาเสกมันขึ้นมาเมื่อครู่

            ดวงเนตรคมสีน้ำเงินเจือประกายวาวสีม่วงแปลกประหลาดตวัดหันไปจ้องหญิงสาวซึ่งยังนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

            แม้ทรมานจนแทบสิ้นสติ แต่ท่านหญิงก็ยังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อผู้คุมกฎย่างเท้าเข้ามาใกล้

            “น่าเสียดายนะ อุตส่าห์ลงทุนทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่ความหวังของท่านไม่มีวันเป็นจริงหรอก” ผู้คุมกฎพูดพร้อมกับใช้ปลายนิ้วแตะแผ่วบนใบหน้านาง รอยยิ้มเบาบางบนเรียวปากฉาบไปด้วยความเวทนา เขาร่ายคาถาบทหนึ่ง ลำแสงสีน้ำเงินจึงอาบไปทั่วร่างเอลิเซีย แล้วความเจ็บปวดทั้งปวงก็บรรเทาเบาลง

            “ข้ารักษาบาดแผลและพิษที่ไหลเวียนอยู่ในตัวท่านไม่ได้ ทำได้แค่ช่วยระงับความเจ็บปวดเพียงชั่วคราวเท่านั้น”

            เอลิเซียลุกขึ้นนั่งมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลน่าเกลียดของตนด้วยกายสั่นระริก นางอยากจะอ้าปากบอกขอบคุณเขา แต่เมื่อเห็นแววตาเย็นชาของอีกฝ่ายก็ต้องหุบปากลงทันที

            “ท่านว่าจ้างพ่อมดให้ใช้เวทมนตร์บังคับชักจูงใจและสร้างคำสาปร้ายเพื่อสังหารผู้อื่น แม้ว่าเขาจะทำตามคำร้องขอของท่านไม่สำเร็จ แต่นั่นก็นับว่ามีความผิดแล้ว ท่านจึงต้องไปรับโทษที่กิลด์มิสทิคเช่นกัน” กล่าวจบแล้วผู้คุมกฎก็ร่ายคาถาเกิดเป็นควันขาวขึ้นมาเช่นเดียวกับพ่อมดก่อนหน้านี้ ท่านหญิงเอลิเซียซึ่งกลายเป็นหนูขาวถูกจับใส่กรงใบเดียวกันกับพ่อมด เขามองหนูขาวทั้งสองตัวในกรงแล้วเอ่ยแผ่วเบา

            “แม้จะต้องได้รับโทษ แต่อยู่ที่องค์กรเวทมนตร์แล้วบาดแผลนี้ย่อมจะได้รับการเยียวยา ข้าหวังว่าเวลาที่ถูกหน่วงเหนี่ยวกักขังไว้ที่นั่นจะรักษาหัวใจนั้นได้เช่นกัน”

            จบงานแล้วผู้คุมกฎจึงถอนหายใจแผ่ว เขาเดินไปที่ประตูทางเข้าร้านแล้วส่งกรงให้ชายอีกคนซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกก่อนจะกล่าว “ฝากที่เหลือด้วยนะ”

            “ครับ ท่านเรมิเรส คิสเซ่” เขาเอ่ยพร้อมกับรับกรงบรรจุหนูขาวทั้งสองตัวมาไว้ในมือ ทว่าไม่ได้รีบลาจากไปเหมือนทุกครั้ง

            “ได้ยินว่าท่านลาพัก จะไปไหนหรือครับ” ผู้คุมนักโทษชะงักเล็กน้อยแล้วกล่าว “ขออภัย...ข้าไม่ควรถาม”

            ผู้คุมกฎยิ้มอย่างไม่ถือสาก่อนตอบ

            “ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าสักหน่อยน่ะ”

            “ถ้าอย่างนั้นข้าขอให้ท่านเดินทางโดยปลอดภัย และหวังว่าเราจะได้กลับมาร่วมงานกันอีกในเร็ววัน”

            เรมิเรส คิสเซ่ หนึ่งในผู้ดำรงตำแหน่งผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคยิ้มพร้อมกับค้อมศีรษะลงก่อนที่คนส่งตัวนักโทษจะจากไป เขาพึมพำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินจากไปไกลมากแล้ว

            “ข้าก็หวัง... ให้มีวันนั้นอีกเช่นกัน”