ตอนที่ 7 ชดใช้ด้วยชีวิต
“ข้อตกลงระหว่างเราก็คือ ผมจะจดทะเบียนสมรสกับคุณ ตลอดระยะเวลาที่คุณอยู่ที่นี่ คุณต้องดูแลผมในฐานะภรรยาที่พึงกระทำต่อสามี และดูแลยี่หวาให้ดีที่สุด ภายในสามเดือนคุณต้องตั้งท้องลูกให้กับผม ยิ่งคุณช้าหรือตุกติกมากเท่าไหร่ คุณก็จะติดอยู่ที่นี่กับผมนานมากขึ้นเท่านั้น”
“หินผา” กล่าวออกไปอย่างชัดเจน เขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ว่าปิ่นมุกจะคิดยังไง เธอมีสิทธิ์ที่จะคิดได้ด้วยเหรอ ก็ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เธอก่อขึ้นมาเองทั้งนั้น ใครกันที่ควรจะต้องรับผิดชอบ ถ้าไม่ใช่เธอคนนี้
“ทั้งหมดที่ผมเสนอมานี้ อย่าคิดว่าผมจะพิศวาสอะไรคุณนะ เพียงแค่ผมต้องการลูกเท่านั้น ส่วนยี่หวาคุณควรจะชดใช้ให้กับเธอ เพราะคุณติดค้างเธอด้วยชีวิต คิดให้ดีๆ คนของผมสามชีวิต แลกกับคุณที่มีเพียงชีวิตเดียว แสนจะคุ้มค่าคุณว่าไหม”
“คุณหินผา! ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะ ฉันมีแฟนอยู่แล้วนะคะ และเราก็กำลังจะแต่งงานกัน สิ่งที่คุณพูดมาฉันไม่สามารถทำให้ได้ ได้โปรดเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย”
“ปิ่นมุก” ตกใจกับข้อเสนอที่สุดจะรับไหว จะให้เธอมีลูกให้เขาไปได้ยังไงกัน ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เหมือนคนแปลกหน้า เธอจะทำยังไงดี เธอกลัว กลัวเหลือเกิน
“ทันทีที่คุณมีลูกให้กับผม เราจะหย่าขาดจากกันทันที ผมต้องการเพียงลูกของผมคืนเท่านั้น คิดให้ดีๆ อย่าลืมสิว่าผมรู้จักครอบครัวของคุณดีทุกคน ถ้าคุณไม่ยอมรับข้อเสนอนี้ของผม ก็ไม่เป็นไรนะ ผมมีอีกหลายวิธีที่จะจัดการกับคุณ”
“หินผา” แสดงเจตนารมณ์ของตัวเองอย่างชัดเจน ใช่ใครจะมาเปลี่ยนแปลงความคิดของเขาได้ แล้วเขาเป็นคนที่พูดจริง ทำจริงเสมอ และความอดทนของเขาก็มีจำกัดเช่นกัน
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า ผมจะไม่ฆ่าคุณ เพียงแค่คุณทำตัวให้ดีๆ ว่าง่ายๆ ถ้าคุณยังอยากที่จะกลับบ้านอยู่ ผมสัญญาว่าคุณจะได้กลับไปเจอหน้าครอบครัวของคุณอีกครั้ง แค่คุณทำตามที่ผมบอกแต่โดยดีก็พอ”
“หินผา” กล่าวด้วยน้ำเสียงข่มขู่กลายๆ พอพูดจบก็ฉุดกระชากลากดึงปิ่นมุก แล้วออกแรงเหวี่ยงเธอ ไปอย่างไม่ปราณี ปราศรัยที่เตียงนอนของยี่หวา ซึ่งเธอก็ยังคงนอนหลับอย่างไม่รู้เนื้อ รู้ตัว ไม่รับรู้อะไรรอบกายเลยแม้แต่น้อย
“ฉันขอร้องละคะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย ปล่อยฉันกลับบ้านไปเถอะนะค่ะ ฉันขอร้อง ฉันอยากกลับบ้านแล้วจริงๆ ฮือๆๆ”
“ปิ่นมุก” ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เธอปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก เธอทั้งสับสน ทั้งหวาดกลัว และวิตกกังวลเป็นอย่างมาก หินผากล่าวว่าเธอ กดดันเธอ จนเธอรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ปิ่นมุกเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองยี่หวาที่ยังนอนหลับใหล อยู่บนเตียงนอนทั้งน้ำตา ที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย น้ำตาไหลอาบนองทั้งสองแก้ม แล้วจึงค่อยๆ หันไปมองหินผานิ่งนานอย่างใช้ความคิด
ชายหนุ่มตรงหน้านี้ก็ดูดีไปซะทุกอย่าง หน้าตาก็หล่อเหลาคมเข้มดี คิ้วก็หนา ตาก็โต จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าก็ขาวสะอาดสะอ้านอย่างคนดูแลรักษาดี รูปร่างก็สูงใหญ่กำยำผึ่งผายดูสง่างามดีอยู่หรอก
แต่วาจาเชือดเฉือน โหดร้าย ทารุณผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางเช่นเธอได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ชายหนุ่มผู้นี้คงจะโกรธเกลียดปิ่นหยกมากสินะ ถ้ารู้ความจริง ไม่ไม่จะให้เขารู้ไม่ได้เป็นอันขาด
“ปล่อยคุณไปน่ะหรือ หึ! คุณปิ่นมุก คุณไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ ทำไมคุณถึงไม่คิดบ้างล่ะว่า ครอบครัวของผมต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ หรือผมไม่ได้ปล่อยให้คุณ อยู่ดีมีสุขกับครอบครัวของคุณเลยหรอกหรือ พวกคุณนี่เห็นแก่ตัวกันจริงๆ เลยนะ ทำไมคุณไม่คิดบ้างล่ะว่ามันถึงเวลาอันสมควรแล้วนะ ที่คุณควรจะต้องชดเชย และชดใช้ให้กับผม รวมไปถึงครอบครัวของผมบ้างสิ”
“หินผา” จ้องมองปิ่นมุกอย่างกับจะกินเลือด กินเนื้ออยู่แล้วถ้าทำได้ หรือไม่ก็จับหักคอเสียให้รู้แล้ว รู้รอดกันไปเลยซะดีไหม ยิ่งคิดถึงความสูญเสียที่จะเกิดขึ้น ก็ยิ่งคับแค้นในใจยากจะดับไฟที่สุ่มอยู่ในอกตอนนี้ลงไปได้
“ปิ่นมุก” ถึงกับเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ได้แต่สะอึก สะอื้น ก้มหน้า ก้มตาร้องไห้ สลับกับเงยหน้าขึ้นมามองยี่หวาอย่างรู้สึกผิด ปนสงสาร หวาดกลัว และสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี
หลังจากที่ปิ่นมุกได้ตัดสินใจ แน่วแน่แล้วว่าจะอยู่ชดใช้ความผิด ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ให้แก่หินผา โดยการรับปากกับหินผาไว้ว่า จะอยู่ที่บ้านของเขา จนกว่าหินผาจะพอใจ และปล่อยปิ่นมุกกลับบ้านไปในที่สุด นั่นเป็นความหวังสูงสุดของปิ่นมุกเลย
ส่วนหินผานั้นก็ร้ายกาจมาก เมื่อปิ่นมุกตกลงที่จะอยู่อย่างว่าง่าย หินผาก็ให้ทุกคนในบ้านย้ายออกไปทำงานที่อื่นกันจนหมด รวมไปถึงพยาบาลสองคนที่จ้างมาดูแลยี่หวาก็ให้ออกไปด้วย โดยแกล้งบอกกับทุกคนว่า เขาอยากจะดูแลยี่หวาด้วยตัวของเขาเอง
แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย บ้านหลังใหญ่ทั้งหลังจึงเหลือไว้เพียงลุงพ่อบ้าน กับลูกสาวซึ่งเป็นสาวใช้ ที่เข้ามาทำงานตามคำสั่งเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นก็อยู่บ้านพักหลังเล็กๆ ห่างออกไปจากตัวตึกของบ้านหลังใหญ่ ถ้าไม่เรียกใช้ก็ห้ามเข้ามาประมาณนั้น
ภายในบ้านจึงมีเพียงแค่ หินผา ปิ่นมุก และยี่หวา สามคนเท่านั้นที่อยู่บนตึก หินผาให้เธอดูแลยี่หวา แต่เธอทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่เคยเรียนด้านดูแลผู้ป่วยติดเตียงอะไรแบบนี้มาก่อนเลย จึงเป็นไปได้ยากสำหรับเธอ แต่หินผาก็พยายามบังคับ ขู่เข็นเธออย่างโหดร้าย
วันทั้งวันให้เธอทำสารพัดเริ่มจากการป้อนอาหารผ่านสายให้กับยี่หวา เธอกลัวมาก กลัวทำให้ยี่หวาเป็นอะไรไป เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเธอเอง เสร็จแล้วก็ทำการเช็ดเนื้อ เช็ดตัวให้ยี่หวาเธอยังพอรับได้
แต่จะให้เธอทำความสะอาดเวลาที่ยี่หวาขับถ่ายนี่สิมันเกินจะรับไหวจริงๆ เธอไม่ได้รังเกียจนะ แค่ยังไม่เคยชินเท่านั้น แต่หินผากลับทำได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว ไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย นี่เขาคงจะรักน้องสาวคนนี้มากซินะ ถึงทำอะไรเพื่อยี่หวาได้มากมายถึงเพียงนี้
โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 375
แสดงความคิดเห็น