กล่องเวลา 4: เตือนแล้วนะ!

“สวัสดีค่ะ ชื่อ ข้าวสวย นะคะ เรื่องที่จะมาเล่าให้ทุกคนฟังวันนี้ ข้าวสวยให้ชื่อเรื่องว่า วัดใจ ค่ะ เรื่องนี้...”ขณะที่เด็กสาวกำลังซ้อมพูดเพื่อทำคลิปส่งประกวดอยู่บนเตียงของเธอนั้น เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาจากข้างตัว

“เมี้ยววว” เป็นน้องแมวตัวสีขาวส้มของเธอนั่นเอง เจ้าแมวน้อยร้องขัดเหมือนจะสื่อเป็นนัยว่า
ให้เบาเสียงลงหน่อย เพราะเขากำลังนอนอยู่ ทว่าเธอก็ยังไม่ได้สนใจต่อไป ฝึกพูดไปเรื่อยๆ โดยมีเจ้าเหมียวคอยร้องปรามเป็นระยะๆ

“พี่ซ้อมพูดเพื่อส่งคลิปเข้าประกวดอยู่ค่ะ จำเป็นต้องเสียงดังนะ ถ้าชนะจะได้เอาเงินมาซื้อหนม
ให้หนูไง”ข้าวสวยอดไม่ได้จึงหันไปบอกให้น้องน้อยของเธอเข้าใจ ก่อนจะหันกลับมาหัดพูดต่อ แต่ไม่รู้ว่าสาวสวยข้างตัววไม่รู้เรื่องที่เธอเพิ่งอธิบายไปหรือไร จู่ๆขาเรียวสวยของเธอก็กระตุกด้วยความเจ็บเมื่อต้องกับเล็บค่อนข้างคมเข้าแม้ว่าจะเป็นแค่การเขี่ยสะกิดก็ตาม จนต้องหันมาเอะ

ในที่สุด เหมียวน้อยก็หยุดการประท้วงไป ข้าวสวยคลายใจแล้วก็เปล่งเสียงพูดออกมาอีก
ระหว่างนั้น สุนัขวัยห้าเดือนของเธอก็กระโดดขึ้นมาบนเตียง สายตาเหลือบเห็นแล้วแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
ริมฝีปากบางยังเอ่ยเจื้อยแจ้วอย่างฉะฉานต่อไปเรื่อยๆ

“กรี๊ด!”ข้าวสวยร้องออกมาด้วยความเจ็บปนตกใจ เมื่อรู้สึกว่าเขี้ยวเล็กคมของอะไรบางอย่าง
กัดเข้าที่ต้นขาอย่างจัง โชคดีที่ฝ่ายนั้นคงไม่ได้ตั้งใจกัดเอาเป็นเอาตายจึงแค่เป็นรอยแดงแสบๆเท่านั้น
ก่อนเธอจะเห็นตัวการกระโดดผลุงลงจากเตียงออกห้องไปหน้าตาเฉยเหมือนไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น
เด็กสาวทำเพียงโวยวายตามหลัง แล้วกลับมานั่งซ้อมพูดอีกครั้งโดยมีสุนัขข้างกายมองอยู่อย่างสนใจ

พูดไป พูดมา พูดๆๆๆ

“จุ๊บ!” ทันใด จมูกยาวๆและปากกว้างของเจ้าสี่ขาก็ตรงเข้ามาที่ปากของข้าวสวยอย่างกะทันหัน แถมลิ้นเลียปากให้ด้วยอีกหนึ่งครั้ง

อา...ถึงตอนนี้เด็กสาวต้องยอมจำนนต่อน้องสาวน้องชายสองตัวแล้วจริงๆว่าเธอพูดมากเกินไปสินะ