กล่องเวลา 5: เงินสองพัน

ในบริเวณสถานีตำรวจประจำอำเภอแห่งหนึ่ง เด็กชายตัวน้อยวัยแปดเก้าขวบสองคนลูกหลานเจ้าหน้าที่กำลังพากันเดินถือกล่องบริจาคไปทั่วทั้งภายในและภายนอกใกล้เคียงเพื่อรวบรวมเงินไปช่วยเหลือเพื่อนรุ่นพี่อีกคนที่มักเล่นด้วยกันประจำซึ่งตอนนี้นอนโคม่าอยู่ในโรงพยาบาลจังหวัด ท่ามกลางสายตาอดเอ็นดูเด็กทั้งคู่ไม่ได้ของบรรดาผู้ใหญ่แถวนั้น ทุกคนต่างพร้อมใจสมทบทุนตามกำลังตน ด้วยเด็กทั้งสามเป็นเด็กที่พวกเขาคุ้นเคยกันดีมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อทราบข่าวว่าเด็กคนหนึ่งในกลุ่มกำลังป่วยหนักก็ไม่ปฏิเสธที่จะเกื้อกูล

“น้องพิราบลูก ดูซิ มีใครฝากเงินมาให้ลูกด้วย”คนเป็นพ่อเดินเข้ามาคล้องถุงพลาสติกใส่เงินจำนวนหนึ่งกับข้อมือของลูกชายที่นอนโทรมอยู่บนเตียงคนไข้ อย่างต้องการให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกดีๆจากคน
รอบข้างที่มีต่อ

“น้องวันกับน้องเต๋าเดินทั่วโรงพักหาเงินมาช่วยค่ารักษาพยาบาลลูกเลยนะครับ” แม้น้ำเสียง
ของชายวัยกลางคนจะยังฟังค่อนข้างปกติ แต่เบ้าตาของเขากลับรื้นด้วยน้ำใสๆที่พยายามกลั้นไว้สุดกำลัง ทั้งสงสารลูกและซึ้งน้ำใจเด็กสองคนนั้น

แม้เปลือกตาของเด็กชายบนเตียงจะแทบฝืนลืมขึ้นไม่ได้ถนัดนัก สติของเขาก็ยังพอมีอยู่ พิราบ
ได้ยินถ้อยคำที่พ่อเล่าทุกคำ เพียงตอบสนองอะไรไม่ได้มากนอกจากครางรับออกมาน้อยๆ พลันหัวก็หวนนึกถึงรุ่นน้องสองคนที่พ่อกล่าวถึง

น้องวันและน้องเต๋า เป็นรุ่นน้องที่เล่นด้วยกันมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ทว่าเรื่องหนึ่งที่ทำให้เด็กชายรู้สึกสะท้อนใจ คือ เมื่อก่อนหน้าหนึ่งในเด็กสองคนนั้นเคยเป็นคนที่เขาไม่ได้รู้สึกรักอะไรมาก
เป็นพิเศษมาก่อน ต่างจากรุ่นน้องอีกคนที่ค่อนข้างเอ็นดูมากอยู่ พอมาวันนี้ รุ่นน้องที่เคยมองข้ามในวันวานกลับเป็นหนึ่งในคนที่อุตส่าห์เดินหาเงินบริจาคมาช่วยเขา ซึ่งเขาก็ทราบดีจากการรู้จักครอบครัวน้องๆ
มานาน ว่าต้นความคิดคงไม่ใช่ใคร ถ้าไม่ใช่พ่อของรุ่นน้องคนนั้น เปรียบกับรุ่นน้องอีกคนที่รักมากกว่าใคร รายนั้นไม่ได้ทุ่มเทเท่ากัน แต่ก็เดินทางซื้อของมาเยี่ยมไข้สองสามครั้ง