กล่องเวลา 3: Oh! my English

โต๊ะไม้ยาวริมระเบียงทางเดินชั้นสามของหอพักนักศึกษาชายแห่งหนึ่ง บัดนี้มีหนุ่มปีสามคนหนึ่งกำลังนั่งสับประหงกอยู่อย่างไม่รู้ตัวหน้ากองหนังสือและสมุดจดสามสี่เล่มที่บ้างก็เปิดหน้าไว้เหมือนเจ้าของยังอ่านค้างอยู่ วันสองวันมานี้ คิมพยายามอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาอังกฤษ วิชาที่ไม่ค่อยถนัดนัก
อย่างเต็มที่ ภาษาอังกฤษตัวนี้เขาเคยดร๊อบเรียนมาสองครั้งแล้ว อย่างไรครั้งนี้จะต้องผ่านไปให้ได้
เพื่อตนเองจะไม่ต้องจบช้ากว่าเพื่อน ว่างจากภารกิจต่างๆเมื่อไหร่ก็ไปติวกับเพื่อน ดึกๆก็มานั่งทบทวนเองอีกสองสามครั้งให้จดจำได้ขึ้นใจ

จนวันสอบมาถึง แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าครั้งนี้จะเป็นเหมือนก่อนหน้าอีกหรือไม่ แต่คิมรู้ดีว่าตนพยายามสุดความสามารถเพื่อจะมาสอบวิชานี้แล้วจริงๆ พอได้ข้อสอบมาก็ตั้งใจเขียนคำตอบต่างๆลงไปด้วยท่าทางจริงจัง อ่านแต่ละคำถามไปเรื่อยๆ ใจค่อยชื้นขึ้น รู้สึกว่าพอจะทำได้บ้าง ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์อ่านหนังสือมาอย่างเต็มที่ ทว่ากว่าจะผ่านไปข้อหนึ่งก็เสียเวลาพอดู เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ แย่แล้ว
อีกไม่กี่นาทีก็จะหมดเวลาสอบ เขาพยายามเร่งมือมากขึ้นเท่าที่จะทำได้ เร่ง เร่งกระทั่งทำเสร็จตอน
หมดเวลาพอดี!

“คิมหัน คุณได้สามสิบสามคะแนนส่วนหกสิบ”อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษแจ้งคะแนน
ให้ทราบในชั้นเรียนหลังจากสัปดาห์สอบผ่านไป

คำพูดของอาจารย์ทำให้เขารู้สึกดีได้บ้าง อย่างน้อยก็สามารถสอบผ่านครึ่งมาได้ ทว่าคำกล่าวต่อมาของอาจารย์คนเดิมนี่สิ ที่ทำให้ต้องอึ้งตาค้างไปหลายนาที

“แต่อาจารย์จะบอกว่า คุณลืมทำข้อสอบไปยี่สิบข้อนะคะ อาจารย์ถามภาควิชาให้แล้ว ภาควิชาไม่ให้สอบใหม่นะคะ”

ที่หน้าเจ็บช้ำใจยิ่งไปกว่าคือ เขามารู้หลังจากไปคุยกับอาจารย์ตอนหมดคาบเรียนแล้วว่า ส่วนที่คะแนนหายไปอย่างไม่น่าให้อภัยนั้นเป็นส่วนที่เขาถนัดและจำได้ดีที่สุดอีกต่างหาก สุดท้ายวิชานั้นคิมก็ได้เกรดดีบวกมา ซึ่งพอนึกย้อนกลับไป ถ้าวันนั้นไม่ลืมทำข้อสอบยี่สิบข้อดังกล่าว เผลอๆเกรดที่ออกมา
อาจได้ซี หรือซีบวกด้วยซ้ำ...โถ่