STARCIN ภาคที่ 1 HIN ตอนที่ 10 หมดหวัง (รีไรท์)

คำเตือนเนื้อหาในตอนนี้มีความรุนแรงหากไม่ต้องการที่จะอ่านให้รอตอนต่อไปได้เลย

 

“นี่พวกเธอจะยืนเล่นเจ้านั่นไปถึงเมื่อไหร่” เซนเดินนำหน้าไปปล่อยพวกผู้หญิงไว้ พวกเธอยืนนิ่งทำหน้าเศร้าอยู่พักก่อนที่จะปล่อยเจ้าปุยไว้ตรงนั้น โบกมืออำลากันเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมา

“กิคราวนี้แน่ใจใช่ไหมว่าถูกทาง” เซนมองไปรอบ ๆ หาทางที่จะไปต่อได้

สุดท้ายก็เจอทางลงไปชั้นล่าง แต่ก็รอจนพวกผู้หญิงเดินตามมาทัน 

“คราวนี้จะเจอตัวอะไรอีกนะ?” เซนยกดาบขึ้นตั้งรับเตรียมพร้อมสำหรับต่อสู้ คนอื่น ๆ ก็เตรียมพร้อมเช่นกัน

“ว่าแต่นายยังบอกเรื่องในบันทึกนั่นไม่หมดใช่ไหม?” เซนเดินเข้ามาใกล้ซึฮากิ

“เรื่องที่เหลือมันยังไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ในเร็ว ๆ นี้หรอก” ซึฮากิเดินแซงหน้าไป เซนก็เดินตามหลังไปติด ๆ

ชั้นที่ห้าสิบสามผ่านไป ชั้นที่ห้าสิบหกผ่านไป พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในนี้มาหลายวันจนลืมวันลืมเดือนไปแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครบเจ็ดวันหรือยัง ได้แต่ใช้ชีวิตโดยกินพวกซากมอนสเตอร์ไปวัน ๆ

“เซนก้มลง!” แซมยิงธนูผ่านเหนือหัวเซนไปโดนที่หัวของด้วงยักษ์ตรงหน้าแต่ลูกธนูไม่แม้แต่จะเจาะเปลือกแข็ง ๆ ของมันได้

“เดี๋ยวนะ!” แซมตกใจตาโตเมื่อเห็นด้วงตัวนั่นกำลังรวบรวมมานาไว้ที่เขาของมัน

“พวกนายถอยเร็ว” คานะตะโกนบอกเซน นาริ และซึฮากิที่ยืนอยู่แนวหน้าแต่มันก็สายเกินไป ด้วงตัวนั่นยิงคลื่นมานาออกมาใส่พวกเขาจนล้มลงนอนกระอักเลือดออกมาทั้งที่ภายนอกไม่มีแผลเลย

“คานะ แซม! พาพวกเธอพาคนอื่น ๆ ถอยไปก่อน” ฟรานวิ่งเข้าใส่ด้วงตัวนั่นก่อนที่มันจะร่ายเวทใหม่ ฟันเข้าไปที่เขาของมัน ครั้งแรกทำได้แค่เป็นรอยฟรานวิ่งวนรอบตัวมันไปอีกทางและฟันไปที่เดิม เธอทำอย่างงี้ซ้ำไปซ้ำมาจนสามารถหักเขาของมันได้ และมันกำลังส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

อะ ฟรานเอามือปิดหูไว้เพราะเสียงของมันทั้งดังและแสบแก้วหูมาก ๆ หลังเสียงสงบลงเธอสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตอีกหลายตัวกำลังตรงเข้ามาหาเธอ

“ไม่มีทางเลือกแล้วฉันต้องใช้มัน [เสริมกำลังระดับ 3] ” หลังจากฟรานร่ายเวทเสร็จก็มีออร่ามานาจำนวนมากกระจายไปทั่วตัวเธอมันกำลังซ่อมแซมส่วนที่เสียหายไปเสริมพละกำลัง ความเร็วเพิ่มความอืดของร่างกายขึ้นอย่างมาก

“ลงดาบรูปแบบที่ 1 [One-way One-Shot] ” เธอที่รู้การเคลื่อนไหลของศัตรูเป็นระยะ ๆ ใช่สิ่งนั้นคาดการตำแหน่งและเข้าโจมตีด้วยกระบวนท่าที่คิดขึ้นเองของเธอ โดยเป็นการชูดาบขึ้นระดับสายตาย่อลงเล็กเท้าขวานำเท้าซ้ายเตรียมพุ่งตัวด้วยความเร็วสูงเมื่อรวมกำลังสกิลเสริมกำลัง เพียงการพุ่งครั้งเดียวมอนสเตอร์ทุกตัวที่กำลังเดินเข้ามาก็ถูกดาบทะลุผ่านตัวไป

“ลงดาบรูปแบบที่ 2 [Zig Zag Slide] ” ฟรานหันหลังมาหาด้วงตัวเดิม พุ่งเข้าโจมตีไปที่ขาซ้ายของมันและกลิ้งรอดใต้ท้องไปฟันที่ขาขวาอีกหนึ่งข้าง มันเสียหลักล้มลงก่อนที่เธอจะกระโดดลอยผ่านหลังของมันและใช้ดาบแทงลงไปที่เปลือกและลากเป็นแผลยาวไปทางซ้ายใกล้ ๆ กับหัวของมัน ก่อนที่เธอจะกระโดดตีลังกาไปพร้อมกับดาบที่กวัดแกว่งไปตามแรงสะบั้นคอของมันลงไปเกือบขาด หลังจากลงมาตั้งหลักยืนบนพื้นเธอสะบัดดาบทำให้พวกเลือดที่ติดกระเด็นออกไป ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น

หลังจากที่ด้วงตัวนั่นแน่นิ่งไปเธอจึงกลับไปหาพวกคานะเพื่อดูอาการคนอื่น ๆ

“กิ-..” ระหว่างที่เธอกำลังเดินอยู่ จู่ ๆ เธอก็ไอออกมาเป็นเลือดก่อนที่จะขาอ่อนล้มลงกับพื้นและยังไอหนักขึ้นเรื่อย ๆ คานะที่หันมาเห็นรีบเข้ามาดูอาการ

“ [Heal] ” คานะร่ายเวทรักษาให้กับฟราน ในขณะที่ฟรานเองก็พยายามฝืนลุกขึ้นยืน

“ฉันไม่เป็นไร เธอไปดูคนอื่นก่อนเถอะ” ฟรานยังคงเดินเข้าไปหาซึฮากิแม้เธอจะยืนแทบไม่ไหวแล้ว

“เดี๋ยวฉันประคองให้” คานะเอาแขนฟรานมาพาดไหล่เดินไปช้า ๆ

“พวก-เขาเป็นยังไงบ้าง?” ฟรานนั่งลงกับพื้นข้าง ๆ ซึฮากิ ขณะที่พูดก็ยังไอเป็นเลือดอยู่คานะที่เห็นก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก็ได้แค่มองเพราะไม่อยากทำให้ฟรานรำคาญ

“อาการพวกเขาน่าเป็นห่วงมากเลยครับ ภายนอกบาดแผลแค่ถลอกเล็กน้อยแต่ภายในผมไม่สามารถช่วยได้ต้องมีเครื่องมือ” แซมตรวจอาการเบื้องต้นของพวกนาริ

“กิ!” ซึฮากิตื่นและลุกขึ้นมาทำฟรานตกใจ

“ฟรานเอาแท่งเหล็กเล็ก ๆ มาเร็ว” ฟรานทำหน้างง

“เดี๋ยวฉันไปเอง” คานะเดินไปค้นของในกระเป๋าออกมาได้แท่งเหล็กที่ใช้เสียบอาหาร

“เยี่ยม” ซึฮากิเอาแท่งเหล็กที่มือของคานะไป แทงเข้าที่ท้องของตัวเองบริเวณปอด ในขณะที่ทุกคนในเหตุการณ์ตกใจและเผลอร้องออกมา

“เธอทำอะไรน่ะกิ!” ฟรานถามด้วยความตกใจ

“เลือดค้างในปอดต้องเอาออก” เลือดไหลออกมาทางแผลที่ซึฮากิแทงจำนวนมากก่อนที่เขาจะลุกเดินไปหาคนอื่น ๆ ที่นอนหมดสติอยู่

ซึฮากิแทงเหล็กเข้าไปที่ปอดของเซนและนาริในขณะที่คนอื่นยังตกใจอยู่แต่ก็ไม่มีใครห้าม

“รอสักพักค่อยพันแผลห้ามเลือด” หลังจากพูดเสร็จซึฮากิก็เดินไปนั่งพิงกำแพงอยู่คนเดียว ขณะเดียวกันฟรานยังคงไอออกมาเป็นระยะ ๆ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงที่รอคนอื่นให้ฟื้น ฟรานสัมผัสถึงสิ่งมีชีวิตได้อีกและมันกำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

“มอนสเตอร์กำลังมาหนีกันเร็ว!” ฟรานฝืนลุกขึ้นยืนเดินออกไปเองในขณะที่แซมและคานะแบกเซนกับนาริไป ส่วนซึฮากิก็เดินรั้งท้ายมาคนเดียว

ขืนเป็นแบบนี้หนีไม่ทันแน่ ฟรานหันหลังมามองคนอื่น ๆ ที่สภาพสะบักสะบอมเดินแบบไร้เรี่ยวแรง

“เดี๋ยวฉันถ่วงเวลาไว้ให้” ฟรานหยุดเดินชักดาบออกมาเตรียมสู้

“ฉันวางกับดักไว้แล้วพวกมันตามมาไม่ทันหรอก” ซึฮากิดึงแขนฟรานที่หยุดอยู่ลากให้เดินมาด้วยกัน

“อืม…” ฟรานเดินตีคู่มากับซึฮากิช่วยกันประคองมา แต่เธอก็ยังระวังตัวอยู่ตลอดและคอยมองดูการเคลื่อนไหวของพวกมอนสเตอร์

จริงด้วยมันหยุดตามมาแล้ว ด้วยเวลาเพียงแค่นี้ใช้กับดักอะไรกันแน่นะ เมื่อเดินไปถึงชั้นที่ทิ้งเจ้าปุยไว้แต่ก็ไม่เห็นเจ้าปุยแล้ว

พวกเธอยังคงเดินต่อไปเพราะชั้นหนาวเกินไปที่จะหยุดพักได้ ไม่งั้นจะได้ตายเพราะความหนาวแทน

“ค-..คานะเหรอ?” นาริได้สติและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเห็นต้นคอและแผ่นหลังของคานะที่กำลังแบกเธออยู่

“นาริ!” คานะค่อย ๆ วางนาริลงกับพื้น

“เดี๋ยวฉันเดินเอง-” นาริฝืนลุกขึ้นยืนทำให้แผลที่พันผ้าไว้ฉีกเลือดไหลซึมออกมา

“ถึงจะใช้เวทรักษาแต่แผลก็ยังปิดไม่สนิท” คานะนั่งลงหันหลังให้นาริ นาริก็ยอมขึ้นขี่หลังแม้เธอจะดูเขินอายก็ตาม

“ข-..ขอบใจ” นาริพูดด้วยท่าทางเขินอายเหมือนคานะตอนเจอกันครั้งแรก

พวกเธอเดินจนมาถึงชั้นที่คิดว่าปลอดภัยจึงได้นั่งพักผ่อนและดูอาการของเซนกับนาริอีกรอบ ไม่นานเซนเองก็ได้สติ

“อ๊าก! ฉันยังไม่ตายเหรอเนี่ย?” เซนลุกพรวดพราดขึ้นมาตะโกนดังไม่ทั่ว

“เซนครับแผลเปิดแล้วเห็นไหม” แซมดึงตัวเซนให้นั่งลงอีกที แผลที่ท้องของเซนเลือดไหลออกมามากกว่าของนาริเพราะใช้เสียงมากไป?

หลังจากนั้นพวกเธอก็ใช้เวทรักษาช่วยให้แผลสมานไวขึ้นเล็กน้อยก็ยังดี และตัดสิดใจพักกันที่ชั้นนั้น

ทุกคนต้องมาลำบากเพราะฉัน เพราะฉันคนเดียวมีทางเดียวคือต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้มากจนปกป้องทุก ๆ คนได้ ในขณะที่คนอื่น ๆ หลับหมดแล้วแต่ฟรานยังคงนอนไม่หลับเพราะคิดอะไรหลาย ๆ เรื่องอยู่ตลอด

อะ ฟรานสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตอื่น และมันก็อยู่ใกล้ ๆ กับเธอมาก ทำให้เธอสะดุ้งลุกขึ้นมาทันที

“ทุกคน-” ฟรานชักดาบออกมาและพยายามจะตะโกนเรียกทุกคนแต่มันก็สายเกินไป เมื่อเธอได้เห็นมอนสเตอร์ที่ไม่เคยเจอ มันยืนอยู่ข้าง ๆ ที่แซมนอนอยู่

“มอนสเตอร์!!” ฟรานวิ่งเข้าใส่มอนสเตอร์ที่มีลักษณะคล้าย ๆ คนที่มีความสูงถึงสี่เมตร มีเขาเหมือนกระทิง และที่มือของมันก็มีอาวุธขนาดใหญ่คล้าย ๆ กับกระบองที่มีเหล็กหนามล้อมรอบ

คนอื่น ๆ สะดุ้งตื่นทันทีแต่ว่าแม้ทุกคนจะรู้ตัวแล้วแต่มันก็ไม่ทันการเจ้ามอนสเตอร์นั่นใช้กระบองของมันฟาดไปที่หัวของแซมขณะที่เขากำลังลืมตาพอดี ภาพเดียวที่เขาได้เห็นคือกระบองขนาดใหญ่กำลังพุ่งตรงเข้ามาที่หน้าของเขา

เสียงดังที่เกิดจากแรงฟาด เลือดที่กระเด็นออกข้าง ๆ สีหน้าทุกคนที่กำลังช็อกไปไม่เป็นอยู่

“ออกไปให้ห่างเลยนะ!!” นาริวิ่งเข้าใส่ชกเข้าไปที่ขาของมันแม้เธอจะใช้เวทแล้วก็ตามแต่มันก็ทำได้แค่รอยช้ำเล็กน้อย

“อ๊าก!” นาริพยายามจะชกขึ้นไปให้สูงกว่าเดิมแต่มอนสเตอร์ตัวนั่นก็เหวี่ยงกระบองสวนใส่กำปั้นของนาริจนมือของเธอถูกบดขยี้จนเละเหลือแต่แขนและเศษกระดูกที่ติดอยู่

“กรี๊ด!!” คานะร้องดังลั่นคนอื่น ๆ ที่ยืนนิ่งก็เอาอาวุธออกมาโจมตีใส่มอนสเตอร์ตัวนั้นทันทีแต่มันก็ไม่สะทกสะท้านคว้าแขนข้างนั่นของนาริไว้แน่นและใช่กระบองฟาดใส่ลงไปที่หัวของนาริ

“อ๊าก!” นาริยกมืออีกข้างขึ้นกันไว้แต่แขนข้างนั่นก็หักเละเพราะแรงที่ต่างกันเกินไป

เธอเสียแขนที่เป็นอาวุธทั้งสองไปในขณะที่เจ้าปีศาจนั่นยังไม่ปล่อยเธอมันก้มหัวลงมาใกล้ ๆ หน้าของนาริ เธอกำลังสั่นกลัวทั้งน้ำตา เจ้าปีศาจนั่นอ้าปากกัดเข้าไปที่หัวของเธอและกระชากจนหัวขาดครึ่งเห็นลิ้นไก่ได้จากด้านนอก ภายใต้สายตาของพวกเซนที่กำลังโจมตีฟาดฟันใส่อย่างต่อเนื่องแต่ก็ทำได้แค่รอยขีดข่วนเท่านั้น

“กรี๊ด!” คานะยิงลูกธนูใส่ไม่ยั้งขณะที่พวกเซนก็กำลังฟาดฟันไปที่ขา แขน ลำตัวของมันอยู่

ทำยังไงดี ทำยังไงดี ทำยังไงดี ทำยังไงดี ชั่วขณะที่ฟรานยืนนิ่งและสั่นกลัว ซึฮากิมุ่งตรงไปตัดแขนของนาริที่ถูกมันจับไว้ออกแทนและพาตัวนาริออกมา 

แต่เธอได้ตายไปเสียแล้ว ซึฮากิวิ่งอ้อมตัวปีศาจไปอุ้มแซมออกมาเพื่อหวังว่าจะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็สายไปเช่นกันหัวของแซมถูกทุบจนเละไม่เหลือเค้าเดิมของแซมอีกต่อไป 

“หนีเร็ว!!” ซึฮากิตะโกนบอกทุกคนขณะที่ไม่มีใครสนใจเอาแต่โจมตีใส่เจ้าปีศาจนั่นไม่ยั้งมือแม้ดาบของเซนจะเกือบพลาดไปโดนฟรานในหลาย ๆ ครั้งก็ตาม

ซึฮากิตัดสินใจวิ่งเข้าลากตัวเซน ฟรานและคานะออกมาพร้อมกันทำให้พวกเธอตั้งสติได้ใหม่และพากันวิ่งหนีออกมา

“แซม นาริ” คานะพึมพำออกมาทั้งน้ำตาในขณะที่วิ่งสุดชีวิต

“ฮะ!” ซึฮากิอุทานขึ้นมาทันทีเมื่อทางออกไปชั้นต่อไปถูกกำแพงหินปิดไว้ เมื่อหันไปมองข้างหลังก็เห็นเจ้าปีศาจนั่นกำลังวิ่งตามมา

“เซนพังกำแพงหินนั่น ที่เหลือต้องช่วยกันถ่วงเวลามันไว้” ซึฮากิสั่งการแทนฟรานที่ยังช็อกอยู่

“ยิงสนับสนุนที” ซึฮากิและฟรานวิ่งเข้าใส่ปีศาจนั่นแต่อยู่ดี ๆ มันก็หายไป

“กรี๊ด!” และเมื่อพวกฟรานกันหลังไปดูก็เห็นเจ้าปีศาจนั่นอยู่กับพวกคานะแล้วและพยายามวิ่งกลับไปทันที

เจ้าปีศาจเหวี่ยงกระบองเข้าฟาดใส่คานะแต่เซนก็เอาตัวเข้ามาบังไว้ทำให้พวกเธอถูกฟาดกระเด็นไปด้วยกันจนสลบแต่ก็มีแสงบางอย่างสลายหายจากตัวคานะและเซนหลังจากถูกฟาด

“ [Taunt] ” เจ้าปีศาจกำลังจะเดินไปฟาดซ้ำแต่ซึฮากิสามารถล่อมันมาหาแทนได้จนมันเลิกสนใจพวกเซน

“มีแต่ต้องสู้เท่านั้น ฟราน!” ซึฮากิเรียกฟรานเสียงดังเพื่อปลุกให้ตื่นตัว

“อืม” ฟรานปาดน้ำตาที่อยู่บนหน้าออกตั้งท่าเตรียมสู้

“ระวังให้ดี-” เพียงชั่วพริบตามันก็มาโผล่ตรงหน้าแล้วและเหวี่ยงกระบองใส่ทันที

“แยกเป็นสองทาง” ซึฮากิเอาโล่ออกมาทันแต่แรงของมันก็ทำให้เขาถอยออกไปหลายเมตร

“ [เสริมกำลังระดับ 3] ” ฟรานใช้เวทเสริมกำลังเดิมทั้งที่พึ่งใช้ไปไม่นาน

“ [เสริมกำลัง] ” ซึฮากิก็ใช้เช่นกันขณะที่เจ้าปีศาจกำลังหันไปมาคิดว่าจะโจมตีใครดี

“ลงดาบรูปแบบที่ 2 [Zig Zag Slide] ” ฟรานพุ่งเข้าโจมตีก่อนที่ขาขวาของมันและกระโดดพุ่งตัวไปทางซ้าย ฟันไปที่ขาม้วนตัวกลับอีกครั้งแทงไปที่ท้องของมันแต่ก็สร้างแผลลึกได้เพียงไม่กี่เซน

ในวินาทีที่มันกำลังจะฟาดกระบองลงมา ซึฮากิอ้อมมาด้านฟรานและใช้โล่กันไว้ให้จนสุดท้ายโล่ก็แตก ฟรานถีบไปที่ขาของมันเพื่อดึงดาบออก ซึฮากิกระโดดถอยออกมาพร้อมกับฟราน

“เราจะจัดการมันได้ยังไง?” ฟรานถามขณะที่เดินถอยหลังเว้นระยะห่าง

“เธอโจมตีใส่มันไปเรื่อย ๆ ฉันจะหาจังหวะเอง” เมื่อซึฮากิพูดจบฟรานจึงเลิกถอยหลังและโจมตีไปด้วยการเข้าไปฟันที่ขาหนึ่งครั้งแล้วถอยออกมานอกระยะของกระบองนั่นทำรูปแบบเดิมวนไปเรื่อย ๆ ซึฮากิที่แอบอ้อมไปอีกด้านกะจังหวะที่มันพยายามฟาดกระบองใส่ฟรานกระโดดขึ้นไปเกาะที่คอโดยอาศัยเวทเสริมกำลัง

ซึฮากิเอามีดแทงเข้าไปที่ตาของมันแต่ก็ไม่ทัน เจ้าปีศาจเอามือคว้าตัวซึฮากิก่อนและพยายามดึงออกจากคอ ซึฮากิเองก็ใช้แขนรัดคอของมันไว้แน่นกระชากไปเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักที

“ลงดาบรูปแบบที่ 3 [Burning Pierce] ” ฟรานร่ายเวทไปที่ดาบของเธอเรียกไฟลุกโชนกระโดดขึ้นแทงไปที่อกซ้ายตรงหัวใจของมันสามครั้งติด สามารถเจาะหนังของมันเข้าไปได้ไม่มากแต่ก็มีความร้อนจากไฟทำให้บาดแผลที่น้อยนิดรุนแรงขึ้นได้

ซึฮากิไม่รอช้าขณะที่มันหันไปสนใจฟรานเขาก็รีบใช้มีดแทงไปที่ตาของมันได้สำเร็จ และมันก็ดิ้นทุรนทุรายเหวี่ยงกระบองไปทั่วอีกมือหนึ่งก็พยายามจะดึงมีดที่แทงตาอยู่ออก

“ [High-..” ก่อนที่จะร่ายเวทเสร็จเจ้าปีศาจกระโดดโดยเอาด้านที่ซึฮากิเกาะกระแทกเข้ากับกำแพงเต็ม ๆ 

ภายในดันเจี้ยนชั้นนั้นสั่นสะเทือนไปหมดความรุนแรงของมันทำให้ซึฮากิหมดสติร่วงลงพื้นทันที แล้วก็มีแสงบางอย่างสลายหายไปจากตัวเขาเหมือนกับพวกเซน

“อ๊าก!” ฟรานรีบวิ่งตามเข้ามาฟันไปที่ขาขวาของมันตรงรอยเดิมและอุ้มซึฮากิออกมาทันทีก่อนที่มันจะสวนได้ทัน

“กิจัง” ฟรานเขย่าซึฮากิเบา ๆ ก่อนที่เจ้าปีศาจจะร้องคำรามดังไปทั่วทั้งชั้น ฟรานอุ้มซึฮากิไปวางไว้ห่าง ๆ ก่อนจะกลับมาที่เดิมตรงหน้าปีศาจ

“ไอ้ปีศาจ! แน่จริงก็เข้ามา!” ฟรานตะโกนไปทางปีศาจจนมันวิ่งเข้าหาทันทีทั้งที่มีดยังปักคาตาของมันอยู่

ฟรานวิ่งหนีไปอีกทางซึ่งเป็นทางลงไปอีกชั้น ระหว่างนี้เธอก็ร่ายเวทไฟ น้ำ ระยะไกลโจมตีใส่เพื่อให้มันไล่ตามต่อ

เมื่อลงมาถึงชั้นที่เป็นห้องโถงหนาวจัด ฟรานหยุดอยู่ที่กลางห้องโถงนั้นเผชิญกับปีศาจโดยไม่มีความกลัว

ทุกคน…กิจัง…ภาพจำอันโหดร้ายได้ผุดขึ้นมาเธอใช้มันเป็นแรงผลักดันให้ลุกขึ้นสู้ น้ำตาของเธอเริ่มไหลอีกครั้งกัดฟันวิ่งเข้าใส่ด้วยดาบของเธอ

ต้องมากกว่านี้…

“ [เสริมกำลังระดับ 4] ” ฟรานร่ายเวทเสริมกำลังเพิ่มไปอีกหนึ่งขั้น เธอรู้สึกได้ถึงพละกำลังที่แตกต่างอย่างชัดเจน

“ลงดาบรูปแบบที่ 1 [One-way One-Shot] ” ฟรานพุ่งแทงไปที่ขาขวาซ้ำรอยเดิมเจาะไปได้ทะลุปักอยู่ในขา จังหวะเดียวกันมันก็ฟาดกระบองลงมาฟรานกระโดดถอยออกมามือเปล่าทิ้งดาบปักคาที่ขามันไว้ ไม่นานมันก็ดึงมีดที่ปักอยู่ที่ตาออกแล้วตามด้วยดึงดาบที่ปักที่ขาโยนทิ้งไปด้านหลัง

ต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่ผลของการเสริมกำลังจะหมด เพราะถ้ามันหมดเมื่อไหร่เราได้ขยับตัวไม่ได้แน่ ฟรานวิ่งไปรอบ ๆ ตัวของมันเพื่ออ้อมไปเอาดาบ

“อะ” เพียงแค่เผลอนิดเดียวมันก็เข้าประชิดตัวแล้วและเหวี่ยงกระบองฟาดใส่ไปที่ท้องของฟรานไม่ทันได้เอามือกัน เธอกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง มีแสงสีขาวสว่างออกมาจากตัวของฟรานและสลายหายไปเหมือนกับคนอื่น ๆ แต่เธอยังมีสติอยู่

เธอพยายามลุกขึ้นทั้งที่เลือดกบปากอยู่ ยังดีที่ไม่มีส่วนไหนหัก มันวิ่งเข้ามาฟาดใส่ฟรานอีกครั้งแต่เธอก็กระโดดหลบออกมาและคว้าเอาดาบมาได้อีกครั้ง

ฟรานหายใจถี่ตั้งสมาธิใหม่

“ลงดาบรูปแบบที่ 4 [ลมกรด] ” ออร่ามานาที่เสริมพลังให้เธอเปลี่ยนเป็นสีแดงลุกโชนขึ้นดังไฟถูกลมพัดวนรอบตัวเหมือนเธอคือศูนย์กลางของพายุหมุนนั่น ดาบที่เหมือนไม่มีอะไรกลับแฝงไปด้วยแรงกดดันอันมหาศาล เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาปีศาจนั่น

มันก็กำลังเดินเข้าหาเธอเช่นกัน เมื่อถึงระยะของดาบฟรานก็ชิงโจมตีก่อนด้วยการฟันเป็นแนวเฉียงจากทางขวาหนึ่งครั้งและจากทางซ้ายอีกหนึ่งครั้งอย่างรวดเร็ว มันสวนกลับโดยการฟาดด้วยกระบองของมันแต่ฟรานก็เบี่ยงตัวหลบเพียงนิดเดียวและฟันไปที่แขนของมันทันทีจนแขนที่ถือกระบองขาด

เจ้าปีศาจนั่นร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดพยายามจะใช้ปากกัดแทนแต่ก็ช้าไป ฟรานที่ไปโผล่อยู่ด้านหลังแทงเข้าไปทะลุออกมาด้านหน้า มันรีบหันหลังใช้อีกมือสะบัดใส่ แต่ฟรานก็ไปโผล่ด้านหน้าแทนขณะที่มันกำลังมึนงงเธอก็ฟันไปที่ข้อต่อหัวเข่าขวาขาดในดาบเดียวทำให้มันล้มลงและฟันไปข้อต่อหัวเข่าซ้ายที่มันใช้ยันตัวเองขาดในดาบเดียวอีกเช่นเคย

มันพยายามคลานเข้าหาด้วยมือที่เหลือข้างเดียว ฟรานง้างดาบขึ้นสุดแขนเตรียมฟันไปที่แขนอีกข้าง

“อะ!” ออร่ามานาหายไปขาอ่อนจนไม่มีแรงยืนเธอที่พยายามคลานหนีออกมาถูกจับได้ก่อน มันกำเธอไว้แน่นก่อนที่จะโยนอัดกำแพง

บ้าที่สุด สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้เลย ฟรานกระอักเลือดออกมา มองไปหาปีศาจนั่นที่กำลังคลานเข้ามาเรื่อย ๆ เธอเริ่มรู้สึกกลัวจนน้ำตาไหลใช้แรงเฮือกสุดท้ายคลานออกมาให้ห่างที่สุด

กิจัง… เธอหันไปเห็นมีดสั้นของซึฮากิวินาทีนั้นมีเพียงแค่หนทางเดียวเท่านั้นเธอคลานไปหยิบนั่นซึ่งเป็นทางเดียวกับปีศาจที่กำลังคลานเข้ามา

ถึงจะรู้ว่าเปล่าประโยชน์แต่ฉันก็จะสู้จนลมหายใจสุดท้าย แม้เธอจะหยิบมีดนั่นมาได้แต่ก็ไม่รู้วิธีที่จะฆ่ามันได้เลย

มานาก็เหลือไม่พอที่จะใช้สักสกิล มันคว้าตัวเธอขึ้นมาค่อย ๆ ยกขึ้นเหนือหัวและออกแรงบีบจนเธอหายไปไม่ได้ร่างกายกำลังจะถูกบีบจนเละแต่เธอก็ใช้มีดสั้นนั่นจิ้มไปที่มืออย่างต่อเนื่องไม่ยอมหยุด

“น่าสนุกจริง ๆ ” เธออีกแล้วเหรอ ทำไมไม่เอาฉันมาแค่คนเดียวล่ะ เสียงบางอย่างแทรกเข้ามาในหัวของฟรานในขณะที่เธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางแสงสีขาวไม่มีพื้นหรือท้องฟ้าอะไรทั้งนั้น

“ฮึ ” เด็กสาวตัวน้อยยิ้มให้กับเธอพร้อมกับยื่นของบางอย่างให้ ฟรานเองก็รับมันไว้ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป

ปีศาจนั่นยังพยายามออกแรงบีบเธอสุดแรง ในขณะที่เธอยกมีดขึ้นเหนือหัว

“ [Excalibur] !!!” ฟรานตะโกนสุดเสียงมีดที่ฟันลงมารุนแรงถึงขั้นทำให้ทั้งดันเจี้ยนสั่นสะเทือนไปจนถึงค่ายอย่างกับแผ่นดินไหว

มือที่จับไว้แน่นก็คลายออกภาพที่ฟรานเห็นตรงหน้าคือปีศาจที่ตัวขาดครึ่งแบ่งเป็นซีกขวาและซ้ายตายคาที่รวมไปถึงกำแพงด้านหลังก็ถูกพังเป็นแนวยาวตรงไปจนมองไม่เห็นปลายทาง

ฟรานที่ยังคงสติไว้ได้อยู่ก็คลานไปเรื่อย ๆ ขึ้นไปหาพวกซึฮากิและคนอื่น ๆ

“กิจัง! กิจัง!” ฟรานเขย่าตัวซึฮากิ

อย่างน้อยก็ขอตายไปด้วยกัน เมื่อเห็นซึฮากิว่าไม่มีการตอบโต้จึงโผเข้ากอดไว้แน่นเอาหน้าแนบกับอกจนได้ยินเสียงหัวใจ

“ไม่” ฟรานพยายามลุกขึ้นยืนให้ได้แบกซึฮากิเดินไปหาเซนและคานะตรงทางออก เธอแบกร่างของคนสามคนไปอบ่างทุลักทุเลจนไปติดกำแพงหินเธอไม่เหลือแรงที่จะทำอะไรได้แล้วได้แต่นั่งพิงกำแพงนั่นรอความช่วยเหลือต่อไป

ไม่นานกำแพงหินนั่นก็ค่อย ๆ เลื่อนลงไปจนทางเปิดออกและมีนายทหารสองและเลวาธานยืนอยู่อีกด้าน

“ทำได้ยอดเยี่ยมนี่สิสมกับเป็นผู้ถูกเลือก” เลวาธานยืนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจส่วนนายทหารอีกสองคนก็เข้ามา

ประคองตัวฟรานไป

“เดี๋ยว! แล้วพวกเขาล่ะ” ฟรานขัดขืนไม่ให้ลากตัวไป

“ช่างมันสิจะสนใจทำไม” เลวาธานหันหลังเดินออกไปทันที

“ขอร้องล่ะ ช่วยไปเอาแซมกับนาริที่ชั้นล่างไปด้วย” ฟรานลากเพื่อนของเธอสามคนไปส่วนนายทหารก็ยอมทำตามเดินลงไปนำศพของแซมและนาริขึ้นมาด้วย

เธอเป็นคนพาเพื่อนของเธอขึ้นมาจนออกจากดันเจี้ยนตั้งแต่ชั้นที่สี่สิบกว่าใช้เวลาเดินหลายชั่วโมงแต่เธอก็ไม่ยอมพยายามฝืนร่างกายต่อไป

เธอปล่อยตัวลงนอนทันทีเมื่อกลับมาถึงค่ายพร้อมกับทุกคนแม้อีกสองจะไม่มีชีวิตแล้วก็ตาม หน่วยแพทย์รีบเข้ามาช่วยเหลือทันทีและวันที่แสนเลวร้ายก็ได้จบลงด้วยน้ำตาและเสียงร่ำไห้ของฟราน