บทที่ 8 ภัยคุกคาม

บทที่ 8 ภัยคุกคาม
 

รุ่งอรุณที่ควรจะเงียบสงบกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงระเบิดกัมปนาท

ตูม!!

ประตูไม้โอ๊กหนาหนักของหอคอยถูกเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์กระแทกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษไม้ปลิวว่อนไปทั่วโถงทางเดิน ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ของรองเท้าเหล็กจำนวนนับสิบคู่ที่กรูเข้ามา

"ค้นหาตัวนางมาร! อย่าให้มันหนีไปได้!"

เสียงตะโกนห้าวหาญของผู้ชายดังก้อง เอลาร่า สะดุ้งตื่นจากภวังค์บนเตียงนอน นางรีบคว้าคาทาเวทมนตร์ข้างกาย แต่ยังไม่ทันจะได้ร่ายคาถาป้องกัน ประตูห้องนอนก็ถูกถีบพังเข้ามา

กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดเกราะสีเงินตราสัญลักษณ์ภาคีแห่งแสง บุกเข้ามาในห้อง พวกมันคือนักล่าแม่มด... ศัตรูคู่อาฆาตที่เอลาร่าพยายามหลบหนีมาตลอดชีวิต

"เจอตัวแล้ว! นังแม่มดชั่ว!" หัวหน้ากองอัศวินตะโกนพร้อมกับขว้าง 'โซ่ตรวนเงินบริสุทธิ์' เข้าใส่

เอลาร่าเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว แต่โซ่นั้นตวัดรัดเข้าที่ข้อเท้าของนาง ผิวเนื้อที่สัมผัสกับแร่เงินไหม้ส่งเสียงฉ่า ความเจ็บปวดแล่นพล่านจนนางล้มลงกับพื้น เวทมนตร์ของนางถูกรบกวนด้วยฤทธิ์ของแร่ศักดิ์สิทธิ์

"จับมัน! แล้วเผามันทั้งเป็นที่นี่!"

อัศวินสามคนพุ่งเข้ามาพร้อมดาบที่ง้างขึ้นสูง เอลาร่ากัดฟันแน่น เตรียมรับชะตากรรม...

วูบ...

ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป อากาศที่เคยหนาวเหน็บกลับเย็นเยือกจนเสียดกระดูก เงามืดจากมุมห้องขยายตัวออกอย่างรวดเร็วราวกับมีชีวิต เลื้อยเข้าพันธนาการร่างของอัศวินทั้งสามที่กำลังพุ่งเข้ามา

"พวกเจ้า..." เสียงหวานใสแต่เย็นชายิ่งกว่าความตายดังขึ้นจากเงามืด "...กล้าดียังไงมาแตะต้องของรักของข้า?"

ลิลิธ ก้าวออกมาจากความมืด คราวนี้ นางไม่ใช่สาวงามผู้บอบบางอีกต่อไป ร่างกายของนางลอยตัวสูงขึ้นจากพื้น ปีกสีดำทมิฬที่ไม่ได้เกิดจากเนื้อหนังแต่ถักทอขึ้นจาก เงาและรัตติกาล สยายออกกว้างจนเต็มห้อง ดวงตาสีอำพันสว่างวาบเป็นสีแดงฉาน กลิ่นอายกดดันมหาศาลทำให้เหล่าอัศวินถึงกับเข่าทรุด

"ป... ปีศาจ!" หัวหน้าอัศวินตะโกนเสียงสั่น "ยิงมัน! ใช้น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์!"

ลูกธนูและขวดน้ำมนต์ถูกระดมปาใส่ แต่สิ่งเหล่านั้นกลับสลายกลายเป็นผุยผงเมื่อเข้าใกล้รัศมีของลิลิธ

"น่ารำคาญ..." ลิลิธสะบัดมือเพียงครั้งเดียว

เพล้ง!

ดาบและชุดเกราะของเหล่าอัศวินแตกกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยแรงอัดกระแทกที่มองไม่เห็น พวกเขาถูกตรึงร่างไว้กลางอากาศด้วยเวทมนตร์ที่เหนือชั้นกว่า

"พวกเจ้าเป็นเพียงมดปลวก..." ลิลิธกล่าวเสียงเรียบ นางกำมือเข้าหากันช้าๆ

"จงกลายเป็นอาหารของข้าซะ"

ทันทีที่สิ้นคำ ร่างกายของอัศวินนับสิบก็เริ่มกระตุกเกร็งพลังชีวิตสีขาวขุ่นถูกกระชากออกจากร่างของพวกมัน ลอยพุ่งเข้าสู่ร่างกายของลิลิธ พวกมันกรีดร้องอย่างไร้เสียงเมื่อผิวหนังเริ่มเหี่ยวย่น ผมร่วง และร่างกายลีบฝ่อลงในชั่วพริบตา

ตุบ... ตุบ... ตุบ...

ร่างที่เคยเป็นอัศวินกำยำ บัดนี้กลายเป็นเพียงซากแห้งกรัง ร่วงหล่นลงพื้นราวกับใบไม้แห้ง

เหลือเพียงหัวหน้ากองอัศวินคนเดียวที่ยังรอดอยู่ เขานั่งตัวสั่นงันงกมองดูลูกน้องตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยความสยดสยอง

ลิลิธลอยตัวลงมายืนตรงหน้าเขา ก้มลงมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

"ไปบอกพวกพ้องของเจ้า..." นางกระซิบ แต่เสียงนั้นดังก้องในหัวของเขา

"ว่าที่นี่คืออาณาเขตของราชินี... ใครที่กล้าย่างกรายเข้ามา จะไม่ได้ตายดีเช่นนี้อีก"

"อ๊ากกกก!" หัวหน้าอัศวินสติแตก เขาทิ้งดาบแล้ววิ่งหนีออกจากหอคอยไปอย่างไม่คิดชีวิต

ความเงียบสงบกลับคืนมา ลิลิธค่อยๆ สลายปีกเงาและความน่ากลัวออกไป นางหันขวับกลับมามองเอลาร่าที่ยังนั่งอยู่บนพื้น

ทันทีที่เห็นแผลไหม้ที่ข้อเท้าของเอลาร่า แววตาอำมหิตเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกและเจ็บปวดรวดร้าว ลิลิธรีบถลาเข้ามาหา ทรุดตัวลงแทบเท้าของเอลาร่า

"นายท่าน... ท่านเจ็บ..." เสียงของลิลิธสั่นเครือ น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดเอ่อคลอ นางใช้มือเรียวที่เพิ่งคร่าชีวิตคนนับสิบ ประคองข้อเท้าของเอลาร่าอย่างทะนุถนอมที่สุดราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลาย

"ข้าขอโทษ... ข้าปกป้องท่านช้าไป"

เอลาร่ามองดูหญิงสาวเบื้องหน้า ความหวาดกลัวในใจเลือนหายไป เหลือเพียงความรู้สึกตื้นตันที่อัดแน่นในอก นางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนแก้มของลิลิธ

"ไม่เลย ลิลิธ..." เอลาร่ายิ้มบางๆ แม้จะเจ็บแผล

"เจ้าทำได้ดีมาก... เจ้าคือกำแพงเหล็กของข้า"

เมื่อได้ยินคำชม ลิลิธก็โผเข้ากอดเอลาร่า นางซบใบหน้าลงกับตักของแม่มดสาว สองแขนโอบกอดเอวคอดไว้แน่น ราวกับเด็กน้อยที่ขวัญเสียและต้องการที่พึ่งพิง

"ข้ากลัวแทบตายตอนที่เห็นท่านล้มลง..." ลิลิธพึมพำอู้อี้อยู่กับหน้าท้องของเอลาร่า ไหล่บางสั่นเทาเล็กน้อย "อย่าเป็นอะไรไปนะ... ถ้าไม่มีท่าน ข้าก็อยู่ไม่ได้"

เอลาร่าลูบเรือนผมสีดำขลับของคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน สัมผัสได้ถึงความภักดีและความรักอันมหาศาลที่ปีศาจตนนี้มีให้

ลิลิธเงยหน้าขึ้นจากตัก ดวงตาสีอำพันฉ่ำน้ำจ้องมองเอลาร่าด้วยคำมั่นสัญญา

"ข้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายท่านได้อีก... ต่อให้ข้าต้องแลกด้วยชีวิต หรือต้องเผาโลกทั้งใบให้วอดวาย ข้าก็จะปกป้องท่าน"