บทที่ 50: การทดลองของกลุ่มชายขอบ

หนึ่งสัปดาห์ ... คือเวลาที่ผ่านไปนับตั้งแต่การติดต่อครั้งสุดท้ายจากรถแรคคูนได้เงียบหายไปในความว่างเปล่าของโลกภายนอก สำหรับมหานครที่เคยขับเคลื่อนด้วยความแน่นอนระดับนาโนวินาที บัดนี้ "ความไม่รู้" ได้กลายเป็นมลภาวะรูปแบบใหม่ที่ค่อยๆ กัดกร่อนจิตใจของพลเมืองทั้ง 120 ล้านชีวิต
แต่ถึงกระนั้น ชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป... และมันก็ได้ค้นพบจังหวะใหม่ของตัวเอง 
ณ จัตุรัสกลางเมือง ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงลานโล่งสำหรับเดินเท้าที่เงียบสงบและเป็นระเบียบราวกับแผนผังวงจรไฟฟ้า บัดนี้ได้กลายสภาพเป็น "ตลาดนัดอรุณรุ่ง" หัวใจดวงใหม่ที่กำลังสูบฉีดความโกลาหลอันงดงามไปทั่วทั้งมหานคร แผงขายของที่สร้างขึ้นอย่างง่ายๆ จากโต๊ะโลหะชีวภาพและผ้าทอจากเส้นใยพืช ตั้งเรียงรายอย่างไม่เป็นระเบียบนัก เสียงฮัมของเครื่องจักรถูกแทนที่ด้วยเสียงพูดคุยจอแจของเหล่าด็อกเตอร์ที่กำลังเรียนรู้ศิลปะแห่งการ "ต่อรอง" เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่มุมหนึ่ง นักมานุษยวิทยาผู้หนึ่งกำลังจดบันทึกพฤติกรรมการแลกเปลี่ยนสินค้าของกลุ่มนักศึกษาฝึกงานรุ่นใหม่จากโครงการสวนพฤกษาป้อมปราการด้วยความทึ่ง พวกเขาดูมีชีวิตชีวาและแตกต่างจากเหล่าด็อกเตอร์รุ่นเก่าอย่างสิ้นเชิง
ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ณ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เพิ่งเปิดใหม่ ซึ่งส่งกลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟคั่วบดปะทะกับกลิ่นโอโซนจางๆ ในอากาศ "ด็อกเตอร์ชายขอบ" สามคนกำลังยืนสังเกตการณ์โลกใบใหม่ของพวกเขาอยู่อย่างเงียบๆ พวกเขาคือทีมจาก เขต 7G: ศูนย์กลางการแปรสภาพและนำกลับมาใช้ใหม่... กระเพาะอาหารของดุษฎีนคร... สถานที่ที่ไม่มีใครอยากพูดถึง แต่เมืองทั้งเมืองก็ขาดพวกเขาไปไม่ได้
ดร. อรรถ (Dr. Art) ชายหนุ่มอายุราว 28 ปี ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีพอลิเมอร์ประยุกต์ กำลังขมวดคิ้วขณะจิบกาแฟดำแก้วแรกของวัน รูปร่างของเขาสูงโปร่งและดูสะอาดสะอ้านอยู่เสมอแม้จะสวมชุดทำงานสีเทาของเขต 7G ก็ตาม ดวงตาที่เฉียบคมของเขาหลังเลนส์แว่นที่ปรับแสงได้เองนั้นไม่ได้มองความวุ่นวายเบื้องหน้าด้วยความเพลิดเพลิน แต่กำลังสแกนหา "ความไร้ประสิทธิภาพ" ที่ซ่อนอยู่ "ดูปริมาณขยะอินทรีย์ที่เพิ่มขึ้นสิพลอย" เขาพึมพำกับเพื่อนร่วมงาน "เปลือกผลไม้, กากกาแฟ... ระบบรีไซเคิลของเราไม่ได้ถูกออกแบบมาให้รองรับชีวมวลที่ 'ไร้ระเบียบ' และคาดเดาไม่ได้ขนาดนี้ อัตราการย่อยสลายของเราคลาดเคลื่อนไป 1.2% แล้วเมื่อวานนี้"
"อย่ามองว่ามันเป็น 'ขยะ' สิอรรถ" ดร. พลอย (Dr. Ploy) นักจุลชีววิทยาสาววัย 27 ปี ผู้เปี่ยมด้วยพลังงาน ตอบกลับอย่างร่าเริง ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าอย่างง่ายๆ เผยให้เห็นดวงตาที่เป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่ตลอดเวลา เธอกำลังมีความสุขกับการกินขนมปังสีน้ำตาลทองก้อนใหญ่ในมือ "ให้มองว่ามันเป็น 'ข้อมูล' ชุดใหม่ที่เรายังไม่เคยมีโอกาสได้ศึกษาต่างหาก!" เธอกล่าวหลังจากเคี้ยวขนมปังจนเต็มแก้ม "อืมมม... นี่แหละค่ะคือผลผลิตของ 'ความไร้ประสิทธิภาพ' ที่ตลาดอรุณรุ่ง... อร่อยกว่าโปรตีนบาร์รสสังเคราะห์เป็นร้อยเท่า"
"แต่โปรตีนบาร์ไม่ทำให้ค่าความเป็นกรด-ด่างในบ่อหมักที่ 3 แกว่งขึ้นลง 0.2% หรอกนะ" อรรถเถียงเบาๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ๆ เข้าไป
"มหัศจรรย์... หรือหายนะ" เสียงทุ้มๆ ที่เต็มไปด้วยความขุ่นมัวดังขึ้นจากข้างหลัง ดร. ไมเคิล เฉิน (Dr. Michael Chen) นักชีวเคมีรุ่นใหญ่ในวัยหกสิบเศษ เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาพร้อมกับโปรตีนบาร์แท่งเดิมในมือ รอยย่นบนหน้าผากของเขาดูลึกกว่าปกติ และแววตาที่เคยเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในระบบบัดนี้กลับฉายแววแห่งความเหนื่อยหน่าย "เราอยู่ในกรงที่ปลอดภัยและสมบูรณ์แบบ แต่พวก 'ฮีโร่' ของเธอกลับพังมันออกไป แล้วตอนนี้ยังหายสาบสูญไปไหนก็ไม่รู้ ทิ้งปัญหาไว้ให้พวกเราตามแก้... มันคือการพนันที่โง่เขลาที่สุดในประวัติศาสตร์"
"มันคือความกล้าหาญต่างหากค่ะ!" พลอยเถียงกลับ
แต่ก่อนที่การปะทะกันทางความคิดระหว่าง "ประสิทธิภาพ" กับ "ความเป็นมนุษย์" จะบานปลายไปกว่านี้...
วู้! วู้! วู้!
เสียงสัญญาณเตือนภัยสีเหลืองดังขึ้นพร้อมกันจาก "ไอโอ" ของพวกเขาทั้งสามคน มันไม่ใช่สัญญาณเตือนภัยระดับสูงสุด แต่เป็นสัญญาณแจ้งเตือน "ความผิดปกติของกระบวนการ" จากเขต 7G โดยตรง ข้อความปรากฏขึ้นบนจอโฮโลแกรมเล็กๆ ที่ฉายออกมาจากกำไลข้อมือของพวกเขา:
"แจ้งเตือน: ตรวจพบสภาวะไม่สมดุลของจุลินทรีย์ในบ่อหมักที่ 5... ตรวจพบตัวเร่งปฏิกิริยาที่ไม่สามารถระบุเอกลักษณ์ได้... กำลังขยายตัวในอัตราที่ไม่สามารถควบคุมได้"
สีหน้าของทั้งสามเปลี่ยนจากเรื่องส่วนตัวเป็นเรื่องงานในเสี้ยววินาที
"บ่อ 5 งั้นเหรอ?" อรรถขมวดคิ้ว "นั่นคือบ่อที่รับของเสียชีวภาพโดยตรงจากเขตที่พักอาศัยกลาง และ... จากสวนพฤกษาป้อมปราการ"
ดร. เฉิน รีบดึงข้อมูลวิเคราะห์ขึ้นมาดูบนแท็บเล็ตของเขา เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาที่พูดว่า "เห็นไหมล่ะ"
"เจอแล้ว" เขากล่าวเสียงเรียบ "องค์ประกอบทางชีวเคมีของมัน... ไม่ตรงกับฐานข้อมูลของเสียของชาวดุษฎีนคร... แต่มันตรงกับ... เอนไซม์ในระบบย่อยอาหารของพืชสายพันธุ์ใหม่... จาก 'โครงการสวนพฤกษาป้อมปราการ' ที่พวกเขาเพิ่งจะอนุมัติไปเมื่อสามเดือนก่อน"
อรรถมองไปยัง ดร. พลอย... แววตาของเขาไม่ได้ตำหนิ... แต่เต็มไปด้วยความกังวลและความท้าทาย
"ดูเหมือนว่า 'ข้อมูล' ชุดใหม่ของคุณ... จะเดินทางมาถึงเร็วกว่าที่คิดนะ พลอย" เขากล่าว ก่อนจะหันไปทาง ดร. เฉิน "เราต้องรีบกลับไปที่ศูนย์"
เสียงฝีเท้าของทั้งสามดังก้องไปตามทางเดินโลหะที่ทอดยาวลึกลงไปสู่ชั้นใต้ดินของศูนย์แปรสภาพ ที่ตั้งของเหล่า "บ่อหมักชีวภาพ" หัวใจที่แท้จริงของระบบรีไซเคิลแห่งดุษฎีนคร อากาศที่นี่เย็นชื้นกว่าชั้นบนอย่างเห็นได้ชัด กลิ่นสารเคมีที่คุ้นเคยถูกแทนที่ด้วยกลิ่นอับของชีวมวลมหาศาลที่กำลังถูกย่อยสลาย มันคือกลิ่นของวงจรชีวิตและความตายในระดับจุลินทรีย์
ประตูนิรภัยขนาดใหญ่เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นห้องโถงที่กว้างใหญ่ราวกับวิหารใต้พิภพ แสงไฟปฏิบัติการส่องสว่างไปทั่ว ทำให้เห็นรายละเอียดของเครื่องจักรที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น ใจกลางห้องคือ "บ่อหมักที่ 5" แท็งก์ทรงกระบอกขนาดยักษ์ที่สูงเท่าตึกสามชั้น สร้างจากผลึกโปร่งแสงที่เผยให้เห็นของเหลวสีเขียวมรกตที่กำลังหมุนวนอย่างเชื่องช้าอยู่ภายใน แต่บัดนี้... สีเขียวที่เคยสงบนิ่งนั้นกลับถูกเจือปนด้วยสายใยสีส้มประหลาดที่กำลังแผ่ขยายออกไปอย่างช้าๆ ราวกับเส้นเลือดที่กำลังก่อตัวขึ้นในร่างกายที่ไม่คุ้นเคย แผงควบคุมรอบๆ แท็งก์กำลังกะพริบไฟสีเหลืองเป็นจังหวะ และเสียงฮัมของเครื่องจักรก็ดังผิดเพี้ยนไปจากปกติ มันคือเสียงครวญครางของระบบที่กำลังเผชิญหน้ากับสิ่งแปลกปลอม
"เห็นไหมล่ะ! นี่แหละคือผลลัพธ์ของ 'ธรรมชาติ' ที่พวกนั้นภูมิใจนักหนา!" ดร. เฉิน ตะโกนแข่งกับเสียงเตือนภัยด้วยความเกรี้ยวกราด "ความโกลาหล! ความไม่แน่นอน! มันคือการปนเปื้อนทางชีวภาพที่ไม่อาจยอมรับได้! อรรถ! เริ่มโปรโตคอล 7-Delta เดี๋ยวนี้! แยกบ่อ 5 ออกจากระบบหลัก แล้วเตรียมปล่อยสารยับยั้ง K-9 เพื่อชำระล้างระบบทั้งหมด!"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ดร. พลอย ร้องห้ามเสียงหลง เธอกำลังยืนอยู่หน้าแผงวิเคราะห์โฮโลแกรม ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ไม่ใช่ความตื่นตระหนก "อย่าเพิ่งทำลายมัน! นี่มัน... น่าทึ่งมาก!"
เธอฉายภาพจำลองระดับโมเลกุลที่ซับซ้อนขึ้นบนจอหลัก เผยให้เห็นเอนไซม์ตัวใหม่กำลังเชื่อมต่อกับแบคทีเรียสายพันธุ์ดั้งเดิมของพวกเขา มันไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการพยายามจะ "หลอมรวม" และสร้างโครงสร้างชีวภาพแบบใหม่ขึ้นมา "นี่ไม่ใช่การปนเปื้อน แต่มันคือ 'ซิมไบโอเจเนซิส' (Symbiogenesis) ที่เกิดขึ้นแบบเรียลไทม์! ตามทฤษฎีแล้ว มันคือการที่สิ่งมีชีวิตสองสายพันธุ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง กำลังพยายามจะวิวัฒนาการร่วมกันเพื่อสร้างสิ่งมีชีวิตรูปแบบใหม่ที่ซับซ้อนกว่าเดิม! ถ้าเราทำลายมันตอนนี้ เราจะพลาดโอกาสในการค้นพบสายพันธุ์จุลินทรีย์แบบใหม่ที่อาจจะมีประสิทธิภาพมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า!"
"ทฤษฎีเพ้อฝัน!" ดร. เฉิน สวนกลับอย่างเกรี้ยวกราด "สิ่งที่ข้าเห็นคือ 'การแพร่กระจายของเชื้อที่ควบคุมไม่ได้' (Uncontrolled Pathogen Proliferation)! ตามหลักการป้องกันไว้ก่อน (Precautionary Principle) เมื่อต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่ไม่สามารถประเมินผลกระทบได้อย่างเต็มที่ การกำจัดความเสี่ยงนั้นทิ้งคือทางเลือกเดียวที่สมเหตุสมผล! นี่ไม่ใช่ห้องทดลองนะ ดร. พลอย! นี่คือระบบหล่อเลี้ยงเมือง! เราไม่มีเวลาสำหรับ 'ความอยากรู้อยากเห็น' ของเธอ!"
อรรถไม่ได้สนใจการโต้เถียงนั้น เขายืนอยู่หน้าคอนโซลหลัก นิ้วของเขาบินว่อนไปบนคีย์บอร์ดแสง ดึงข้อมูลและรันแบบจำลองความเป็นไปได้นับพันรูปแบบในเสี้ยววินาที สมองของเขาทำงานอย่างหนักหน่วง เขาเห็นทั้ง "ความเสี่ยง" ที่ ดร. เฉิน พูดถึง และ "โอกาส" ที่ ดร. พลอย นำเสนอ
"ดร. เฉินพูดถูก" อรรถกล่าวในที่สุด ทำให้พลอยหน้าเสีย "เราจะปล่อยให้มันอยู่อย่างนี้ไม่ได้" เขาชี้ไปที่กราฟบนจอ "อัตราการเติบโตของมันไม่เสถียรเกินไป มันกำลังสร้างปฏิกิริยาเอ็กโซเทอร์มิกที่ไม่สามารถคาดเดาได้ อุณหภูมิแกนกลางกำลังสูงขึ้น 0.05 องศาทุกๆ นาที ถ้าปล่อยไว้มันจะทำให้แรงดันในบ่อสูงเกินเกณฑ์ความปลอดภัยภายในสามชั่วโมง และอาจจะเกิดการระเบิดได้"
เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะหันไปทางพลอย "แต่คุณก็พูดถูกเหมือนกัน" เขาดึงกราฟอีกชุดขึ้นมา "ดูค่าพลังงานนี่สิ... ประสิทธิภาพในการย่อยสลายชีวมวล... มันสูงกว่าค่ามาตรฐานของเราถึง 4.2% และยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ การทำลายข้อมูลที่มีค่าขนาดนี้ทิ้งไปคือการกระทำที่โง่เขลาอย่างแท้จริง"
อรรถหันกลับไปที่คอนโซลของเขา "ถ้าเราไม่สามารถทำลายมันได้... และเราก็ไม่สามารถปล่อยมันไว้ได้... งั้นก็เหลือแค่ทางเลือกเดียว"
"เราต้อง 'ชี้นำ' มัน"
"ชี้นำมันรึ!" ดร. เฉิน คำรามลั่น เสียงของเขาสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถงที่เต็มไปด้วยเสียงเตือนภัย "นั่นคือคำพูดที่ไร้ความรับผิดชอบที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมา! อรรถ! เจ้ากำลังจะเอาทฤษฎีเพ้อฝันของเด็กเมื่อวานซืนมาเดิมพันกับระบบหล่อเลี้ยงคน 120 ล้านชีวิตอย่างนั้นรึ!"
เขาเดินเข้ามาชี้หน้า ดร. พลอย อย่างไม่ไว้หน้า "ทฤษฎี 'ซิมไบโอเจเนซิส' ของเธอมันก็แค่สมมติฐานที่สวยหรูในตำราเรียน! แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง นี่คือสิ่งที่เรียกว่า 'การแพร่กระจายของเชื้อที่ควบคุมไม่ได้' (Uncontrolled Pathogen Proliferation)! ตามหลักการป้องกันไว้ก่อน (Precautionary Principle) ซึ่งเป็นรากฐานของจริยธรรมทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด เมื่อต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่ไม่สามารถประเมินผลกระทบได้อย่างเต็มที่ การกำจัดความเสี่ยงนั้นทิ้งคือทางเลือกเดียวที่สมเหตุสมผล! เราไม่มีสิทธิ์ที่จะ 'ทดลอง' กับชีวิตของคนทั้งเมือง!"
"ท่านต่างหากที่กำลังยึดติดอยู่กับตำราเรียนยุคหิน!" ดร. พลอย สวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความท้าทาย "สิ่งที่ท่านเรียกว่า 'ความเสี่ยง' ดิฉันเรียกว่า 'คุณสมบัติอุบัติใหม่' (Emergent Properties)! มันคือปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในระบบที่ซับซ้อน (Complex System) เมื่อองค์ประกอบต่างๆ มีปฏิสัมพันธ์กันจนเกิดเป็นรูปแบบใหม่ที่ยิ่งใหญ่และมีประสิทธิภาพกว่าผลรวมของส่วนประกอบย่อยๆ! ท่านกำลังจะเทน้ำยาล้างห้องน้ำลงไปในซุปดึกดำบรรพ์ที่กำลังจะให้กำเนิดชีวิตเพียงเพราะท่านกลัวในสิ่งที่ท่านไม่เข้าใจ!"
"ซุปดึกดำบรรพ์รึ! นี่มันบ่อบำบัดน้ำเสีย!" ดร. เฉิน ตะคอก "แล้วถ้าการ 'วิวัฒนาการ' ที่ว่านั่นมันล้มเหลวล่ะ! ถ้ามันสร้าง 'ซูเปอร์บั๊ก' ที่ดื้อต่อสารยับยั้งทุกชนิดของเราขึ้นมาล่ะ! มันจะเกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ (Cascading Failure) ที่จะลามไปทั่วทั้ง 7 เขตภายในไม่กี่ชั่วโมง! เมืองทั้งเมืองจะจมอยู่ในของเสียของตัวเอง! ท่านจะรับผิดชอบไหวหรือ!"
"ความผิดพลาดคือส่วนหนึ่งของการเรียนรู้! นั่นคือสิ่งที่ ดร. โชติรส และทีมของเธอกำลังทำอยู่ข้างนอกนั่น!" พลอยเถียง "แต่ท่านกลับเลือกที่จะปิดตา ปิดหู และทำลายทุกข้อมูลที่ขัดแย้งกับความเชื่อเก่าๆ ของท่าน! นั่นไม่ใช่วิทยาศาสตร์! นั่นมันคือความขี้ขลาดทางปัญญา!"
"พอได้แล้ว!!!"
เสียงของอรรถดังขึ้น... ไม่ได้ตะโกน... แต่กลับหนักแน่นพอที่จะทำให้การถกเถียงของทั้งสองต้องหยุดชะงัก เขายืนอยู่หน้าคอนโซลหลัก ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดและมีเหงื่อซึมออกมาที่ขมับ
"พวกท่านทั้งสองพูดถูก... และก็ผิดทั้งคู่" เขากล่าวโดยไม่ละสายตาจากจอข้อมูล "ดร. เฉิน... กราฟความดันและอุณหภูมิยืนยันคำพูดของท่าน... มันกำลังจะถึงจุดวิกฤต" เขาชี้ไปยังเส้นกราฟสีแดงที่กำลังไต่ระดับสูงขึ้นอย่างน่ากลัว "เราเหลือเวลาอีกไม่เกินสองชั่วโมงก่อนที่ระบบค้ำจุนโครงสร้างของแท็งก์จะรับไม่ไหว"
เขาหันไปทางพลอย "แต่คุณก็พูดถูก... พลอย" เขาดึงกราฟอีกชุดขึ้นมาซ้อนทับ "ดูค่าประสิทธิภาพการแปลงชีวมวลนี่สิ... มันพุ่งสูงขึ้นแบบเอ็กซ์โพเนนเชียล มันกำลังสร้างพลังงานชีวภาพกลับคืนสู่ระบบในระดับที่เราไม่เคยทำได้มาก่อน ถ้าเราทำลายมันตอนนี้... เราอาจจะกำลังทำลายกุญแจสู่อนาคตด้านพลังงานของเมืองนี้ทิ้งไป"
วี้! วี้! วี้!
เสียงสัญญาณเตือนภัยเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน... ดังและถี่ขึ้นกว่าเดิม
"แรงดันเกินเกณฑ์ความปลอดภัยระดับแรกแล้ว!" อรรถรายงาน "เราไม่มีเวลามาเถียงกันเรื่องทฤษฎีอีกต่อไปแล้ว!"
ดร. เฉิน มองไปยังปุ่มฉุกเฉินสีแดงขนาดใหญ่ที่ใช้สั่งการโปรโตคอล 7-Delta ด้วยสายตาที่แน่วแน่ "ข้าจะรับผิดชอบเอง"
"ถ้าท่านกดปุ่มนั้น" พลอยก้าวเข้ามาขวางหน้าเขาไว้ "ท่านก็ไม่ต่างอะไรจากบรรพบุรุษที่หวาดกลัวจนต้องสร้างกำแพงขังตัวเอง!"
บรรยากาศในห้องตึงเครียดจนแทบจะระเบิด... สงครามระหว่าง "การควบคุม" กับ "การค้นพบ" กำลังจะตัดสินผลแพ้ชนะในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า... และอรรถ... ก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นผู้ชนะได้...
“เราไม่มีเวลามาเถียงกันเรื่องทฤษฎีอีกต่อไปแล้ว!”
เสียงของอรรถดังขึ้นอย่างเฉียบขาด เขาทุบฝ่ามือลงบนคอนโซลหลักจนเกิดเสียงดัง "ปึ้ง!" เพื่อเรียกสติของเพื่อนร่วมงานทั้งสองคนที่กำลังจะเปิดฉากสงครามน้ำลายกันอีกรอบ แววตาที่เคยสงบนิ่งของเขาบัดนี้เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและเปลวไฟแห่งการตัดสินใจ
"พลอย! ผมต้องการข้อมูลโครงสร้างโปรตีนของเอนไซม์นั่น เดี๋ยวนี้! ทุกมุมพันธะ ทุกค่าอิเล็กโตรเนกาติวิตี! เราจะสังเคราะห์โมเลกุลสื่อกลางขึ้นมาเพื่อแทรกแซงปฏิกิริยาลูกโซ่นั่น!"
"ดร. เฉิน!" เขาหันไปทางนักชีวเคมีรุ่นใหญ่ "เตรียมเครื่องสังเคราะห์โมเลกุลขนาดเล็ก! ผมจะส่งพิมพ์เขียวของ 'โมเลกุลสื่อกลาง Calibrator-7G' ไปให้ในอีก 90 วินาที! ผมต้องการให้มันพร้อมฉีดภายในห้านาที!"
บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที การถกเถียงทางปรัชญาได้จบสิ้นลงแล้ว... บัดนี้เหลือเพียงการทำงานร่วมกันของเหล่านักวิทยาศาสตร์ที่กำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตการณ์ที่แท้จริง
"เจ้าบ้าไปแล้วรึ อรรถ!" ดร. เฉิน ตะโกนสวนกลับมา แต่ถึงกระนั้น มือของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวไปบนแผงควบคุมเพื่อเตรียมเครื่องสังเคราะห์ตามคำสั่งอย่างรวดเร็วราวกับเป็นสัญชาตญาณ "การสังเคราะห์และนำโมเลกุลที่ไม่เคยผ่านการทดสอบในสภาพแวดล้อมจำลองมาก่อนเข้าสู่ระบบที่กำลังเสียเสถียรภาพ มันคือการกระทำที่ขัดต่อระเบียบการทดลองทุกข้อ! มันคือการเทน้ำมันเข้ากองไฟชัดๆ!"
"ตอนนี้ในบ่อนั่นไม่ใช่กองไฟอีกต่อไปแล้ว ดร. เฉิน!" อรรถโต้กลับโดยไม่ละสายตาจากจอข้อมูลที่ตัวเลขกำลังวิ่งพล่าน "แต่มันคือเตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่กำลังจะหลอมละลาย! สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ 'น้ำ' แต่คือ 'แท่งควบคุม' (Control Rod) ที่จะเข้าไปชะลอปฏิกิริยา! และโมเลกุลของผมคือแท่งควบคุมนั่น!"
"ได้ข้อมูลแล้ว!" พลอยตะโกนขึ้น เธอส่งข้อมูลโครงสร้างสามมิติของเอนไซม์ตัวใหม่ไปยังคอนโซลของอรรถ "พระเจ้า... โครงสร้างของมัน... มันมีคุณสมบัติของ 'เอนไซม์พับตัวเอง' (Self-folding Enzyme) มันกำลังปรับเปลี่ยนรูปร่างของมันเองเพื่อหาทางเชื่อมต่อกับแบคทีเรียของเราอย่างมีประสิทธิภาพที่สุด! มันกำลังเรียนรู้!"
ภาพบนจอโฮโลแกรมหลักเปลี่ยนไป มันคือภาพจำลองสงครามที่เกิดขึ้นในระดับจุลทรรศน์...
กองทัพ "แบคทีเรียสายพันธุ์ K-12" ดั้งเดิมของพวกเขา ซึ่งเปรียบเสมือนกองทัพทหารราบที่ทำงานอย่างเป็นระบบ กำลังถูกโจมตีอย่างหนัก พวกมันถูก "เอนไซม์ผู้รุกราน" สีส้มที่ก้าวร้าวเข้า "ห่อหุ้ม" และ "เขียนทับ" โครงสร้าง DNA ของพวกมันอย่างรวดเร็ว เอนไซม์จากพืชไม่ได้ฆ่า... แต่มันกำลังเปลี่ยนทหารของพวกเขาให้กลายเป็นพวกเดียวกัน! มันคือสงครามชีวภาพที่สมบูรณ์แบบ!
"พิมพ์เขียวเสร็จแล้ว! กำลังส่งไปที่เครื่องสังเคราะห์!" อรรถประกาศกร้าว
เครื่องสังเคราะห์โมเลกุลขนาดเล็กเริ่มส่งเสียงฮัมในความถี่สูง ลำแสงเลเซอร์ขนาดจิ๋วเริ่มยิงเข้าไปในสารละลายตั้งต้น ถักทอโมเลกุลของ "Calibrator-7G" ขึ้นมาทีละอะตอม
วี้! วี้! วี้!
เสียงสัญญาณเตือนภัยดังถี่ขึ้นไปอีก!
"แรงดันเกินเกณฑ์ความปลอดภัยระดับสองแล้ว!" ดร. เฉิน รายงาน "โครงสร้างของแท็งก์กำลังเกิดรอยร้าวระดับไมครอน! เราเหลือเวลาอีกไม่เกินสิบนาที!"
"สารสื่อกลางพร้อมแล้ว!" พลอยตะโกน
"เริ่มการฉีด!" อรรถคำรามลั่น
แขนกลหุ่นยนต์เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงสุด มันคว้าหลอดบรรจุของเหลวสีฟ้าใส และฉีดมันเข้าไปในใจกลางของบ่อหมักผ่านท่อนาโน...
วินาทีที่ "Calibrator-7G" สัมผัสกับของเหลวในบ่อ... สงครามจุลินทรีย์ก็ได้เข้าสู่ยกที่สอง!
โมเลกุลสื่อกลางสีฟ้าไม่ได้เข้าโจมตีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่มันกลับพุ่งเข้าไป "แทรกกลาง" ระหว่างเอนไซม์สีส้มกับแบคทีเรียสีเขียวทันที! มันทำหน้าที่เป็น "ล่าม" และ "กันชน" ไปพร้อมๆ กัน มันสร้างพันธะเคมีชั่วคราวกับทั้งสองฝ่าย บังคับให้ปฏิกิริยาที่เคยก้าวร้าวและรุนแรงต้องชะลอตัวลง...
บนจอโฮโลแกรม... การขยายตัวของสายใยสีส้มหยุดชะงักลง! กราฟอุณหภูมิและแรงดันเริ่มนิ่ง!
"มันได้ผล... พระเจ้า... มันได้ผลจริงๆ" พลอยกระซิบออกมาด้วยความโล่งใจ
แต่แล้ว... ดร. เฉิน ที่จ้องมองข้อมูลอย่างไม่วางตาก็ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม...
"อรรถ! ดูโครงสร้างพลังงานนั่นสิ!"
อรรถหันขวับไปที่จอวิเคราะห์พลังงาน... และหัวใจของเขาก็หล่นวูบ...
กราฟพลังงานที่เคยพุ่งสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง... บัดนี้ได้ "ดิ่งลง" อย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย! โมเลกุลสื่อกลางของเขาไม่ได้แค่ "ชะลอ" ปฏิกิริยา... แต่มันกำลัง "ดูดซับ" พลังงานทั้งหมดในระบบเข้าไปในตัวเอง!
"ไม่... ไม่ใช่แบบนี้..." อรรถพึมพำกับตัวเอง
"เจ้าไม่ได้สร้าง 'แท่งควบคุม'..." ดร. เฉิน พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา "...แต่เจ้าเพิ่งจะสร้าง 'หลุมดำ' ขึ้นมาใจกลางบ่อหมักของเรา"
คำพูดนั้นคือความจริงที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด กราฟพลังงานบนจอโฮโลแกรมยังคงดิ่งลงอย่างต่อเนื่อง แสงสีเขียวมรกตที่เคยส่องประกายระยิบระยับภายในแท็งก์ บัดนี้กลับหม่นหมองและตายด้านลงอย่างรวดเร็ว ถูก "โมเลกุลสื่อกลาง" สีฟ้าที่บัดนี้กลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ดูดกลืนแสงและพลังงานทั้งหมดเข้าไปจนหมดสิ้น เสียงฮัมของเครื่องจักรที่เคยทรงพลังกลับแผ่วเบาลงจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ
"นี่คือสิ่งที่ข้าเตือนแล้ว!" ดร. เฉิน ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง ความเยือกเย็นของเขาหายไปจนหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนกที่สมเหตุสมผล "นี่คือผลลัพธ์ของความโอหัง! คือการแทรกแซงธรรมชาติที่พวกเจ้าไม่เข้าใจ! เจ้าได้สร้าง 'ภาวะเอกฐานทางชีวเคมี' (Biochemical Singularity) ขึ้นมา! มันกำลังดูดกลืนพลังงานทั้งหมดในระบบเพื่อหล่อเลี้ยงตัวเอง และเมื่อมันดูดจนหมด... มันก็จะเริ่มดูดพลังงานจากบ่อข้างๆ! มันจะลามไปทั่วทั้งเขต 7G!"
"เราต้องตัดมันออกจากระบบ! เดี๋ยวนี้!" เขาวิ่งไปที่แผงควบคุมหลัก เตรียมจะสั่งการโปรโตคอล 7-Delta ด้วยตัวเอง
"อย่า!" พลอยตะโกนห้าม เธอไม่ได้มองที่ ดร. เฉิน แต่มองไปที่ภาพจำลองโครงสร้างโมเลกุลของ "Calibrator-7G" ที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วบนจอของเธอ "มันไม่ใช่หลุมดำ! มันคือ... มันคือ 'รังดักแด้' (Chrysalis) ต่างหาก!"
"รังดักแด้บ้าบออะไรกัน!"
"ดูโครงสร้างของมันสิคะ!" พลอยชี้ไปที่จอ "มันไม่ได้แค่ดูดซับพลังงาน แต่มันกำลัง 'จัดเก็บ' พลังงานเหล่านั้นไว้ในพันธะควอนตัมรูปแบบใหม่ที่ซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ! มันกำลังสะสมพลังงานมหาศาลเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลง! มันกำลังจะ 'ลอกคราบ'! ถ้าท่านตัดพลังงานมันตอนนี้ มันอาจจะเกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ย้อนกลับและระเบิดสสารมืดออกมาก็ได้!"
"สสารมืดรึ! เลิกเอาทฤษฎีในนิยายไซไฟมาพูดเสียที!" ดร. เฉิน คำราม "สิ่งที่ข้าเห็นคือระบบพลังงานของเขตกำลังจะล่มสลายในอีกห้านาที!"
อรรถยืนนิ่งอยู่หน้าคอนโซลหลักราวกับถูกแช่แข็ง เขากำลังพ่ายแพ้... ไม่ใช่ต่อวิกฤตการณ์... แต่ต่อความผิดพลาดของตัวเอง แผนการที่ดูเหมือนจะชาญฉลาดที่สุดของเขาได้สร้างหายนะที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม เขากำลังยืนอยู่บนทางแยกที่ไม่มีทางเลือกที่ดีเลยแม้แต่ทางเดียว... ระหว่างการระเบิดที่อาจจะเกิดขึ้น หรือการล่มสลายของระบบพลังงานที่แน่นอน
เขาจ้องมองข้อมูลที่ไหลผ่าน... กราฟพลังงานที่ดิ่งลง... สัญญาณเตือนภัยที่ดังระงม... แต่แล้ว... ท่ามกลางความโกลาหลนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่คนอื่นมองข้ามไป
มันคือ "จังหวะ"
ข้อมูลการดูดซับพลังงานของ "Calibrator-7G" มันไม่ได้ดิ่งลงเป็นเส้นตรง แต่กลับมีการ "กระเพื่อม" เป็นจังหวะที่แน่นอนและสม่ำเสมอ... ช้าๆ... เหมือนเสียงหัวใจที่กำลังเต้น...
ตุบ... (ดูดซับ) ...พัก... (นิ่ง) ...ตุบ... (ดูดซับ)
มันไม่ใช่ "หลุมดำ" ที่ตายด้าน... และมันก็ไม่ใช่แค่ "รังดักแด้" ที่รอคอยการเปลี่ยนแปลง...
"มันคือหัวใจ" อรรถกระซิบกับตัวเอง "มันกำลังพยายามจะ 'ปั๊ม' พลังงาน... แต่มันยังไม่มีแรงพอ... มันกำลังจะตาย"
ความคิดนั้นแล่นผ่านสมองของเขา... ความคิดที่บ้าบิ่นและไร้เหตุผลที่สุด...
เขาหันขวับไปที่แผงควบคุมระบบพลังงานสำรอง
"พลอย! ทฤษฎี 'รังดักแด้' ของคุณ... คุณมั่นใจแค่ไหน?" เขาถามเสียงเรียบ
"95.4% ค่ะ!"
"ดี" เขาพยักหน้า ก่อนจะหันไปทาง ดร. เฉิน "ดร. เฉิน... ถ้าผมผิด... ท่านสามารถเริ่มโปรโตคอล 7-Delta ได้ทันที"
"เจ้าจะทำอะไร อรรถ!" ดร. เฉิน ร้องถามด้วยความหวาดระแวง
อรรถไม่ตอบ... แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว เขาจะเชื่อในข้อมูลที่เขาเห็น... เขาจะเชื่อใน "จังหวะ" ที่ซ่อนอยู่ในความโกลาหล...
เขาจะไม่ตัดพลังงาน...
เขาจะ "ป้อน" พลังงานเพิ่มเข้าไป
"นี่คือการกระตุ้นหัวใจ" เขากล่าวกับตัวเอง ก่อนจะทุบฝ่ามือลงบนปุ่มสั่งการฉุกเฉิน... เปลี่ยนเส้นทางพลังงานสำรองทั้งหมดของเขต 7G... ให้ไหลตรงเข้าไปในบ่อหมักที่ 5!
"เจ้าบ้าไปแล้วรึ อรรถ!"
วินาทีที่อรรถทุบฝ่ามือลงบนปุ่มสั่งการฉุกเฉิน ดร. เฉิน ก็คำรามลั่นราวกับสิงโตบาดเจ็บ เขาไม่ได้รอให้ตรรกะมาโน้มน้าวอีกต่อไป แต่ใช้สัญชาตญาณดิบของวิศวกรผู้เห็นหายนะมานับครั้งไม่ถ้วนเข้าขัดขวาง! เขากระโจนเข้าใส่ร่างของอรรถอย่างสุดกำลัง!
"ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำลายเมืองนี้เด็ดขาด!"
ปึ้ก! ร่างของชายชราพุ่งเข้ากระแทกอรรถจนเซถลาออกจากคอนโซลหลัก การปะทะกันทางกายภาพครั้งแรกในรอบหลายศตวรรษของเหล่าด็อกเตอร์ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว มันไม่ใช่การต่อสู้ที่สวยงาม แต่เป็นการยื้อยุดฉุดกระชากที่ดิบเถื่อนและสิ้นหวังที่สุด ดร. เฉิน พยายามจะพุ่งไปที่แผงควบคุมหลักเพื่อสั่งการ "โปรโตคอล 7-Delta" ด้วยมือของเขาเอง ในขณะที่อรรถก็ใช้ร่างกายที่หนุ่มกว่าและแข็งแรงกว่าขวางกั้นเอาไว้
"ท่านต้องเชื่อในข้อมูล!" อรรถตะโกนขณะที่พยายามรวบแขนของ ดร. เฉิน ไว้ "มันมีจังหวะ! มันคือหัวใจ!"
"สิ่งที่ข้าเห็นคือหายนะ!" ดร. เฉิน สวนกลับอย่างเกรี้ยวกราด "เจ้ากำลังหลงระเริงในพลังที่ตัวเองไม่เข้าใจ! ความโอหังแบบนี้แหละที่นำมาซึ่งการล่มสลาย!"
"หยุดเดี๋ยวนี้ค่ะ!" ดร. พลอย กรีดร้อง เธอรีบวิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างชายทั้งสอง "การต่อสู้กันเองตอนนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย!"
แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว... การเดิมพันของอรรถได้เริ่มขึ้นแล้ว
ครืนนนนนนนนนนน!
แท็งก์ผลึกขนาดยักษ์เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม พลังงานสำรองมหาศาลจากทั้งเขต 7G ไหลทะลักเข้าไปในบ่อหมักที่ 5 ของเหลวสีน้ำเงินเข้มที่เคยดูดกลืนทุกสิ่ง บัดนี้กลับเริ่มส่องแสงสว่างวาบขึ้นมาจากใจกลาง... แสงที่เจิดจ้าและน่าหวาดหวั่น... มันคือแสงของดวงดาวที่กำลังจะระเบิด!
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! สัญญาณเตือนภัยดังลั่นจนแสบแก้วหู ไฟในห้องควบคุมดับวูบลงไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาติดในโหมดไฟฉุกเฉินสีแดงฉาน!
"แรงดันเกินขีดจำกัดแล้ว!" พลอยตะโกน "โครงสร้างกำลังจะ...!"
"เห็นไหม! เจ้าเห็นสิ่งที่เจ้าทำหรือยัง!" ดร. เฉิน กรีดร้อง เขาใช้แรงทั้งหมดผลักอรรถจนกระเด็น และพุ่งไปยังปุ่มยกเลิกฉุกเฉินสีแดงขนาดใหญ่ได้สำเร็จ
แต่ในเสี้ยววินาทีที่ปลายนิ้วของเขากำลังจะสัมผัสกับปุ่มนั้น...
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
มันไม่ใช่เสียงระเบิด... แต่เป็น "คลื่นแห่งแสง" ที่สมบูรณ์แบบ!
แสงสีน้ำเงินเข้มที่น่ากลัวได้ระเบิดออก... แต่แทนที่จะทำลายล้าง... มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวมรกตที่สว่างไสวและอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ! คลื่นพลังงานที่อ่อนโยนแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้องโถง ทำให้สัญญาณเตือนภัยทั้งหมดเงียบลงพร้อมกัน และเสียงฮัมของเครื่องจักรที่เคยโหยหวนก็กลับมานุ่มนวลและทรงพลังยิ่งกว่าเดิม!
ทุกคนในห้องหยุดนิ่ง... จ้องมองภาพปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นในแท็งก์ด้วยความตกตะลึง
ของเหลวในบ่อหมักไม่ได้เป็นสีน้ำเงินหรือสีส้มอีกต่อไปแล้ว แต่มันได้กลายเป็นสีเขียวเข้มที่ลึกล้ำและส่องประกายระยิบระยับราวกับแก้วมรกตที่ถูกเจียระไนอย่างสมบูรณ์แบบ จุลินทรีย์สายพันธุ์ใหม่ที่เกิดจากการหลอมรวมของสองโลก บัดนี้ได้ "ลอกคราบ" สำเร็จแล้ว มันไม่ได้ต่อสู้... ไม่ได้กลืนกิน... แต่มันกำลังทำงาน... ทำงานร่วมกันเป็นระบบนิเวศใหม่ที่สมบูรณ์แบบและมีเสถียรภาพอย่างน่าทึ่ง
บนจอโฮโลแกรม... กราฟข้อมูลที่เคยพุ่งขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้ได้กลายเป็นเส้นโค้งที่สวยงามและสมดุล
"เหลือเชื่อ..." ดร. พลอย กระซิบออกมา ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยน้ำตาแห่งความปีติ "ดูค่าพลังงานนี่สิ... ประสิทธิภาพในการย่อยสลายชีวมวล... มันสูงกว่าค่ามาตรฐานของเราถึง 12.7%! เราไม่ได้แค่แก้ปัญหา... แต่เราได้ 'วิวัฒนาการ' ระบบของเราให้ก้าวไปอีกขั้น!" เธอหันไปยิ้มให้ ดร. เฉิน "เห็นไหมคะ? 'ความโกลาหล' จากธรรมชาติ... ได้มอบของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้เรา"
ดร. เฉิน ยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าปุ่มฉุกเฉิน... ปลายนิ้วของเขาอยู่ห่างจากมันเพียงไม่กี่มิลลิเมตร เขาค่อยๆ ลดมือลงอย่างช้าๆ... แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและความหวาดกลัว บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความทึ่งและความสับสนอย่างถึงขีดสุด เขาไม่ได้มองพลอย... แต่เขามองไปที่อรรถ... ชายหนุ่มที่เขาเพิ่งจะพยายามหยุดยั้งอย่างสุดชีวิต
"เป็นวิธีแก้ปัญหาที่... บ้าบิ่นที่สุด" เขายอมรับออกมาอย่างเสียไม่ได้ "และ... หลักแหลมที่สุด"
อรรถทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เขามองไปยังเพื่อนร่วมงานทั้งสองคน... ขั้วตรงข้ามทางความคิดที่เพิ่งจะผ่านพ้นสมรภูมิมาด้วยกัน "บางที... นั่นอาจจะเป็นประเด็นก็ได้นะครับ" เขากล่าวขึ้นมาเบาๆ "ระบบเก่าถูกออกแบบมาเพื่อ 'ป้องกัน' ปัญหาทุกอย่าง... แต่ระบบใหม่... อาจจะกำลังทดสอบเรา... ว่าเรา 'กล้า' พอที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาที่ไม่คาดฝัน... และ 'ฉลาด' พอที่จะหาทางออกใหม่ๆ ได้หรือไม่"
เขายิ้มออกมาเป็นครั้งแรก "บางทีมันอาจจะต้องการอะไรที่มากกว่าประสิทธิภาพจากเรา... บางทีมันอาจจะต้องการ 'ปัญญา' ที่แท้จริง"
ณ เขตชายขอบที่ถูกลืมเลือนของดุษฎีนคร... ในขณะที่วีรบุรุษกำลังเดินทางอยู่ในดินแดนที่ไม่รู้จัก... ชัยชนะเล็กๆ ที่เกิดจากการผสมผสานระหว่างความกล้าหาญ, ความอยากรู้อยากเห็น, และประสบการณ์ ก็ได้มอบแสงสว่างแห่งความหวังดวงใหม่ให้กับนครที่กำลังเรียนรู้ที่จะเติบโตอีกครั้ง