บทที่ 9...3/3
“คุณก็รู้ว่าที่บ้านของคุณรามินมีกฎระเบียบมากมาย แต่ตอนนี้ได้มาเจอคุณที่น่าจะหัวสมัยใหม่และเข้าใจว่าผู้หญิงก็อยากทำอะไรหลายๆ อย่างบ้าง”
“ทำอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มทำทีทานอาหาร แม้จะอร่อย แต่เขาแทบไม่รู้รสอะไรแล้ว อยากลุกขึ้น แล้วกลับ ซึ่งหากทำแบบนั้นคงดูเสียมารยาทเกินไป
“ฉันอยากดื่มไวน์เลยเอามาดื่มในการดูตัวแรกของเราสองคน คุณจะดื่มไวน์ด้วยไหมคะ” ลัลนาทำทีรินน้ำองุ่นสีแดงที่สีเหมือนไวน์ใส่แก้ว แถมยังชวนอีกฝ่ายด้วย
“ไม่ครับ”
“คุณไม่ดื่มอะไรพวกนี้หรือคะ” ลัลนาทำที่ดื่มน้ำองุ่นให้เหมือนดื่มไวน์
ชายหนุ่มเห็นแล้วลืมตัวชักสีหน้า แต่ก็กลับมายิ้มละมุนรักษามาดหนุ่มแสนสุภาพไว้ดังเดิม “ดื่มบ้างครับ แต่ไม่บ่อยนัก เชิญคุณดื่มตามสบาย”
“ขอบคุณนะคะที่คุณเข้าใจ ถ้าแต่งงานกันไป คุณคงไม่ห้ามฉันทำโน่นทำนี่ใช่ไหม”
“ต้องดูก่อนครับว่าเป็นเรื่องอะไร” ชายหนุ่มแบ่งรับแบ่งสู้เพราะใครจะไปแต่งงานกับลัลนากัน แต่เขาพูดออกไปตรงๆ คงไม่เหมาะ หากรามินรู้เข้าจะส่งผลกระทบต่องานของเขาและพ่อได้
“ฉันชอบเที่ยบผับค่ะ อาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง แต่พอมาอยู่ที่นี่ไม่ได้เที่ยวเลย ฉันชอบดื่มไวน์ ฉันชอบขับรถเร็วๆ ฉันไม่ชอบทำอาหาร ฉันชอบยิงปืน ฉันชอบช้อปปิ้ง” ลัลนาพูดได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าชอบอย่างที่พูดไปจริงๆ ถ้าเนียนตาพอ อีกประเดี๋ยวอีกฝ่ายได้เผ่นหนีเธอแน่นอน แค่นี้เธอก็ดูออกว่าเขาฝืนจะแย่อยู่แล้ว
“โอ๊ะ! ขอโทษคุณด้วยนะคะ” ลัลนายกมือขึ้นมาปิดใบหน้าคล้ายกับเขินอาย “ฉันคงดูไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ด้วย เรื่องการทานอาหารเรียบร้อย ฉันก็ไม่ชอบค่ะ”
หญิงสาวกลัวไม่สมจริงเลยใช้ส้อมจิ้มสเต็กไก่มาใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่หลายคำ คงใจให้ริมฝีปากเปื้อน ในใจก็ลุ้นตลอดว่าอีกฝ่ายจะลุกหนีไปเมื่อไหร่
“ผมคิดว่าคุณน่าจะเมาแล้วครับ เอาเป็นว่าเราสองคนได้พบกันแล้ว ผมยินดีที่รู้จักคุณนะครับ แต่ผมคงให้อิสระคุณขนาดนั้นไม่ได้ ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ไชโย!
ลัลนาโห่ร้องอยู่ในใจ แต่ยังเล่นละครทำหน้าเสียใจที่ชายหนุ่มจะขอตัวกลับแล้ว
หญิงสาวช่างไม่รู้เสียเลยว่าทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ในสายตาของใครบางคนที่เห็นทุกอย่างผ่านกระจกที่มองมาจากกระจกอีกด้าน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ”
ชายหนุ่มคู่นัดหมายลุกจากเก้าอี้ได้ก็แทบจะวิ่งออกไปจากห้อง แต่ยังฝืนค่อยๆ เดินออกไป เขาไม่แม้จะเหลียวมองกลับมา ลัลนาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก ก่อนจะยิ้มกว้างแสนสบายใจ นั่งทานอาหารที่อร่อยต่อ ในเมื่อมาทานอาหารก็ต้องทานให้อิ่มก่อนสิ ถึงค่อยกลับ
ชายหนุ่มคู่ดูตัวพอมาจากห้องได้ก็โทรหาแม่ของเขาทันที รู้สึกเสียเวลาและเสียหน้ามากที่รับนัดมาดูตัวผู้หญิงที่ไร้มารยาทแบบนั้น ทั้งที่จริงแล้วการเกี่ยวดองกับตระกูลไอมาลไม่ว่าทางไหนย่อมเป็นเรื่องดี แต่เขาคงทนผู้หญิงแบบลัลนาไม่ได้
“ผู้หญิงอะไรไม่รู้ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยครับแม่ ผมไม่น่ามาดูตัวเลย นี่ถ้าไม่เกรงใจพี่รามิน ผมไม่มีทางมาแน่นอน”
รามินได้ยินทุกคำ แต่ไม่ได้โกรธอีกฝ่าย การชอบพอหรือไม่ชอบพอ เขาไม่มีสิทธิ์ไปบังคับใครได้ เรียวปากหนายิ้มบางพลางมองไปยังห้องที่ลัลนากำลังมีความสุขในชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ เขาได้คำตอบของความสบายใจที่เธอแสดงออกมาเมื่อรู้ว่าต้องมาดูตัวแล้ว เห็นหน้าตาจิ้มลิ้มแบบนั้น แสบใช่เล่น เขาควรหาคู่ดูตัวให้เธออีกหรือว่าปล่อยให้เธอหาคนที่ชอบพอเอง ชายหนุ่มยังไม่ตัดสินใจ แต่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมลัลนาถึงไม่อยากได้คนที่เหมาะสมมาเป็นสามี
ลัลนาเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่ในห้องดูตัว รามินช่างคิดเลือกห้องเพราะห้องนี้มีความเป็นส่วนตัวดีทุกอย่าง หญิงสาวยิ้มให้ตัวเอง จริงๆ แล้วต้องเรียกว่าให้กำลังใจตัวเองมากกว่า เพราะผลที่ตามมาของการวางแผนทำตัวเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าเลือกมาเป็นภรรยาคงทำให้รามินโกรธ แต่นี่คือชีวิตของเธอ ต่อให้รามินโกรธอีก 10 ครั้งหรือ 100 ครั้ง เธอก็จะทำอีก
“ช่วยไม่ได้นะ ฉันมาดูตัวแล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นไม่เลือกฉันเอง” ลัลนาพูดกับกระจกเหมือนซ้อมบทไว้ก่อน ถ้าอยู่ต่อหน้ารามินจริงๆ เธอจะพูดประโยคพวกนี้ออกไหมนะ
ลัลนาออกมาจากห้องน้ำกำลังจะไปที่เก้าอี้เพื่อหยิบกระเป๋าแล้วออกไปหาอิซาที่รถ แต่คนที่นั่งรอกลับทำให้ลัลนาชะงักไปนิดหนึ่ง
“คุณรามิน...”
“ตกใจมากหรือที่เห็นผม” รามินถามทำหน้าเรียบๆ ใส่
ลัลนาใจดีสู้เสือ แถมเป็นเสือหน้าเรียบทำให้เดาอารมณ์ไม่ถูกเสียด้วย เธอเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม รามินหยิบแก้วใส่น้ำองุ่นไปดม แล้ววาง ก่อนจะส่ายหน้า หญิงสาวขมวดคิ้วคิดว่ารามินจะมาอารมณ์ไหนกันแน่ สายตาของเธอมองตามสายตาของเขาที่กำลังมองกระจก คนหัวไวก็เข้าใจได้ไม่ยากเลยว่ากระจกบานนั้นคงไม่ได้ติดไว้ในห้องนี้แค่เรื่องของความสวยงามหรอก ลัลนาขอบคุณตัวเองที่ชอบดูซีรีส์สืบสวนถึงได้เข้าใจว่ากระจกบานนั้นมีไว้ทำอะไร
“ฉันคิดว่าคุณคงได้เห็นหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องที่คุณจัดไว้อย่างดีสำหรับการดูตัว เพราะฉะนั้นฉันคงไม่ต้องตกใจ คุณจงใจตามฉันมาใช่ไหมคะ” ลัลนาได้ทีเอาเรื่องรามินกลับ เรียกว่าทีใครทีมันก็ได้
“ใช่” รามินยอมรับ ไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องแก้ตัว ในเมื่อลัลนามองออกแล้วว่ากระจกบานนั้นมีไว้เพื่ออะไร “คุณถูกใจคนที่ผมนัดมาดูตัวไหม”
“ถ้าคุณอยู่ห้องข้างๆ ก็น่าจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นปฏิเสธฉันไปแล้ว เสียใจจังเลย” ลัลนาพูดว่าเสียใจ แต่กลับยิ้มร่าจงใจยียวนใส่รามินเพราะเขาดูไม่โกรธอะไรเธอเลย ทำไมกันนะ
“คุณไม่ได้เสียใจหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่เตรียมไวน์มาทั้งขวดแบบนั้น น้ำองุ่นอร่อยมากไหม”
“คุณไม่โกรธฉันหรือคะที่ทำให้อะไรๆ มันวุ่นวาย” ลัลนาถามออกไปตรงๆ ในเมื่อรามินรู้ทันเธอไปเสียทุกอย่างอยู่แล้วนี่ ทั้งที่คิดว่าแนบเนียนแล้ว เขายังดูออกว่าเธอเอาขวดไวน์สอดไส้น้ำองุ่นมาหลอกคู่ดูตัว
“ผมก็ไม่คิดว่าคุณยอมทำอะไรให้ดูง่ายราบรื่นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การมีสามีที่เหมาะสม ร่ำรวย หน้าตาตี มีหน้ามีตาในสังคมและปกป้องคุณได้ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงต้องการหรอกหรือ”
“ทั้งหมดที่คุณพูดมา ฟังแล้วดูดีไปหมดทุกอย่าง ขาดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แล้วมันสำคัญมากด้วยค่ะ”
“มันคืออะไรหรือ”
เหตุผลที่รามินไม่โกรธลัลนาเพราะเชื่อว่าเธอย่อมมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ คำตอบของเธอคือสิ่งที่เขาต้องการ ผู้หญิงมากมายในโลกนี้ส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดต้องการความมั่นคง นั่นหมายถึงผู้ชายที่ร่ำรวย ถ้าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีด้วยก็ถือเสียว่าผู้หญิงคนนั้นโชคดีในหลายๆ อย่าง แต่ลัลนากลับทิ้งโอกาสนั้นไป เป็นเพราะอะไรกัน
คำตอบของยัยลัลคืออะไรนะ ขำตารามินอุตส่าห์ตามมาดูว่ายัยลัลจะทำอะไร ไปเดตกับใครที่ไหนไม่มี มาตามยัยลัลนี่แหละ
มี E-BOOK แล้ว โบว์ก็ยัง up นิยายต่อนะคะ คิดว่าโบว์จะลงให้อ่านถึงบทที่ 14 นะคะ อย่าว่ากันนะคะที่ลงจนจบไม่ได้
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน MEB
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน DEK-D
https://dekd.co/w/e/32551 บ่วงรักรามิน
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะในปิ่นโต
บ่วงรักรามิน | ปิ่นโต อีบุ๊ก อ่านสนุก ทุกหมวดทุกแนว
ตอนนี้มีใน meb ในประเภทนิยายรักค่ะ โบว์ทำโปรโมชั่น ลดแหลกมากจาก 259 เหลือ 149 เป็นเวลา 16 วัน ตามภาวะเศรษฐกิจเลย ไม่เคยลดตอนทำโปรโมชั่นหนังสือใหม่ขนาดนี้เลย เร่เข้ามาค่า ซื้อแล้วรบกวนจิ้มดาวให้หน่อยนะคะ วิจารณ์ได้ ถ้าชอบก็ดีใจ ถ้าไม่ชอบอย่าว่าแรงนะคะ คนเขียนหัวใจไม่แข็งแรงค่า
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี (อัมราน)
แสดงความคิดเห็น