บทที่ 18 หักหลัง 2
“…”
ไบรท์มองแอนนาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา พลังที่เคยแข็งกล้าพลันอ่อนลง จิตสังหารที่เคยพรุ่งพร่านพลังสภาวะแห่งความมืดกลับค่อย ๆ จางไป เหมือนสายลมหนาวที่พัดผ่านทุ่งหญ้าในยามเหมันต์ แผ่วเบาแต่ทิ้งความว่างเปล่าไว้เบื้องหลัง
ในดวงตาของเขา ความสับสนเจือปนความเจ็บปวดกำลังปะทุขึ้นมาอย่างช้า ๆ เหมือนภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิดแต่ยังคงเก็บความร้อนเอาไว้ข้างใน
เสียงหัวใจของเขาดังสะท้อนในอก คล้ายกับจะถามตัวเองว่า "นี่มันความฝันหรือความจริงกันแน่..."
“หมายความว่าไง…หรือว่า…”
“ใช่…อนาคตที่ทุกคนโดนฆ่า อนาคตที่เจ้าไม่เหลือใครน่ะ พวกเราก็เห็นเหมือนกับเจ้า”
น้ำเสียงของแอนนาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แววตาของเธอฉายแววเศร้า เหมือนคนที่ต้องแบกรับความลับมานานเกินไป เสียงของเธอไม่ดัง ไม่เร่งเร้า แต่กลับกระแทกใจยิ่งกว่าดาบเล่มใดในสนามรบ
“แล้วถ้าอย่างนั้น…”
“ใช่…เรื่องที่เจ้าไม่ใช่หลานแท้ ๆ ของพวกเรา เรื่องที่เจ้าไม่ใช่ลูกของเมฆา พวกเราก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว”
ประโยคนี้เสมือนสายฟ้าฟาดกลางใจของไบรท์ ความจริงที่เขาไม่เคยแม้แต่จะคาดคิด กลับถูกเปิดเผยออกมาอย่างง่ายดาย ราวกับมันไม่เคยถูกปิดบังไว้เลย
ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกโกรธ เสียใจ และสิ้นหวังตีกันวุ่นวายอยู่ในอก
“แต่ว่า…แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังที่จะรับเลี้ยงเจ้า”
“ทำไมกัน…ทำไมถึงไม่ยอมฆ่าผมตั้งแต่วันนั้น”
แอนนาเดินเข้ามาใกล้ เธอเงยหน้ามองไบรท์ ดวงตาของหญิงชราผู้อ่อนโยนกลับเปียกชื้นด้วยน้ำตาที่ไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
“พวกเราเชื่อน่ะสิ ว่าพวกเราจะสามารถเปลี่ยนหลานได้”
เงียบ...ในวินาทีนั้นโลกทั้งใบดูเหมือนหยุดหมุน ความเงียบเข้าปกคลุมรอบตัว เหลือเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ ของใครบางคน และหัวใจที่สั่นไหวของเด็กหนุ่มผู้กำลังสูญเสียสิ่งที่เขาเคยเชื่อว่าเป็น บ้าน
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้มาจากนิมิต ถุงแม้ว่าเขาจะเห็นมันผ่านตัวตนของตนเอง แต่ทว่าพอมาฟังจากปากของแอนนาแล้วมันช่างต่างกันเสียจริง ๆ บาดแผลนี้มันถูกกรีดลึกไปเสียยิ่งกว่าเดิม
เมื่อสามวันก่อน ไบรท์ได้ไปเจอตัวตนของตนเองระหว่างการปลุกพลัง ตัวตนของไบรท์ในอนาคตได้บอกทุกสิ่งทุกอย่างให้ไบรท์รู้ ทั้งผลแพ้ชนะในสงครามแห่งราชัน รวมไปถึงสิ่งที่ไบรท์ต้องสูญเสียไปทั้งหมด แต่ไบรท์กลับไม่คิดจะยอมแพ้ เขาจึงเริ่มทำการเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ทั้งหมด และตอนนี้ นี่คือส่วนหนึ่งที่ไบรท์กำลังจะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้
“แสดงว่า อนาคตที่ผมเห็น พวกย่าก็เห็นมันตั้งแต่แรก”
“…”
“แต่ถึงอย่างนั้น พวกย่ากลับไม่คิดจะแก้ไขมัน แต่ถึงอย่างนั้น พวกย่าก็ไม่เคยจะบอกงั้นเหรอ!”
พลังแห่งความมืดที่เคยสงบของไบรท์บัดนี้กลับพลุ่งพล่านอีกครั้ง สายตาที่ไบรท์มองแอนนากับไอนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเคียดแค้น
“ผมเข้าใจแล้วว่าผมกับพวกย่าต่างกันตรงไหน…”
สิ้นคำ ไบรท์พลันปรากฏร่างอยู่เบื้องหลังแอนนา ใบดาบสีดำพลันฟันไปยังแผ่นหลังของหญิงชรา เลือดสีแดงพุ่งออกเป็นสายธาร ไบรท์ส่งสายตาไปหาไอก่อนที่เขาจะได้เคลื่อนร่างหายไป
รูรุยกปืนจักกลขึ้นชี้ไปยังเพื่อนของตน ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบ ๆ ซากความพินาศ ร่างที่บาดเจ็บของแอนนาแน่นิ่งบนพื้น ขณะที่ร่างของโยดาถูกแช่แข็งราวกับรูปสลักน้ำแข็งไร้วิญญาณ ภาพตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มผมสีฟ้าอย่างรูรุเข้าใจสถานการณ์เบื้องหน้าได้ไม่ยากเย็นนัก
“นี่นาย...โดนสิ่งนั้นกลืนกินเข้าไปแล้วใช่ไหม?”
รูรุเอ่ยด้วยเสียงเคร่งเครียด ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง
ไบรท์หันกลับมา ช้า ๆ ก่อนจะยกยิ้มเจือความบ้าคลั่ง
“อะไรของนาย… เหมือนมีอะไรในใจนะ รูรุ”
“นี่ไบรท์… นายน่ะ โดนระบบกลืนกินเข้าไปแล้วใช่ไหม?” เสียงของรูรุสั่นนิด ๆ แต่ยังมั่นคง มือกำปืนแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด
ไบรท์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนกล่าวเสียงแผ่วแต่ชัดเจน
“ฉันไม่ใช่พวกกาก ๆ อย่างนายหรอก… แล้วอีกอย่าง—เจ้าจอมปราชญ์นั่นน่ะ พอฉันจัดการจักรพรรดิคนต่อไปเสร็จ ฉันก็จะไปฆ่ามันต่อเลย”
เปรี้ยง!
สายฟ้าปะทะกับพื้นอย่างรุนแรง ลมกรรโชกพัดฝุ่นคลุ้งไปทั่ว คาเสะ ปรากฏตัวกลางลาน พลังเวทลมหมุนวนรอบร่างของเธออย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเปล่งแสงสีเขียวเข้ม
“ไบรท์… ถ้านายคิดจะเปลี่ยนโลกด้วยเลือด ฉันจะเป็นคนหยุดนายเอง”
“คาเสะ…” ไบรท์กระตุกยิ้ม “ลมของเธอยังอ่อนเหมือนเดิมนะ”
เสียงแสบร้อนแผดเผาอากาศดังขึ้นถัดจากนั้น อาสึนะ พุ่งลงมาจากฟากฟ้าพร้อมเปลวไฟที่ห่อหุ้มร่างของเธอ มือของเธอเปล่งแสงสีแดงสดเพลิง ดวงตาคมกริบจับจ้องไบรท์อย่างไม่ลังเล
“ไบรท์! ถ้านายหันหลังให้พวกเรา งั้นอย่าหวังว่าจะได้กลับมาในฐานะเพื่อน!”
“เธอก็เหมือนกัน อาสึนะ…”
ไบรท์ตอบเบา ๆ พลางหมุนดาบในมือจนเกิดเสียงแหลมเสียดหู “พวกนายทุกคน… ไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันเห็นเลย…”
รูรุยังคงยกปืนไว้ มือสั่นเล็กน้อยแต่ยังไม่ลั่นไก เขากัดฟันแน่น
“ใช่แล้ว… ฉันจะช่วยล้างแค้นให้นายด้วยดีไหม…”
ไบรท์หัวเราะเสียงดัง ราวกับไม่ใช่ตัวเขาเอง “อย่าพูดบ้า ๆ น่า… ถ้านายไม่ได้โดนระบบกลืนกิน แล้วนายทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร?”
“เพื่ออะไรงั้นเหรอ…” เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มอย่างเยือกเย็น พลังสภาวะแห่งความมืดปกคุมรอบ ๆ อณาบริเวณ
“ฮ่าๆๆๆ… นี่นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ… ที่ฉันทำทุกอย่าง ก็เพื่อ… เป็นจักรพรรดิยังไงล่ะ”
พลังเวทสีดำกระจายออกจากตัวไบรท์ คลื่นมืดกลืนกินความสว่างรอบตัว คาเสะชักดาบลมขึ้น อาสึนะเริ่มร่ายคาถาไฟขั้นสูง รูรุกำปืนให้แน่นกว่าเดิม กลไกที่หลังของเขาเริ่มหมุนเสียงดังพร้อมเข้าสู่โหมดต่อสู้เต็มรูปแบบ
“งั้นหรอ ถ้ายังงั้น ก็ตายไปซะ”
หมายเหตุ 2 3 ตอนจบนะครับ write คิดว่ามันถึงเวลาที่จะต้องลาจากเรื่องนี้แล้ว เรื่องนี้ write ไม่ได้ว่างโครงเรื่องเรื่องย่ออาจจะแปลก ๆ หน่อยนะครับ
เอาจริงก็แอบดีใจเหมือนกันที่พามาจนจบได้ เจอกัน พน. นะครับ
แสดงความคิดเห็น