บทที่ 19 จากลา 1

บทที่ 19 จากลา 1

เสียงปืนของรูรุดังกึกก้อง กระสุนนับพันพุ่งทะยานเข้าหาร่างของไบรท์ แม้มันจะรวดเร็วยิ่งนัก ทว่าในสายตาของไบรท์กลับดูเชื่องช้าเป็นอย่างยิ่ง

ร่างของเขาเคลื่อนไหวพลิ้วไหว หลบเลี่ยงกระสุนราวกับเงา เสียงกระสุนเฉียดผ่านอากาศ ใกล้จนปลายเส้นผมสะบัดไหว

แต่กระสุนนั้นมิใช่ธรรมดา หากเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างเวทมนตร์โดยสิ้นเชิง — ปืนเวทมนตร์แบบสลายเวท ที่บรรจุกระสุนพิเศษจากแก่นผลึกเวทบริสุทธิ์ อานุภาพของมันสามารถตัดเส้นทางเวทมนตร์ได้ในชั่วพริบตา

“สมกับเป็นนาย…” ไบรท์พึมพำ พลางยิ้มเย็น

“ถ้ารับกระสุนแบบนี้ตรง ๆ คงไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน” เขาเอ่ยอย่างเรียบเฉย สายตาจับจ้องไปยังปืนที่ยังคงมีควันลอยขึ้นในมือของรูรุ

รูรุยิ้มมุมปากอย่างผู้มั่นใจ “เกินคาดจริง ๆ…” 

ทว่า...

ก่อนที่นิ้วจะสัมผัสไกปืน ร่างของไบรท์ก็อันตรธานหายไปทันใด

เสียงฟันแหวกอากาศสะท้อนก้อง ก่อนที่คมดาบจะฟาดฟันลงกลางหลังของเด็กหนุ่ม ร่างของรูรุไร้การป้องกัน เซถลาไปข้างหน้า

เหนือม่านน้ำแข็งที่ไอสร้างขึ้นเพื่อปกคลุมบริเวณโดยรอบ ลำแสงสีส้มเจิดจ้าก็ผุดขึ้นราวกับตะวันยามเย็น ไบรท์กางพลังเวทย์แห่งไฟเพื่อสกัดธารน้ำแข็ง พลังเพลิงแผ่ขยายออกในชั่วพริบตา ทำให้น้ำแข็งพังทลายลง

คาเสะรีบร่ายเวทย์น้ำเพื่อป้องกัน แต่ไม่ทันการ — ลูกไฟขนาดยักษ์พุ่งทั้งคาเสะและอาสึนะ อาสึนะเสกเวทไฟขึ้นมาแล้วปาออกไปเพื่อรดแรงปะทะ ทว่าดวงไฟของไบรทกับเข้าไปแผดเผาใบหน้าของอาสึนะ

“อาสึนะ!” 

คาเสะตะโกนลั่น วิ่งเข้ามาพยุงร่างที่กำลังทรุดตัวลง ไบรท์ยืนนิ่ง สายตาวูบไหวด้วยความรู้สึกผิด

“บ้าไปแล้วหรือไบรท์” เด็กสายผมเขียวกล่าวก่อนที่จะเดินตรงไปและเงื่อมือตบหน้าของไบรท์ รอยฝ่ามือของคาเสะประทับลงบนใบหน้าคมเข้ม  หยดน้ำตาเริ่มเอ่อล้นจากดวงตาของคาเสะ เธอมองไบรท์ด้วยความเสียใจ

ไบรท์รู้สึกผิดในจิตจัย แต่สายตานั้นก็กลับเย็นชาเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ใครใช้ให้เข้ามายุ่ง...” เสียงของเขาแข็งกร้าว 

“เธอไม่ตายง่าย ๆ หรอก ถ้าฝึกเวทรักษาไว้ก็ใช้มันสิ ศิษย์รักของอาจารย์ไอไม่ใช่หรือ”

“ผิดหวังจริง ๆ ที่ได้เห็นนายเป็นแบบนี้ ฉันไม่รู้หรอกว่าจริง ๆ แล้วนายจะเห็นอนาคตแบบไหนมา แต่ว่านะตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อน พวกเราน่ะแข็งแกร่งขึ้นมากว่าเมื่อก่อนแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆ สำหรับฉันพลังของพวกเธอมันก็เหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งลืมตาตื่น พวกเธอน่ะอย่ามายุ่งกับฉันอีก”

แต่ความรู้สึกผิดเพียงชั่ววูบก็ถูกแทนที่ด้วยพลังอำมหิตที่ปะทุขึ้นจากร่างของนักเวทย์หนุ่ม

สิ้นเสียง เขตเวทย์แห่งเปลวไฟก็แผ่กว้างปกคลุมทั่วฟากฟ้า — เวทย์อัคคายุ ผสานพลังลมและไฟอันเป็นธาตุประจำตัวของไบรท์ ทำให้พวกมอนสเตอร์ที่อยู่รอบ ๆ ถูกเปลวเพิงเผาผาน 

“พอเถอะ! จะเผาทุกคนทั้งเป็นหรือยังไง?” รูรุร้องห้าม

“หลีกไป...” ไบรท์ตวาด พลางโหมเวทย์ลมให้เปลวไฟลุกโชน

ในวินาทีสุดท้าย เขาร่ายเวทย์พลางกาย แล้วหายตัวไปดุจภูพิพลาย

“ไบรท์ไปไหนแล้ว!?” คาเสะถามเสียงสั่น หญิงสาวผมเขียวกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจ บัดนี้ท้องฟ้าที่เคยเต็มไปด้วยพวกปีศาจพลันหายไปเสียสิ้น พลังเวทมนตร์อันแสนชั่วร้ายอันตทานไปเช่นเดียวกัน

“ถามฉันก็ไม่รู้ จะให้ไปถามใครล่ะ ฉันก็อยู่ตรงนี้เหมือนกัน” รูรุตอบอย่างหงุดหงิด ขณะที่มือของเธอกุมบาดแผลตรงสีข้าง

“ก่อนอื่นนะ... เธอรักษาแผลให้พวกอาจารย์ไอก่อนดีกว่า” รูรุพูดพลางเหลือบมองไปยังร่างของไอที่นอนแน่นิ่ง

ทันใดนั้น สายลมหมุนวนขึ้นมาเป็นเกลียว คาเสะเรียกลมพายุอย่างรวดเร็ว พลังเวทเปล่งประกายแสงสีเขียวเจือฟ้า หอบร่างของไอขึ้นจากพื้นอย่างเบามือ 
“ถามฉันก็ไม่รู้ จะให้ไปถามใครล่ะ ฉันก็อยู่ตรงนี้เหมือนกัน!” รูรุตอบอย่างหงุดหงิดกว่าเดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและความกังวล

“ขอโทษ...” คาเสะพูดเสียงเบา ก่อนจะหลับตาและยกมือขึ้น เรียกพลังเวทรักษาออกมา

แสงสีเขียวอ่อนเรืองรองปรากฏขึ้นรอบมือของคาเสะ มันค่อย ๆ ขยายตัวออกไปครอบคลุมร่างของรูรุและคนอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียง พลังเวทไหลผ่านร่างของพวกเขาอย่างอบอุ่น บาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดและรอยไหม้จากเวทมนตร์ค่อย ๆ จางหายลง กลายเป็นรอยแผลเป็นบาง ๆ แล้วเลือนหายไปในที่สุด

รูรุมองแสงสีเขียวที่ล้อมรอบตัวเขาด้วยความรู้สึกโล่งใจ ร่างกายเขาเริ่มรู้สึกเบาขึ้น

“ขอบใจนะ... คาเสะ” รูรุพูดเบา ๆ เสียงอ่อนลงกว่าเดิม

หลังจากนั้น คาเสะไม่รอช้า เธอลุกขึ้นและรีบตรงไปยังจุดที่ไอกับแอนนายังคงนอนแน่นิ่งอยู่

“เดี๋ยวพวกเธอสองคน ฉันจะช่วยเอง...” เธอพึมพำ พร้อมกับร่ายเวทรักษาขึ้นอีกครั้ง แสงสีเขียวเปล่งประกายออกจากฝ่ามือของเธออีกครั้ง ล้อมรอบร่างของไอและแอนนาอย่างอ่อนโยน

ไอขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงอาการตอบสนองต่อเวทมนตร์ ขณะที่แอนนาค่อย ๆ ขยับมือเหมือนจะตื่นขึ้นมา

คาเสะยิ้มบาง ๆ แม้จะเหนื่อยล้า 

“พวกเรายังไม่แพ้... เราต้องพาไบรท์กลับบมาให้ได้”

ไบรท์ยืนอยู่บนซากอาคารพังทลาย เศษหิน เศษเหล็ก และเถ้าถ่านจากเพลิงไหม้ลอยอบอวลในอากาศ กลิ่นควันและเลือดเจือปนกันอย่างรุนแรงจนแสบจมูก แสงแดดสีส้มยามเย็นสาดผ่านม่านควันหนาทึบ เผยให้เห็นภาพของเมืองที่เคยรุ่งเรือง กลับกลายเป็นเพียงเงาซากแห่งอดีต

เขาถอนหายใจแผ่วเบา ดวงตาที่เคยสว่างไสวบัดนี้หม่นแสงลงด้วยความรู้สึกผิดและความหนักอึ้งในใจ

เบื้องหลังเขา ชายหนุ่มสองคนยืนเงียบ เส้นผมสีดำขลับตัดกับแววตาสีแดงฉานราวกับเปลวเพลิงที่ยังไม่มอดดับ

“นายท่าน ทำไมต้องทำอย่างนี้...” หนึ่งในนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ดีแล้วล่ะ...” ไบรท์ตอบโดยไม่หันกลับไปมอง 

“การเดินทางครั้งนี้...ไม่แน่ว่าฉันอาจจะไม่ได้กลับมายังโลกนี้อีก”

“ไม่มีทางหรอกครับ!” อีกคนเถียงอย่างหนักแน่น 

“ถ้าหากท่านสามารถเป็นจักรพรรดิเวทมนตร์ได้จริง การที่จะชนะพวกเผ่าเทพและมารก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

“แต่ว่านะ……” ไบรท์หยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่พวกนายไปจัดการพวกมอนสเตอร์เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

ชายหนุ่มทั้งสองพยักหน้า

ไบรท์หันกลับมามองพวกเขา ดวงตาทอประกายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้ม “แล้วพวกนายเจอเจ้าพวกนั้นหรือยัง?”

“เรื่องนั้น...พวกเรารู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน”

“ถ้าอย่างนั้น ก็ไปกันเถอะ...”

สิ้นเสียงพูดของเขา ลมกระโชกแรงพลันพัดผ่านมาอย่างน่าพิศวง ท้องฟ้าเบื้องบนบิดเบี้ยว เสียงแหลมแทรกผ่านอากาศราวกับมิติกำลังถูกฉีกออก

ประตูมิติสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า มันหมุนวนช้า ๆ เหมือนน้ำวนในทะเลลึก เย็นยะเยือกและน่าขนลุก

ไบรท์ย่างเท้าช้า ๆ เข้าไปข้างใน เขาหยุดเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะกล่าวกับตัวเองด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

‘เส้นทางที่ฉันเลือกน่ะ...เต็มไปด้วยเลือด’