บทที่ 314 โจมตีทหารยามกลางเมือง

ภายในถุงมีอุปกรณ์อยู่ครบทั้ง 18 ส่วนไล่ตั้งแต่หมวกไปจนถึงรองเท้า ซึ่งสิ่งที่ลู่หยางต้องทำในขณะนี้คือการทดสอบอุปกรณ์จากต่างมิติแต่ละชิ้นว่าพวกมันมีคุณสมบัติเป็นยังไง

ชายหนุ่มเดินไปยังร้านค้าประมูลซึ่งในบรรดาสินค้าทั้งหมดผู้เล่นสามารถที่จะเลือกขายบัญชีของตัวเองได้ เมื่อการซื้อขายเสร็จสมบูรณ์ระบบจะทำการโอนบัญชีทั้งหมดอย่างไร้ช่องโหว่ทำให้เจ้าของบัญชีเดิมไม่สามารถเข้าสู่บัญชีที่คล้ายกับทางระบบได้อีกต่อไป

ปัจจุบันการขายบัญชีเกมคือหนึ่งในธุรกิจที่ได้รับความนิยมมาก เพราะผู้เล่นหลาย ๆ คนไม่มีเวลามากพอที่จะเล่นเกมด้วยตัวเอง พวกเขาจึงมักจะซื้อบัญชีเกมที่ต้องการเพื่อประหยัดเวลาในช่วงแรกของการเล่นเกมไป

บัญชีที่แพงที่สุดที่ถูกวางขายคือบัญชีของตัวละครเลเวล 30 โดยมันถูกตั้งราคาเอาไว้ที่ 10,000 เครดิต ส่วนบัญชีของตัวละครเลเวล 20 กว่า ๆ ก็จะมีราคาอยู่ที่ประมาณ 5,000 เครดิต ซึ่งในครั้งนี้ลู่หยางได้เลือกซื้อบัญชีตัวละครเลเวล 30 มา 4 บัญชีและจ่ายเงินไปทั้งหมด 40,000 เครดิต

ระหว่างนั้นเขาก็ได้ติดต่อไปหาเสี่ยวเหลียง, ฮั่นเฟย , ฮั่นอวี่และมู่ยี่ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“พวกนาย 4 คนช่วยล็อกอินเข้าบัญชีที่ฉันเพิ่งส่งให้ไปแล้วมาที่ร้านตีเหล็กหน่อย”

“ได้ครับ” เด็กหนุ่มทั้ง 4 ตอบรับพร้อมกันก่อนที่จะหาพื้นที่ปลอดภัยเพื่อล็อกเอาท์ออกจากเกม จากนั้นพวกเขาก็ล็อกอินเข้าบัญชีที่ลู่หยางส่งไปให้แล้วมาพบกับชายหนุ่มที่ร้านตีเหล็กตามที่พวกเขานัดกันเอาไว้ในก่อนหน้านี้

“ลูกพี่ บัญชีพวกนี้เอาไว้ทำอะไรงั้นเหรอครับ?” เสี่ยวเหลียงถามอย่างสงสัย

“เอาไว้ทดลองใส่อุปกรณ์พวกนี้ไงล่ะ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับเปิดถุงเก็บของอุปกรณ์ต่างมิติ

“อุปกรณ์ต่างมิติ?” เสี่ยวเหลียงหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาดูอย่างสงสัย

เกราะอกต่างมิติ

เลเวล ???

คุณสมบัติ ???

“ทำไมข้อมูลทุกอย่างมันถึงเป็นเครื่องหมายคำถามหมดเลยล่ะครับ?” ฮั่นเฟยถาม

“พวกมันเป็นอุปกรณ์พิเศษที่มีเฉพาะผู้สวมใส่เท่านั้นถึงจะตรวจสอบค่าสถานะของพวกมันได้ บัญชีทั้ง 4 บัญชีที่ฉันซื้อมาเป็นนักรบ, โจร, นักธนูและนักเวทเอาไว้ใส่เกราะหนัก, เกราะเบา, เกราะหนังและเกราะผ้า พวกนาย 4 คนก็ช่วยใส่อุปกรณ์ประจำอาชีพของตัวเองแล้วรายงานคุณสมบัติของพวกมันให้กับฉันทีละชิ้น” ลู่หยางกล่าว

“เข้าใจแล้วครับ” ทั้ง 4 ต่างก็พยักหน้ารับก่อนจะหยิบอุปกรณ์ต่างมิติขึ้นมาทำการสวมใส่

ชุดเกราะต่างมิติ

เลเวล 1

พลังป้องกัน 0-1

“โคตรกาก! ทำไมมันถึงมีอุปกรณ์เลเวล 1 อยู่ในนี้ด้วยล่ะครับ?” ฮั่นเฟยบ่นพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ชิ้นต่อไปขึ้นมาสวมใส่

“อุปกรณ์พวกนี้เป็นแบบสุ่มตั้งแต่เลเวล 0-30 ค่าสถานะของพวกมันก็ไม่แน่นอน แต่ถ้าหากว่าเราโชคดีบางทีพวกเราก็อาจจะได้รับอุปกรณ์ระดับตำนาน” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ลูกพี่มาดูอุปกรณ์ชิ้นนี้ของผมสิครับ” เสี่ยวเหลียงกล่าวพร้อมกับแชร์ข้อมูลเกราะอกของตัวเองอย่างตื่นเต้น

เสื้อคลุมเวทต่างมิติ

เลเวล 30

พลังป้องกัน 1-2

พลังกาย +50

สติปัญญา +60

พลังโจมตีเวท +225

“โอ้โห…ถึงพลังป้องกันของมันจะน้อยไปหน่อย แต่โบนัสพลังโจมตีเวทของมันเทียบชั้นกับอุปกรณ์ระดับตำนานได้เลยนะเนี่ย” มู่ยี่กล่าว

“นี่แหละคือความพิเศษของอุปกรณ์จากต่างมิติ การตรวจสอบพวกมันทีละชิ้นก็เหมือนกับการลุ้นหวยนั่นแหละ ฉันมีพวกมันอยู่ประมาณ 3,000 ชิ้น ดังนั้นมันก็อาจจะต้องใช้เวลาตรวจสอบนานพอสมควร นอกจากนี้มู่หยูกับฮั่นอิ่งยังกำลังฟาร์มอุปกรณ์พวกนี้ในแผนที่วิเศษอยู่เรื่อย ๆ ฉันคิดว่ากว่าเราจะทดสอบอุปกรณ์ชุดนี้จนเสร็จ พวกเธอก็น่าจะกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์อีกหลายพันชิ้น” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

“แบบนั้นมันก็ดีนะ บางทีเราอาจจะรวบรวมอุปกรณ์ระดับตำนานได้ครบทั้งชุดก็ได้ ถ้าผมได้อุปกรณ์ระดับตำนานของนักธนูมาครบชุดประกอบกับธนูไซเลนท์ไนท์ที่ผมมี บางทีตอนนี้มันก็อาจจะไม่มีใครสู้ผมได้อีกแล้ว” ฮั่นอวี่กล่าวอย่างตื่นเต้น

“สาธุ ขออุปกรณ์ระดับตำนานของโจรสักชิ้นหนึ่งเถอะ”

…

ทั้ง 4 คนต่างก็รีบสวมใส่อุปกรณ์อย่างตื่นเต้น โดยมีลู่หยางคอยนั่งจดค่าสถานะของอุปกรณ์แต่ละชิ้นอยู่ใกล้ ๆ

เมื่อฮั่นเฟยสวมอุปกรณ์ไปสักพักและต้องการจะเปลี่ยนถุงมือเลเวล 1 ไปเป็นถุงมืออันใหม่ จู่ ๆ เขาก็ได้พบว่าถุงมือที่เขาใส่อยู่นั้นไม่สามารถที่จะทำการถอดออกได้

“พี่ ทำไมผมถึงถอดถุงมือไม่ได้ล่ะครับ?” ฮั่นเฟยถาม

“ของผมก็ถอดไม่ได้เหมือนกัน” มู่ยี่กล่าวเสริม

“นี่คือเอฟเฟกต์พิเศษของอุปกรณ์ต่างมิติที่บางชิ้นมันจะถอดไม่ได้ พวกนายยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้วทดสอบต่อไปเถอะ” ลู่หยางกล่าว

“แล้วถ้าพวกเราใส่ครบทั้งตัวแล้วมันถอดไม่ออกล่ะครับ เราจะทำยังไง?” เสี่ยวเหลียงถาม

“พวกนายก็วิ่งออกไปข้างนอกให้ทหารยามไล่ฆ่าไง แค่นั้นอุปกรณ์ของพวกนายมันก็ดรอปออกมาจนหมดแล้ว” ลู่หยางตอบกลับอย่างเฉยเมย

“...” ทั้ง 4 ต่างก็มองไปที่ลู่หยางเป็นตาเดียว เพราะใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีการอันโหดร้ายแบบนี้กับพวกเขาได้

“อุปกรณ์บางชิ้นมันก็มีข้อกำหนดพิเศษนะ ถ้าหากว่าพวกนายใส่อุปกรณ์พวกนั้นไม่ได้ก็ลองให้คนอื่นทดลองใส่อุปกรณ์พิเศษพวกนั้นดู” ลู่หยางกล่าว

ทั้ง 4 ต่างก็พยักหน้าก่อนที่จะจำใจทำการทดลองต่อไป

1 ชั่วโมงต่อมาทั้ง 4 ก็ทดสอบอุปกรณ์ไปแล้วมากกว่า 800 ชิ้นและพวกเขาก็มีอุปกรณ์ที่ถอดไม่ออกอยู่กันครบทั้งตัว

“พวกเราจะไปหาทหารยามแล้วนะครับ” มู่ยี่กล่าวด้วยน้ำเสียงราวกับจะไปออกรบ เพราะในฐานะผู้เล่นที่เคารพกฎ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาจะต้องโจมตีทหารยามที่คอยปกป้องเมือง

เสี่ยวเหลียง, ฮั่นเฟยและฮั่นอวี่ต่างก็กลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ด้วยเช่นกัน เพราะการกระทำในครั้งนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นสำหรับทุกคน

ทหารยามของเมืองเซนต์กอลล์เปรียบเสมือนตัวแทนทางกฎหมายของเซคคัลเวิลด์ การที่พวกเขาจู่โจมเข้าใส่ทหารยามมันก็ไม่ต่างไปจากการที่พวกเขากำลังท้าทายกฎของเกม

—

จัตุรัสกลางเมือง

ในช่วงบ่ายมีผู้เล่นกำลังพักผ่อนภายในเมืองอยู่เป็นจำนวนนับไม่ถ้วน โดยตรงบริเวณจัตุรัสกลางเมืองจะมีทหารยามคอยยืนดูแลรักษาความปลอดภัยทุก ๆ 30 เมตร

ผู้เล่นเก่าหลาย ๆ คนจะคอยเตือนผู้เล่นหน้าใหม่ว่าห้ามยืนอยู่กับที่บนจัตุรัสกลางเมืองเกิน 5 วินาทีอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็จะถูกทหารยามเหล่านี้เข้ามาไล่เพื่อไม่ให้เกิดการจราจรติดขัดในพื้นที่

“จำเอาไว้เลยนะว่าทหารยามพวกนั้นแข็งแกร่งมาก การโจมตีของพวกเขาทีเดียวก็ฆ่าผู้เล่นอย่างเรา ๆ ได้แล้ว” ผู้เล่นเก่าคนหนึ่งอธิบายให้ผู้เล่นใหม่ฟังอย่างละเอียด

“อ๋อเหรอครับ” ผู้เล่นใหม่พยักหน้ารับพร้อมกับมองไปยังทหารยามในชุดเกราะสีเงินแวววาว

แต่ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสั่งสอนกันจนจบอยู่นั่นเอง จู่ ๆ มันก็มีผู้เล่นคนหนึ่งส่งเสียงตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ลุยเลย!” เสี่ยวเหลียงตะโกนพร้อมกับนำทีมวิ่งเข้าหาทหารยามเลเวล 50

เป้ง!

เสียงดาบกระทบชุดเกราะดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนที่ทหารยามจะมองไปยังพวกเสี่ยวเหลียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“พวกนายกล้าดูหมิ่นพวกเราอย่างนั้นเหรอ?! ในฐานะผู้ปกป้องกฎหมายฉันขอตัดสินว่านายมีความผิด” ทหารยามร้องคำรามก่อนจะชักดาบสองมือฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว

-48,769

เสี่ยวเหลียงส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างเวทนา จากนั้นเขาก็เสียชีวิตลงไปในทันที ในเวลาเดียวกันมันก็มีอุปกรณ์ต่างมิติ 5 ชิ้นร่วงหล่นลงมาอยู่บนพื้น

“ของฟรีโว้ย!”

ไม่รู้ว่าใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา แต่ผู้เล่นที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็รีบวิ่งเข้าไปแย่งอุปกรณ์ที่ดรอปอยู่บนพื้นในทันที 

เมื่อผู้เล่นที่อยู่บริเวณด้านหลังเห็นคนที่อยู่ด้านหน้าเก็บอุปกรณ์ไปต่อหน้าต่อตา มันก็มีผู้เล่นบางคนทนรับความอิจฉาไม่ไหวจนถึงขนาดยกดาบขึ้นมาเตรียมฟันใส่ผู้เล่นด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง

อย่างไรก็ตามในระหว่างที่พวกเขาจะลงมือ จู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในเมือง ผู้เล่นเหล่านั้นจึงจำเป็นจะต้องหยุดการกระทำอย่างไม่เต็มใจ

“ไอ้บ้านั่นมันโชคดีจริง ๆ”

“ทำไมในเมืองถึงมีกฎไม่ให้โจมตีกันนะ”

“จู่ ๆ มันก็ได้ส้มหล่นไปชัด ๆ”

…

ผู้เล่นที่แย่งเก็บอุปกรณ์ไม่ได้ต่างก็ส่งเสียงบ่นขึ้นมาก่อนที่จะแยกย้ายกันออกไป ส่วนผู้เล่นที่เก็บอุปกรณ์ได้สำเร็จต่างก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างภาคภูมิใจ แต่เมื่อพวกเขาลองตรวจสอบค่าสถานะของอุปกรณ์เหล่านั้นดู พวกเขาก็ทำได้เพียงแต่แสดงสีหน้าออกมาอย่างสับสน

ท้ายที่สุดในความอยากรู้มันก็ทำให้ผู้เล่นคนหนึ่งเลือกสวมใส่อุปกรณ์ต่างมิติดู และผลตอบรับที่ได้ก็ทำให้เขาส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างโหยหวน

“ชิบหายแล้ว! ทำไมอุปกรณ์มันถอดออกมาไม่ได้วะ?!”

 

 

---

โลภมากลำบากเลย 555