บทที่ 313 การเตรียมการขั้นสุดท้าย

นี่คือแผนการที่ลู่หยางได้วางเอาไว้ โดยพื้นที่ทางทิศเหนือและทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเซนต์กอลล์ต่างก็ล้วนแล้วแต่อยู่ในการดูแลของสมาชิกรุ่นแรกเหล่านี้ทั้งหมด

ฉิงชางและเหล่าบรรดาแม่ทัพคอยรายงานสถานการณ์ของสมาชิกภายในกองทัพของตัวเองตลอดเวลา ซึ่งในช่วงหลายวันที่ผ่านมาสมาชิกภายในกิลด์ที่มีเลเวลในช่วง 25-30 ก็เพิ่มขึ้นมาอีก 40,000 คน โดยที่มันยังไม่ได้นับรวมกับผู้เล่นอีก 50,000 คนที่ต้องการจะเข้าร่วมทีมกับเซี่ยหยู่เว่ย

“หัวหน้า ผมว่าตอนนี้พวกเราสามารถจัดการกับเดธโซลได้แล้ว” ไป๋เหลิงกล่าว

“ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน” จางจื่อโป๋กล่าว

“หัวหน้าพวกเราไปจัดการกับพวกมันเลยดีไหมครับ?” บิทเทอร์เลิฟกล่าวอย่างกระตือรือร้น

ลู่หยางส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า

“ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา ถึงแม้พวกเราอาจจะเอาชนะเดธโซลได้จริง ๆ แต่มันก็ต้องแลกมากับการที่พวกเราได้รับบาดเจ็บหนักด้วย ส่วนทางด้านเดธโซลอย่างมากพวกมันก็แค่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะบลัดไทแรนท์, ฉงป้าและฉือมู่ย่อมไม่มีทางยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อปล่อยให้พวกเราทำลายเดธโซลลงไปง่าย ๆ แน่”

“แม้ทางฝั่งเดธโซลจะมีผู้เล่นเลเวล 30 ขึ้นไปอยู่ไม่มากนัก แต่จำนวนของผู้เล่นเลเวล 20 ขึ้นไปของพวกเขาก็มีอยู่มากกว่า 40,000 คน เมื่อมันได้รวมกับท่าทีของบลัดไทแรนท์, ฉงป้าและฉือมู่ การลงมือจัดการกับเดธโซลในตอนนี้จึงยังไม่ใช่เรื่องที่สมควรเท่าไหร่”

“ตอนนี้ทุกคนยังไม่ต้องกังวลเรื่องป้อมปราการมากนัก แต่ให้มุ่งเน้นนำทีมเก็บเลเวลให้ได้มากที่สุด หมาป่าลาวา 3 หัวถือได้ว่าเป็นแหล่งเก็บเลเวลชั้นดี ขอให้ทุกคนใช้ประโยชน์จากจุดนี้เพิ่มผู้เล่นเลเวล 30 ให้ได้อีก 10,000 คนภายใน 10 วัน”

ฉิงชางและแม่ทัพคนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้ารับพร้อมกัน

“อีกเรื่องหนึ่งคือขอให้ทุกคนพูดกำชับบอกผู้เล่นใหม่ที่เดินทางมาที่นี่ว่าห้ามไม่ให้แพร่งพรายเรื่องป้อมปราการออกไปอย่างเด็ดขาด ลองนึกถึงสภาพเวทนาของพวกเราในก่อนหน้านี้ดูก็แล้วกัน ดังนั้นพวกเราไม่ควรประมาทกันเลยแม้แต่นิดเดียว” ลู่หยางกล่าว

“วางใจได้เลยครับหัวหน้า พวกเราจะระมัดระวังเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ สำหรับผู้เล่น 10,000 คนต่อไปพวกเราจะทยอยพามาเก็บเลเวลกันเป็นชุด ๆ โดยจะเลือกจากผู้เล่นที่ลาออกจากกิลด์ช้าที่สุดก่อน” ฉิงชางกล่าว

“ฉันเชื่อว่าทุกคนทำได้ดีแน่ ๆ เอาล่ะพวกเราคุยเรื่องงานกันเสร็จแล้วต่อไปนี้มาคุยกันเรื่องรางวัลบ้างดีกว่า ไหนบอกมาซิว่าช่วงที่ผ่านมานี้ทีมไหนฆ่ามอนสเตอร์ไปได้มากที่สุด?” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับหยิบคทาดีม่อนเฟลมออกมาจากกระเป๋า 

เมื่อทุกคนเห็นคทาระดับตำนานตรงหน้า พวกเขาต่างก็รีบรายงานตัวเลขด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียดในทันที

“36,980”

“37,826”

“36,889”

“35,656”

“39,102” บิทเทอร์เลิฟรายงานตัวเลขเป็นคนสุดท้าย

“ทีมของพวกเราฆ่าได้เยอะที่สุด!” บิทเทอร์เลิฟตะโกนอย่างดีใจจนเกือบจะวิ่งไปกอดโคลด์วิลโลว์ต่อหน้าทุกคน

ลู่หยางยื่นคทาไปทางโคลด์วิลโลว์ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“ต่อไปนี้มันเป็นของเธอแล้ว”

“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” โคลด์วิลโลว์รับคทาไว้อย่างดีใจ ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนไปใช้อาวุธชิ้นใหม่ในทันที

เอ็ม 16 มองไปยังคทาสีแดงเพลิงของโคลด์วิลโลว์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา โดยที่นักเวทไฟภายในทีมอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกเสียดายด้วยเช่นกัน

“อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวในอนาคตมันก็มีโอกาสมาหาทุกคนอีก” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนต่างก็คิดว่าลู่หยางพูดปลอบใจพวกเขา ซึ่งมันก็ได้ทำให้สีหน้าของทุกคนดูแย่ลงไปกว่าเดิม

เมื่อลู่หยางเห็นสีหน้าของเหล่าบรรดานักเวท มันก็ทำให้เขาอดที่จะขำขึ้นมาไม่ได้ จากนั้นเขาก็หยิบธนูไซเลนท์ไนท์ออกมาจากกระเป๋าและพูดว่า

“ดูซิว่านี่คืออะไร?”

“ธนูระดับตำนาน!” เหมาชิวตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

ทันใดนั้นเซี่ยหยู่เว่ย, ไป๋เหลิงและคนอื่น ๆ ต่างก็มองไปทางลู่หยางด้วยความประหลาดใจ

“หัวหน้า คุณไปเอาอาวุธระดับตำนานมาจากไหนเยอะแยะเนี่ย?!” เซี่ยหยู่เว่ยถาม

ลู่หยางแกล้งถอนหายใจและพูดว่า

“กว่าจะได้ธนูคันนี้มาฉันก็เหนื่อยแทบตายเลยนะ พรุ่งนี้จะเป็นการแข่งขันในรอบที่ 2 หากทีมไหนสามารถพาผู้เล่นขึ้นเลเวล 30 ได้มากที่สุด ทีมนั้นก็จะได้รับธนูคันนี้ไปครอบครอง”

ความจริงแล้วลู่หยางมีธนูแบบนี้อีก 5 คัน แต่สาเหตุที่เขาพูดออกไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะให้ทุกคนมีแรงจูงใจ

“คราวนี้สู้ตายโว้ย!!” เหมาชิวตะโกนอย่างบ้าคลั่ง โดยมีคนอื่น ๆ จ้องมองไปยังไซเลนท์ไนท์ด้วยแววตาอันเป็นประกาย

พวกเขาสามารถจดจำได้อย่างแม่นยำว่าธนูคันนี้คือธนูคันเดียวกันกับที่ฮั่นอวี่เคยใช้สังหารศัตรูจากระยะ 100 เมตร และการปรากฏตัวของมันก็เป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดใจสำหรับทุกทีม

เมื่อลู่หยางเห็นท่าทีของทุกคนแล้วเขาก็มองไปทางหลานอวี่พร้อมกับพูดว่า

“สาวน้อยมานี่หน่อย พี่มีงานจะให้เธอทำ”

หลังจากเหตุการณ์ที่โรงละครใหญ่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว และถึงแม้ลู่หยางจะอยากอยู่ข้าง ๆ หลานอวี่ในทุก ๆ วัน แต่ช่วงนี้มันเป็นช่วงที่เขาต้องรีบจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ดังนั้นเขาจึงยังไม่ได้ไปพบหลานอวี่ในโลกแห่งความเป็นจริง

“เรื่องอะไรเหรอคะ?” หลานอวี่ถาม

“พรุ่งนี้เธอกับจางจื่อโป๋ต้องไปที่ป่าเรดวูดแทนเจียงเจ๋อ ระหว่างนั้นก็ลองสำรวจดูลูกน้องในอนาคตของพวกเธอไปด้วย”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของกองกำลังพิทักษ์ราชินี พวกเขาต่างก็ส่งสายตาออกมาอย่างมีนัยยะ

ระหว่างนั้นเซี่ยหยู่เว่ยก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างกะทันหัน ซึ่งในความเป็นจริงลู่หยางได้ปรึกษากับเธอในเรื่องนี้แล้ว โดยพวกเขาจะรับผู้เล่นทั้ง 50,000 คนเข้าร่วมกองกำลังทั้งหมด และมันก็จำเป็นจะต้องมีคนที่เธอไว้ใจได้เข้าไปช่วยคุมกองกำลังนั้นเอาไว้

“ได้ค่ะ” หลานอวี่พยักหน้ารับ

“หัวหน้าวางใจได้เลยครับ” จางจื่อโป๋กล่าว

ลู่หยางพยักหน้าก่อนที่จะเริ่มสั่งการเรื่องต่าง ๆ อีกนิดหน่อย จากนั้นเขาก็เดินทางกลับไปยังเมืองเซนต์กอลล์และติดต่อไปหาเจียงเจ๋อ

“ทำอะไรอยู่?”

“กำลังเก็บเลเวลอยู่ มีอะไรหรือเปล่า?” เจียงเจ๋อตอบขณะที่กำลังนำทีมเก็บเลเวลในป่าเรดวูด

“กองกำลัง 20,000 คนที่ฉันจะยกให้นายดูแลพร้อมแล้วและฉันยังได้ดึงผู้เล่นชั้นยอด 12 คนจากทีมของพวกฉิงชางมาช่วยนายด้วย นายช่วยกลับมาเจอกับพวกเขาหน่อยแล้วพรุ่งนี้ให้นำทีมไปเก็บเลเวลในแผนที่เลเวล 30 ทางตอนเหนือของเมือง ส่วนกองทัพพิทักษ์ราชินีฉันจะหาคนอื่นมาช่วยดูแลให้เอง” ลู่หยางกล่าว

“โอเค เดี๋ยวฉันรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” เจียงเจ๋อกล่าวอย่างตื่นเต้น

แม้จะมีประสบการณ์นำทีมได้เพียงแค่ไม่กี่วัน แต่เจียงเจ๋อก็ซึมซับความรู้ทางด้านการบริหารจากพ่อมาตั้งแต่เด็ก เขาจึงสามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งในตอนนี้ที่ได้รู้ว่าตัวเองจะได้มีกองทัพเป็นของตัวเองแล้วมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

“เรื่องรายละเอียดฉันคงไม่ต้องสอนนายก็ได้ เพราะนายพอเข้าใจเรื่องทุกอย่างอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ฉันอยากจะย้ำคือห้ามเปิดเผยข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับภารกิจเปลี่ยนอาชีพและอาวุธระดับตำนานออกไปอย่างเด็ดขาด” ลู่หยางกล่าว

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้อยู่แล้ว” เจียงเจ๋อตอบ

ตอนนี้ในบรรดาปัญหาทั้งหมดมันก็เหลือแค่เรื่องของอุปกรณ์เท่านั้น ซึ่งในปัจจุบันกิลด์ได้ผลิตอุปกรณ์ระดับทองเลเวล 30 ขึ้นมาได้แล้ว 4,000 ชุด โดยแบ่งออกเป็นอุปกรณ์ของนักรบ, นักเวทไฟและพาลาดินอาชีพละ 1,200 ชุดรวมกับอุปกรณ์ของโจรอีก 400 ชุดเป็นอุปกรณ์จำนวน 4,000 ชุดพอดี

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่มีวิธีหาวัตถุดิบที่ดีกว่าสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้แล้ว ดังนั้นลู่หยางจึงหันความสนใจไปยังถุงอุปกรณ์ต่างมิติทั้ง 6 ใบที่เขาแบกกลับมาด้วย