บทที่ 311 แลกเปลี่ยนวัตถุดิบ

ลู่หยางเรียกพนักงานมาเพื่อขอเช่าห้องส่วนตัว ซึ่งในระหว่างนั้นสาวสวยบนเวทีก็จบการแสดงของเธอพอดี ลู่หยางจึงหยิบเงิน 10 เหรียญทองออกมาใส่ภายในกล่องรับบริจาค

หอเฟิ่งเซียน: ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นโม่หานที่ได้รับทิป 10 เหรียญทอง

10 เหรียญทอง!

เสียงอุทานของผู้เล่นทุกคนต่างก็ดังขึ้นพร้อม ๆ กัน เพราะเงิน 10 เหรียญทองมันก็มีมูลค่าเท่ากับ 3,000 เครดิตเลยทีเดียว

วินาทีต่อมาผู้เล่นทุกคนในชั้น 2 ต่างก็มองไปยังกล่องรับบริจาคของโม่หาน โดยที่หญิงสาวกำลังมองไปทางลู่หยางด้วยความประหลาดใจ เพราะในฐานะที่เธอเป็นผู้เล่นหน้าใหม่ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอได้รับเงินเป็นจำนวนมากมายขนาดนี้

ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจ้องมองสบตากัน โม่หานก็แอบจดจำใบหน้าของลู่หยางเอาไว้ในใจ

ขณะเดียวกันเมื่อบลูโฟทติ้งได้เห็นลู่หยางให้ทิปผู้หญิงโดยเงินเป็นจำนวนมาก เขาก็ยิ่งมีความมั่นใจในธุรกรรมครั้งนี้มากยิ่งขึ้น

“คุณมีรสนิยมที่ดีจริง ๆ” บลูโฟทติ้งกล่าว

ลู่หยางรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงพูดดักออกไปว่า

“ผมก็แค่คิดว่าการแสดงของเธอคุ้มค่ากับเงินที่ผมจ่ายไปก็เท่านั้นเอง”

“ห้องรับรองพร้อมแล้วครับ เชิญทั้ง 2 ท่านตามผมมาทางด้านนี้ได้เลย” พนักงานร้านกล่าวกับลู่หยางและบลูโฟทติ้งด้วยความเคารพ

ลู่หยางผายมือเชื้อเชิญบลูโฟทติ้งเช่นเดียวกันกับที่อีกฝ่ายผายมือออกมาเช่นกัน ทั้งคู่จึงยิ้มให้แก่กันก่อนที่จะเดินไปยังห้องส่วนตัวโดยให้ลูกน้องคนอื่น ๆ รออยู่ด้านนอก

ในห้อง

หลังจากนั่งลงที่โต๊ะ บลูโฟทติ้งก็รีบถามขึ้นมาว่า

“ผมได้ยินมาว่าคุณต้องการขายเอมเมอรัลด์คริสตัลใช่ไหม?”

ลู่หยางมองดูท่าทีชายตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะหยิบถุงใบหนึ่งออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“เชิญคุณตรวจสอบดูได้เลย”

บลูโฟทติ้งรีบตรวจสอบคริสตัลตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ก่อนที่เขาจะอุทานขึ้นมาว่า

“106 ชิ้นเลยงั้นเหรอ?!”

“พวกเรามาคุยเรื่องราคากันดีกว่า” ลู่หยางกล่าวขณะเก็บถุงคริสตัลเข้าใส่กระเป๋าตามเดิม

“พวกเรากิลด์ก็อดเรล์มยินดีรับซื้อพวกมันทั้งหมด ตอนนี้ราคาตลาดของเอมเมอรัลด์คริสตัลอยู่ที่ 10 เหรียญทอง แต่ผมขอเสนอซื้อพวกมันที่ชิ้นละ 11 เหรียญทอง คุณโอเคไหม?”

ลู่หยางส่งเสียงหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า เพราะในตอนนี้เขาเพิ่งได้รับเงินทุนมา 1,000 ล้านเครดิต เขาจึงไม่ต้องการแลกเปลี่ยนพวกมันเป็นเหรียญทอง

“ราคาที่ผมเสนอให้ไปมันสูงมากแล้ว หากคิดราคาเป็นเงินเครดิตคุณก็จะได้กำไรเกือบ 300,000 เครดิตเลยทีเดียว อย่างมากผมก็ให้คุณเพิ่มได้อีก 50,000 เครดิตเท่านั้น และผมขอรับประกันได้เลยว่าในเผ่าเอลฟ์ไม่มีใครให้ราคาคุณสูงกว่าพวกเราอีกแล้ว” บลูโฟทติ้งกล่าวอย่างประหลาดใจ

“ผมไม่ได้ต้องการเงิน” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่ายศีรษะ

ทันใดนั้นบลูโฟทติ้งก็เข้าใจได้ในทันที เพราะเมื่อสักครู่ลู่หยางได้ให้เงินสตรีมเมอร์สาวไป 10 เหรียญทองอย่างง่ายดาย ซึ่งมันก็หมายความว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ขาดแคลนเงินทองในชีวิตจริง

“แล้วคุณต้องการจะแลกเปลี่ยนพวกมันกับอะไร?”

“ผมต้องการเมจิกซิลค์, คอนเนคไฮด์และพาเรนท์อย่างละ 30 ชุดแลกกับเอมเมอรัลด์คริสตัล 1 ชิ้น” ลู่หยางกล่าว

“คุณเป็นตัวแทนจากกิลด์ไหนงั้นเหรอ?!” บลูโฟทติ้งถามด้วยแววตาอันคมกริบ เพราะท้ายที่สุดวัตถุดิบเหล่านี้ต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นทรัพยากรเชิงยุทธศาสตร์ มันจึงไม่มีกิลด์ไหนยอมปล่อยพวกมันออกไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน

“คุณไม่จำเป็นจะต้องสนใจเรื่องนี้ แค่บอกมาว่าคุณตกลงหรือไม่ตกลงก็พอ ถ้าคุณไม่ขายผมก็จะไปหากิลด์โนเบิลกับกิลด์สตาร์อัลไลแอนซ์” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สีหน้าของบลูโฟทติ้งเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เพราะถ้าหากธุรกรรมนี้ตกไปอยู่ในมือของกิลด์โนเบิล เขาคงไม่สามารถรักษาตำแหน่งหัวหน้าทีมของตัวเองเอาไว้ได้อย่างแน่นอน

“สิ่งที่คุณขอมันอยู่เหนือเกินกว่าอำนาจการตัดสินใจของผม เอาเป็นว่าผมขอเวลาปรึกษากับหัวหน้ากิลด์สักครู่”

“ผมจะอยู่ที่นี่อีก 2 วัน คุณสามารถมาหาผมที่นี่ได้ตลอดเวลา” ลู่หยางกล่าว

บลูโฟทติ้งสามารถเข้าใจความหมายของลู่หยางได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายได้เตรียมการเจรจากับแต่ละกิลด์เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ซึ่งมันก็โชคดีที่พวกเขาเป็นกิลด์แรกที่ลู่หยางติดต่อมาหา

“ผมขอเวลาครึ่งชั่วโมงแล้วผมจะรีบกลับมาให้คำตอบคุณโดยเร็วที่สุด” บลูโฟทติ้งกล่าว

“ได้ครับ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับผายมือเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายไปจัดการเรื่องนี้ได้ตามสบาย

บลูโฟทติ้งไม่ได้เดินออกจากห้องแต่ตัดสินใจเชิญดีไวน์บริลเลียนเข้าสู่พื้นที่พิเศษโดยตรงเพื่อป้องกันไม่ให้ลู่หยางเชิญตัวแทนจากกิลด์อื่นเข้ามาเจรจาในระหว่างที่เขาไม่อยู่

“มีอะไร? ลุงกำลังประชุมอยู่ เดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกันทีหลัง” ดีไวน์บริลเลียนกล่าวพร้อมกับทำท่าจะออกจากพื้นที่พิเศษ

“เดี๋ยวก่อนครับลุง! ตอนนี้มีคนมาเสนอขายเอมเมอรัลด์คริสตัลกับพวกเรา” บลูโฟทติ้งรีบเรียกลุงของตัวเองเอาไว้

ดีไวน์บริลเลียนชะงักกลางอากาศ ก่อนที่เขาจะถามขึ้นมาอย่างรีบร้อนว่า

“อะไรนะ?!”

“มีคนเอาเอมเมอรัลด์คริสตัลคริสตัลมาขาย 106 ชิ้นครับ ตอนนี้ผมได้มาเจอกับเขาและยืนยันได้แล้วว่าเขามีของอยู่จริง ๆ” บลูโฟทติ้งกล่าว

“รีบซื้อพวกมันมาให้หมดเลย ถึงเขาจะขายแพงกว่าตลาดแต่เราก็ต้องซื้อมาอย่าให้เหลือ ตอนนี้ผู้ถือหุ้นกำลังประชุมเรื่องตำแหน่งของนายอยู่พอดี ถ้าหากนายทำธุรกรรมนี้ได้สำเร็จมันก็จะไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องตำแหน่งหัวหน้าทีมของนายอีก” ดีไวน์บริลเลียนกล่าวด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“ผมเสนอราคาให้กับเขาไปแล้วครับ แต่เขาคนนั้นไม่ต้องการเงิน สิ่งที่เขาต้องการคือเมจิกซิลค์, คอนเนคไฮด์และพาเรนท์อย่างละ 30 ชุดแลกกับเอมเมอรัลด์คริสตัล 1 ชิ้น ผมเลยรีบติดต่อมาหาลุงเพราะผมตัดสินใจเรื่องนี้เองไม่ได้” บลูโฟทติ้งกล่าว

“ตอบตกลงเขาไปได้เลย ของพวกนั้นเราหากันเองได้อยู่แล้ว แต่เอมเมอรัลด์คริสตัลมันดรอปลงมาจากบอสเท่านั้นแถมอัตราการดรอปยังต่ำมากอีกด้วย ของแบบนี้มันจะเอามาเทียบกันได้ยังไง” ดีไวน์บริลเลียนตอบกลับโดยไม่ลังเล

“เข้าใจแล้วครับ” บลูโฟทติ้งกล่าวก่อนจะออกจากพื้นที่พิเศษ

—

“น้องชาย หัวหน้ากิลด์ของพวกเราตกลงแล้วตอนนี้เราไปที่กิลด์ของผมได้เลย ผมจะเอาวัตถุดิบพวกนั้นมาให้กับคุณเอง” บลูโฟทติ้งกล่าวกับลู่หยางอย่างตื่นเต้น

“ยินดีที่ได้ร่วมมือกันนะครับ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไปด้านหน้า

บลูโฟทติ้งรีบยื่นมือออกมาจับด้วยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะพาลู่หยางกลับไปยังสำนักงานใหญ่

ธุรกรรมรอบนี้ทำให้ลู่หยางได้รับวัตถุดิบทั้งหมดมาอย่างละมากกว่า 3,000 ชุด ซึ่งมันก็จำเป็นจะต้องใช้ถุงเก็บของถึง 6 ใบเพื่อใส่วัตถุดิบทั้งหมด

“น้องชายไม่ทราบว่าในอนาคตพวกเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกไหม?” ดีไวน์บริลเลียนกล่าวหลังจากที่เขาได้เดินทางมาพบกับลู่หยางด้วยตัวเอง

ชายหนุ่มใช้เวลาคิดอยู่สักครู่ ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า

“มีโอกาสอยู่แล้วครับ เพียงแต่ผมยังไม่แน่ใจว่าครั้งหน้าผมจะมาได้เมื่อไหร่”

ฮั่นอวี่ได้ทำการล่าปีศาจต้นไม้จนหมดแล้วจนได้รับคริสตัลทั้ง 100 กว่าก้อนนี้มา แต่หลังจากนี้เขาก็ไม่รู้ว่าปีศาจต้นไม้จะเกิดใหม่มาขนาดไหนและของที่ดรอปในช่วงหลัง ๆ ย่อมไม่ดีเหมือนกับของที่ดรอปในช่วงบุกเบิก มันจึงเป็นเหตุผลที่ลู่หยางไม่สามารถคำนวณว่าครั้งหน้าเขาจะกลับมายังเผ่าเอลฟ์เวลาไหน

ดีไวน์บริลเลียนแสดงสีหน้าออกมาอย่างเสียดาย แต่เขาก็เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีว่าบางทีลู่หยางอาจจะไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนภายในเกม

“หากคุณมาครั้งหน้าก็ขอให้คุณติดต่อพวกเรามาได้เลย นี่คือเบอร์ติดต่อฉันในโลกแห่งความเป็นจริง หากมีอะไรคุณก็สามารถโทรหาฉันได้ตลอดเวลา”

“ได้ครับ แล้วครั้งหน้าพวกเราค่อยพบกันใหม่” ลู่หยางกล่าวซึ่งเขาก็ไม่คิดว่าดีไวน์บริลเลียนจะเป็นคนที่ฉลาดเฉลียวมากขนาดนี้

หลังจากบอกลาลู่หยางก็เดินทางไปยังประตูวาร์ปเพื่อเทเลพอร์ตไปยังเมืองท่า จากนั้นเขาก็นั่งเรือเพื่อกลับไปยังดินแดนของเผ่ามนุษย์

เมื่อลงจากเรือลู่หยางก็เทเลพอร์ตไปยังวิหารเทพอสูร ก่อนจะเดินทางผ่านบ้านของคาห์นในการกลับไปยังร้านตีเหล็กของฮั่นจงเพื่อเริ่มการสร้างอุปกรณ์โดยเร็วที่สุด

อย่างไรก็ตามในระหว่างที่ลู่หยางกำลังจะออกไปพัก จู่ ๆ ถูเฟิงก็ติดต่อเข้ามาอย่างกะทันหัน

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

อะไรอีกกกกกก