บทที่ 366: ค่อย ๆ ก้าวไป

ลมหายใจของหลัวเซียวเซียวสะดุดทันที ในขณะที่ความขมขื่นค่อย ๆ แพร่กระจายไปในหัวใจ

“โถ ช่างเป็นยวนยางที่น่าสังเวชคู่หนึ่ง” สตรีในชุดสีแดงที่จับตัวหญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่จิกแก้มของคนในกำมือด้วยเล็บมือที่ทาสีกระวานแดง จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ขยับหน้าเข้าหาอีกฝ่ายราวกับงูพิษ “แม่นางน้อย คนรักของเจ้าช่างมีความรักลึกซึ้งต่อเจ้ายิ่งนัก”

“เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับเขาเลยหรือ?”