บทที่ 418: ท่านแม่ ท่านเปลี่ยนข้าให้เป็นผู้ชายได้ไหม?

“พวกเขาเรียกมันว่าอะไรนะ...บ้านหิน? ถ้าเราอาศัยอยู่ในนั้นมันจะหนาวไหม?” 

 

“แล้วมันก่อไฟได้ด้วย เจ้าเห็นไหมว่าผู้ชายคนนั้นเอาก้อนหินกระทบกันแล้วมีประกายไฟพุ่งออกมาด้วย น่าทึ่งมาก!” 

 

“นอกจากนี้ ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาปลูกอาหารกินเองไม่ต้องออกไปล่าให้เหนื่อย ว่าแต่พวกเขาปลูกอะไร หน้าตาเป็นแบบไหนกัน…”

 

ยามนี้ท่าทางของพวกผู้หญิงเหมือนคนบ้านนอกเข้ากรุงก็ไม่ปาน พวกนางต่างก็เล่าถึงสิ่งที่ตนเห็นระหว่างทาง

 

ความจริงแล้วตอนนั้นทุกคนข่มใจแสร้งทำเป็นสงบเสงี่ยมไม่ทำตัวกระโตกกระตาก

 

ดังนั้นตอนนี้มันคงไม่น่าละอายหากมีคนเห็นว่าพวกนางทำตัวโง่เขลาใช่ไหม?

 

ทางด้านเฟิงเฉิงชินกับนิสัยของเหล่าภูตหญิงในเผ่ามานาน นางจึงลูบหน้าผากพลางเตือนสหายของตนเสียงดัง

 

“ทุกคนเงียบหน่อย นี่คือถ้ำของหมอ”

 

สิ้นเสียงของหญิงสาว ทุกคนก็เงียบลงครู่หนึ่งแล้วหันไปมองหมอหนูที่ไม่ได้สนใจพวกนางเลย 

 

แต่หลังจากเงียบไปได้ 3 วินาที…

 

พวกนางก็ล้อมวงกันพูดพล่ามอีกครั้ง

 

“เฟิงเฉิง เจ้าพบเผ่าที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ยังไง?”

 

“ในอนาคตเราจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่กันหรือ?” 

 

“พวกเขาจะช่วยเราจับคนทรยศเฟิงอันและล้างแค้นให้เราหรือไม่?”

 

เฟิงหลีสาวไม่รู้จะตอบคำถามข้างต้นอย่างไรให้ทัน นางจึงเลือกตอบคำถามสำคัญเท่านั้น

 

“ในอนาคตเราจะตั้งถิ่นฐานกันที่นี่ และท่านผู้เฒ่ารับปากว่าจะช่วยจัดการเรื่องคนทรยศ”

 

“นี่ไม่ใช่เผ่าเฟิงหลีของเรา พวกเจ้าทุกคนต้องทำตัวดี ๆ อย่าสร้างปัญหาให้พวกเขา หากพวกเจ้าคนไหนฝ่าฝืนกฎของเผ่าและถูกทำโทษ ข้าจะไม่ออกหน้าช่วยพวกเจ้า” เฟิงเฉิงพูดออกมาตามตรง

 

เมื่อกลุ่มภูตหญิงได้ยินเช่นนี้ พวกนางไม่รู้สึกโกรธเลย ในทางกลับกัน ใบหน้าของทุกคนแสดงออกถึงความดีใจด้วยซ้ำ

 

ต่อมา ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นพูดอย่างตื่นเต้นว่า

 

“ต่อจากนี้ไปที่นี่จะเป็นเผ่าของเราใช่ไหม?”

 

“...” เฟิงเฉิงพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่

 

เอ่อ…แล้วที่ข้าพูดไปเจ้าไม่ได้ฟังสักคำเลยหรือไง?

 

“เฟิงเฉิง ไม่ต้องห่วง! เราไม่ใช่คนอกตัญญู ท่านผู้เฒ่าปฏิบัติต่อเราดีมาก เราจะไม่ก่อปัญหาแน่นอน” 

 

“ถูกต้อง เผ่านี้แข็งแกร่งมาก เราจะอาศัยอยู่ที่นี่กัน!”

 

“ถ้าใครกล้าสร้างปัญหา เราจะจัดการกับมันก่อน และเราจะไม่ทำให้เผ่าต้องเดือดร้อน”

 

สตรีแกร่งทั้งหลายพูดคุยกันในขณะที่เสียงของพวกนางดังกังวานและทรงพลัง ซึ่งบ่งบอกว่าทุกคนฮึมเหิมเป็นอย่างมาก

 

เมื่อเฟิงเฉิงเห็นแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

 

โชคดีที่คนของนางใจกว้าง ต่างจากพวกคนทรยศไร้สมองที่เอาแต่คิดเนรคุณ

 

“อ้อ… มีอีกอย่าง…”

 

ก่อนหน้านี้เฟิงเฉิงไม่มีเวลาบอกทุกคนเกี่ยวกับไม้เท้าเฟิงหลี พอได้จังหวะเหมาะสมแล้วนางจึงบอกว่า

 

“ไม้เท้าเฟิงหลีใช้การไม่ได้แล้ว มันจะต้องใช้เวลา 1 ปีในการฟื้นตัว” 

 

เดิมทีภูตหญิงไม่สนใจเรื่องนี้กันตั้งแต่แรก ดังนั้นหลังจากได้ยินที่หญิงสาวกล่าว พวกนางก็โบกมือแบบไม่ใส่ใจพลางพูดว่า

 

“ถึงยังไงเราก็ไม่ต้องการใช้มันอยู่แล้ว เจ้าอยากจะใช้จนหมดก็ใช้ไปเลย มันคุ้มค่าที่ใช้พลังของไม้เท้าแลกกับความมั่นคงในอนาคตของทุกคน!” 

 

“ใช่เลย ภูตที่นี่ใจดีมาก ทุกคนเป็นคนดี เราใช้มันเพื่อพวกเขาดีกว่าปล่อยให้คนทรยศเฟิงอันเอาไปใช้เองเสียอีก…”

 

เหล่าภูตเผ่าเฟิงหลีรู้สึกขอบคุณเผ่านี้อยู่ในใจ

 

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม้เท้าเฟิงหลียังอยู่ในมือของเฟิงเฉิง และภูตที่นี่ไม่มีความตั้งใจที่จะฉกไม้เท้าไปครอบครอง

 

ถ้าเป็นคนทรยศเฟิงอันหรือภูตจากเผ่าอื่น หากพวกเขารู้ว่าไม้เท้าเฟิงหลีเป็นสมบัติวิเศษ พวกนางคงถูกฆ่าชิงของไปแล้ว

 

โชคดีที่ผู้หญิงร่วมเผ่าของเฟิงเฉิงฉลาดมาก พวกนางมีเหตุผล แยกแยะถูกผิดได้ชัดเจนและรู้จักเลือก

 

เมื่อเฟิงหลีสาวเห็นว่าคนของตนมีเหตุผลมากพอ นางก็รู้สึกโล่งใจ

 

หลังจากที่กลุ่มภูตหญิงได้ดื่มยา พวกนางก็มีอาการดีขึ้น ในไม่ช้าพวกภูตชายในเผ่าก็มาพาพวกนางไปยังถ้ำใหม่

 

ในเวลาเดียวกัน เมื่อถ้ำของหมอหนูเงียบสงบลง หลงหลิงเอ๋อก็โผล่หัวออกมาจากมุมโถงถ้ำแล้วถอยหายใจแรง ๆ พลางใช้มือเล็กลูบหน้าอกตัวเอง 2-3 ครั้ง

 

เด็กหญิงยังรู้สึกกลัวไม่หาย

 

“พวกป้า ๆ กลุ่มนี้น่ากลัวมาก พวกนางแข็งแกร่งกว่าป้าจิงเสียอีก ข้าแทบจะรับมือไม่ไหว...” 

 

พอสาวน้อยนึกถึงฉากที่พวกนางพูดคุยกันเสียงดังเมื่อกี้นี้ นางก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกหมาป่าผู้หิวโหยจู่โจม

 

ส่วนหยินชางกำลังเก็บชามเปล่าที่กลุ่มภูตเฟิงหลีทิ้งไว้

 

จากนั้นหลงหลิงเอ๋อก็กระโดดโลดเต้นไปหาเด็กหนุ่มทันที “หยินชาง ข้าจะเก็บกวาดช่วยเจ้าเอง”

 

นางไม่กล้าออกไปจากถ้ำจนกว่าจะแน่ใจว่าผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินไปไกลแล้ว

 

ทางด้านหยินชางหันไปตามเสียงแล้วเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังถือชามหินกองหนึ่ง เขาจึงขมวดคิ้ว วางงานในมือลงก่อนจะก้าวไปรับชามที่วางซ้อนกันเพียง 2 ชาม

 

“มันหนัก ข้าทำเอง”

 

เนื่องจากหลงหลิงเอ๋อเตี้ยกว่าเขาเกือบครึ่งตัว พอนางเห็นว่าคนตัวสูงกว่าสามารถยกกองชามหินไปได้แบบสบาย ๆ นางก็ไม่ปฏิเสธและเดินตามหลังเขาไปขณะหยิบชามหินใบอื่นที่เล็กกว่าบนพื้น 

 

ต่อมา เมื่อเด็กหญิงเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในสภาพเรียบร้อยไม่ยุ่งเหยิงเหมือนตน นางจึงอดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า

 

“หยินชาง ทำไมพวกนางไม่ 'โจมตี' เจ้าบ้างล่ะ?”

 

“ข้าเป็นผู้ชาย”

 

“เป็นผู้ชายมันดีอย่างนี้เองหรือ?”

 

รูม่านตาของหลงหลิงเอ๋อขยายออกเล็กน้อย ในขณะที่ใบหน้าสวยหวานของนางฉายแววประหลาดใจ นางทำตัวเหมือนเพิ่งบรรลุข้อเท็จจริงบางอย่าง

 

เนื่องจากปัจจุบันท่านแม่เริ่มมีหน้ามีตาในเผ่าจึงมีผู้หญิงในเผ่าที่พาลูกมาหานาง แล้วปล่อยให้เด็ก ๆ เล่นกับนางอยู่บ่อยครั้ง

 

แม้ว่าการกระทำพวกนั้นจะไม่บ้าเท่าผู้หญิงกลุ่มนี้ แต่มันก็ยังทำให้เด็กหญิงปวดหัวได้ไม่ต่างกัน

 

จนกระทั่งวันนี้นางเพิ่งรู้ว่าผู้ชายไม่ต้องเจอเรื่องแบบที่นางกำลังเจออยู่!

 

ทว่าหยินชางไม่เข้าใจคำว่า ‘ดี’ ของเด็กหญิง

 

ขณะที่เขากำลังสงสัยในใจ จู่ ๆ หลงหลิงเอ๋อก็โพล่งขึ้นมาว่า

 

“ข้าตัดสินใจแล้ว!”

 

“ข้าก็อยากเป็นผู้ชายเหมือนกัน!!”

 

“...” ฝ่ายที่ได้ยินถึงกับพูดอะไรไม่ออก

 

ทำไมเจ้าพูดอย่างกับว่ามันเป็นสิ่งที่เจ้าคิดอยากจะเป็นแล้วเปลี่ยนได้ปุบปับ?

 

ขณะนั้นเด็กหนุ่มชำเลืองมองไปยังร่างเล็กและรู้สึกว่าความคิดนี้สุดโต่งเกินไป และไม่น่าจะเป็นไปได้

 

ทว่าหลงหลิงเอ๋อยังคงแสดงท่าทางมั่นใจ

 

ในโลกนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น!

 

ยามที่พระอาทิตย์ตกดิน ทั้งคู่ก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน

 

ระหว่างอาหารค่ำ ครอบครัวสุขสันต์กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร และทันใดนั้นหลงหลิงเอ๋อก็พูดขึ้นมาว่า

 

“ท่านแม่ ข้าอยากเป็นผู้ชาย ท่านทำให้ข้าเป็นผู้ชายได้ไหม?”

 

เด็กหญิงรู้ว่าทารกเกิดมาจากครรภ์ของแม่โดยที่เพศถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกเกิด

 

มันสมเหตุสมผลที่จะคิดว่าถ้านางเกิดใหม่อีกครั้ง นางจะสามารถเปลี่ยนเพศได้

 

“พรูดดดดด!”

 

หูเจียวเจียวที่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดถึงกับพ่นข้าวที่เพิ่งเอาเข้าปากออกมา

 

และแน่นอนว่าหลงเหยาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเธอถูกข้าวพ่นใส่ทั่วใบหน้า

 

“...”

 

“เหยาเอ๋อ แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจ เช็ดก่อนเร็ว...” พอแม่จิ้งจอกรู้สึกตัวก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าหนังสัตว์ออกมาเพื่อช่วยลูกชายเช็ดใบหน้า

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กตระกูลหลงรวมถึงหยินชางต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

 

“หลิงเอ๋อ เจ้ากำลังพูดอะไร เจ้าโตมากแล้ว เจ้าจะยัดตัวเองกลับเข้าไปในท้องท่านแม่ได้ยังไง? มันจะไม่ทำให้ท้องท่านแม่แตกหรือไง?” หลงจงเป็นคนแรกที่โต้แย้ง

 

“ตามธรรมชาติภูตสามารถเกิดได้เพียงครั้งเดียว”

 

“ตอนนี้เจ้าเกิดมาแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าไม่สามารถเปลี่ยนเป็นผู้ชายได้”

 

ส่วนหลงอวี้กับหลงเซียวก็อธิบายเสริม

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินสิ่งที่พี่ชายทั้ง 3 พูด ความตื่นเต้นบนใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นผิดหวังในทันที

 

“ง่า… ถ้าอย่างนั้นข้าก็เป็นผู้ชายไม่ได้หรือ?” ถึงอย่างไร นางก็ยังคงอยากเป็นผู้ชายอยู่ดี

 

ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวเช็ดใบหน้าของหลงเหยาให้สะอาดแล้วเอ่ยถามเสียงเบาว่า

 

“หลิงเอ๋อ บอกแม่ได้ไหมว่าทำไมหลิงเอ๋อถึงอยากเป็นผู้ชาย? เป็นผู้หญิงไม่ดีหรือ?”

 

แล้วหลิงเอ๋อจะอยากเป็นผู้ชายไปทำไม? 

 

ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ

 

หลงหลิงเอ๋อวางคางไว้บนมือข้างหนึ่ง แล้วตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไม่ดี เป็นผู้หญิงจะถูกป้า ๆ ในเผ่ากิน แต่พวกนางไม่สนใจผู้ชาย ดังนั้นการเป็นผู้ชายจะทำให้หลิงเอ๋อปลอดภัย”