บทที่ 3 บทเรียนแรก

บทที่ 3 บทเรียนแรก

"ความหิวไม่ใช่เรื่องน่าอาย ลิลิธ... แต่มันคืออาวุธ"

เอลาร่าพยายามบังคับเสียงให้มั่นคง แม้ว่าร่างกายของนางจะเริ่มอ่อนระทวยเพราะถูกสูบพลังเวทย์ไปในจุมพิศเมื่อครู่ นางพยายามจะก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง แต่ปีศาจสาวกลับไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น

ลิลิธก้าวตามประชิด วงแขนเรียวเสลาโอบรัดเอวของแม่มดสาวไว้แน่นขึ้น จมูกโด่งรั้นซุกไซ้ลงที่ซอกคอขาวผ่อง สูดดมกลิ่นหอมของมานาที่ไหลเวียนอยู่ใต้ผิวหนัง

"ข้าได้กลิ่น..." ลิลิธพึมพำ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดต้นคอจนเอลาร่าขนลุกซู่

"กลิ่นของชีวิต... มันหอมหวานยิ่งกว่าเลือดที่ท่านใช้สร้างข้า"

"ใจเย็นก่อน เด็กโง่" เอลาร่าดุเบาๆ พยายามดันไหล่อีกฝ่ายออก

"พลังของข้ามีจำกัด ข้าสร้างเจ้ามาเพื่อล่าผู้อื่น ไม่ใช่เพื่อมากัดกินข้า"

"แต่ตอนนี้มีเพียงท่าน..." ดวงตาสีอำพันช้อนมอง อ้อนวอนปนเว้าวอนเหมือนลูกสัตว์ที่หิวโหย แต่ฝ่ามือซุกซนกลับเริ่มลูบไล้ไปตามสรีระโค้งเว้าของเอลาร่าอย่างถือวิสาสะ ปลายนิ้วเย็นเฉียบกรีดกรายผ่านหน้าท้องแบนราบขึ้นมายังเนินอก

"สอนข้าสิ... นายท่าน สอนวิธี กินให้ข้า"

เอลาร่าชะงัก คำท้าทายนั้นจุดประกายไฟบางอย่างในใจนาง นางเป็นแม่มดผู้แสวงหาความรู้และความสมบูรณ์แบบ หากนี่คือสัตว์เลี้ยงที่นางสร้าง นางก็ต้องฝึกให้มันเชี่ยวชาญเสียก่อน ก่อนที่มันจะเริ่มออกล่า

"ก็ได้..." เอลาร่ายอมจำนน ปล่อยกายพิงผนังหินเย็นเฉียบ นางจับมือของลิลิธให้วางทาบลงบนทรวงอกข้างซ้าย เหนือตำแหน่งหัวใจที่เต้นรัว

"การดูดกลืนพลังชีวิตไม่ได้ทำด้วยการจุมพิศ... แต่ทำด้วยสัมผัส จงใช้ความปรารถนาของเจ้า เชื่อมต่อกับความปรารถนาของเหยื่อ"

ลิลิธเรียนรู้ได้ไวราวกับปีศาจ... ซึ่งนางก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

สัมผัสของลิลิธเปลี่ยนไป จากความเงอะงะกลายเป็นความจาบจ้วงที่นุ่มนวล ปลายนิ้วเรียวบดคลึงยอดอกของเอลาร่าผ่านผิวเนื้อเปลือยเปล่า เรียกเสียงครางเครือในลำคอของแม่มดสาว ทุกสัมผัสที่ลิลิธมอบให้ ไม่ได้เพียงแค่สร้างความเสียวซ่าน แต่มันดึงเอาพลังเวทย์ของเอลาร่าให้ไหลบ่าไปรวมกันที่จุดนั้น เพื่อให้ปีศาจสาวได้ดูดซับ

"อึก... ลิลิธ..." เอลาร่าเชิดหน้าขึ้น เล็บจิกไหล่ของอีกฝ่ายแน่นเมื่อลิลิธก้มลงครอบครองยอดอกนั้นด้วยริมฝีปาก ลิ้นร้อนตวัดเลียสลับดูดดึงอย่างตะกละตะกลาม

ความรู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังถูกกระชากออกจากร่าง แต่กลับเต็มไปด้วยความสุขสมจนแทบสำลัก เอลาร่ามองดูเรือนผมสีดำของลิลิธที่ขยับไหวอยู่แนบอก ความรู้สึกหวงแหนและภาคภูมิใจตีตื้นขึ้นมา นี่คืองานศิลปะของนาง นี่คือความงดงามที่นางเป็นเจ้าของ

ลิลิธเลื่อนกายต่ำลง ทิ้งรอยจูบสีกุหลาบไว้ตามหน้าท้องขาวเนียน ทุกจุดที่นางประทับริมฝีปาก ผิวของเอลาร่าจะร้อนผ่าวราวกับถูกไฟนาบ

"ตรงนี้..." ลิลิธเงยหน้าขึ้นมอง สบตาเอลาร่าด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ มือเรียวแยกเรียวขาของแม่มดสาวออกดอกไม้สีชมพูปรากฎตรงหน้าของหญิงสาว "กลิ่นหอมที่สุด... อยู่ตรงนี้"

เอลาร่าไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยห้าม นางทำได้เพียงพยักหน้าและปล่อยให้สัญชาตญาณดิบเถื่อนนำทาง เมื่อลิลิธสัมผัสจุดอ่อนไหวที่สุดของนาง โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง เวทมนตร์ในกายเอลาร่าระเบิดออกเป็นแสงสว่างวาบในห้วงความคิด ไหลทะลักเข้าสู่ร่างของปีศาจสาวราวกับเขื่อนแตก

เสียงหอบหายใจและเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในหอคอยร้าง ผสมปนเปกับเสียงพายุฝนด้านนอก

เมื่อพายุอารมณ์สงบลง เอลาร่าทรุดฮวบลงกับพื้น ร่างกายเปลือยเปล่าชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อและร่องรอยแห่งรัก นางหอบหายใจหนักหน่วง รู้สึกได้ว่าพลังเวทย์เกือบครึ่งหนึ่งถูกสูบหายไป

ในทางตรงกันข้าม ลิลิธกลับดูเปล่งปลั่งและงดงามยิ่งขึ้น ผิวพรรณส่องประกายอิ่มเอิบ ดวงตาสีอำพันสว่างวาบด้วยพลังที่ได้รับมา ปีศาจสาวคลานเข้ามาซุกไซ้ที่ตักของเอลาร่าอย่างออดอ้อนเหมือนแมวที่เพิ่งได้กินปลาจนอิ่ม

"อิ่มหรือยัง?" เอลาร่าถามเสียงแหบ พลางลูบศีรษะคนในอ้อมกอด

"สำหรับตอนนี้... เจ้าค่ะ" ลิลิธตอบ พลางจูบซับเหงื่อที่หน้าท้องของเอลาร่าเบาๆ 

"แต่ข้ารู้สึกว่า... ข้ายังต้องการได้มากกว่านี้อีก"

เอลาร่ายกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีรัตติกาลฉายแววอำมหิตขึ้นมาอีกครั้ง

"ดี... เก็บความหิวกระหายนั้นไว้" นางเชยคางลิลิธขึ้น "เพราะพรุ่งนี้... เหยื่อของเจ้าจะไม่ใช่ข้า แต่เป็นพวกผู้ชายโง่

เขลาในหมู่บ้านนั่น พวกมันจะเป็นอาหารจานหลักของเจ้า"