บทที่ 237 ชัยชนะอันยิ่งใหญ่

หลังจากได้เห็นทุกคนเดินทางกลับไปพักผ่อนแล้ว ลู่หยางก็มุ่งหน้าตรงไปยังหอเฟิ่งเซียนพร้อม ๆ กับฉงป้า

ภายในห้องส่วนตัวบนชั้น 2 ได้มีบลัดไทแรนท์, ฉือมู่, เฉียนเฉียนและเหลยหลงนั่งพูดคุยกันอยู่ก่อนแล้ว เมื่อได้เห็นลู่หยางเดินเข้ามาบลัดไทแรนท์จึงลุกยืนขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ลู่หยาง”

“ใช่ ฉันเอง” ลู่หยางมองไปยังฝ่ายตรงข้ามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาเช่นกัน แล้วถึงแม้เขาจะได้รับสิทธิ์มาเกิดใหม่อีกครั้ง แต่มันก็ยังไม่อาจระงับความเกลียดชังที่มีต่อชายตรงหน้าได้

ฉงป้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่หยางใช้มือจับดาบเพื่อเตรียมความพร้อม เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่บลัดไทแรนท์คิดจะลงมือทำอะไรขึ้นมา เขาก็พร้อมที่จะตอบโต้กลับไปในทันที

ฉือมู่ลุกขึ้นเดินมายืนอยู่ระหว่างทั้งสองคน ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า

“การสู้กันในเมืองจะถูกระบบลงโทษเอาได้นะ อย่าลืมว่าวันนี้พวกเรามาเจรจากัน ทุกคนมานั่งแล้วค่อย ๆ พูดคุยกันเถอะ”

ลู่หยางเค่นเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ ขณะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะโดยมีฉงป้าเดินไปนั่งอยู่ใกล้ ๆ และมีบลัดไทแรนท์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เมื่อกี้หัวหน้ากิลด์บลัดไทแรนท์คุยกับพวกเรา 3 คนแล้วว่าเขาไม่อยากทำสงครามในครั้งนี้ต่อและอยากจะเจรจาสงบศึกกับพวกเรา” ฉือมู่กล่าว

“อะไรกัน? ตอนนี้คิดจะมายอมแพ้แล้วงั้นเหรอ” ลู่หยางพูดอย่างดูถูก

บลัดไทแรนท์จ้องมองไปอย่างเคียดแค้นพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าสู้กับพวกแก แต่ถ้าสู้กันต่อไปมันก็มีแต่จะบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายกันเท่านั้น ฉันเลยมีข้อเสนอให้สงครามจบลงแต่เพียงเท่านี้แล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปพัฒนากิลด์ของตัวเองต่อไป”

“ง่ายไปหรือเปล่า? แค่นายบอกให้พวกเราหยุดพวกเราก็ต้องหยุดอย่างนั้นเหรอ” ฉงป้ากล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเยาะ

“แล้วแกจะเอายังไง?” บลัดไทแรนท์กล่าว

“พูดง่าย ๆ ว่าหลังจากนี้บอสตัวที่พวกแกไม่ได้เริ่มโจมตีก่อนพวกแกก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งอีกต่อไป หัดเจียมเนื้อเจียมตัวแล้วอยู่ในที่ของตัวเองซะ” ฉงป้ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา

จุดเริ่มต้นของสงครามในครั้งนี้คือบลัดไทแรนท์อาศัยกำลังที่เหนือกว่าคอยรังแกผู้ที่อ่อนแอ ไม่อย่างนั้นฉงป้าก็คงจะไม่สนใจเข้าร่วมสงครามแล้วมันก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงพูดกับบลัดไทแรนท์โดยไม่สนใจเรื่องมารยาทแบบนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่บลัดไทแรนท์เจอคนกล้าต่อว่าต่อหน้าเขาแบบนี้ เขาจึงขมวดคิ้วพร้อมกับพูดออกไปด้วยความโกรธว่า

“แกเป็นใครถึงมีสิทธิ์มาสั่งฉัน!”

“บลัดไทแรนท์ ก่อนหน้านี้นายล้ำเส้นเกินไปจริง ๆ หากกิลด์ของนายยังคงทำพฤติกรรมแบบเติมต่อไป พวกเราก็พร้อมที่จะทำสงครามกับบลัดเติสตี้ต่อ” ฉือมู่พูดอย่างใจเย็น

“ถ้านายอยากจะเล่นต่อ พวกเราทั้ง 5 กิลด์ก็พร้อมที่จะสู้จนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล่มสลายหายไปจากเกม” เหลยหลงกล่าว

“ไม่มีใครอยากจะสู้โดยไม่จำเป็นหรอก หากคนอื่นมารังแกพวกเราก็พร้อมที่จะตอบโต้กลับไปด้วยเหมือนกัน” เฉียนเฉียนกล่าว

บลัดไทแรนท์ไม่เคยคิดเลยว่ากิลด์พันธมิตรของลู่หยางจะสามัคคีกันขนาดนี้ เขาจึงขมวดคิ้วพร้อมกับพูดออกไปว่า

“ถ้างั้นก็บอกมาว่าจะแบ่งแผนที่กันยังไง?”

ฉือมู่ฉายภาพแผนที่รอบเมืองเซนต์กอลล์ขึ้นมาบนโต๊ะ ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

“พื้นที่ส่วนนี้คือของฉัน”

“ส่วนฉันขอทางใต้ก็แล้วกัน” ฉงป้ากล่าวพร้อมกับชี้นิ้วไปยังแผนที่บริเวณทิศใต้

“ของฉันอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ขอแค่นายไม่มายุ่งกับพื้นที่ของพวกเรา 3 คน เมื่อนั้นพวกเราก็พร้อมที่จะยุติสงคราม” ลู่หยางกล่าว

เหลยหลงและเฉียนเฉียนต่างก็เปิดแผนที่พร้อมกับชี้นิ้วไปยังพื้นที่ของตัวเองและเรียกร้องข้อเสนอเช่นเดียวกันกับลู่หยาง

“ได้ ฉันจะไม่ยุ่งกับพื้นที่พวกนี้” บลัดไทแรนท์กล่าว

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าทุกคนตกลงกันได้แล้ว หลังจากนี้สงครามจะยุติลงและต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพัฒนากิลด์ของตัวเอง” ฉือมู่กล่าวสรุป

“ถ้าจบแล้วฉันก็ขอตัวลา!” บลัดไทแรนท์กล่าวลาก่อนจะรีบลุกออกจากห้อง เพราะเขาไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

“หัวหน้า พวกมันยอมยุติสงครามแล้วเหรอครับ?” ดีม่อนบลัดถาม

“ทุกคนรีบไปเก็บเลเวลแล้วอัปเกรดอุปกรณ์ซะ ถ้าในสงครามครั้งหน้าพวกแกยังแพ้อีกก็ไสหัวกันออกไปให้หมด!!” บลัดไทแรนท์พูดด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง

สมาชิกของบลัดเติสตี้ทุกคนต่างก็เงียบเสียงลง ก่อนที่พวกเขาจะเดินตามบลัดไทแรนท์กลับไปยังกิลด์ของตัวเองโดยไม่พูดอะไร

—

ในห้องส่วนตัวของหอเฟิ่งเซียน

เมื่อลู่หยาง, ฉงป้า, ฉือมู่, เฉียนเฉียนและเหลยหลงเห็นบลัดไทแรนท์รีบจากไป พวกเขาต่างก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

“สงครามครั้งนี้เป็นสงครามที่ดีจริง ๆ น้องชายลู่หยางฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันประเมินนายต่ำไปและชัยชนะทั้ง 3 ครั้งที่นายได้รับมาต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นชัยชนะที่สวยงามมาก” เหลยหลงกล่าวอย่างชมเชย

“น้องชาย ถ้าไม่รังเกียจช่วยเล่ารายละเอียดให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหมว่านายเอาชนะสงครามทั้ง 3 ครั้งมาได้ยังไง?” เฉียนเฉียนกล่าว

“ใช่ ฉันก็อยากฟังเหมือนกัน น่าเสียดายที่ฉันพลาดรับชมการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยตาของตัวเอง” ฉือมู่กล่าว

“ถ้าพวกคุณพอมีเวลา เดี๋ยวผมจะเล่าให้พวกคุณฟังเอง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

10 นาทีต่อมา

ลู่หยางเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยย่อรวมถึงวิธีที่เขาใช้ซุ่มโจมตีบลัดเติสตี้โดยอาศัยความประมาทของอีกฝ่ายที่ดูถูกบลัดบราเธอร์

“คลื่นลูกใหม่ย่อมแรงกว่าคลื่นลูกเก่าจริง ๆ ฉันคงจะยอมแก่อยู่เฉย ๆ ไม่ได้แล้ว กลยุทธ์ทั้ง 3 อย่างนี้แยบยลมาก แม้แต่ฉันก็คงจะคิดกลยุทธ์แบบนี้ได้เพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น สาเหตุที่บลัดไทแรนท์พ่ายแพ้ไม่ใช่เพราะว่าเขาประมาทหรอก แต่มันเป็นเพราะว่านายฉลาดเกินไปต่างหาก” ฉือมู่กล่าว

“ถ้าหากไม่ได้พวกคุณช่วยเอาไว้ ผมก็คงจะทำเรื่องนี้ไม่ได้ด้วยเหมือนกัน” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

“น้องชาย นายช่วยเล่าเรื่องเฮลไฟร์ลอร์ดกับสกิลเรียกพายุให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม? ฉันยินดีที่จะแลกข้อมูลพวกนี้กับผลประโยชน์ทุกอย่างที่พวกเราเคยคุยกันไว้” ฉือมู่กล่าว

“พวกเราทั้งสองคนยินดีจะจ่ายเงินให้เพิ่มด้วย” เหลยหลงกล่าวโดยมีเฉียนเฉียนพยักหน้าอยู่ใกล้ ๆ

ลู่หยางเดาเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าทุกคนจะต้องถามเขาถึงเรื่องนี้ เขาจึงพูดออกไปว่า

“พวกเราเป็นพันธมิตรกัน ดังนั้นผมจึงไม่สามารถคิดเงินจากพวกคุณได้จริง ๆ แต่ว่าการใช้สกิลเรียกพายุยังเป็นสิ่งที่ตอนนี้พวกคุณไม่สามารถจัดการได้ เพราะมันจะต้องรอให้มีคนของพวกคุณผ่านการท้าทายระดับ sss ของราชาตัวตลกให้ได้ก่อน” 

“ส่วนเรื่องเฮลไฟร์ลอร์ดขอแค่พวกคุณมีหนังสือสกิลอัญเชิญเฮลไฟร์ก็พอ หากพวกคุณมีหนังสือสกิลนี้แล้วทางผมก็พร้อมจะขายน้ำยากุรุกุรุให้โดยคิดราคาเพียงแค่ต้นทุน”

ฉือมู่ไม่คิดว่าลู่หยางจะใจดีขนาดนี้ เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า

“ตกลง พวกเราจะไปหานายอีกครั้งหลังจากได้รับหนังสือสกิลและทำภารกิจของราชาตัวตลกจนเสร็จ”

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนนายแล้ว ฉันจะรีบกลับไปเตรียมการเพราะข้อมูลทั้ง 2 อย่างที่นายให้มา มันก็น่าจะช่วยยกระดับกิลด์ได้เยอะมาก” เหลยหลงกล่าว

“ขอบคุณนะลู่หยาง คราวนี้พวกเราติดหนี้บุญคุณนายแล้ว” เฉียนเฉียนกล่าว

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ถึงยังไงพวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ยิ่งพวกเราแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่บลัดไทแรนท์ก็ไม่กล้าที่จะเข้ามาแตะต้องพวกเรา” ลู่หยางกล่าว

“ขอให้มิตรภาพของพวกเรายืนยาวตลอดไป” ฉือมู่กล่าวพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นด้านบน

ทุกคนยกแก้วพร้อมกับดื่มเหล้าเข้าไปพร้อม ๆ กัน หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปวางแผนหาหนังสือสกิลเฮลไฟร์และวางแผนให้ลูกน้องผ่านภารกิจของราชาตัวตลก

—

บริเวณลานกว้างทางตอนเหนือของเมืองเซนต์กอลล์

สมาชิกของบลัดบราเธอร์ทั้ง 13,000 กว่าคนที่เข้าร่วมสงครามกำลังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นระหว่างรอคอยลู่หยาง และมันก็ยังไม่มีใครออฟไลน์ออกไปพักเลยแม้แต่คนเดียว

“นายรู้ไหมว่าฉันฆ่าเซาธ์โคสท์ด้วยมือของตัวเองเลยนะ”

“นายจำตอนที่มีแนวพายุ 25 ลูกออกมาพร้อมกันได้ไหม? ภาพตอนนั้นมันโคตรน่ากลัวเลย”

“หัวหน้าโคตรเก่งเลย หลังจากนี้ฉันจะติดตามหัวหน้าตลอดไป”

“ในที่สุดพวกเราก็สามารถแก้แค้นแทนกลุ่มผู้เล่นอิสระได้แล้ว”

…

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในที่สุดทุกคนก็มองเห็นลู่หยางเดินเข้ามาจากในระยะไกล

 

 

---

รอฟังข่าวดีกันครบทุกคนเลยจริง ๆ ปรบมือให้กับมิตรภาพของทุกคนเหมือนอย่างที่ฉือมู่พูดเอาไว้ “ขอให้มิตรภาพของพวกเรายืนยาวตลอดไป”