บทที่ 238 ตอบแทนทุกคน

“หัวหน้ามาแล้ว”

สมาชิกของบลัดบราเธอร์รีบเข้ามาต้อนรับและในแววตาของพวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพ

“หัวหน้า การเจรจาเป็นยังไงบ้างครับ?” ฉิงชางถาม

“เดี๋ยวฉันประกาศกลางลานน้ำพุทีเดียว ทุกคนจัดแถวรวมพล” ลู่หยางสั่งการ

“ครับ!” ทุกคนรีบจัดแถวในทันที ขณะเดียวกันพวกเขาก็เปิดทางให้ลู่หยางโดยอัตโนมัติ

นักเวทหนุ่มเดินไปกลางลานก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปยืนบนยอดน้ำพุ เมื่อกวาดสายตามองไปยังลูกน้องทั้ง 13,000 คนนี้ มันก็ทำให้ภายในใจของเขาอดที่จะรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาไม่ได้

คนเหล่านี้ต่างก็ไม่ทอดทิ้งตัวเขาในยามที่ยากลำบาก ในเมื่อมองไปยังแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของทุกคน ลู่หยางจึงประกาศออกไปเสียงดังว่า

“ฉันมีข่าวดีจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบว่าบลัดไทแรนท์ยอมแพ้ให้กับพวกเราแล้ว ต่อไปนี้พวกเราจะสามารถเก็บเลเวลได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าพวกมันจะเข้ามาแย่งชิงอุปกรณ์หรือแย่งบอสของพวกเราอีกต่อไป”

ทุกคนต่างก็รอประโยคนี้จากลู่หยางอยู่แล้ว พวกเขาจึงตะโกนส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“สำเร็จแล้ว”

“พวกเราทำสำเร็จแล้ว”

“บลัดไทแรนท์ยอมแพ้แล้ว”

…

ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันดังสนั่น มันก็มีบางคนรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ เพราะในที่สุดผู้เล่นบางส่วนก็ทำตามปณิธานของกลุ่มผู้เล่นอิสระได้สำเร็จ

เจียงเจ๋อตบไหล่ถูเฟิงเบา ๆ เมื่อได้เห็นว่าสหายกำลังจะร้องไห้

ลู่หยางเดินเข้ามาข้าง ๆ ถูเฟิง ก่อนที่เขาจะพูดว่า

“นี่มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น คราวหน้าฉันจะทำให้บลัดไทแรนท์และกิลด์ของมันออกไปจากเกมนี้ให้ได้”

“นายตั้งใจจะทำลายบลัดเติสตี้จริง ๆ เหรอ?” ถูเฟิงถามอย่างประหลาดใจ

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันกับบลัดเติสตี้ไม่คิดจะญาติดีกันอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ทำลายพวกมันท้ายที่สุดพวกมันก็จ้องจะทำลายพวกเราอยู่ดี ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วทำไมฉันจะต้องรอให้พวกมันมาลงมือก่อนด้วยล่ะ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลังจากตบไหล่ถูเฟิงเบา ๆ ลู่หยางก็กลับไปยืนบนน้ำพุพร้อมกับประกาศออกมาอีกครั้งว่า

“พี่น้องทั้งหลาย นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเราจะเปิดรับสมาชิกใหม่ ใครมีเพื่อนบอกเพื่อนใครมีพี่น้องให้บอกพี่น้อง ทุกคนสามารถประกาศออกไปได้เลยว่าตราบใดก็ตามที่เข้าร่วมกับบลัดบราเธอร์มันก็จะไม่มีใครกล้ามารังแกพวกเขาอีกต่อไป ต่อจากนี้พวกเราจะเก็บเลเวลด้วยกัน อัปเกรดอุปกรณ์ด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน ใครกล้ามารังแกพวกเรา ทุกคนก็จะต่อสู้ไปด้วยกัน จำเอาไว้ว่าพวกเราจะไม่ทอดทิ้งใครไปแม้แต่คนเดียว”

“พวกเราจะไม่มีวันทิ้งใครไปแม้แต่คนเดียว?”

ทุกคนต่างก็ทวนประโยคของลู่หยางขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นคนกว่า 10,000 คนก็ส่งเสียงร้องตะโกนขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

ฉิงชางและเหล่าบรรดาแม่ทัพของกิลด์มองไปยังลู่หยางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม และเมื่อพวกเขาได้คิดถึงคำพูดเมื่อสักครู่นี้ ฉิงชางก็อดที่จะพึมพำขึ้นมาเบา ๆ ไม่ได้

“มันช่างเป็นประโยคที่เต็มไปด้วยมนต์ขลังจริง ๆ”

“ฉันกล้าพนันได้เลยว่าสิ่งที่บลัดไทแรนท์จะเสียใจที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการมาเป็นศัตรูกับหัวหน้าพวกเรานี่แหละ” ไป๋หูกล่าว

ประโยคที่ว่าพวกเราจะไม่ทอดทิ้งใครไปแม้แต่คนเดียวได้แพร่กระจายไปในหมู่สมาชิกของบลัดบราเธอร์อย่างรวดเร็ว ซึ่งแต่เดิมพวกเขาต่างก็ต้องสู้รบเพียงลำพัง แต่ในตอนนี้เมื่อพวกเขาได้เห็นผู้เล่นที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ยังไม่ทอดทิ้งกัน มันก็ทำให้ทุกคนเริ่มตระหนักว่าคนเหล่านี้คือพี่น้องร่วมสาบานเหมือนกับที่ลู่หยางได้นำมาตั้งเป็นชื่อกิลด์

—

เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวที่บลัดบราเธอร์ชนะบลัดเติสตี้ก็แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่อุดมการณ์ของกิลด์ที่พวกเขาจะไม่มีวันทิ้งใครไปแม้แต่คนเดียวก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเซิร์ฟเวอร์ ผู้เล่นจำนวนมากจึงขอสมัครเข้าร่วมกับบลัดบราเธอร์จนทำให้เจียงเจ๋อ, ถูเฟิงและทีมงานรับสมัครผู้เล่นกันแทบไม่ทัน

ขณะเดียวกันผู้เล่นจำนวนมากที่ลาออกจากกิลด์ไปในก่อนหน้านี้ก็อยากจะกลับเข้าร่วมบลัดบราเธอร์ด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาก็กลัวว่าพี่น้องภายในกิลด์จะตำหนิที่ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ทอดทิ้งกิลด์ไป แต่ใครจะไปรู้ว่าในความเป็นจริงลู่หยางได้ส่งจดหมายเชิญพวกเขากลับเข้าร่วมกิลด์ด้วยตัวเองโดยประโยคในข้อความได้ระบุว่า

“ฉันไม่คิดจะโทษเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต เพราะก่อนหน้านี้กิลด์ของเรายังดูแลตัวเองไม่ได้ แต่ในตอนนี้พวกเรามีกำลังที่จะปกป้องตัวเองแล้วและฉันก็ยินดีที่จะต้อนรับทุกคนกลับบ้านของเรา”

—

3 วันต่อมา

สมาชิกของบลัดบราเธอร์มากกว่า 100,000 คนยืนอยู่บนที่ราบสูงทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเซนต์กอลล์ ลู่หยางยืนมองดูผู้เล่นเหล่านี้ที่กำลังเก็บเลเวลในสถานที่ต่าง ๆ พร้อมกับหันไปพูดกับเหล่าบรรดาแม่ทัพของตัวเองว่า

“ความรู้สึกของการได้มองทุกคนแบบนี้มันเป็นยังไงบ้าง?”

ด้วยการถือกำลังพลกว่า 100,000 คนเอาไว้ภายในมือ เพียงแค่ลู่หยางโบกมือสั่งการเพียงครั้งเดียวมันก็มากพอที่จะทำให้ทั่วทั้งเมืองเซนต์กอลล์ระส่ำระสายได้อย่างรวดเร็ว 

แม้แต่หัวหน้ากิลด์ระดับสูงอย่างฉงป้าและฉือมู่ก็ยังต้องเรียกลู่หยางว่าพี่น้อง ขณะที่ศัตรูเก่าอย่างบลัดไทแรนท์ก็ทำได้เพียงแต่มองมายังบลัดบราเธอร์ด้วยความอิจฉาริษยาแต่ไม่สามารถที่จะลงมือทำอะไรได้

เหล่าบรรดาแม่ทัพแห่งบลัดบราเธอร์ไม่มีคำพูดใด ๆ จะบรรยายออกมา แต่บนสีหน้าของทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความยินดี

ขณะเดียวกันลู่หยางก็ได้มอบรางวัลให้กับสมาชิกคนอื่น ๆ ไปแล้ว ในเวลานี้มันก็ถึงเวลาที่เขาจะมอบของรางวัลให้กับเหล่าบรรดาแม่ทัพของตัวเอง

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกนายทั้ง 5 คนจะได้รับการจัดสรรกองกำลังกันคนละ 20,000 คน” ลู่หยางกล่าว

“20,000 คน?!” ไป๋ฉืออุทานอย่างประหลาดใจ

ในตอนแรกพวกเขาคาดการณ์ว่าลู่หยางจะมอบรางวัลให้พวกเขาดูแลกองกำลังคนละ 10,000 คน แต่ใครจะไปคิดว่าลู่หยางจะให้พวกเขาดูแลกองกำลังกันคนละ 20,000 คนแบบนี้ ซึ่งมันเป็นรางวัลที่ไม่มีใครกล้าจินตนาการมาก่อนอย่างแน่นอน

“คุณจะให้พวกเราควบคุมกองกำลังคนละ 20,000 คนจริง ๆ เหรอ?” เซี่ยหยู่เว่ยถามทวนอีกครั้ง

“ใช่ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเธอแต่ละคนจะเป็นแม่ทัพที่มีพี่น้องให้ดูแล 20,000 คน ฉันจะมอบอิสระให้ทุกคนสามารถแต่งตั้งหัวหน้ากองหรือหัวหน้าทีมขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง หน้าที่ของฉันคือการดูแลและสั่งการพวกเธอแค่ 5 คนเท่านั้น” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ความไว้วางใจของลู่หยางอยู่ในระดับที่สูงมากจนทำให้ทุกคนต่างก็ตั้งปณิธานว่าพวกเขาจะยอมตายแทนหัวหน้าคนนี้

อย่าลืมว่านี่คือเกมไม่ใช่ชีวิตจริง ดังนั้นถ้าหากพวกเขาควบคุมกองกำลังทั้ง 20,000 คนทรยศบลัดบราเธอร์และย้ายไปยังกิลด์อื่น ในเวลานั้นลู่หยางก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้านอะไรได้เลย แน่นอนว่าเรื่องราวแบบนี้เคยเกิดขึ้นภายในเกมอื่น ๆ มาก่อน และกิลด์ที่ถูกลูกน้องทรยศก็มักจะจบไม่สวยสักราย

“หัวหน้า…” ฉิงชางพึมพำขึ้นมาเบา ๆ โดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

ลู่หยางตบไหล่ฉิงชางเบา ๆ พร้อมกับพูดกับแม่ทัพทั้ง 5 คนว่า

“กิลด์นี้ไม่ได้เป็นของฉันคนเดียวแต่เป็นของพวกนายด้วย สิ่งไหนที่ฉันสัญญาไว้ฉันก็จะต้องทำให้ได้แน่นอนว่าทุกคนก็ต้องพยายามทำมันไปด้วยกัน สิ่งที่เราเป็นในตอนนี้มันยังไม่ใช่ขีดจำกัดของพวกเราและมันก็ยังไม่ใช่เป้าหมายที่ฉันได้วางเอาไว้ด้วย” 

“ต่อไปเมื่อมันมีสงครามชิงป้อมปราการ ฉันก็หวังว่าพวกนายแต่ละคนจะไม่ได้ยึดครองป้อมปราการเพียงแห่งเดียว แต่เราจะขยายอำนาจเพื่อให้พี่น้องรอบข้างมีโอกาสได้ขึ้นมาปกครองป้อมปราการเคียงข้างกัน เมื่อพวกเรามีเงินเราก็ต้องแบ่งกันอย่างยุติธรรม ห้ามปล่อยให้ใครต้องตกระกำลำบากแม้แต่คนเดียว”

คำพูดของลู่หยางเปรียบเสมือนกับสายธารที่ไหลผ่านหัวใจของทุก ๆ คน มันจึงทำให้เหล่าบรรดาแม่ทัพรู้สึกสบายใจและสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกติดตามหัวหน้ามาแบบนี้” ไป๋ฉือกล่าวพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

“หัวหน้าวางใจได้เลย ในตอนสงครามชิงป้อมปราการผมจะไม่มีวันทำให้คุณผิดหวัง” ฉิงชางกล่าว

“หัวหน้านี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้ควบคุมกองกำลัง 20,000 คน ผมกลัวว่าบางทีผมอาจจะทำได้ไม่ดี” บิทเทอร์เลิฟพูดอย่างไม่สบายใจ

ลู่หยางตบไหล่บิทเทอร์เลิฟเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า

“น้องชายไม่ว่าใครก็รู้ทั้งนั้นแหละว่านายอยากจะจีบโคลด์วิลโลว์อยู่ และทุกคนต่างก็รู้ถึงความแตกต่างระหว่างสถานะของทั้งสองคน ดังนั้นตั้งใจทำงานให้ดี ๆ อย่าทำให้ความหวังดีของฉันต้องสูญเปล่า” 

“แน่นอนว่านายไม่ควรจะต้องปล่อยให้โคลด์วิลโลว์ต้องรอนานด้วยเหมือนกัน นี่เป็นโอกาสดีที่นายจะยกระดับของตัวเอง แล้วตราบใดก็ตามที่นายนำกองกำลัง 20,000 คนนี้ไปยึดป้อมปราการมาให้ฉันสักแห่ง ส่วนแบ่งกำไรจากการยึดครองป้อมปราการมันก็มากพอที่จะทำให้นายไปขอสาวแต่งงานได้แล้ว”

วางแผนเก่งไปหมด พ่อสื่อพ่อชัก 55555