บทที่ 228 ฉงป้าและฉือมู่เข้าร่วมศึก

“ทางฝั่งฉู่หานกับดีม่อนบลัดเตรียมการไปถึงไหนแล้ว?” บลัดไทแรนท์ถาม

“พวกเขาจัดกำลังพลเรียบร้อยแล้วครับ ฉู่หานกำลังเดินผ่านแผนที่ทางทิศตะวันออก ส่วนบลัดไทแรนท์กำลังเดินผ่านแผนที่ทางทิศตะวันตก จากสองจุดนี้พวกเราจะบุกเข้าช่องเขาแคบได้ทั้งสองด้านและคาดการณ์ว่าอีกประมาณ 1 ชั่วโมงกองกำลังทั้งสองจะเดินทางไปจนถึงจุดหมาย” เซาธ์โคสท์กล่าว

“บอกให้พวกเขาเร่งความเร็วอีก ทุกคนต้องถึงช่องเขาแคบภายใน 30 นาที” บลัดไทแรนท์สั่ง

—

แผนที่ทางฝั่งทิศตะวันออกของเมืองเซนต์กอลล์

ฉู่หานกำลังนำทัพออกเดินแต่เมื่อเขาได้รับคำสั่งจากเซาธ์โคสท์ เขาก็รีบตะโกนสั่งการว่า

“ทุกคนเร่งความเร็วขึ้นอีก! ทีมโจรรีบหาทางลัดเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องสนใจว่าจะต้องสูญเสียพลังชีวิตเท่าไหร่ ตรงไหนกระโดดผ่านได้ก็ให้กระโดดผ่านไปเลย”

เพื่อประหยัดเวลาในการเดินทางฉู่หานจึงไม่ได้สั่งให้กองกำลังของตัวเองเดินผ่านถนนใหญ่ แต่ได้ใช้เส้นทางรก ๆ ที่เดินตัดป่าเข้าไปแทน แต่ในตอนนี้ทีมโจรทั้ง 30 คนที่นำหน้ากลับกำลังยืนนิ่งอยู่กับที่

“ทำไมถึงไม่ตอบ?” ฉู่หานถาม

“หัวหน้าลองดูข้างหน้าสิ” ซอฟเรน ซึ่งเป็นรองผู้บัญชาการกล่าวพร้อมกับชี้ไปยังกองกำลังทั้ง 10,000 คนที่ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าอย่างฉับพลัน

“ทุกคนหยุด!” ฉู่หานยกมือขวาขึ้นเป็นสัญญาณเพื่อสั่งให้ทุกคนหยุดเดิน จากนั้นเขาก็จ้องมองไปยังฉงป้าที่กำลังยืนอยู่กลางกองทัพฝ่ายตรงข้ามพร้อมกับถามออกไปด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“ฉงป้า คุณทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?”

ฉงป้ามองกลับมาด้วยแววตาอันคมกริบ ก่อนจะตอบว่า

“ฉู่หาน ฉันให้นายเลือกคำตอบ 2 เส้นทาง หนึ่งคือสู้กับฉันหรือสองคือหยุดอยู่ตรงนั้นเฉย ๆ”

เนื่องมาจากการเดินทางมันจึงทำให้ทัพของฉู่หานกระจัดกระจายออกไปบ้าง และทัพแบบนี้ย่อมไม่สามารถสู้กับกองกำลังของฉงป้าได้อย่างแน่นอน เขาจึงกัดฟันตะโกนออกคำสั่งกับทุกคน

“ทุกคนประจำที่!”

ฉงป้าขึ้นเสียงผ่านลำคอ ก่อนที่จะสั่งให้กองกำลังของตัวเองจัดทัพในรูปแบบโจมตี

“หัวหน้า ผมถูกกองกำลัง 10,000 คนของฉงป้าขวางทางเอาไว้” ฉู่หานส่งข้อความไปหาบลัดไทแรนท์

“อะไรนะ?!” บลัดไทแรนท์อุทานอย่างตกใจ

“ฉงป้านำกองกำลัง 10,000 คนมาขวางทางพวกผมเอาไว้ เขาให้ทางเลือกมาว่าจะให้พวกผมสู้หรือจะหยุดอยู่ตรงนี้เฉย ๆ” ฉู่หานรายงานอีกครั้ง

“ไอ้สารเลว! พวกแกอยากจะทำสงครามกับฉันงั้นเหรอ” บลัดไทแรนท์ส่งข้อความไปหาฉงป้าด้วยความโกรธ

“หุบปากไปซะ” ฉงป้าตอบกลับด้วยข้อความสั้น ๆ

บลัดไทแรนท์โกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาจึงชี้นิ้วไปที่เซาธ์โคสท์พร้อมกับสั่งการขึ้นมาว่า

“สั่งให้ทุกคนประจำตำแหน่ง ฉันจะยกทัพไปช่วยฉู่หานจัดการกับไอ้ฉงป้าให้สิ้นซากซะ”

“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบแจ้งทุกคนทันที” เซาธ์โคสท์กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

“บอกให้ดีม่อนบลัดพยายามล้อมลู่หยางเอาไว้ก่อนด้วย หลังจากจัดการกับฉงป้าจนเสร็จเดี๋ยวฉันจะรีบตามไปสมทบ” บลัดไทแรนท์สั่งต่อ

—

“ทุกคนรีบบุกเร็วเข้า! ตอนนี้โอกาสสร้างความดีความชอบมาถึงพวกเราแล้ว” ดีม่อนบลัดตะโกนสั่งหลังจากที่เขาได้รับรายงานว่ากองกำลังของฉู่หานถูกขวางทางเอาไว้

แต่ในทันใดนั่นเองจู่ ๆ ฉือมู่ก็ได้นำกองกำลัง 10,000 คนออกมาขวางพวกเขาเอาไว้ด้วยเช่นกัน

“น้องชายจะรีบไปไหน มาคุยกันก่อน” ฉือมู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ทุกคนหยุด!” ดีม่อนบลัดยกมือขวาสั่งให้กองกำลังหยุดเคลื่อนที่ ก่อนที่เขาจะชี้ไปที่ฉือมู่พร้อมกับถามว่า

“ไอ้แก่! แกทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?!”

ซิลเวอร์วูฟเดินออกมายังแถวหน้า ก่อนที่เขาจะชักดาบที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงชี้ไปยังดีม่อนบลัดและพูดว่า

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย เขาคือหัวหน้ากิลด์ของพวกเราเชียวนะ”

“มันก็แค่คนแก่ ๆ คนหนึ่ง ทำไมฉันจะต้องไปให้ความเคารพมันด้วย แกหลีกทางไปซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะถือว่าพวกแกกำลังประกาศสงครามกับบลัดเติสตี้ด้วย” ดีม่อนบลัดกล่าวอย่างจองหอง

“อะไรกัน ฉันแค่นำทีมมาเก็บเลเวลแถวนี้เอง แต่จู่ ๆ พวกนายกลับนำกองกำลังมาโจมตีฉันแล้วบอกว่าพวกฉันกำลังจะประกาศสงครามกับพวกนายเนี่ยนะ?” ฉือมู่ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ดีม่อนบลัดไม่ถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ของฉือมู่เลย เพราะเพียงแค่การพูดคุยกันไม่กี่ประโยคสถานการณ์ทางฝั่งเขามันก็ดูแย่กว่าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“หัวหน้า ฉือมู่นำกองกำลัง 10,000 คนมาขวางทางพวกผมเอาไว้ พวกผมควรสู้กับพวกมันดีไหมครับ?” ดีม่อนบลัดส่งข้อความไปหาบลัดไทแรนท์

“อะไรนะ?!” คราวนี้บลัดไทแรนท์เริ่มนั่งไม่ติด ก่อนที่เขาจะส่งข้อความไปถามฉือมู่ว่า

“คุณทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?”

ระบบ: อีกฝ่ายได้บล็อกคุณแล้ว

“ไอ้สารเลว!” บลัดไทแรนท์ร้องตะโกนด้วยความโกรธ

“มีอะไรงั้นเหรอครับ?” เซาธ์โคสท์ถาม

“ไอ้บ้าฉือมู่มันนำกองกำลัง 10,000 คนไปขวางดีม่อนบลัดเอาไว้ด้วยน่ะสิ ถึงแม้ฉันจะพยายามติดต่อมันไปแต่มันกลับบล็อกฉันไว้ไม่ให้ติดต่อหามัน” บลัดไทแรนท์ร้องคำราม

“แบบนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าฉงป้ากับฉือมู่กำลังร่วมมือกันกับลู่หยาง และสาเหตุที่พวกเขาไม่ได้นำกองกำลังคนมาปะทะกับพวกเราทันที มันก็แสดงว่าพวกเขากำลังดูเชิงพวกเราอยู่ ตราบใดก็ตามที่พวกเราไม่สามารถกำจัดลู่หยางได้ เมื่อนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็จะลงมือ แต่ตราบใดก็ตามที่พวกเราลู่หยางชนะได้สำเร็จ เมื่อนั้นพวกเขาก็จะถอยกองกำลังกลับไปด้วยเช่นกัน” เซาธ์โคสท์กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ดี! ในเมื่อพวกมันสองคนอยากจะมาเหลี่ยมใส่ฉัน ฉันก็จะเล่นกับพวกมันกลับไปด้วยเหมือนกัน หลังจากฉันจัดการลู่หยางจนเสร็จพวกมันจะเป็นเหยื่อรายต่อไป ตอนนี้เรียกรวมกำลังพลได้เท่าไหร่แล้ว?” บลัดไทแรนท์ถาม

“เครสเซินมูน, สโนวี่รีเวอร์ เวสท์วินด์ มาถึงแล้วครับ ตอนนี้ทุกคนกำลังตั้งกระบวนทัพของตัวเองอยู่” เซาธ์โคสท์รายงาน

“ไม่ต้องตั้งทัพอะไรแล้วบุกเข้าไปได้เลย พวกเมคเนติกกำลังพยายามหยุดลู่หยางเอาไว้ที่เนินเขามีดโกน” บลัดไทแรนท์ออกคำสั่งก่อนที่จะนำกองกำลัง 10,000 คนเดินทางในทันที

—

ในสนามรบ 

กองกำลังกว่า 3,000 คนของเมคเนติกถูกกองทัพของลู่หยางบุกโจมตีจนแตกกระจาย แต่การถูกสังหารหลาย ๆ ครั้งกลับกระตุ้นความดุร้ายของบลัดเติสตี้ เพราะพวกเขาอยากจะได้อุปกรณ์ที่สูญเสียไปกลับคืนมา

ลู่หยางยังคงยืนมองดูสถานการณ์จากบนเนินเขา และในตอนที่เมคเนติกคิดว่ากองทัพของเขาสามารถยับยั้งลู่หยางเอาไว้ได้แล้ว แต่เขากลับไม่ได้สังเกตเลยว่าทางด้านหลังของอีกฝ่ายมีกองกำลังอีก 1,500 คนที่ยังไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้

ขณะเดียวกันเจียงเจ๋อก็กำลังนำกองกำลังบลัดบราเธอร์มุ่งหน้ามาที่นี่

“พวกเรามาแล้ว” เจียงเจ๋อส่งข้อความหาลู่หยาง

“รวมกำลังมาได้กี่คน?” ลู่หยางถาม

“ประมาณ 13,000 คน” เจียงเจ๋อตอบ

“นำกองกำลังขึ้นไปตั้งรับบนหน้าผาทั้งสองฝั่งของหุบเขาแคบแล้วค่อยรอฟังคำสั่งจากฉัน” ลู่หยางตอบ

“โอเค”

ลู่หยางมองดูเจียงเจ๋อนำหมู่กองกำลังกว่า 10,000 คนเดินทางอ้อมด้านหลังไป ก่อนที่จะหันมาพูดกับเซี่ยหยู่เว่ยที่อยู่ข้าง ๆ

“คนพวกนี้จะกลายเป็นกองกำลังหลักที่จะทำให้พวกเรากลายเป็นกิลด์อันดับ 1 ของเซิร์ฟเวอร์ในอนาคต”

เซี่ยหยู่เว่ยพยักหน้าแล้วเธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าเกม ๆ หนึ่งจะสามารถสร้างความรู้สึกความผูกพันได้มากขนาดนี้ และการที่ลูกกิลด์ยอมเป็นเหยื่อโดยไม่ลังเล มันก็ทำให้เธอนึกไม่ออกเลยว่าตัวเองจะสามารถสร้างความไว้วางใจจนทำให้คนอื่น ๆ ยอมตายแทนเธอแบบนี้ได้หรือเปล่า

“ฉงป้ากับฉือมู่ส่งข้อความมาบอกว่าพวกเขาสกัดกั้นฉู่หานกับดีม่อนบลัดเอาไว้ให้แล้ว” ลู่หยางพูดต่อ

“เยี่ยมไปเลย แบบนี้มันก็จะช่วยลดแรงกดดันของพวกเราไปได้เยอะมาก” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวดีใจ

“ไม่ใช่หรอก สงครามที่แท้จริงมันเพิ่งจะเริ่มต้น บลัดไทแรนท์กำลังนำกองกำลัง 10,000 คนบุกมาที่นี่ด้วยตัวเอง อีกประมาณครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวพวกเขาก็เดินทางมาถึงแล้ว” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่ายหน้า

“แล้วพวกเราควรจะทำยังไงกันดีคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถาม

“ทำลายกองกำลังพวกนี้ให้สิ้นซากซะแล้วพวกเราจะถอยกลับไปตั้งหลักในหุบเขาแคบ” ลู่หยางสั่ง

“ได้ค่ะ” เซี่ยหยู่เว่ยรับคำก่อนที่จะชูดาบยาวภายในมือและตะโกนสั่งผู้เล่นทั้ง 1,500 คนที่อยู่ด้านหลัง

“ฆ่ามัน!”

ราชินีกุหลาบเซี่ยหยู่เว่ยได้แสดงถึงศักยภาพในการบัญชาการ แล้วในอนาคตไม่ว่าเธอจะชี้ดาบไปทางไหนมันก็จะมีผู้เล่นมากมายที่พร้อมจะสละชีวิตให้เธอเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

 

 

---

ลุยยยยย