บทที่ 229 บลัดไทแรนท์มาด้วยตัวเอง

เมคเนติกกำลังคิดว่าตัวเองสามารถยับยั้งกองกำลังของลู่หยางเอาไว้ได้ แต่ในขณะที่เขากำลังดีใจอยู่นั่นเอง เซี่ยหยู่เว่ยก็ได้นำกองกำลัง 1,500 คนบุกโจมตีจากทางด้านข้าง

“ฆ่ามัน!” เซี่ยหยู่เว่ยร้องตะโกนพร้อมกับใช้สกิลชาร์จบุกเข้าใส่แนวรบของศัตรู แล้วในระหว่างที่ร่างของเธอกำลังพุ่งเข้าไปนั้นดาบยาวภายในมือของเธอก็กำลังลุกพรึบไปด้วยเปลวไฟ

เฟลมสแลช!

การจู่โจมในครั้งนี้พุ่งเข้าปะทะกับโจรคนหนึ่งและมันก็สามารถสร้างความเสียหายได้มากกว่า 1,200 หน่วยพร้อมกับทำให้โจรคนนั้นเสียชีวิตในทันที

จางจื่อโป๋ติดตามเซี่ยหยู่เว่ยเข้ามาในระยะประชิด ก่อนที่เขาจะยกโล่ขนาดใหญ่ปัดดาบที่กำลังฟันเซี่ยหยู่เว่ยออกไปเผยช่องว่างให้หญิงสาวตวัดดาบยาวออกไปเป็นวงกว้าง

เครสเซินมูนสแลช!

หลานอวี่ที่ตามมาจากระยะไกลชูคาถาภายในมือพร้อมกับเริ่มท่องคาถา

เคอร์สปิริตไบดิ้ง!

หมอกสีเหลืองคล้ายกับหนวดปลาหมึกปรากฏขึ้นใต้เท้าของศัตรูทั้งสามคน ก่อนที่จะทำให้ผู้เล่นทั้งสามคนนั้นถูกจับอยู่กับที่ขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้

ฮีลลิ่งสเปล!

หมอกสีขาวตกลงบนศีรษะของเซี่ยหยู่เว่ยและจางจื่อโป๋ พร้อมกับค่อย ๆ ฟื้นฟูพลังชีวิตของทั้งสองคนที่เสียไป

“เยี่ยมมาก!” จางจื่อโป๋กล่าวอย่างชื่นชม หลานอวี่จึงเผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

อย่างไรก็ตามทันใดนั้นลู่หยางก็ได้ใช้เบลซซิงเบิร์สยิงเข้าใส่ผู้เล่นที่กำลังจะโจมตีใส่หลานอวี่ ก่อนที่เขาจะตะโกนบอกทุกคนว่า

“อย่าประมาท รีบจบศึกครั้งนี้โดยเร็วที่สุด!”

หลานอวี่มองไปทางลู่หยางด้วยความชื่นชม ก่อนที่จะตามชายหนุ่มไปเพื่อต่อสู้กับเมคเนติก

ทั้งฝั่งของเมคเนติกไม่เคยคิดมาก่อนว่าลู่หยางจะมีกำลังเสริมบุกเข้ามาช่วยแบบนี้ กองทัพของเขาจึงแตกพ่ายภายใน 5 นาทีแม้แต่ผู้รอดชีวิตก็วิ่งหนีออกจากกองทัพไป

“รีบชุบชีวิตพี่น้องที่ตายลงไป! ฉิงชางกับสามพี่น้องตระกูลไป๋นำทีมถอยเข้าไปในช่องเขาแคบ เซี่ยหยู่เว่ยกับซุนหยูนำทีมคอยคุ้มกันทางด้านหลังกับฉัน” ลู่หยางตะโกนสั่ง

“ครับ/ค่ะ”

คำสั่งที่กระชับและมีประสิทธิภาพจะช่วยลดความผิดพลาดที่เกิดขึ้นภายในสนามรบได้ และเนื่องมาจากลู่หยางมีประสบการณ์ในการรบเมื่อชาติที่แล้วมาก่อน เขาจึงสามารถสั่งการลูกน้องให้เคลื่อนไหวได้อย่างเป็นระเบียบ

2 นาทีต่อมากองกำลังทั้ง 3,000 คนก็ถอยทัพกลับเข้าไปในช่องเขาแคบ เมื่อเมคเนติกนำทีมที่เพิ่งฟื้นชีวิตไล่ตามมาอีกครั้ง พวกเขาก็ได้พบว่ากองกำลังของศัตรูกำลังจะถอยกลับเข้าไปภายในรูอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“ตามฉันมา ถึงแม้พวกเราจะต้องตายแต่เราก็จะต้องยับยั้งมันเอาไว้ให้ได้!” เมคเนติกตะโกนสั่ง แต่ในระหว่างที่พวกเขาขึ้นไปจนถึงยอดเนินมีดโกนนั่นเอง มันก็มีน้ำแข็งปรากฏขึ้นมาใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาเสียก่อน

ระบบ: คุณเหยียบกับดักน้ำแข็ง ลดความเร็วในการเคลื่อนที่ 50% เป็นเวลา 10 วินาที

ลู่หยางมองดูพวกเมคเนติกที่ถูกลดความเร็วด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา และด้วยกับดักที่คอยถ่วงเวลามันจึงทำให้พวกเมคเนติกไม่สามารถไล่ตามพวกเขาได้ทันอีกแล้ว

—

ในช่องเขาแคบ

เจียงเจ๋อกับถูเฟิงจัดกำลังสมาชิกของบลัดบราเธอร์ทั้ง 13,000 คนเอาไว้ประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว เมื่อพวกเขาได้เห็นลู่หยางนำทัพกลับมาทั้งสองจึงลงจากหน้าผาเพื่อต้อนรับ

“เยี่ยมมาก! คราวนี้นายเอาชนะพวกเมคเนติกย่อยยับเลย” เจียงเจ๋อกล่าว

เมื่อผู้เล่นกว่า 10,000 คนรอบ ๆ ได้เห็นลู่หยางนำกองกำลังชั้นยอดบุกโจมตีพวกบลัดเติสตี้ด้วยตาของพวกเขาเอง มันก็ทำให้ทุกคนต่างก็ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“หัวหน้าเก่งมาก”

“หัวหน้าเก่งที่สุด”

…

เสียงตะโกนชมอันดังกึกก้องทำให้ลู่หยางเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขาจึงหันไปพูดตอบกลับบอกทุกคนว่า

“พี่น้องทั้งหลาย ฉันขอขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของทุกคน แต่ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ต้องให้พวกนายมาเป็นเหยื่อล่อแทนพวกเราทั้ง 3,000 คน”

“หัวหน้าสั่งมาได้เลยว่าจะให้พวกเราทำอะไร ในเมื่อพวกเรามาจนถึงที่นี่แล้วพวกเราก็ไม่กลัวว่าจะต้องเสียเลเวลหรืออุปกรณ์ไปหรอก” ฮอตบลัดกล่าว

“ใช่ พวกเราก็ไม่กลัว”

…

ลู่หยางยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียงลง ก่อนจะพูดว่า

“ตอนนี้บลัดไทแรนท์กำลังนำกองทัพกว่า 10,000 คนมุ่งหน้ามาทางนี้ สิ่งที่ฉันต้องการให้ทุกคนทำคือพยายามยับยั้งบลัดไทแรนท์เอาไว้ ถ้าพวกนายถ่วงเวลาศัตรูเอาไว้ได้สัก 5 นาที แค่นี้ฉันก็ขอบคุณมากแล้ว”

“ไม่ต้องห่วง พวกเราจะแสดงละครบทนี้ให้แนบเนียนที่สุด” เจียงเจ๋อกล่าว

“บลัดไทแรนท์มันไม่ได้โง่ ถ้าเราคิดจะให้มันหลงกลพวกเราก็จำเป็นจะต้องเสียสละ เมื่อไหร่ก็ตามที่มันคิดว่าฉันยอมทิ้งพวกพ้องเพื่อหนีไป เมื่อนั้นมันก็จะไล่ตามฉันอย่างสุดกำลังโดยไม่ทันได้ระวังตัว” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

เป้าหมายหลักของลู่หยางคือการล่อบลัดไทแรนท์ไปยังเชิงเขาเชอร์ลอคบนที่ราบสูงโครัน แต่บลัดไทแรนท์เสียท่าเขามาแล้วหลายครั้ง อีกฝ่ายย่อมไม่มีทางหลงกลตามเขามาง่าย ๆ มันจึงมีแต่การนำพรรคพวกมาสังเวยแบบนี้จึงจะพอลดความหวาดระแวงภายในใจของบลัดไทแรนท์ลงไปได้

—

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ด้านนอกช่องเขาแคบมีฝุ่นตลบคละคลุ้งไปบนท้องฟ้า ขณะที่บลัดไทแรนท์นำกองกำลังทั้ง 10,000 คนของบลัดเติสตี้วิ่งเข้ามาจากระยะไกล

เมคเนติกรีบวิ่งเข้ามาหาบลัดไทแรนท์ ก่อนที่จะรายงานด้วยความตื่นเต้น

“หัวหน้า พวกผมยับยั้งกองกำลังทั้ง 3,000 คนของลู่หยางเอาไว้ในช่องเขาแคบได้แล้วครับ”

แววตาของบลัดไทแรนท์เปล่งประกายด้วยความดุร้าย ก่อนที่เขาจะนำกองกำลังเดินเข้าไปยังช่องเขาแคบอย่างพร้อมเพรียง

เมื่อมาถึงทางเข้าบลัดไทแรนท์ก็สังเกตเห็นลู่หยางที่ยืนอยู่บนยอดเขา ภายในแววตาของเขาจึงเต็มไปด้วยจิตสังหารราวกับว่าเขาอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายในตอนนี้เลย

“ลู่หยาง! วันนี้ฉันจะสั่งสอนให้แกได้รู้ว่าการมาเป็นศัตรูกับบลัดเติสตี้มันต้องเจอกับอะไร” บลัดไทแรนท์ร้องคำรามก่อนที่เขาจะโบกมือส่งสัญญาณให้ผู้เล่นทั้ง 3,000 คนจาก 10,000 คนวิ่งไปทางสองฝั่งของหุบเขา ก่อนที่พวกเขาจะโยนเชือกยาวแล้วปีนขึ้นไปบนหน้าผา

“พวกมันไม่คิดจะบุกเข้ามาตรง ๆ เหรอเนี่ย?” เซี่ยหยู่เว่ยอุทานอย่างตกใจ

ลู่หยางยังคงเผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างไม่แยแส เพราะเขาคาดเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าบลัดไทแรนท์ย่อมเดินทางมาที่นี่โดยเตรียมการทุกอย่างเอาไว้แล้ว

“หัวหน้ากิลด์บลัดเติสตี้ช่างอารมณ์ดีจริง ๆ ถึงให้คนมาแสดงเป็นลิงปีนเขาให้ฉันดูแบบนี้ แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้มีอารมณ์มาดูอะไรไร้สาระแบบนี้หรอกนะ ลาก่อน! แล้วโอกาสหน้าพวกเราค่อยพบกันใหม่”

หลังจากพูดจบร่างของลู่หยางก็หายไปจากตำแหน่งเดิมอย่างฉับพลัน

“หัวหน้า มันจะหนีไปแล้ว!” เมคเนติกตะโกนอย่างตื่นตระหนก

“ส่งทีมของแกบุกเข้าไปสำรวจสถานการณ์ของศัตรูซะ” บลัดไทแรนท์ตะโกนสั่งพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ได้ครับ” เมคเนติกนำทีมบุกเข้าไปในช่องเขาแคบด้วยตัวเอง แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกเจียงเจ๋อนำกองกำลังผู้เล่นกว่า 10,000 คนจู่โจมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง

ความเสียหายที่ผู้เล่นเหล่านี้สร้างได้อยู่ในระดับที่ไม่มากนัก แต่เนื่องมาจากจำนวนการโจมตีมีเป็นจำนวนมาก สมาชิกทั้ง 3,000 คนของเมคเนติกจึงได้รับความเสียหายโดยรวมอย่างมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพวกเขาได้เห็นผู้เล่นนับหมื่นที่ซ่อนตัวอยู่ตามป่าเขา ทุกคนก็ตกใจจนหันหลังเพื่อวิ่งหนี

เมคเนติกวิ่งกลับมาหาบลัดไทแรนท์เป็นคนแรก ก่อนที่เขาจะรายงานขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกว่า

“หัวหน้า ข้างในมีพวกมันซุ่มโจมตีอยู่ เท่าที่ผมกะ ๆ ดูกองกำลังของพวกมันน่าจะมีจำนวนอยู่เกินกว่า 10,000 คน”

“อะไรนะ?!” บลัดไทแรนท์อุทานพร้อมกับขมวดคิ้ว

“พวกมันเลเวลเท่าไหร่? สามารถสร้างความเสียหายได้เท่าไหร่?” เซาธ์โคสท์ถาม

“ความเสียหายที่พวกมันสร้างได้ไม่มากนัก ดูเหมือนว่าพวกมันน่าจะเป็นกองกำลังเลเวลต่ำครับ” เมคเนติกตอบ

เซาธ์โคสท์คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกไปว่า

“บลัดบราเธอร์เหลือสมาชิกอยู่แค่ประมาณ 20,000 คน พวกมันจึงไม่มีทางมีกองกำลังผู้เล่นเลเวล 20 นับหมื่นคนได้ ถ้าสิ่งที่นายพูดไม่ผิดคนข้างในประมาณหมื่นกว่าคนนั้นก็น่าจะเป็นทีมที่มีเลเวล 10 กว่า ๆ เท่านั้น”

“หัวหน้า นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะกวาดล้างพวกมันนะครับ ลู่หยางคงคิดว่าถึงแม้พรรคพวกของตัวเองจะเลเวลต่ำ แต่พวกมันก็จะใช้ความได้เปรียบเชิงภูมิประเทศเพื่อเอาชนะพวกเรา แต่ถ้าหากเราใช้กองกำลังชั้นยอดทั้ง 3,000 คนปีนขึ้นไปบนหน้าผา แค่นี้กองกำลังของมันก็ไม่มีทางจะต้านทานกองกำลังชั้นยอดของเราได้แล้ว” เครสเซินมูนกล่าว

“ในระหว่างที่ด้านบนเริ่มต่อสู้ เดี๋ยวผมจะนำกองกำลัง 3,000 คนบุกเข้าไปเพื่อจัดการกับลู่หยางเอง” สโนวี่รีเวอร์กล่าว

“โอเค ตกลงตามนั้น” บลัดไทแรนท์กล่าว

 

 

---

ตกหลุมพรางอีกสักครั้ง 5555