บทที่ 13 ล่วงละเมิด 18+

เมื่อทิวาเห็นอย่างนั้นก็เคลื่อนตัวไปด้านหลังอย่างระแวง

“พวกพี่จะทำอะไร” ทิวาที่ตอนนี้สภาพแทบดูไม่ได้แล้วผมที่รกรุงรัง ศีรษะบริเวณหน้าผากซ้ายก็มีเลือดไหลอาบออกมา

“น้องทิวาไม่ต้องกลัวนะครับ พวกพี่จะพาน้องทิวาไปขึ้นสวรรค์เอง” จุลภาคพูดขึ้น เขารับรองว่าจะทำให้เธอลืมความเจ็บปวดตอนนี้ไปเลยล่ะ

“อย่าเข้ามานะ ถ้าพวกพี่เข้ามา วาจะร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย” ทิวาคิดอะไรไม่ออกแล้วได้แต่ขู่ไปก่อน

“น้องทิวาอย่ากลัวไปเลยพวกพี่ประสบการณ์เยอะ รับรองว่าจะไม่ทำให้น้องทิวาต้องเจ็บ ขอแค่ให้ความร่วมมือพวกพี่ดี ๆ ”  วิทยาพูดว่านล้อม

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ” ทิวากระโจนออกไปจากเตียง แต่ถูกรั้งร่างไว้ พวกเขาสองคนจับแขนเธอไว้คนละข้าง อีกมือเริ่มลูบไล้ไปตามตัวเธอ

“ไม่ปล่อยกูไป! อย่าทำแบบนี้กับกู! กูขอล่ะ ฮืออ ฮือออ” ทิวาตะโกนสุดเสียง รู้สึกรังเกียจขยะแขยงสัมผัสที่พวกเขาลูบไล้ไปบนตัวเธอ ทั้งดิ้น ทั้งกระชากตัวเองอย่างแรงแต่ไม่มีผลอะไรเลยเธอแทบจะขยับตัวไม่ได้

“อื้อฮือ ซ่อนรูปนี่หว่า นมกำลังพอดีมือเลยว่ะ” จุลภาคที่ตอนนี้ มือกำลังง่วนอยู่กับหน้าอกของหญิงสาวทั้งบีบทั้งคลึงอย่างมันมือ

“กรี้ดดด อย่าแตะต้องตัวกู ออกไปเดี๋ยวนี้! ” ทิวาร้องลั่น แต่พวกเขาไม่สนใจ

“ผิวเนียนใช่ย่อยว่ะ” วิทยาที่ลูบไล้ขาอ่อนของเธอ ไปมาจนกระโปรงเลิกขึ้น ทำให้เห็นสเตย์สีดำตัวสั้น

“กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ” จุลภาครู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่างกายจนตอนนี้ความเป็นชายเริ่มคับแน่น จนต้องรีบถอดกางเกงออก

“ยะ อย่าถอดนะ อย่าถอด ฮึก ฮืออออ ขอร้องล่ะ” ทิวาพยายามทำมือพนมไหว้เขาพวกเขาตัวสั่นเทิ้ม ตอนนี้น้ำหูน้ำตาไหลเป็นสายฝน หน้าดำหน้าแดงจากการพยายามออกแรงดิ้นให้หลุด เสียงร้องไห้ยังคงดังไปทั่วห้อง

เมื่อจุลภาคถอดกางเกงเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาเอาท่อนเอ็นมาถูบริเวณขาอ่อนของทิวาไปมาเพื่อปลุกให้มันแข็งตัวอย่างเต็มที่

ส่วนวิทยาก็ไม่น้อยหน้าจับเธอลุกขึ้นแล้วรูดซิปชุดเดรสสั้นที่ด้านหลัง เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนละเอียด เขายกยิ้มอย่างพอใจ มือปลดตะขอเสื้อชั้นในอย่างชำนาญ แล้วลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนจนพอใจแล้วสอดมือไปด้านหน้าบีบเคล้นความนุ่มนิ่มจากอกอวบอิ่ม

“กรี้ดดดดดดด อย่าาาา เอามันออกไป เอาออกไปจากตัวกู ฮือออ อึก ฮือออ เขม พี่เขม วาขอร้อง วาจะไม่ยุ่งกับเพทายแล้ว วาจะไม่ยุ่งแล้วจริง ๆ บอกให้พวกเขาหยุดเถอะนะ ฮึก ฮือออ” ทิวาที่พูดด้วยเสียงแหบพร่าเต็มทีแล้วตอนนี้ เพราะทั้งกรีดร้องทั้งร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

เมื่อบอกชายหนุ่มสองคนนี้ไม่สำเร็จทิวาจึงหันไปขอร้องเขมันต์ที่ตอนนี้ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างใจเย็น เขาแค่ต้องการให้เธอเลิกยุ่งกับเพทาย ถ้าเธอบอกเขาว่าจะเลิกยุ่งกับเพทายแล้วเขาต้องให้เพื่อนเขาหยุดสิ นี่มันเกินขีดสุดที่เธอจะรับได้แล้ว

แต่อนิจจาไม่เป็นอย่างที่ทิวาคิดไว้ เขมันต์ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดต่อไป

เมื่อทิวาได้เห็น ดังนั้นเธอแทบหมดหวังทุกสิ่งอย่าง เธอไม่มีอะไรจะไปต่อรองกับเขาได้เลย เธอต้องยอมถูกกระทำอยู่ในสภาพนี้จริง ๆ หรือเนี่ย แล้วต่อไปเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกับชีวิตที่ทั้งน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงนี้

ตอนนี้จุลภาคถูท่อนเอ็นกับขาของทิวาจนแข็งตัวอย่างเต็มที่แล้ว เขาจึงเริ่มถอดกางเกงสเตย์กับกางเกงในออกมาพร้อมกัน

“อย่าถอดนะ อย่าาาาาา กรี้ดดดดดดดดดดดดดด” ทิวากรีดร้องเสียงดังอย่างสุดชีวิต จนการกระทำทุกอย่างในห้องหยุดนิ่ง เธอสลบไปแล้ว

จุลภาคมองไปยังกางเกงในที่ถูกถอดออก คราบเลือดสีแดงจากผ้าอนามัยที่ติดอยู่กางเกงในแผ่หลาอยู่ต่อหน้าเขา

“เชี้ย แม่งเป็นเมนส์ว่ะ” อีกสองคนมองตามสายตาจุลภาค

“กูว่าเราพอเถอะว่ะ” เมื่อวิทยาเห็นเลือดก็หมดอารมณ์แล้ว แล้วก็เสียงกรีดที่เธอร้องเมื่อกี้ก็ทำเอาเขาตกใจ ไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นถึงขนาดนี้

“อืม กูก็ว่างั้นแหละหมดอารมณ์แล้วว่ะ” จุลภาคดึงกางเกงในทิวาขึ้นให้อยู่ในสภาพเดิมมากที่สุด แล้วจัดการใส่กางเกงให้เรียบร้อย ส่วนวิทยาที่ชุดยังสมบูรณ์เหมือนเดิมทุกอย่างก็ดึงชุดเดรสของเธอขึ้นปกปิดหน้าอกที่เปลือยเปล่า ดึงผ้าห่มคลุมร่างเธอไว้ แล้วเขาสองคนก็เดินออกจากห้องไป

เขมันต์มองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่นิ่ง ๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้เตียง

“มึงนี่มันโชคดีจริง ๆ ที่เป็นเมนส์วันนี้” เขมันต์มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะละสายตาไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธออยู่หัวเตียง ที่ไม่รู้ว่าหลุดมือทิวาไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขากดอะไรบางอย่างอยู่ชั่วขณะหนึ่งแล้ววางมันไว้ที่โต๊ะหัวเตียง แล้วเดินออกไปเงียบ ๆ

………………………

หลังจากหลับไปหลายชั่วโมงทิวาก็เริ่มรู้สึกตัวเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น อย่างมึนงง แต่พอคิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นทำเอาทิวาดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทิวากวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง อย่างหวาดกลัว เมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องแล้วก็สำรวจร่างกายของตนเอง เห็นว่าสภาพก็แทบไม่ต่างจากตอนที่เธอสลบไป ‘พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเรา หลังจากที่สลบไปงั้นหรอ’ ทิวาคิด เพื่อความแน่ใจทิวาลุกขึ้นเข้าไปสำรวจตัวเองต่อในห้องน้ำ

“พวกมันไม่ได้ทำอะไรเราต่อจริง ๆ ด้วย” เมื่อสำรวจพบว่า ร่างกายของตัวเองยังเหมือนเดิม ทิวาก็จัดการตัวเองให้ดูเหมือนเดิมมากที่สุด แล้วรีบออกไปเก็บกระเป๋าและโทรศัพท์แล้วหนีออกมา โบกแท็กซี่แถว ๆ นั้นกลับหอ

เมื่อปิดประตูห้องสนิทแล้วทิวาถึงกับเข่าอ่อน น้ำใส ๆ ไหลรินออกจากสองตา ไหลอาบข้างแก้ม ทิวากอดเข่าตัวเองก้มหน้าร้องไห้ระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาอยู่นานสองนาน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว ทิวาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ในชีวิต และเธอก็ไม่เคยคิดว่าจะเจอด้วย ทำให้เธอไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไรกับมันดี เมื่อคิดไม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาก่อนร้องออกมาให้น้ำตามันชำระล้างความเจ็บปวดที่เธอได้เจอในวันนี้ เผื่อว่ามันจะทำให้เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ ขนาดร้องไห้ทิวาก็ไม่กล้าที่จะร้องไห้เสียงดังเพราะห้องไม่ได้เก็บเสียงดีขนาดนั้นแล้วตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยเธอไม่อยากให้เสียงร้องไห้ของเธอไปปลุกหรือรบกวนใคร

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกมันทั้งจับ ทั้งนวดคลึง ลูบไล้ บนร่างกายเธอ ก็รู้สึกสะอิดสะเอียน ขยะแขยง รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองช่างสกปรก เธอจึงลุกขึ้นไปล้างตัวในห้องน้ำ ทิวาเปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านร่างทั้งที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออก เข่าก็ช่างอ่อนแอเหลือเกินแค่จะยืน ยังแทบจะไม่มีแรงยืน เธอจึงทรุดตัวลงนั่งปล่อยให้น้ำที่สะอาดชำระล้างความสกปรกออกจากร่างกายของเธอ มือก็เริ่มขัดไปที่ร่างกายบริเวณที่พวกมันเคยลูบไล้

“ฮะ อึก ต้องล้างออกให้หมด พวกคนที่จิตใจสกปรกพวกนั้น ที่ที่มันจับต้องล้างออกให้หมด ฮะ ฮึก” ทิวาขัดตัวโดยใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ทำเอาบริเวณที่ถูกขัดขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะแรงขัด เมื่อทำอย่างนั้นซ้ำไป ซ้ำมา จนรู้สึกเหนื่อยแทบไม่เหลือแรงแล้ว ทิวาก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมาทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า น้ำตาที่เคยไหลตอนนี้ก็ไม่ไหลเหือดแห้งไปหมดแล้ว ทิวายังรู้สึกระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนหัวแถวหน้าฝากซ้ายที่แตก แต่ทิวาก็ไม่กล้าส่องกระจกดูหรอกนะ 'ช่างมันเถอะ' ตอนนี้ยังไม่อยากเห็นสภาพของตัวเองในกระจก วันนี้ขอหลับก่อนแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ ตอนนี้เหนื่อยมากแล้วทั้งกายและใจ ไม่ไหวแล้วจริง ๆ แทบจะขยับตัวไม่ได้แล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความคิดทุกอย่างก็ค่อย ๆ เลือนรางหายไป ตาเริ่มพร่ามัวและปิดลงไปในที่สุด

********************************