บทที่ 216 สิ่งที่ไม่มีวันได้...

อุ๊บ!!

“อ่อย อัน อ....อะ” และนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ ก่อนที่ตัวเองจะมาฟื้นคืนสติในห้องเหม็นอับแห่งนี้ พร้อมกับร่างกายที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ไว้

เมื่อความทรงจำทุกอย่างถูกฉายซ้ำเข้ามาในโสตประสาทเพื่อเป็นคำตอบถึงเหตุผลที่ฉันถูกจับมัดไว้แบบนี้แล้ว บวกกับสิ่งที่ได้ยินหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้ฉันได้บันดาลโทสะอยากจะเข้าไปกระชากหนังหัวนังคนชั่วให้หลุดคามือ!!

“เนื้อนวล...อีชั่ว!!” ฉันอดไม่ไหวที่จะตะโกนด่าเนื้อนวลมันออกไป พร้อมกับขยับร่างกายที่ยังถูกมัดเอาไว้ เพื่อที่จะปรี่ตัวเข้าไปหามัน

เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือเล็กฟาดเข้ามาที่แก้มขาวเนียนของฉันทันทีหลังสิ้นสุดคำด่า จนเกิดเป็นรอยแดงครบนิ้วมือ แถมยังมีเลือกซึมออกมาเล็กน้อยที่มุมปากสวยอีกด้วย

“ด่ากูอีกสิ...รอบนี้กูจะงัดฟันสวย ๆ ของมึงออกมาดูเล่นเลย...หึหึ” เนื้อนวลที่ตรงเข้ามาบีบที่คางฉัน เอ่ยพูดด้วยแววตาแข็งกร้าว โดยที่มีสายตาฉันมองสู้กลับอย่างไม่คิดจะยอมเช่นกัน...

--- เอลิซ Talk ---

หลังจากที่ฉันมองความบ้าคลั่งของเนื้อนวลแล้ว ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรทำไมเนื้อนวลถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย

“พอเถอะเนื้อนวล” ฉันที่เห็นว่าเนื้อนวลกำลังบันดาลโทสะ รีบเอ่ยห้ามเพราะกลัวว่าเธอจะพลั้งมือทำร้ายเรน่าจนถึงแก่ชีวิต

“ไม่ต้องเสือก มึงไม่ต้องห่วงมึงจะเป็นรายต่อไปแน่นอน...” เนื้อนวลหันมาตวาดใส่ฉัน พร้อมกับส่งสายตาวาวโรจน์มาดร้ายมาให้ฉันทันที

“เธอทำไปเพื่ออะไรกันเนื้อนวล ฉันคิดว่าเธอจะกลับใจได้แล้ว” ฉันที่พยายามข่มใจถาม ทั้งที่รู้สึกผิดหวังที่ให้อภัยผิดคน

“หึหึ...เพื่ออะไรนะหรอ...ก็เพื่อคนที่กูรักไงล่ะ...เพื่อตำแหน่งนายหญิงของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาล ที่มันควรจะเป็นของกูยังไงล่ะ!! แค่นี้มึงยังไม่เข้าใจอีกหรอ...หึ...แล้วกลับใจ...มีเหตุผลอะไรที่กูต้องกลับใจในเมื่อกูไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะทุกอย่างมันเป็นของกูอยู่แล้ว และที่กูทำทุกอย่างลงไปก็เพื่อทวงของที่ควรเป็นของกูคืนมาเท่านั้น” เนื้อนวลที่ละมือที่บีบแก้มของเรน่าออก ก่อนจะหันมาระเบิดอารมณ์พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายใส่ฉันแทน

ความคิดที่บิดเบี้ยวของเนื้อนวลยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ใจ อีกทั้งยังอึ้งในตรรกะป่วย ๆ ของเธอ

“แค่นี้หรอเนื้อนวลที่เธอต้องการ เธอต้องทำมันถึงขนาดนี้เลยหรอ” ฉันที่อดเศร้าใจไม่ได้กับสิ่งที่เนื้อนวลทำลงไปเพียงเพราะต้องการครอบครองคนที่เธอรัก...

“แต่คุณเซฟเขาไม่ได้รักเธอ...” ฉันที่เผลอโพล่งออกไป โดยไม่ทันคิด และนั่นก็ทำให้อารมณ์ของเนื้อนวลปรี๊ดขึ้นขีดสุด

“ก็ถ้าไม่มีมึง...เขาต้องรักกู!!” เนื้อนวลตรงเข้ามากระชากผมของฉันทันที ด้วยความโกรธ

และก่อนที่เนื้อนวลจะทันได้ง้างฝ่ามือเพื่อวาดลงบนหน้าสวย ๆ ของฉัน เสียงจากคนด้านข้างก็ทำให้มือของเนื้อนวลหยุดชะงักลงทันที

“หึ...นี่มึงเอาความมั่นหน้ามาจากไหนกันห๊ะ...เนื้อนวล ว่าถ้าไม่มีเอลิซแล้ว คนอย่างมึงจะได้เป็นนายหญิง...กูล่ะสมเพชมึงจริง ๆ ” เรน่าโพล่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม พร้อมกับสีหน้าเย้ยหยันเนื้อนวลอย่างไม่มีปิดบัง

เนื้อนวลหันขวับไปตามเสียงของเรน่าทันที พร้อมกับละมือออกจากหัวของฉัน แล้วย่างกายไปประชิดร่างเรน่าเพื่อตอบคำถามที่เธอมั่นใจ

“ที่กูมั่นใจ นั่นก็เพราะว่า ถ้าเมื่อไรที่อีแก่เธซ่ามันรับกูเป็นลูกบุญธรรม เมื่อนั้นกูก็มีโอกาสที่จะได้เป็นนายหญิงแห่งตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลแน่นอน เพราะการที่จะดองกับตระกูลพี่ตระกูลน้องมันง่ายกว่าไปดองกับคนนอกตระกูลอย่างพวกมึงนะสิ มึงรู้จักไหม...เรือล่มในหนองทองจะไปไหน...ห๊ะ...รู้จักไหม!!” เนื้อนวลแสดงความเห็นที่บิดเบี้ยวของตัวเองออกมาอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าที่ดูจะมั่นใจเสียเหลือเกิน

“หึหึหึ...ฮ่าๆๆๆ ...” จู่ ๆ เรน่าก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หลังจากฟังในสิ่งที่เนื้อนวลพูดจบ

เธอที่รู้สึกสมเพชปนสะใจเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เนื้อนวลคาดหวังเอาไว้แต่ไม่มีวันที่จะได้มันมา นั่นก็เพราะว่าเธอรู้ดีว่าป้าเธซ่าจะไม่มีวันรับเนื้อนวลเป็นลูกบุญธรรม และที่เธอมั่นใจอย่างนั้นก็เพราะว่ามันคือจริงที่เธอได้ยินเองกับหูตัว

ย้อนกลับไปถึงวันนั้น วันที่ฉันได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ~~

วันนั้นคุณป้าเธียร่าน้องสาวฝาแฝดของคุณป้าเธซ่าท่านได้มาพบกับแม่ของเธอและได้พูดคุยกันถึงเรื่องนี้ จริงอยู่ที่คุณป้าเธซ่าท่านเองก็มีความคิดที่อยากจะรับเนื้อนวลให้เป็นลูกบุญธรรม แต่มันติดตรงที่ว่าสามีที่ล่วงลับไปแล้วของท่านได้กำชับแกมเป็นคำขอสุดท้ายเอาไว้ว่า ‘อย่าได้รับเนื้อนวลเป็นลูกบุญธรรม’ และไม่ใช่แค่เรื่องนี้ที่คุณป้าเธซ่าติดเท่านั้น เพราะทางคุณป้าเธียร่าน้องสาวแท้ ๆ ของท่านก็ยังไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ด้วยความที่พี่น้องสองคนเขารักกันและเชื่อใจกัน ดังนั้นไม่ว่าจะยังไงสิ่งที่เนื้อนวลฝันเอาไว้ว่าจะได้เป็นลูกบุญธรรมของคุณป้าเธซ่าชาตินี้คงไม่มีวันที่จะได้สมหวังแล้ว...

เรน่าที่นึกถึงความจริงในวันนั้น จึงแสยะยิ้มไปพร้อมกับหัวเราะไป ด้วยความสะใจ

“มึงขำอะไร...อีเรน่า” เนื้อนวลที่อดแปลกใจต่อกิริยาที่เรน่าแสดงออกมาไม่ได้ ถึงกับรีบเอ่ยถาม

“ก็ขำอีน่าโง่อย่างมึงไงล่ะ...หึหึ...ฮ่าๆๆๆๆ” เรน่าเอ่ยเสียงเหี้ยม แววตาเย้ยหยัน พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

“ใครโง่...มึงว่าใครห๊ะ...อีเรน่า เอ๊ะ!! หรือว่า...มึงรู้อะไรมา...ห๊ะ...บอกกูมานะ!!....บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ!!” เนื้อนวลที่ตรงเข้าไปจับไหล่ของเรน่าทั้งสองข้างพร้อมกับเขย่าไปมาด้วยความเกรี้ยวกราด

“ฮ่าๆๆๆ ไงล่ะ ดิ้นเป็นควายติดจั่นเลยนะมึงอีเนื้อนวล...ฮ่าๆๆๆ” เรน่าที่ได้ทีเย้ยใส่คนตรงหน้าด้วยความรู้สึกได้ใจอย่างคนที่มีไพ่เหนือกว่า

“มึงรู้อะไรบอกกูมาเดี๋ยวนี้!!” เนื้อนวลที่ไม่ยอมลดละ เพราะยังคงอยากรู้ถึงความลับบางอย่างที่เรน่าเก็บงำเอาไว้ไม่ยอมบอก

“กูบอกให้ มึงบอกมาไง...!!” เนื้อนวลยังคงคาดคั้นอยากรู้ข้อมูลจากเรน่า

และก่อนที่มือเล็ก ๆ ของเนื้อนวลจะฟาดลงไปที่แก้มนวลของเรน่าอีกครั้ง เรน่าก็ได้แสดงพฤติกรรมบางอย่างส่งกลับไป

“หึหึหึ...” เรน่ามองไปที่เนื้อนวลพร้อมกับทำหน้าทำตาคล้ายกับบอกให้เนื้อนวลเขยิบเข้ามาฟังใกล้ ๆ ก่อนที่ตัวเธอจะเอ่ยประโยคที่แผ่วเบา แต่หนักแน่น และดังพอที่ทำให้ทั้งเนื้อนวลและฉันได้ยิน