Porpiang Writer 2 : Age of Megaversal บทที่ 2 ผู้เสพความตายรุกราน

วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2021

บ้านเลขที่ 303/18 ซอยไฮเอคโค่ 86 หมู่บ้านเดอะแรบบิท เมืองเซ็นเตอร์ซิตี้ กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

 

            วันนี้วันเกิดของพอเพียง แต่เขาไม่ได้ต้องการอะไรเลย แค่รู้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับพอเพียงเอ็นเตอร์ไพรส์ (Porpiang Enterprise) ก็เพียงพอแล้ว

            แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เมื่อเขาเปิดกล่องทรู ดิจิทัล เอชดี 2 (True Digital HD2) เพื่อเปิดทีวีดูข่าว เขาก็พบกับข่าวการโจมตีโดยกองกำลังไม่ทราบฝ่ายที่ประเทศอังกฤษ โดยภาพที่บันทึกเหตุการณ์ได้นั้นมีภาพของสัญลักษณ์ที่เป็นเหมือนหัวกะโหลกมนุษย์ที่มีลิ้นเป็นงู

            เมื่อพอเพียงได้เห็นสัญลักษณ์นั้นเต็มสองตา เขาถึงกับต้องขยี้ตาอีกครั้งเพราะเหมือนเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

            สัญลักษณ์นั่น... พอเพียงคิด คุ้น ๆ แฮะ

            ไม่นาน ความทรงจำแวบหนึ่งเข้ามาในหัวของพอเพียง ทำให้เขารู้ทันทีว่าสัญลักษณ์นี้มันคืออะไร

            “นี่มันตรามารนี่!!” พอเพียงอุทาน จากนั้นเขาก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นหนังสือแล้วเอาหนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี ออกมาอ่านประกอบข่าวทันที

            เนื้อหาที่เล่าเกี่ยวกับตรามารเป็นครั้งแรกอยู่ในบทตรามาร เป็นฉากที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ รอน วีสลีย์ (Ron Weasley) และเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ (Hermione Granger) หนีการโจมตีจากผู้เสพความตาย (Death Eater) หลังจบการแข่งขันควิดดิชเวิลด์คัพ (Quiddich World Cup) แล้วดันมาเจอใครบางคนเสกตรามารขึ้นมา ความว่า...

 

ในช่วงเสี้ยววินาที แฮร์รี่คิดว่าเลเปรอคอนรวมตัวกันอีกครั้ง แล้วเขาจึงเข้าใจว่าที่เห็นนั้นเป็นรูปหัวกะโหลกขนาดยักษ์ที่ประกอบขึ้นจากสิ่งที่มองดูเหมือนดาวมรกตระยิบระยับ หัวกะโหลกนั้นมีงูยื่นออกมาจากปากจนเหมือนเป็นลิ้น ขณะที่ทั้งสามเฝ้ามอง มันก็ลอยสูงขึ้น ๆ และสาดแสงร้อนแรงท่ามกลางหมอกควันสีอมเขียวตัดกับท้องฟ้าสีดำอย่างรุนแรงจนมองเหมือนหมู่ดาวกลุ่มใหม่

 

            เมื่อพอเพียงมองย่อหน้านี้ แล้วหันมาดูภาพบันทึกเหตุการณ์ที่จับภาพตรามารไว้ได้ ปรากฏว่ามันตรงตามที่หนังสือเคยบันทึกไว้เป๊ะเลย “แสดงว่าผู้ก่อการร้ายกลุ่มนี้ต้องเป็นผู้เสพความตายแน่ ๆ เลย” พอเพียงพูด “ถ้าพวกนั้นเป็นผู้เสพความตายจริง ๆ เจ้าแห่งศาสตร์มืดหน้างูอย่างลอร์ดโวลเดอมอร์ (Lord Voldemort) ก็ต้องอยู่ในกลุ่มนั้นแน่ ๆ”

            พอเพียงปิดหนังสือแฮร์รี่ลงพร้อมกับแสยะยิ้มในใจ “หึ พวกแกเหยียบผิดถิ่นแล้ว เจ้าพวกผู้เสพความตายเอ๋ย” พอเพียงพูด แล้วเรียกเอไอทั้งสองมาทันที “แฮมิลตัน! เรย์นะ! มานี่หน่อย!” (Hamilton and Reyna The AI)

 

            “ว่าไง?” แฮมิลตันถาม

            “นายพอจะรู้ไหมว่าผู้ก่อเหตุที่โจมตีในประเทศอังกฤษรอบนี้เป็นใครกัน?” พอเพียงพูด

            “อ๋อ ฉันส่งโดรนไปลาดตระเวนล่วงหน้าละ โชคดีที่มันมีสัญลักษณ์ตรามารไว้อยู่ ฉันพอจะจับภาพได้อยู่บ้าง” แฮมิลตันตอบ

            “อ่ะ ได้ภาพมาหรือยังว่าเป็นใคร” พอเพียงพูด

            แฮมิลตันจึงเปิดภาพให้ดูผู้ก่อเหตุที่ชัดเจนที่สุด เขามีใบหน้าตามที่ระบุไว้ในแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี บทเลือด เนื้อ และกระดูก ความว่า

 

...ใบหน้านั้นซีดขาวกว่าหัวกะโหลก ดวงตาคู่โตเป็นสีแดงสด จมูกแบนราบราวกับจมูกงู รูจมูกเห็นเป็นเพียงเส้นขีดพาดขวาง...

 

            “ใช่จริง ๆ ด้วย” พอเพียงพูดแล้วตบเข่าฉาดหนึ่งที “นั่นแหละ ลอร์ดโวลเดอมอร์! ไม่นึกเลยว่าจะได้มาบุกถึงถิ่นของฉันเลยสินะ”

            “แล้วจะเอายังไงดีคะ?” เรย์นะถาม “คุณมาสเตอร์จะทำยังไงต่อไป?”

            “ผมเองก็คิดเหมือนกัน ผมจะหาวิธีที่จะหยุดพวกมันให้ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ตาม”

            “แน่ใจเหรอว่าเธอจะหยุดมันได้?”

            เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง พอเพียงหันขวับไปมองดูต้นเสียง เขาพบกับชายผู้หนึ่งสวมชุดลำลองทั่วไป แต่ใบหน้าของเขามีผมสีดำ สวมแว่นตากรอบกลมสีดำ นัยน์ตาสีเขียว และมีแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาด กำลังยืนกอดอกและมองมาที่พอเพียง

            แฮร์รี่ พอตเตอร์ เกิดวันที่ 31 กรกฎาคม 1980 ส่วนพอเพียงเกิดวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2000 แม้ในเส้นเวลาของโลกของแฮร์รี่จะเป็นปี 1998 (เขาอายุ 17 ปี) แต่นับจากปีเกิด พอเพียงก็รู้แล้วว่าควรจะเรียกแฮร์รี่ว่ายังไง

            “ลุงแฮร์รี่อย่างนั้นเหรอ?” พอเพียงถาม

            “ขอบคุณมากที่เธอเรียกฉันแบบนั้น” แฮร์รี่ตอบ “เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า”

            “ผมเข้าอยู่แล้วล่ะ” พอเพียงพูด “เรื่องเจ้าหมอนี่ใช่ไหม?”

            พอเพียงชี้นิ้วหัวแม่มือขวาไปทางภาพของโวลเดอมอร์

            “รู้ได้ยังไง เขามาที่นี่แล้วเหรอ?” แฮร์รี่ถาม

            “ใช่ครับ” พอเพียงตอบ “เขาโจมตีที่ประเทศอังกฤษเมื่อเช้านี้ ผมอยากรู้จริง ๆ ว่าทำไมเขาตัดสินใจบุกผิดถิ่นอย่างนี้ เขาอยากจะจัดการกับลุงเหรอ?”

            “ใช่” แฮร์รี่ตอบ “เขาอยากจะจัดการฉัน แต่ฉันได้หลบหนีมาที่นี่ก่อน คนที่เธอก็รู้ว่าใครก็เลยตามมาถล่มในโลกนี้เพื่อค้นหาฉันกันวุ่นเลย”

            “อืม...” พอเพียงพูด “ผมว่าลุงกับคนจากโลกของคุณลุงน่าจะพลาดอะไรไปเยอะพอสมควรในโลกนี้นะ”

            “ทำไมเหรอ?” แฮร์รี่ถาม

            “ในปีที่แล้ว เกิดสงครามที่เกาะควอลาสทาร่า ผมได้ต่อสู้กับเหล่าวายร้ายและผู้บุกรุกจากต่างมิติที่ผมคาดไม่ถึง และสงครามนั้นมันทำให้ผมคิดว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของความเลวร้ายครั้งนี้” พอเพียงพูด “และมาถึงวันนี้ ผมก็ได้มาพบกับการโจมตีของเหล่าผู้เสพความตายที่โวลเดอมอร์ประเคนความเสียหายให้กับเรียลลิตี้เมกะเวิร์ส (Reality Megaverse) อย่างมาก ซึ่งจริงอยู่ที่ออร่าของโวลเดอมอร์ทำให้เหล่าผู้วิเศษไม่กล้าเอ่ยชื่อของเขา นอกจากแทนชื่อด้วยคำว่า คนที่ลุงก็รู้ว่าใคร หรือ คนที่ไม่ควรเรียกชื่อ เท่านั้นเอง แต่อัน-แฟนทาสต์ (Un-Fantast) ในเรียลลิตี้เมกะเวิร์สไม่ได้โง่เหมือนพวกมักเกิ้ล (Muggle) ในโลกของลุงนะครับ ชุดหนังสือที่มีชื่อของคุณลุงเป็นชื่อเรื่องซึ่งเขียนโดย เจ.เค. โรว์ลิ่ง ถูกตีพิมพ์และวางจำหน่ายไปแล้วหลายล้านเล่มทั่วโลก มันขมวดปมจนกลายเป็นจักรวาลโลกเวทมนตร์ไปแล้ว (Wizarding World Universe) แถมได้ทำเป็นชุดภาพยนตร์อีกต่างหาก นำแสดงโดย แดเนี่ยล แรดคลิฟฟ์ รับบทเป็นคุณลุงนั่นแหละครับ ลุงพอจะรู้นะครับ”

            “ใช่ ฉันรู้” แฮร์รี่ตอบ

            “และทีนี้ ผมเองก็ไม่รู้จะว่ายังไงหรอกนะ แต่ผมเกรงว่า ถ้าโวลเดอมอร์รู้ว่าลุงอยู่ที่นี่ เขาอาจจะยกพวกมาถล่มบ้านผม ซึ่งในหมู่บ้านเดอะแรบบิทก็มีแต่ผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยซะด้วย” พอเพียงพูด “แต่ก็นั่นแหละ ท่านศาสตราจารย์อัลบัส ดัมเบิลดอร์ (Professor Albus Dumbledore) เป็นคนเดียวที่เจ้าแห่งศาสตร์มืดกลัว แต่ถ้าไม่มีท่านศาสตราจารย์ มันก็คงอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ”

            “อาจารย์ดัมเบิลดอร์นั้นมีเหตุผลที่เขาจะต้องตาย” แฮร์รี่พูด

            “เหตุผลอย่างนั้นเหรอ” พอเพียงพูด “ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าโชคชะตามันดลบันดาลให้ผมเป็นปราการที่สองที่จะคอยคุ้มกันคุณลุงสินะ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมว่าสิ่งที่ลุงต้องรู้คือ ลองอ่านหนังสือเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ให้ครบเจ็ดเล่มสิครับ แล้วลุงจะได้รู้ว่ามันจะมีอะไรที่มากกว่านั้น”

            ว่าแล้วพอเพียงก็ยกหนังสือชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ ครบเจ็ดเล่มมาให้แฮร์รี่ตัวจริงอ่านเลยทีเดียว

            “ผมเองก็ไม่แน่ใจนะว่าที่บ้านหลังนี้จะสามารถป้องกันไม่ให้โวลเดอมอร์สามารถจัดการกับลุงได้หรือเปล่า” พอเพียงพูด “เพราะว่าตอนนี้เรายังเหลือฮอร์ครักซ์กี่ชิ้นละเนี่ย” (Horcruxes)

            “ฮอร์ครักซ์เหรอ” แฮร์รี่ว่า

            “เออ ลุงลองอ่านเล่มเจ็ดดู” พอเพียงพูด “มันมีข้อมูลเกี่ยวกับฮอร์ครักซ์อยู่ข้างในนี้เลย”

            หลังจากที่แฮร์รี่อ่านหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูตจบลง คำถามที่เขาอยากจะถามหลานชายจากอนาคตเป็นคำถามแรกคือ “แล้วเธอจะจัดการกับคนที่เธอก็รู้ว่าใครได้ยังไง?”

            “ผมก็กำลังคิดอยู่” พอเพียงตอบ “แต่ผมพอจะคิดทฤษฎีหนึ่งออก ทฤษฎีที่ว่าฮอร์ครักซ์อันที่เจ็ดที่โวลเดอมอร์ตั้งใจจะสร้างนั้นไม่ใช่ตัวลุง แต่เป็นดาบของก็อดดริก กริฟฟินดอร์ (Godric Gryffindor’s Sword) ซึ่งดาบนั้นถูกซ่อนไว้ในหมวกคัดสรรและมีแต่พ่อมดแม่มดบ้านกริฟฟินดอร์เท่านั้นที่จะสามารถดึงออกมาได้ แต่โวลเดอมอร์เป็นคนบ้านสลิธิริน เขาเลยไม่สามารถดึงดาบออกมาทำฮอร์ครักซ์ได้ จนกระทั่งโวลเดอมอร์ได้ทำให้ลุงกลายเป็นฮอร์ครักซ์ชิ้นที่เจ็ดนี่แหละ ทฤษฎีนี้มันพอจะเข้าเค้าหรือเปล่าในความคิดของลุงนะ”

            “เข้าท่านะ” แฮร์รี่ตอบ “เออ แต่ฉันสังเกตแล้วว่าเธอเองก็เหมือนกับอาจารย์ดัมเบิลดอร์นะ”

            “ทำไมเหรอครับ?” พอเพียงถาม

            “เธอเป็นคนที่กล้าเอ่ยชื่อคนที่เธอก็รู้ว่าใครออกมาตรง ๆ ไม่ต่างจากอาจารย์ดัมเบิลดอร์เลย” แฮร์รี่ตอบ “ฉันสัมผัสได้ว่า บางที เธออาจจะเป็นอีกหนึ่งคนที่คนที่เธอก็รู้ว่าใครกลัวต่อจากอาจารย์ดัมเบิลดอร์เลยก็เป็นได้”

            “แฮร์รี่!!”

            อีกสองเสียงดังขึ้น พอเพียงกับแฮร์รี่หันไปมองดูก็พบกับรอน วีสลีย์ และเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพิ่งวิ่งเข้ามาถึงชั้นใต้ดินเอนกประสงค์ของพอเพียงพอดี

            “ลุงรอนกับป้าเฮอร์ไมโอนี่เองเหรอ?” พอเพียงถาม “ผมชื่อ พอเพียง มาสเตอร์ หรือจะเรียกผมว่าเพ้นท์ก็ได้ครับ”

            “ย...ยินดีที่ได้รู้จัก” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

            “เธอรู้จักพวกเราได้ยังไง?” รอนถาม

            “ก็ผมทั้งอ่านหนังสือนิยาย...” พอเพียงพูดแล้วโชว์หนังสือเล่มหนึ่งในชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ขึ้นมาให้ทั้งสองดู “แล้วก็ได้ดูหนังด้วย รูเพิร์ต กรินต์ รับบทเป็นลุงรอน ส่วนเอ็มม่า วัตสัน รับบทเป็นป้าเฮอร์ไมโอนี่นะครับ”

            “อย่างนี้นี่เอง” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แสดงว่าอัน-แฟนทาสต์ที่นี่พอจะรู้เรื่องโลกเวทมนตร์อยู่บ้างสินะ”

            “ใช่ครับ” พอเพียงพูด “แต่ก็อย่างว่าแหละ ตอนนี้ที่ประเทศอังกฤษกำลังโดนพวกผู้เสพความตายของโวลเดอมอร์ก่อจลาจล เพียงเพื่อที่จะต้องการตามล่าลุงแฮร์รี่...”

            “เมื่อกี๊เธอพูดชื่อคนที่เธอก็รู้ว่าใครอย่างนั้นรึ?” รอนถามพอเพียง

            “ใช่ครับ ทำไมเหรอ ลุงกลัวพวกมันจะบุกมาถึงบ้านผมอย่างนั้นหรือ?” พอเพียงถามรอน

            “ก็ใช่แหละ” รอนพูด “ไม่มีที่ไหนที่จะรอดพ้นจากเงื้อมมือของคนที่เธอก็รู้ว่าใครได้อีกต่อไปแล้วนะ”

            “ใครบอกว่าจะไม่มีอะไรมาป้องกันลุงแฮร์รี่จากเงื้อมมือของโวลเดอมอร์?” พอเพียงพูด “บนโลกใบนี้น่ะมีหน่วยงานที่คอยปกป้องโลกจากทุกภัยคุกคามมาแล้ว นั่นก็คือ องค์การป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยสากล หรือ ไอดีพีเอ็ม (International Disaster Prevention and Mitigation : IDPM) ซึ่งผมนั้นเริ่มจากเป็นสมาชิกขององค์การ และล่าสุดผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้นำสูงสุดขององค์การแล้วเรียบร้อย ดังนั้น ถ้าพวกโวลเดอมอร์โจมตีที่ไหน ไอดีพีเอ็มก็จะไปตามล้างตามเช็ดที่นั่นแน่นอน และถ้าพวกเขาบุกมาบ้านของผม อันนี้จะเป็นงานยากยิ่งกว่าเดิม เพราะผมเตรียมอาวุธมาพร้อมพอดี ทั้งอาวุธและอีควิปเมนต์ของผม รวมทั้งยานพาหนะเหล่านี้ มันก็เพียงพอแล้วที่ผมจะสามารถรับมือกับโวลเดอมอร์ได้เพียงคนเดียว”

            “แล้วคำสาปพิฆาตล่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามต่อ “ถ้าพวกเขาสาปใส่เธอ เธอจะทำยังไง?”

            “เรื่องนั้นผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ผมมีม่านพลังงานเพื่อป้องกันคำสาปนั้นได้ โดยเฉพาะคำสาปโทษผิดสูงสุดสถานเดียวน่ะ” พอเพียงพูด “สำหรับคำสาปพิฆาตเนี่ย มันไม่ได้ล็อกเป้าเหมือนขีปนาวุธที่มีระบบโฮมิ่งสักหน่อย แล้วก็ที่เจ้าบาร์ตี้ เคร้าช์ จูเนียร์ (Barty Crouch, Jr.) ซึ่งปลอมตัวมาเป็นศาสตราจารย์อลาสเตอร์ ‘แม้ดอาย’ มู้ดดี้ (Professor Alastor “Mad-Eye” Moody) บอกมาว่า ‘ไม่สวยงาม ไม่ชวนมอง และไม่มีคาถาต้านคำสาปนี้ ไม่มีทางขัดขวางได้’ อันที่จริงมันไม่ใช่เท่าไหร่นัก ถ้ามันมีอะไรสามารถกันคำสาปได้ เราก็จะรอดพ้นจากคำสาปแล้ว เช่น สมมุติว่าผมมีโล่กัปตันอเมริกา แล้วโวลเดอมอร์ร่ายคำสาปพิฆาตใส่ผม ผมก็แค่เอาโล่นั้นมาบังคำสาป จบ”

            “อะไรคือโล่กัปตันอเมริกา?” รอนถาม

            “เออ ลืมไปว่าพวกลุงกับป้าไม่เคยรู้จักโล่กัปตันอเมริกา” พอเพียงตอบ “มันคืออุปกรณ์ของตัวละครกัปตันอเมริกา จากการ์ตูนมาร์เวลของพวกอัน-แฟนทาสต์น่ะครับ”

            “อ๋อ” แฮร์รี่พูด

            “เอาล่ะ ผมว่าผมจะขอแนะนำพลังของผมดีกว่า” พอเพียงพูด “พลังของผมคือสามารถเลือกพลังจากจักรวาลต่าง ๆ ออกมาใช้งานได้ผ่านระบบคอมพิวเตอร์ ซึ่งผมจะเลือกใช้พลังอะไรก็ได้ตามที่ผมต้องการ เช่น ถ้าเกิดผมอยากจะใช้ไม้กายสิทธิ์ ผมก็จะสร้างไม้กายสิทธิ์ของผมเองขึ้นมาเพื่อใช้เป็นเครื่องมือสำหรับโลกเวทมนตร์ หรือบางครั้งผมก็จะสามารถสร้างอาวุธจากโลกต่าง ๆ ได้ด้วยครับ”

            “ฟังดูเหมือนว่าเธอมีพลังที่เหนือกว่าคนที่เธอก็รู้ว่าใครเสียอีกนะ” เฮอร์ไมโอนี่ว่า

            “ทำไมเหรอครับป้า?” พอเพียงถามเฮอร์ไมโอนี่ “ทำไมถึงคิดว่าอำนาจของโวลเดอมอร์ถึงสู้ผมไม่ได้?”

            “ฟังนะเจ้าหนูเพ้นท์” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ถ้าเธอสามารถใช้พลังจากเรื่องอื่นได้ตามต้องการล่ะก็ อาจมีพลังบางอย่างที่คนที่เธอก็รู้ว่าใครแพ้ทางอย่างชัดเจนก็ได้”

            “อ๋อ” พอเพียงพูด “แล้วพวกภาคีนกฟินิกซ์ทั้งหมดไปไหนแล้วครับ? ที่เหลือรอดอยู่น่ะ” (The Order of the Phoenix)

            “พวกเขาน่าจะยังเหลืออยู่ในโลกนี้อยู่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

            “ถ้าพวกเขาไม่มาเจอลุงแฮร์รี่ก่อนฝ่ายของโวลเดอมอร์ล่ะก็” พอเพียงพูด “ผมจะต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว”

            พูดจบ พอเพียงก็ได้หยิบเอาโทรศัพท์มือถือพอเพียงเทค แกรนด์โฟน 10 (PorpiangTech GrandPhone 10) สมาร์ตโฟนระบบปฏิบัติการแอนดรอยด์ตัวล่าสุด ออกมาเพื่อเปิดแอปลิเคชั่นแฮมิลตันแอนด์เรย์นะเน็ตเวิร์ก (Hamilton & Reyna Network) จากนั้นเขาก็ตั้งให้ระบบป้องกันเขตบ้านอยู่ในโหมดดุดัน

            “ลุงแฮร์รี่ ลุงรอน ป้าเฮอร์ไมโอนี่” พอเพียงพูด “เดี๋ยวผมจะไปเตรียมอาวุธอะไรให้นะ เพราะว่าผมเกรงว่าโวลเดอมอร์อาจจะรู้แล้วว่าพวกลุงกับป้ามาที่นี่ ถ้าพวกไอดีพีเอ็มหรือแม้กระทั่งพวกแฮกริดไม่มาล่ะก็...” (Rubeus Hagrid)

            ว่าแล้ว พอเพียงก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องสร้างอาวุธ แล้วจากนั้นก็เลือกรายชื่ออาวุธที่เขาพอจะรับมือกับพวกผู้เสพความตายได้

            “ถ้าจำไม่ผิด ไพอัส ทิกเนส (Pius Tickness) ถูกโวลเดอมอร์ควบคุมจิตใจและยึดอำนาจกระทรวงเวทมนตร์ได้นี่ ถ้าเกิดว่ามันเป็นแผนที่โวลเดอมอร์บีบให้เราต้องออกมาได้ล่ะก็...บ้าเอ๊ย ทำไมเราไม่รู้เรื่องนี้เลย...”

            ระหว่างที่เขากังวลอยู่ในใจ และรีบสร้างอาวุธขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกแฮร์รี่ถูกจับได้ยังไง... ประโยคจากบทเครื่องรางยมทูต จากแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต ได้แวบขึ้นมาในสมองของเขา

 

“ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึงดื้อจังนะ ยอมรับเถอะว่าโวลเดอมอร์น่ะตามหาไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์!” (Elder Wand)

“แฮร์รี่ อย่า!”

“ชื่อนั้นเป็นคำต้องห้าม!”

 

            “ใช่แล้ว!! ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์!” พอเพียงร้อง “ทำไมเราจะสร้างมันด้วยตัวของเราเองไม่ได้”

            ว่าแล้ว พอเพียงก็ได้แตะปุ่มเลือกไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ ถ้าโวลเดอมอร์ได้ไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์มาได้ล่ะก็ เขาก็จะต้องใช้ไม้นั้นในการรับมือกับเจ้าแห่งศาสตร์มืดด้วยเช่นกัน

            และในที่สุด เขาก็ได้สร้างไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์สังเคราะห์สำเร็จ

            “คุณมาสเตอร์คะ!” เรย์นะร้อง “พวกผู้เสพความตายมาถึงบ้านของคุณแล้ว!”

            “ผมรู้! ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” พอเพียงพูด จากนั้นก็เดินไปแนบกับประตูหน้าบ้าน

            “เรารู้ว่าพวกแกอยู่ในนั้น!!” เสียงกระโชกโฮกฮากดังขึ้นจากหลังประตูบ้าน “ตอนนี้มีไม้กายสิทธิ์นับร้อยเล็งอยู่ที่แก แล้วเราไม่สนด้วยว่าจะสาปใครบ้าง!”