บทที่ 11...1/3
ร่างบางในอ้อมกอดของแขนใหญ่ที่โอบประคองไว้ขยับเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงความโคลงเคลงของบางอย่างบนที่นอนของตัวเอง แต่เธอรู้สึกเพลียและเหนื่อยจนรู้สึกไม่อยากลุกจากเตียงนอนในเช้าวันนี้เอาเสียเลย มือบางเย็นๆ ปัดป่ายหาหมอนข้าง แต่กลับลูบคลำเข้ากับบางอย่างที่แข็งระคนนุ่มและอุ่นมือ ทำไมหมอนข้างถึงได้แปลกไปแบบนี้นะ ที่นอนก็นิ่มและเหมือนจะถูกไกวราวกับอยู่บนเปล แม้จะไม่เวียนหัว แต่ก็ไม่เหมือนเตียงนอนที่เธอนอนในทุกๆ วัน
จอมขวัญลืมตาพลางถอนใจเพราะไม่อยากตื่นเลย แต่ว่านี้เธอยังมีงานต้องไปตามถ่ายรูปในเกาะของปรานต์หรือเปล่านะ แม้จะรู้สึกเมื่อยล้าและไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ แต่เธอต้องรีบตื่นแล้วอาบน้ำ เพื่อที่จะได้ทำงานให้เสร็จ หลังจากเสร็จงานจะได้ขึ้นเรือออกไปจากที่นี่
ความพร่ามัวในวินาทีแรกที่สายตาของเธอได้เห็นเป็นใบหน้ารางของๆ ชายที่เธอคิดว่าตาฝาดแน่ๆ เขาจะมานอนใกล้เธอขนาดนี้ได้อย่างไร แต่พอกะพริบตาแล้วมองซ้ำ ชายคนที่เธอเห็นยังคงเป็นปรานต์กับอกหนาที่เปลือยเปล่าของเขา แต่มันไม่น่าตกใจเท่าเธอเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ซ้ำยังตระกองกอดอยู่ในอ้อมแขนของปรานต์อีกด้วย
มันเกิดอะไรขึ้น?
อย่างไม่ต้องคิดหญิงสาวคว้าผ้าห่มทั้งผืนมาห่อตัวเองจนมิดคอ เหลือแต่หน้าที่โผล่พ้นออกมา แต่พอมองปรานต์เธอกลับหน้าแดงซ่านเพราะเขาไม่เขินอายบางเลยหรือไง เขาไม่แม้จะเอียงหลบเร้นกายหรือหาผ้าห่มสักผืนมาปกปิดร่างกาย
เขาบ้าไปแล้วหรือไง?
หญิงสาวเอียงหน้าหันไปมองทางอื่นพลางถาม แม้จะอยากเข้าไปชกปรานต์ให้คว่ำ แต่ในสภาพแบบนี้ เธอเสียเปรียบมากเกินไป
“คุณกับฉัน เราสองคน...”
ปรานต์คิดไว้อยู่แล้วว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความจริง จอมขวัญจะมองเขาด้วยสายตาที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่ ไม่ใช่เพื่อจูบหรอก แต่คงชกให้มือแตกจนกว่าจะหายโกรธ หายโมโหกระมัง
“จำอะไรไม่ได้เลยหรือจอมขวัญ ลองนึกดูดีๆ เรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนจะมองผมแบบนั้น”
หญิงสาวกำลังโกรธปรานต์ แต่ก็โกรธตัวเองด้วยเพราะการที่ตื่นมาในสภาพที่นอนกอดอยู่กับเขามันหมายความว่ายังไง เธอเต็มใจงั้นหรือ ได้ยังไงกัน ภาพพร่ามัวในสมองทำให้เธอเห็นตัวเองในสิ่งที่ทำ เธอคว้าเขามาจูบ เป็นฝ่ายกอดไม่ให้เขาไป ทำไมเธอทำเรื่องน่าละอายแบบนั้น มันไม่ใช่แค่ความฝันงั้นหรือ
“มันเหมือนว่าฉันฝันอยู่ ในทุกอย่างที่ได้ทำลงไป แต่มันกลับเป็นความจริงงั้นเหรอ ฉันมึนหัวมาก ฉัน...” อยากร้องไห้ จอมขวัญคิด แต่ไม่พูดออกไป และไม่มีวันทำด้วย เธอจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“คุณชกผมได้เลย ผมขอโทษที่ดึงสติตัวเองไว้ไม่ได้” ปรานต์ดูออกว่าจอมขวัญอยากทำอะไร ซึ่งเขาสมควรโดน แม้จะถูกวางยา แต่เขาตั้งสติให้มั่นไม่พอ จนทำตามใจทั้งเธอและเขาเอง
จอมขวัญมองปรานต์อย่างไม่ไว้ใจ แต่เพราะความรู้สึกที่อยากจะลงโทษใครสักคนทำให้ดึงแขนตัวเองออกมาจากผ้าห่มที่ม้วนตัวเอง แล้วชกเข้าไปที่อกหนาของเขาเต็มแรง ใจจริงเธออยากชกที่หน้า แต่ว่าคงมีคนถามแน่ๆ ว่าเขาได้รอยช้ำมาเพราะอะไร เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน
ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาจนหญิงสาวต้องเงยหน้า ในจังหวะนั้นเองที่ปรานต์ขยับตัวเข้ามากอดจอมขวัญไว้ โดยมีผ้าห่มกั้นกลางระหว่างเราสองคน
“เราถูกวางยาทั้งคู่ คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมให้ใครทำแบบนั้นง่ายๆ ผมขอโทษที่หยุดตัวเองไม่ได้”
จอมขวัญกลืนก้อนสะอื้นลงในอกพยายามนั่งนิ่งๆ การยื่นมือไปผลักปรานต์ออกก็เท่ากับเธอต้องไปโดนร่างกายเปล่าเปลือยของเขา หากเขาโกรธแล้วทำอะไรขึ้นมา เธอจะสู้เขาไหวหรือเปล่า แม้เขาจะไม่เหมือนคนที่ชอบใช้กำลังเพื่อให้ได้ทำเรื่องแบบนั้นก็ตามเถอะ
“ใครที่ทำ” จอมขวัญถามเสียงเรียบ แค้นใจมาก แต่โกรธตัวเองยังไม่หาย เธอระวังตัวเองมาตลอด ทำไมมาพลาดอะไรที่มันจะทำให้ชีวิตของเธอพังได้ขนาดนี้ได้นะ
“ผมไม่รู้ แต่ผมไม่ได้วางยาแน่นอน ตอนขึ้นมาบนเรือ คุณได้กินอะไรไหม” ปรานต์ถามพลางมองหาเสื้อของเขากับกางเกง แต่เขายังมองหาไม่เจอ เมื่อคืนเขาโยนออกไปไว้ไหน
“ไม่” จอมขวัญเมินมองไปทางอื่นพลางขยับตัวให้ปรานต์ห่างออกไป
“ผมก็ไม่ได้กินอะไร” ปรานต์ขยับตัวห่างมานิดหนึ่งพลางนั่งขัดตะหมาดแล้วคว้าหมอนมาปิดท่อนล่างเอาไว้เผื่อว่าจอมขวัญจะสะดวกใจมองเขาเวลาคุยกันมากขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเราสองคนถูกวางยามาตั้งแต่ตอนที่อยู่ในงานแล้ว แต่ว่าใครทำ เอาไว้กลับไปผมจะเช็คกล้องวงจรปิดทุกตัว หาให้ได้ว่าใครที่ทำแบบนี้กับเราสองคน”
จอมขวัญฟังแล้วพยักหน้ารู้สึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ อยากย้อนเวลากลับไป ไม่อยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันเกิดขึ้น ไม่อยากให้เธอกับปรานต์ต้องมานั่งอยู่ใกล้ๆ กัน บนเตียงเดียวกัน
ปรานต์เห็นความสับสน กระอักกระอ่วนใจ ความโกรธ ความเสียใจ เธออยากตะโกนร้อง อยากร้องให้ แต่ข่มความรู้สึกเหล่านั้นไว้เพราะตรงหน้าเธอคือเขาใช่ไหม
“คุณเชื่อผมไหมว่าผมไม่ได้วางยาคุณ ไม่ได้วางยาตัวเอง” ปรานต์อยากรู้เท่านั้นว่าในสายตาของจอมขวัญ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนในสายตาของเธอ
“ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้นจนกว่าผลตรวจเลือดจะออกมา” ถ้าในเลือดของเธอยังมีสารอะไรสักอย่างล่ะก็ เธอไม่มีปล่อยให้คนทำลอยนวลไปได้แน่ ทว่าในวินาทีนั้นเองใบหน้าของนิรชาก็วาบเข้ามาในสมองของจอมขวัญ ผู้หญิงคนนั้นไม่ควรได้รู้ว่าถูกแฟนนอกใจ จอมขวัญยิ่งรู้สึกผิดและละอายใจ “คุณไม่สงสารคนที่คุณจะแต่งงานด้วยบ้างหรือไง หายมาทั้งคืนแบบนี้ เธอคงเสียใจมาก”
“ผมจะแต่งงานกับใครงั้นหรือ”
คนเดียวที่เขาจะแต่งงานด้วยตั้งแต่แรกเพราะความต้องการของพ่อก็มีแค่จอมขวัญคนเดียว แต่ตอนนี้ถ้าเขาจะแต่งงานคงไม่ใช่เพราะความต้องการของพ่อ แต่เพราะเขาต้องรับผิดชอบ
“คุณนิรชาไงล่ะ”
“ผมไม่เคยคิดจะแต่งงานกับนิรชา มีแต่คุณที่พ่ออยากให้ผมแต่งงานด้วย” ปรานต์ยิ้มบาง ทำไมเธอเข้าใจผิดว่านิรชากับเขาเป็นแฟนกัน ทั้งๆ ที่เขาเลี่ยงนิรชราแทบจะทุกครั้งที่ทำได้
จอมขวัญเม้มปากเพิ่งรู้ตัวว่าเข้าใจผิด แต่สิ่งที่เขาพูดกับพ่อทำให้เธอตอบเขาแบบไม่ต้องคิดไปทันทีว่า
“ฉันไม่แต่ง”
“คุณรู้เรื่องที่ผมคุยกับพ่อได้ยังไง” ปรานต์แกล้งถาม แม้จะอยากรู้จริงๆ ก็ตามเถอะ
“บังเอิญฉันเดินไปคุยโทรศัพท์แถวนั้นพอดี พอคุยเสร็จจะเดินกลับมาที่งานเลยได้ยินคุณคุยทางโทรศัพท์กับพ่ออยู่”
อ้อ มันง่ายแบบนี้เอง บางความบังเอิญก็ทำให้เรื่องยิ่งยาก หากจอมขวัญไม่ได้ยินที่เขาพูดกับพ่อเรื่องที่ไม่อยากแต่งงาน คงตกลงกับเธอไม่ยากอะไร จริงๆ แล้วไม่ใช่เพราะเธอ แต่เขายังไม่อยากแต่งงานเพราะมีเรื่องต้องจัดการ แต่ตอนนี้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่งงานไปพร้อมกับจัดการเรื่องที่ค้างคาไปพร้อมกันก็ได้
“ถึงคุณไม่อยากแต่ง ผมก็ต้องรับผิดชอบ”
จอมขวัญถอนใจไม่ได้ตื่นเต้นดีใจ การที่มีคืนหนึ่งกับผู้ชายที่ผู้ใหญ่อยากให้แต่งงานด้วยไม่ใช่เรื่องที่เธออยากปรบมือดีใจ มันคือความผิดพลาด เขาพูดเองว่าไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ เธอเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา
“ผมมีแหวนที่สวมติดนิ้ววงนี้วงเดียวมาตลอด วันนี้ผมจะสวมแหวนให้คุณแทนการสัญญาว่าผมจะรับผิดชอบแน่นอน”
ปรานต์ถอดแหวนที่นิ้วก้อยที่เขาสวมติดนิ้วมาตลอด ตอนนี้เขามีแหวนวงนี้วงเดียวที่จะยืนยันคำพูดถึงการแต่งงานได้ ใบหน้าของจอมขวัญไม่ได้ยินดีอะไร เธอเขยิบห่างเหมือนตกใจมากกว่าดีใจ ชายหนุ่มขยับตาม
“ไม่ต้อง ไม่แต่ง” จอมขวัญร้องเสียงหลงจะกระโจนลงจากเตียง แต่ว่าติดผ้าห่มที่พันตัวเองเอาไว้อย่างกับหนอนไหม
ปรานต์ตะครุบร่างบางที่ยังถูกห่อด้วยผ้าห่มไว้ แม้ว่าปลายผ้าห่มจะหมิ่นเหม่มากองอยู่บนอกนุ่มที่เห็นเนินขาวละมุนรำไร เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้นะ ร่างของชายหนุ่มคล่อมร่างของหญิงสาวต่างคนต่างหอบ ทั้งเหนื่อยและยังมีความรู้สึกที่ยังระอุอยู่ข้างใน แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ปรานต์รู้ดีแก่ใจแล้วว่าจอมขวัญเป็นของเขาและเราจะแต่งงานกัน เธอจะมีสิทธิ์ปฏิเสธหากว่าไม่ต้องการเรื่องที่สามีภรรยากระทำต่อกัน
“คุณจะทำอะไร ฉันไม่...”
ปรานต์จับมือซ้ายของจอมขวัญมาแล้วสวมแหวนที่นิ้วนาง เรียวปากหนายิ้มกว้าง จอมขวัญคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่พร้อมจะมีอะไรกับเธอในตอนเช้าวันนี้ต่อ หลังจากเรามีคืนที่ร้อนแรงกันเป็นชั่วโมงอย่างนั้นหรือ ต่อให้เขาต้องการเธอ แต่เขาจะไม่หักหาญใจเธอเด็ดขาด ต่อไปเราจะเปลี่ยนฐานะจากคนรู้จักมาเป็นสามีภรรยาทางพฤตินัย อย่างไรเสียการให้เกียรติต่อกันเขาก็ต้องมอบให้เธออยู่อย่างเดิม แต่คงต้องเริ่มจากเขากับเธอกำลังเป็นแฟนกันแบบข้ามขั้นแบบศึกษากันไป เตรียมงานแต่งงานกันไป
“อย่าถอดนะ ผมไม่ใช่ผู้ชายดิบดีอะไรก็จริง แต่ถ้าอะไรก็ตามที่ผมเห็นควรว่าต้องรับผิดชอบก็จะทำอย่างนั้น คุณเป็นลูกสาวที่มีพ่อมีแม่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเราไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมไม่อยากให้คุณคิดว่ามันก็แค่คืนหนึ่ง อย่างไรเสียพ่อของผมกับแม่ของคุณก็อยากให้เราสองคนแต่งงานกัน ถ้าไม่มีเหตุการณ์เมื่อคืน ผมจะปฏิเสธอย่างไรก็ได้ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง”
จอมขวัญรู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองที่ถึงขนาดเชิดใส่แล้วเบ้ปากไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง การที่ปรานต์สวมแหวนทำให้ใจของเธอเต้นแรง แต่ทุกคำที่เขาต้องการบอกมันคือการรับผิดชอบ เราไม่ได้รักกัน มันไม่ใช่สิ่งที่เธอรอคอยจากคนที่สักวันจะเข้ามาเพื่อขอแต่งงานด้วยความรัก
เธอควรรู้สึกอย่างไร เธอไม่ดีใจ ไม่เสียใจ ไม่อยากให้มีการแต่งงาน ไม่อยากสวมแหวนวงนี้ อยากย้อนเวลากลับเพื่อที่เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้จะได้ไม่มีอยู่จริง แต่เธอทำไม่ได้ไง เพราะฉะนั้นเธอจะเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองได้ไหม
“คุณลืมมันไปก็ได้ ฉันก็จะลืมเหมือนกัน ถ้าผลตรวจสอบออกมาว่ามีคนอื่นวางยาเราสองคน ไม่ใช่คุณ”
ปรานต์อยากจับตัวจอมขวัญเขย่า เธอคงเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวในชีวิตของเขาที่ไม่ดีใจที่ถูกขอแต่งงาน ซ้ำยังบอกให้เขาลืมไปเสีย เธอได้ตัวเขาไป แล้วจะทิ้งงั้นหรือ
นั่นไง ถูกเทแล้วปรานต์ ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดี แกจีบจอมหรือยัง แหม จะมาหมั้น มาแต่งอะไร
ซ้อนกลรักเจ้าสาวมาเฟีย วางจำหน่ายใน MEB แล้วหมวด นิยายโรมานซ์ โบว์ทำโปรโมชั่นราคาหนังสือเต็มๆ 329 เหลือ 149 เป็นเวลา 21 วันค่ะ โบว์จะลงให้อ่านถึงบทที่ 15 นะคะ แล้วจะหยุดอัพนิยาย
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
อัมราน_บรรพตี
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 67
แสดงความคิดเห็น