บทที่ 61: พวกมันหายหัวไปไหนกันหมด!?

เสียงทุ้มลึกของจวินหรูเย่เรียบนิ่งไม่มีผันผวนและดวงตาเย็นชาก็จ้องตรงไปทางอวี้ชิงหลิว

ในขณะที่รัชทายาทแห่งหนานเยว่ได้สบเข้ากับสายตาอาฆาตของชายหนุ่ม เขายังคงยิ้มโดยไม่แสดงความหวาดกลัวหรือถอยหนี

“ยามที่สงครามปะทุขึ้น มีเพียงประชาชนของทั้งสองแคว้นเท่านั้นที่ต้องทนทุกข์ทรมาน ท่านผู้สำเร็จราชการฯ อยากจะเฝ้าดูประชาชนของทั้งสองแคว้นต้องพลัดถิ่นและพลัดพรากแยกจากกันเพื่อผู้หญิงคนเดียวอย่างนั้นหรือ?”