Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 12 นักรบวิลเลเจอร์

        คืนนั้น

        ลีรีบปักคบเพลิงไม้ ในขณะที่เขาก็ยังมองหลุมดำบนฟ้าลอยอยู่กลางอากาศด้วย

        “พี่ครับ ให้ผมพักผ่อนบ้างเถอะ” ลีพูดกับพวกซอมบี้ “วัน ๆ ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนะ ส่งลูกสมุนมาสิบกว่านาย ด้านล่างผมยังไม่ได้ดูแลเลย ทั้งแจ้ ทั้งลุงพี ทั้งอะไร”

        จากนั้น ลีจึงแอบดูว่าที่บ้านของเขามีอะไรบ้าง ปรากฏว่าพวกถืออีเต้อเริ่มบุกบ้านมากขึ้นแล้ว ส่วนลุงพียังใช้ดาบเอ็นเดอไรต์จัดการกับพวกอีเต้อที่จะมาทำร้ายเขา ส่วนพวกถือดาบหายไปหมดแล้ว

        “พี่แกไม่มีอะไรทำไง บ้านก็บ้านผม เล่นเข้าไปข้างในแล้ว ไม่เคยปรึกษาผมสักคำเลย” ลีพูด

        จากนั้นลีก็กระโดดลงมา และพวกถือดาบที่ตอนแรกคิดว่าหายไป จริง ๆ มันต่อตัวขึ้นมา

        “เจ้านายช่วยด้วย! มันจับผมเป็นตัวประกัน!!” แจ้ร้องจากข้างใน

        “เดี๋ยวลุงจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” ลุงพีบอกแล้วบุกเข้าไปในบ้านเพื่อจัดการกับพวกข้างในบ้าน ซึ่งทั้งพวกถือดาบกับพวกถืออีเต้อมันชักจะปนกันจนมั่วไปหมดแล้ว ดังนั้น ลีจึงรีบเข้าไปเอาของจากข้างในและคิดจะรีบกลับเข้าไปในเมือง แม้มันจะเสี่ยงเกินไปก็ตาม เพราะสภาพข้างในบ้านตอนนี้มันพรุนเสียยิ่งกว่าพรุนแล้ว ล่าสุดเจ้าตัวถืออีเต้อมันขุดเตียงด้วย แถมเชือกก็ไม่มีอีก

        “เราต้องห่างกันสักพักละ ฉันจะเข้าไปในตัวเมือง นายอยู่ที่นี่ได้ไหม” ลีถามแจ้

        “เจ้านายไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม” แจ้ตอบ “ผมจะใช้ชีวิตอยู่แถวนี้ก่อนนะ แล้วเจอกันนะเจ้านาย”

        “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรีบออกไปจากที่นี่ให้ไกลดีกว่า” ลุงพีบอก “เดี๋ยวฉันจะกลับมา”

        “หน้าสิ่วหน้าขวานนี่ผมไม่กล้าเล่นมุกเลย” ลีพูด (ก็แหงสิ มันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย)

        ลีอาลัยอาวรณ์อย่างมากเพราะเขาไม่อยากแยกทางจากแจ้เลยสักนิดเดียว และเขาต้องหาเชือกให้เจอก่อนที่เขาจะเข้าไปในเมือง ไม่อย่างนั้น ‘ครอบครัว’ ของลีแตกแน่ แต่ในที่สุด ลีก็เจอเชือก ดังนั้น ลีจึงรีบพาทั้งแจ้ทั้งลุงพีออกไปยังเมืองทันที โดยลีให้เหตุผลว่า “ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด”

 

        ลี แจ้ และลุงพีก็ล่อพวกซอมบี้หมวกเหล็กไว้จนถึงเช้า ดังนั้น ลุงพีจึงรีบจัดการกับเจ้าตัวถือดาบให้หมดก่อนแล้วจากนั้นก็เตรียมเข้าไปในบ้าน แต่เหมือนหนีเสือปะจระเข้อีกแล้ว เพราะเจอกับซอมบี้หมวกเหล็กถืออีเต้ออีก ดังนั้น ลีจึงเข้าไปในบ้านหลังเดียวกับที่เจอซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตนี่แหละ

        “ฉันว่าเราต้องพักที่นี่ก่อนแล้วล่ะ” ลุงพีพูด

        “โอเค งั้นผมขอกั้นทางเข้าก่อนแล้วกันนะ มันจะได้ไม่มาทำร้ายพวกเรา” ลีพูด “แล้วก็ทำโต๊ะคราฟต์ด้วย ผมไม่กล้าลงไปข้างล่างเลย”

        ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระจกแตก ซึ่งนั่นเป็นฝีมือของพวกถืออีเต้อจริง ๆ ด้วย

        ลุงพีทนดูพวกมันทำลายบ้านไม่ไหวแล้ว เขาจึงชักดาบเอ็นเดอไรต์แล้วลงไปจัดการกับพวกซอมบี้ถืออีเต้ออีกครั้ง

        “ทำไมพวกมันถึงมาทำร้ายพวกเราล่ะ” แจ้ถาม

        “ไม่รู้สิ” ลีตอบ “ฉันยังหาคำตอบอะไรไม่ได้เลย หวังว่ามันจะไม่ขุดบล็อกที่เป็นเพดานของเรานะ”

        “ใครจะไปรู้ล่ะ” ลุงพีพูดจากข้างล่างระหว่างต่อสู้ “ระวังนะ ถ้ามันขุดเพดานสอยพวกเธอร่วงละก็ ฉันไม่รู้ด้วยนะ”

        ปรากฏว่ามันขุดจริง ๆ ด้วย

        “นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ มันขุดแล้ว!” ลุงพีเรียก

        “ไม่ได้คาดฝันเลยนะเนี่ย ปากลุงพาผมซวยแท้ ๆ” ลีพูด

        “นี่ ไม่ใช่ความผิดฉันนะเว้ย!” ลุงพีบอก “มันขุดเองนะ!”

        “ทำไมมันขุดเก่งจัง” แจ้ถามลี

        “ก็ขุดเก่งสิ เกือบหล่นแล้ว” ลีพูด

        ตอนนี้ลีแทบระแวงหมดแล้ว ได้ยินแต่เสียงบล็อกแตกและเสียงบาดเจ็บของซอมบี้ที่เป็นฝีมือของลุงพีซะด้วย

 

        พื้นเพด้านข้างบนเริ่มพรุนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั้งเชือกมันหลุดและแจ้ตกลงไปข้างล่างแล้วด้วย แต่บังเอิญว่าลีได้ยินเสียงซอมบี้บาดเจ็บอีกเสียงซึ่งตอนแรกนึกว่าลุงพีตี

        “ลุงตีหรือเปล่า?” ลีถามลุง

        “ถ้าอีกเสียงฉันไม่ได้ตีนะ” ลุงพีตอบ “ใครตีซอมบี้อีกตัวเนี่ย?”

        ลีจึงรีบลงมาข้างล่างและมาดูว่าใครตีซอมบี้ พร้อมกับหาแจ้ด้วย แต่ทันใดนั้นลีก็ได้เจอกับหัววิลเลเจอร์ที่ฝังจมพื้น แถมเป็นวิลเลเจอร์ที่สวมชุดหนัง (Leather Cloth) และถือดาบหินด้วย ลีรีบช่วยชายผู้นี้ออกมา แล้วออกตามหาแจ้ทันที

        ตอนนี้ ลีไปทาง แจ้ไปทาง ลุงพีไปทาง ซึ่งแต่ละคนเริ่มเห็นพวกวิลเลเจอร์สวมชุดเกราะและถืออาวุธมากขึ้นแล้ว ประกอบกับได้ยินเสียงระฆังดังขึ้น โดยฝั่งลุงพีจะพบกับทหารที่มาจากอาณาจักรฟาร์คิงดอม (The Far Kingdom) อาณาจักรอันเกรียงไกรที่มาพร้อมกับทหารและไอออนโกเล็มที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และก็ได้พบกับหัวหน้ากองทัพอย่างผู้พันมาร์คัส (Colonel Markas) ที่เคยอยู่กับลุงพีสมัยที่ลุงพียังหนุ่มนี่เอง

        “อ้าว พ่อหนุ่มพีหรือ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” ผู้พันมาร์คัสว่า

        “สวัสดีครับท่านผู้พัน” ลุงพีบอก “ท่านดูแก่ลงไปเยอะเลยนะ”

        “มันก็เป็นแบบนี้แหละ” ผู้พันมาร์คัสบอก “เอาล่ะ ตอนนี้พวกทหารก็มาสำรวจเมืองนี้จนกระทั่งเจอกับจุดที่เสกพวกซอมบี้หมวกเหล็กออกมาอาละวาดนั่นแหละ”

        “อย่างนั้นเหรอครับ” ลุงพีพูด “ผมกำลังตามหาหลานชายของผมอยู่ ไม่ทราบว่าท่านเห็นเขาไหมครับ?”

        “คนไหนเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “ที่หน้าตาเหมือนผมแต่ไม่สวมผ้าปิดตาน่ะครับ” ลุงพีตอบ

        “อ๋อ ฉันไม่เห็นนะ” ผู้พันมาร์คัสตอบ

 

        ขณะเดียวกัน ลีก็ได้พบกับวิลเลเจอร์อีกคนสวมชุดและถือดาบทองด้วย (Golden Armor and Sword)

        “ไอ้น้องไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จัดการเอง” วิลเลเจอร์คนนั้นบอก

        “พี่ครับ จัดการเร็ว ๆ ครับ” ลีล่อซอมบี้ถืออีเต้อตัวหนึ่งให้ออกมา แต่วิลเลเจอร์คนนั้นย่องแล้วดักตีมันในขณะที่ลีสู้กับมันแทบตาย จนกระทั่งมันหนีไปแล้ว

        “จ้างห้าร้อยเล่นไม่คุ้มเลยเนี่ย” ลีพูดอย่างน่าผิดหวังกับฝีมือของนักรบวิลเลเจอร์คนนั้น

        “มันไปแล้วไอ้น้อง” วิลเลเจอร์ชุดทองบอก

        “งั้นผมขออยู่กลุ่มพวกพี่ด้วยแล้วกันนะครับ” ลีพูด “ว่าแต่พี่ได้ยินเสียงระฆังไหมครับ”

        “พี่ได้ยินสิ” วิลเลเจอร์ชุดทองตอบ “แต่พี่คิดว่ามันคงไม่น่าใช่พวกอิลเลเจอร์มาปล้นนะ” (Illagers Raid)

        “งั้นเหรอครับพี่” ลีบอก “ได้ข่าวว่านอกจากพวกซอมบี้หมวกเหล็กแล้วมันก็มีพวกอิลเลเจอร์ด้วยครับพี่ มันขี่กระทิงยักษ์ราเวเจอร์มาด้วยพี่” (Ravagers)

        “นั่นแหละ พี่เคยจัดการมันมาแล้ว” วิลเลเจอร์ชุดทองบอก “ยังไงเราก็ต้องเข้าไปในบ้านก่อนนะ”

        “พี่ครับ พวกถือดาบไม่เท่าไหร่” ลีพูด “แต่ตัวถืออีเต้อมันทุบได้นะครับ”

        “เออใช่ ลืมไป” วิลเลเจอร์ชุดทองตอบ

        “พี่ไปไหนผมก็จะไปด้วย” ลีบอก

 

        คืนนั้น (และฝนตกด้วย) ลีได้อยู่กับวิลเลเจอร์ชุดทองทั้งคืนเลย ลีถามว่า “พี่ชื่ออะไรครับ?”

        “พี่ชื่อจอห์น” วิลเลเจอร์ชุดทองตอบ (John the Golden Villager Warrior)

        “พอดีว่า ผมมียาเคมีคอลเอ็กซ์พี่” ลีบอกจอห์น “พี่พอจะรู้อะไรบ้างไหม?”

        “อะไรนะ น้องมียาเคมีคอลเอ็กซ์?” จอห์นอุทาน และหน้าซีดเล็กน้อย “น้องรู้ไหมว่ายานี้มันสามารถทำอะไรได้บ้าง”

        “ไม่รู้สิครับ แต่ผมเห็นมีซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโต” ลีตอบ

        “ใช่แล้ว ถ้าเกิดว่าน้องใช้ยาตัวนั้นในทางที่เลวร้าย ก็จะเจอแบบนี้แหละ” จอห์นตอบ

        “แล้วมันมีการใช้ยาในทางที่ดีไหมครับ?” ลีถาม

        “มี ถ้าน้องใช้กับสโนว์โกเล็ม” จอห์นตอบ “มันก็จะได้เป็นสโนว์โกเล็มที่มีแขนขาที่ใหญ่”

        “พี่จะบอกว่า ถ้าผมใช้ยาเคมีคอลเอ็กซ์กับโกเล็ม ก็จะตัวใหญ่เหมือนกันสินะ” ลีพูด “แล้วถ้าใช้กับไก่ล่ะ?”

        “ให้ตายสิ ไก่มันอ่อนปวกเปียก ใช้ไปมันก็ตายสิ” จอห์นตอบ

        “อ้าวกรรม โชคดีนะเนี่ยที่ผมยังไม่ได้ใส่ ตอนแรกผมกะจะใช้กับไก่ของผมแต่ก็ไม่เป็นไร ผมจะใส่สโนว์โกเล็มละ” ลีพูด “แต่ก็นะ มันเหมือนกับที่ลุงของผมพูดไว้ไม่มีผิดเลย”

        “ทำไมเหรอไอ้น้อง?” จอห์นถาม

        “ลุงของผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ เขาค่อนข้างจะรู้เรื่องยาตัวนี้พอสมควร และกำลังสืบหาเบื้องหลังของเหตุการณ์เหล่านี้อยู่” ลีตอบ “ว่าแต่ผมจะทำยังไงครับพี่ ผมทิ้งบ้านเพื่อมาอยู่ในเมืองนี้เลย”

        “ไอ้น้อง แถวนั้นมันอันตรายมาก พี่เห็นอุกกาบาตพุ่งไปลงที่บ้านน้อง” จอห์นตอบ

        “พี่รู้ตำแหน่งบ้านผมด้วยเหรอ?” ลีถาม

        “พี่รู้เพราะพี่มีสาย” จอห์นตอบ

        “ถ้าผมไม่ได้คิดอะไรนี่ผมคิดว่าพี่เมาแล้วนะ ว่าแต่พวกพี่มีอีกหรือเปล่าครับ?” ลีถาม

        “เรามีกันอีกเยอะแยะ แต่เราไม่เปิดเผยตัว” จอห์นตอบ “เพราะพวกมันรู้ว่าเราอยู่ไหน เราก็ตายสิ ดูอย่างบ้านน้องเป็นตัวอย่าง พังพินาศหมดเลย

        “มีอุกกาบาตสองลูกที่ตกลงมา ลูกแรกตกในเมือง อีกลูกตกใกล้ ๆ บ้านน้อง”

        “แล้วทำยังไงครับ?” ลีถาม

        “อย่างแรกน้องต้องไปทำลายมันก่อน ทุกอย่างถึงจะโอเคขึ้น” จอห์นตอบ

        “ขอบคุณมากครับพี่ สำหรับข้อมูล” ลีพูด “เพราะยังไงผมก็ต้องเผชิญหน้าด้วยตัวของผมเองอยู่แล้ว”

        “ไอ้น้องไม่ต้องห่วง พวกพี่มีเยอะ” จอห์นพูด

 

        จากนั้น ลีก็เริ่มต้นตามหาแจ้กับลุงพีให้ได้เสียก่อน โดยเขาควานหาจนทั่วและก็พบว่าเจอทั้งนักรบวิลเลเจอร์และทหารที่เป็นมนุษย์ทั่วไปจากเมืองอื่นปะปนกันอยู่มากเลย ทันใดนั้น ลีก็ได้เจอกับแจ้จริง ๆ เสียที

        “เจ้านาย!! ผมคิดถึงเจ้านายมากเลยนะ!” แจ้ร้อง

        “แล้วลุงพีล่ะไปไหน?” ลีถาม

        “ไม่รู้สิ ผมก็เห็นคนออกมาเต็มไปหมดเลย” แจ้ตอบ

        “นี่ ๆ ฉันจะให้นายรู้จักพี่จอห์น” ลีพูด แล้วล่ามแจ้ลากมาพบกับจอห์น “เหลือแต่ลุงพีที่ยังไม่มาสักที”

        หลังจากได้เจอกับพวกนักรบวิลเลเจอร์แล้ว

        “ทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้ล่ะ” แจ้ถามเพราะสงสัยพวกนักรบวิลเลเจอร์

        “ไม่รู้สิ” ลีตอบ “แต่เราอยู่กับพวกเขานี่ปลอดภัยแล้วนะแจ้”

        “ใช่ ผมเชื่อใจได้เลย” แจ้บอก

        “นั่นไง! ไก่กับหลานของผม!” เสียงลุงพีดังขึ้นจากข้างนอกบ้าน

        “ลุงพี! ผมตามหาลุงแทบแย่เลย! อ้าว แล้วนั่นใครน่ะ?” ลีถามและชี้ไปที่ผู้พันมาร์คัส

        “ฉันคือผู้พันมาร์คัส ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผู้พันมาร์คัสตอบ

        “ครับ ท่านผู้พัน ผมชื่อว่าลีนะครับ” ลีพูด “ส่วนนี่แจ้ ไก่ของผม แล้วก็ข้างหลังท่านที่เป็นชุดทองนั่นคือพี่จอห์นครับ”

        “เห็นแล้วล่ะ” ลุงพีพูด

        “ผมฝากชีวิตไว้กับทั้งพี่จอห์นและท่านผู้พันจริง ๆ ถ้าไม่มีทั้งคู่นี่ผมตายเลยนะ” ลีบอก

        จากนั้นลีก็ย้ายมาอยู่บ้านอีกหลังหนึ่งแล้วนำของที่อยู่ในบ้านหลังที่พังแล้วไปข้างนอก พร้อมกับได้พบปะกับนักรบวิลเลเจอร์กับพวกฟาร์คิงดอมอีกเยอะเลย รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันตาเห็น

        “บอกแล้ว ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัย” ลีพูด

        “ไอ้น้องไม่ต้องห่วงนะ พรุ่งนี้พี่จะทำบังเกอร์ให้” หนึ่งในทหารฟาร์คิงดอมตอบ

        “แล้วท่านมีแผนจะว่ายังไงเหรอครับ” ลีถามตอนที่ผู้พันมาร์คัสกำลังคุยกับลุงพีและจอห์นอยู่พอดี

        “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพวกเราจะสร้างบังเกอร์ครอบคลุมแถวนี้ให้” ผู้พันมาร์คัสตอบ “เธอตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็จะโอเค”

        “อย่างนี้นี่เอง” ลีพูด

 

        แต่ไม่ทันไร พวกหมวกเหล็กระลอกใหม่ก็มาแล้ว ดังนั้น พวกนักรบวิลเลเจอร์กับทหารฟาร์คิงดอมจึงจัดการโจมตีพวกหมวกเหล็กทันที โดยที่ลุงพีก็เอาด้วย และลีก็ลุ้นให้พวกเขาเอาชนะพวกหมวกเหล็กจนถึงขั้นพากย์มวยเลยทีเดียว

 

        เช้าวันรุ่งขึ้น

        “ยังไงเราก็ปลอดภัยแล้วนะ” ลีพูด “ว่าแต่ ต้นไม้เราไม่มี จะไปหาไม้ยังไง?”

        “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่จอห์นกับท่านผู้พันเขาก็จะจัดการให้เอง” แจ้พูด

        “โอเค ฉันจะไปปลูกต้นไม้ละนะ” ลีพูด แล้วขึ้นไปวางดินและปลูกต้นไม้บนหลังคา โดยภาวนาให้มันโตไว ๆ เพราะไม่มีที่จะให้ไปแล้วจริง ๆ

        “โอเค พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้คนของฉันสร้างกำแพงให้” ผู้พันมาร์คัสบอก

        “เออนี่ พี่จอห์น” ลีเรียกจอห์นเป็นการส่วนตัว และชูเคมีคอลเอ็กซ์ให้จอห์นดู “นี่ครับ เคมีคอลเอ็กซ์”

        “ไอ้น้อง เก็บไว้ อย่าถือไว้ให้ใครเห็นล่ะ” จอห์นพูด “ถ้ามีใครเห็นว่าน้องถือเคมีคอลเอ็กซ์ละก็ มันจะแย่เอานะ”

        “แล้วพี่มีอะไรจะให้ช่วยอีกไหมครับ” ลีถาม

        “เออ พี่มีอีกเรื่องหนึ่งจะให้ช่วย” จอห์นพูด “เมื่อพวกพี่กับชาวฟาร์คิงดอมสร้างกำแพงสร้างแคมป์เสร็จแล้ว พี่ก็มีแผนว่าจะไปประภาคารน่ะ”

        “แล้วไปประภาคาร ไปทำอะไรพี่?” ลีถาม

        “พี่คิดว่าน่าจะมีคนเหลือรอดซึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่จะให้คำตอบกับน้องได้นะ” จอห์นตอบ

        “นักวิทยาศาสตร์...” ลีพึมพำ