บทที่ 188 เอาให้ชัวร์

รุ่งเช้า ~~

 

ฉันตื่นมาพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งแทบจะลืมไม่ขึ้น อีกทั้งร่างกายที่รู้สึกเมื่อยขบไปหมดทุกสัดส่วน โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นที่ดูเหมือนว่าจะช้ำเล็กน้อยจากการสู้ศึกมาทั้งคืน

 

และเมื่อสายตาเริ่มปรับโฟกัสได้แล้ว ฉันก็มองไปยังด้านข้างเพื่อหาคนที่คุ้นเคย

 

ว่างเปล่า...??

 

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันที เมื่อคิดว่าด้านข้างฉันควรจะมีเขานอนอยู่ข้าง ๆ แต่ตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่เงาของเขาเลย เมื่อเห็นดังนั้นความรู้สึกน้อยใจจนอยากจะร้องไห้ออกมาก็ก่อตัวขึ้นมาในใจของฉันทันที (ฮึบ! ไว้นะยัยเอลิซ ทำไมถึงขี้แยแบบนี้นะ)

 

และในขณะที่น้ำตาของฉันกำลังจะเอ่อคลอออกมา หูก็พลันได้ยินเสียงบางอย่างที่ถึงกับทำให้ฉันแทบจะกลืนน้ำตากลับไปในทันที ~~

 

“อ๊วก...อุแหวะ!!..แค่กๆๆ ...อุ...แหวะ!!”

 

จากอารมณ์คนน้อยใจจนจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่ออยู่แล้ว ก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นตาโตด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที

 

ฉันรีบวิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อดูอาการคนที่อยู่ข้างใน และภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันถึงกับอดใจสั่นไม่ได้ ~~

 

ภาพผู้ชายร่างกำยำ ยืนกอดอ่างล้างหน้าโก่งคออาเจียน ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรออกมา

 

“เฮียเป็นอะไรคะ” ฉันเดินเข้าไปถามเขาด้วยความเป็นห่วง

 

เขาที่เห็นฉันเดินเข้ามาก็รีบห้ามไม่ให้ฉันเข้าไปใกล้ด้วยกลัวว่าจะทำให้ฉันสกปรก

 

แต่ฉันที่เป็นห่วงเขาจับใจ ก็ไม่ได้ฟังคำทัดทานของเขา รีบเข้าไปพร้อมกับช่วยลูบหลังให้กับเขา

 

“อุ...แหวะ!!...อ๊วก...แค่กๆๆ”

 

เขาหันกลับไปโก่งคออาเจียนเหมือนเดิม โดยที่ไม่มีอะไรออกมา

 

“แฮ่กๆๆๆ” เสียงหอบหายใจ เพราะเหนื่อยจากการอ้วกตั้งแต่ลืมตาตื่นมาของเขา ทำให้เขายิ่งดูน่าสงสารมากยิ่งขึ้น

 

“เฮียเไหวหรือเปล่า ให้เอลิซตามหมอไหมคะ” ฉันที่แม้จะรู้ว่าเขามีอาการเพราะอะไร แต่ก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เพราะถ้าเกิดมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดล่ะ เขาอาจจะกำลังมีโรครุมเร้าอยู่ก็ได้

 

เมื่อสมองคิดแบบนั้น ฉันก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที...

 

“มะ...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ...เฮียดีขึ้นแล้วแหละ...แค่เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกเวียนหัวเฉย ๆ “เขาที่แม้ว่าปากจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ใบหน้าของเขากลับซีดเซียวจนน่าสงสาร

 

“เอลิซว่าไปหาหมอเถอะค่ะ...ถ้าเฮียไม่สบายจะได้รักษาทันนะคะ” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

 

เขาที่เห็นว่าฉันกำลังจะร้องไห้ ก็ได้ดึงร่างของฉันเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขาเพื่อปลอบประโลม และการกระทำแบบนั้นของเขากลับเรียกน้ำตาของฉันให้ไหลออกมาได้โดยง่าย

 

“ฮืออออ ~~ เฮียจะไม่เป็นไรใช่ไหม เฮียไปหาหมอเถอะนะคะ เอลิซเป็นห่วง เป็นห่วงมาก ๆ เลยนะ...ฮึก ฮึก ฮืออออ ~~” ฉันที่ซุกเข้ากับหน้าอกของเขาแล้วระเบิดน้ำตาออกมาทันที เมื่อสมองมันไปคิดถึงว่าเขาอาจจะเป็นโรคร้าย...

 

“โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรนะคะ เฮียไม่เป็นไรจริง ๆ อย่าร้องเลยนะคนดี...” เขาที่ปลอบประโลมพลางลูบหัวฉันด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร

 

และเมื่อร่างกายของฉันแนบชิดอยู่กับเขา ความอัศจรรย์ที่ยากจะอธิบายก็บังเกิดขึ้น

 

“เอ๊ะ!!...เออ...แปลกจริง” เขาจากที่ปลอบฉันอยู่ จู่ ๆ ก็เอ่ยโพล่งออกมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

 

“ฮึก...ฮึก...อะไรแปลกหรอค่ะ” ฉันที่น้ำตายังไหลคลอเต็มสองแก้ม เอ่ยถามเขาด้วยความรู้สึกที่สงสัยไม่แพ้กัน

 

“ก็น่าแปลกตรงที่ พอเฮียได้กลิ่นเอลิซปุ๊บ...เฮียก็หายเวียนหัวปั๊บเลย...จริง ๆ นะ แปลกมาก!!” เขาที่ยังทึ่งกับสิ่งที่สัมผัสได้ พร้อมกับแสดงสีหน้าอย่างคนเหลือเชื่อออกมา

 

“ฮะ...เฮีย โกหกเพื่อจะหลอกแต๊ะอั๋งเอลิซหรือเปล่าคะเนี้ย” ฉันปาดน้ำตาถามเขาด้วยความระแวง

 

“ไม่นะ...เฮียไม่ได้โกหกมันเป็นจริง ๆ นะ “ แต่ทว่า...แววตาของเขาที่ส่งมาหาฉัน เมื่อมองดูแล้วกลับไม่มีคำโกหกอยู่ในนั้น

 

ฉันที่ทั้งรู้สึกทึ่ง และแปลกใจในคราวเดียวกัน ก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจ...

 

เมื่อทุกอย่างคลี่คลายเราสองก็พากันอาบน้ำ และลงไปกินข้าวพร้อมกัน โดยที่ฉันยังคงเจริญอาหารกินได้ทุกอย่าง ส่วนเขาเลือกที่จะกินเพียงแค่สลัดกับน้ำผลไม้เท่านั้น

 

หลังจากที่เราจัดการอาหารมื้อเช้าจนเสร็จ เขาที่ไม่มีอาการเวียนหัวคลื่นไส้แล้วก็ได้ไปทำงาน ส่วนฉันก็เตรียมตัวเดินทางเพื่อไปยังสถานที่สำคัญอีกที่หนึ่ง...

 

ณ โรงพยาบาล M พรีเมียม

 

ประชาสัมพันธ์ ~~

 

“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง มีอะไรให้ทางเราช่วยเหลือค่ะ” พนักงานต้อนรับหน้าตาดีเอ่ยถามฉันทันทีที่ฉันพ้นประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเข้าไป

 

ย้อนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ~~

 

“พาเอลิซไปโรงพยาบาล M พรีเมียม หน่อยค่ะ” ฉันบอกกับบอดี้การ์ดส่วนตัวที่คุณเซฟส่งให้มาติดตามฉัน เพื่อให้พาไปยังสถานที่ที่จะทำให้ฉันมั่นใจได้ว่าในท้องน้อย ๆ นี้ มีความรักที่เป็นตัวเป็นตนของคนที่ฉันรักฝากเอาไว้อยู่จริง ๆ

 

“นายหญิงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ให้ผมพาไปโรงพยาบาลในเครือของนายท่านดีกว่าไหมครับ ที่นั่นมีแต่หมอเก่ง ๆ ทั้งนั้นเลยนะครับ” บอดี้การ์ดประจำตัวฉันดูลุกลี้ลุกลนทันทีที่ฉันบอกว่าจะไปโรงพยาบาลแห่งนั้น

 

“เอลิซไม่ไปค่ะ เอลิซจะไปโรงพยาบาล M” ฉันยืนยันเจตนารมณ์ของฉัน

 

เพราะฉันรู้ดีและสืบมาแล้วว่าโรงพยาบาล M แห่งนี้ไม่ใช่ของคุณเซฟ และไม่ใช่โรงพยาบาลในเครือที่คุณเซฟถือหุ้นด้วย เหตุผลก็เพราะว่าฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันมาตรวจ...การตั้งครรภ์!!!

 

“แต่ว่า...นายหญิงครับ...” บอดี้การ์ดอ้ำอึ้ง ดูลำบากใจ

 

“ไม่มีแต่ค่ะ ในเมื่อเป็นคนของเอลิซ ก็ต้องฟังในคำขอของเอลิซสิคะ” ฉันอ้างถึงสิทธิ์ที่เจ้านายอย่างฉันควรได้รับ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“เอ่อ...” บอดี้การ์ดของฉันยังลังเล

 

“ไปได้แล้วค่ะ รีบไปจะได้รีบกลับ” ฉันพูดตัดบท

 

เมื่อลูกน้องไม่สามารถทัดทานความต้องการของเจ้านายได้ เขาที่ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรม ที่อาจจะทำให้เขาถึงขั้นสิ้นชื่อลงได้ นั่นก็เพราะว่าถึงยังไง ตำแหน่งงานนี้มันก็เป็นตำแหน่งที่ใช้ชีวิตแลกเงินอยู่ดี...

 

เมื่อมาถึงสถานที่ฉันต้องการ ฉันก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี และพอได้ทำประวัติเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงช่วงเวลาที่ทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว...

 

ฉันนั่งรออยู่ภายในห้องรับรองขนาดใหญ่ ก่อนจะมีพยาบาลเดินมาแนะนำถึงขั้นตอนการตรวจ โดยขั้นตอนแรกจะเป็นการตรวจปัสสาวะซึ่งคล้ายกับที่ฉันตรวจเองที่บ้าน

 

ขั้นตอนถัดมา ฉันต้องไปฟังผลตรวจกับคุณหมอที่รับเคส และทางคุณหมอจะเป็นคนอ่านผลรวมถึงแจ้งผลให้ทราบ หลังจากนั้นก็จะมีการอัลตร้าซาวด์เพื่อดูตัวอ่อนที่ฝังตัวในมดลูกว่าอยู่ในระยะไหนและมีความสมบูรณ์เท่าไร

 

ส่วนขั้นตอนสุดท้ายก็จะให้ทางฉันตัดสินใจว่าจะฝากครรภ์กับทางคุณหมอที่นี่ หรือจะไปฝากกับที่อื่นอันนี้ก็แล้วแต่ทางฉันสะดวก

 

เมื่อฉันฟังขั้นตอนจนครบแล้ว พยาบาลคนนั้นก็ได้พาฉันไปห้องน้ำส่วนตัวเพื่อทำการเก็บปัสสาวะ และหลังจากนั้นฉันก็มานั่งรอฟังผลด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก...