Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 5 ขวดแก้วหมู่บ้าน

“หลังจากที่เจ้านายกลับบ้านไปนะ เจ้านายก็ไปดูแลสโนวี่อย่างดิบดี ไม่เคยใส่ใจผมเลย” - แจ้

“รู้สึกว่านายนี่เยอะเหมือนกันนะแจ้นะ” - ลี

 

ในเรื่องเล่า...

 

        หลังจากหาของอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขวดทุนดร้า ลีก็กลับมาบ้านในที่สุดเพื่อมาหาสโนวี่ เขาไม่คิดจะสนใจแจ้เพราะแค้นที่แจ้งอนอย่างหนัก

        “อยู่กับพ่อนาน ๆ นะลูก” ลีบอกลูกสาวอย่างชื่นใจ

        “ค่ะ ตราบนานเท่านาน” สโนวี่ตอบ

        “โหว มันชื่นใจลูก มันชื่นใจ” ลีพูดเสียงซาบซึ้ง และเมื่อเห็นลูกสาวกำลังเคลื่อนไปหาโพรงที่แจ้อยู่ข้างใน ก็ถามลูกว่า “ไปไหนเหรอลูก?”

        “หนูจะไปดูพี่ชายของหนู” สโนว์โกเล็มหญิงตอบ

        “พี่แจ้อยู่ในนี้ลูก” ลีบอก “อย่าลงน้ำนะลูก ไม่อย่างนั้นพ่อจะเสียลูกไป พ่อไม่อยากจะเสียหนูไปก่อนวัยอันควร”

        “ค่ะพ่อ” สโนวี่ตอบ

        ระหว่างทางเขาได้เก็บเกี่ยวเมล็ดพันธุ์อีกสักเล็กน้อย และมันก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วด้วย เขาจึงล้มตัวลงนอนทันที

 

        วันต่อมา

        ลีรีบขุดเอาบล็อกที่เขาอุดโพรงออกมาแล้วมาหาแจ้ทันที

        “รู้ไหมว่าที่ผมติดอยู่ในนี้ผมรู้สึกยังไง?” แจ้ถาม

        “เป็นยังไง” ลีถาม

        “มันเหงาเหลือเกิน” แจ้ตอบ “เจ้านาย ผมสำนึกผิดละ ปล่อยผมไปเถอะนะ”

        ลีถอนหายใจแล้วบอกว่า “เออ ๆ ฉันมันก็คนใจอ่อน” แล้วจากนั้นเขาก็ปลดเชือกที่ผูกกับเสาออกมา

        “อย่าเป็นคนใจง่ายแล้วกัน” แจ้บอก

        “เอ้า ตามมา” ลีพูดแล้วกระตุกเชือกให้แจ้ลงไป แต่แจ้ไม่ยอมตาม เลยถามว่า “ยังงอนอยู่หรือเปล่า?”

        “เปล่า ผมไม่ได้งอนแล้ว!” แจ้ตอบ “ผมเป็นไฟไหม้ฟาง หายไหม้เร็ว แล้วที่ผ่านมาผมขอโทษด้วยนะ”

        แต่จังหวะนั้นสโนวี่ผ่านมาพบเข้า ลีจึงบอกว่า “ก่อนอื่นนายต้องไปขอโทษสโนวี่ก่อน ที่ทำให้เธอต้องมารับรู้ความขัดแย้งของพวกเราโดยที่เธอไม่ควรรู้”

        แจ้ได้ยินดังนั้นก็ร้องลั่นเลย “ทำไมผมต้อง...!!!”

        “ได้โปรด...นะ” ลีบอกแจ้

        “ก็ได้!” แจ้กัดฟันตอบ แล้วยอมตามลีมาแต่โดยดี

        “เอ้า ขอโทษสโนวี่ซะ” ลีสั่ง

        “สโนวี่ พี่แจ้ขอโทษนะ” แจ้บอกน้องสาวแบบไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่

        “ไม่เป็นไรค่ะ”  สโนวี่บอกพี่ชาย

        “น้องเขาบอกว่าไม่เป็นอะไร” แจ้สะอื้น

        “เห็นไหม! ง่าย ๆ แค่ขอโทษ!” ลีบอกแจ้ “ดูสิ สิ่งที่ได้รับกลับมา ไม่เป็นไร นายรู้สึกดีไหมล่ะ!”

        “มันมาจากใจก็รู้สึกสิครับ” แจ้ตอบ “เรื่องที่ผ่านมาผมก็ขอโทษเจ้านายด้วยนะ”

        “โอเค” ลีบอก แล้วหันไปพูดกับลูกสาวว่า “ขึ้นมาได้แล้วนะลูก”

        “เดี๋ยวหนูตามไปค่ะ” สโนวี่ตอบ

        “ผมจะบอกอะไรให้นะ เรื่องเล่าเขย่าขวัญ” แจ้เริ่มเล่า

        “ทำไม?” ลีถาม

        “เมื่อคืนนะผมได้ยินเสียงกระซิบเรียก ‘แจ้...แจ้...แจ้...’” แจ้บอก

        “นายกรนหรือเปล่า?” ลีถาม

        “ใครกรนว่า ‘แจ้...แจ้...แจ้...’ ล่ะเจ้านาย” แจ้ว่า “คนจะกรนเขากรน ‘ครอก...ครอก...’ แบบนี้”

        “ไม่น่าได้ยินเสียงอะไรหรอกมั้ง คนเขาหลับอยู่” ลีบอก “หรือนายไม่หลับ?”

        “ผมจะหลับลงได้ยังไงผมอยู่คนเดียว ถ้าผมอยู่กับเจ้านายด้วยผมคงหลับไปแล้ว” แจ้ตอบ

        “แล้วนายนอนคนเดียว รู้สึกยังไงบ้าง?” ลีถาม

        “ผมบอกตามตรงนะ สองสามนาทีแรกผมโกรธเจ้านายมากเลย” แจ้บอก

        “คือนายน่าจะดูตัวนายเองก่อนนะ” ลีพูด จากนั้นก็พบว่าแจ้ออกไข่เพิ่มมาอีกหนึ่งฟองแล้ว “แล้วเป็นยังไงต่อ”

        “พอผ่านไปสักพักผมเหงา” แจ้ตอบ

        “หืม? แล้วไงต่อ?” ลีถาม

        “มันเหงาแบบอยากจะขุดออกไปหาเจ้านายมากเลย แต่ผมไม่มีมือเลย มีแต่สองปีกกับสองเท้า” แจ้ตอบ

        “ก็แหงล่ะ นายจะไปมีมือได้ยังไง” ลีพูด

        “เจ้านายก็ไม่รู้อะไร” แจ้ว่า “แต่หลังจากนั้นนะ ผมมันมืดแปดด้านไปหมดเลย ฮู่ย!! ผมนี่ปิดตาปี๋เลย...”

        เกิดความเงียบครู่หนึ่ง ลีส่ายหน้าไม่รับมุกไก่ ๆ ของแจ้

        “สงสัยมุกไม่ฮาพาเจ้านายเครียด” แจ้พึมพำ

        “เอาล่ะ” ลีพูดแล้วกลับมาล่ามแจ้ไว้ที่เสาข้างบนตามเดิม “สรุปว่านายอยู่กับสโนวี่ได้นะ ฉันไม่อยู่ นายโอเคนะ”

        “โอเคเลยเจ้านาย” แจ้บอก

        จากนั้นลีก็คิดจะออกไป แต่แจ้กลับกระซิบสาปแช่งสโนวี่โดยที่ไม่รู้ว่ามันไม่เนียน ซึ่งลีได้ยินเต็มสองหู และย้อนมาเค้นไก่ว่าเขาพูดอะไร ซึ่งแจ้ก็พยายามจะเบี่ยงเรื่องคำแช่งน้องสาวให้ออกจากหัวเจ้านายของตัวเอง แต่ก็ไม่ค่อยจะสำเร็จสักเท่าไหร่

        “แจ้ นายอยู่กับน้องนะ” ลีเตือนสติไก่ตัวเองอยู่ข้างนอกขวด “ฉันจับตาดูนายอยู่”

        “ทำอย่างกับเป็นเซารอน ดวงตาแห่งมอร์ดอร์” แจ้พูดในขวดแก้ว

 

        ลีตั้งใจว่าจะไปขวดแก้วหมู่บ้าน แต่ลีสังเกตว่าขวดทะเลทรายจะอยู่ใกล้กว่า แต่เขาไม่สนเพราะว่าในขวดหมู่บ้านนั้นประชากรเยอะดี จะได้ไม่เหงา

        “แต่แปลกนะ เวลาแจ้โกรธหรืองอนใครจะงอนยาว แต่คราวนี้ใจง่ายเกินไปนะ” ลีพึมพำในใจระหว่างที่เขาขุดดินไปเรื่อย ๆ ในขวดแก้วทุนดร้า “รู้สึกทะแม่ง ๆ พิกล น่าจะคิดไปเองมั้ง”

        จากนั้น ลีก็ทุบแก้วอีกฝั่งของขวดทุนดร้าออกมาเพื่อเดินทางไปยังขวดหมู่บ้านต่อเลย

        แต่ระหว่างทางนั้น วัสดุที่ใช้ทำสะพานต่อไปดันหมดก่อนที่จะถึงขวดหมู่บ้านซะก่อน ลีจึงเดินทางกลับไปขวดแก้วบ้านเกิดว่ามันมีอะไรบ้าง แต่ก่อนจะถึงบ้านเขาจะลองเช็กว่ามีอะไรที่เขาตกสำรวจในขวดทุนดร้า เขาลองขุดดูก็พบกับบล็อกฟองน้ำ เขาคิดว่าจะได้ซับน้ำก็วันนี้แหละ และเขาก็ขุดดินเพิ่มเติมต่อไป พร้อมกับหวังว่าต้นเล็ก ๆ ที่เขาปลูกไว้จะเติบโตด้วยดี

        และเมื่อได้ดินจนพอใจแล้ว เขาก็กลับมาบ้าน แล้วแอบดูว่าแจ้ทำอะไรอยู่บ้างก่อนที่ลีจะเข้าไปข้างใน

        นอกจากเตาเฟอร์แนนซ์แล้ว เขาต้องทำเตาบลาสต์เฟอร์แนนซ์ (Blast Fernace) สำหรับเผาแร่ให้เร็วขึ้นสองเท่า กับเตาสโม้กเกอร์ (Smoker) เพื่อเผาอาหารให้เร็วขึ้นสองเท่า และแน่นอน เขาทำแคมป์ไฟร์ (Campfire) ด้วยจะได้ไม่เปลืองถ่านในการเผาอาหาร

        “ว่าแต่ สโนวี่ไปไหน?” ลีเค้นแจ้ เพราะเขายังไม่แน่ใจว่าไก่ตัวนี้ละทิ้งไบแอส (อคติ) เกี่ยวกับสโนว์โกเล็มสาวแล้วหรือยัง

        “สโนวี่...เขา...” แจ้อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

        “อยู่ไหน?” ลีถามรีดเค้นแจ้ต่อ

        “เธออยู่ข้างล่างน่ะ เจ้านายคิดอะไรเนี่ย?” แจ้ถาม “ว่าร้ายผู้อื่นไม่ดีนะ”

        “คอยดูแล้วกัน ถ้าฉันไม่เจอเธอละก็” ลีพูด แล้วลงไปในโพรงทันที

        และในที่สุด ลีก็พบกับสโนวี่จนได้

        “พ่อคะ หนูขึ้นไม่ได้” สโนว์โกเล็มหญิงบอกพ่อ

        “มา ๆ เดี๋ยวพ่อดันหนูขึ้นไป” ลีบอกแล้วจากนั้นก็ค่อย ๆ ดันลูกสาวขึ้นไปแต่ก็ดันไม่ขึ้น

        “หนูติด” สโนวี่บอก

        “งั้นเดี๋ยวหนูขึ้นมาเองก็แล้วกัน พ่อกั้นทางไว้ให้แล้วนะ” ลีบอกแล้วจากนั้นก็กั้นอีกด้านไว้ไม่ให้ลูกสาวหลงอีก ก่อนจะขึ้นมาในที่สุด

        “เจอหรือยังเจ้านาย” แจ้ถาม

        “เจอแล้ว” ลีตอบ

        “เอาแต่โทษคนอื่นนะเจ้านาย” แจ้บอก

        ลีอ้าปากจะต่อว่าแจ้อีกชุด แต่พอดีว่าสโนวี่ที่ตามมาดันมาเหยียบพื้นที่ทำเกษตรเสียก่อน ลีเลยหันไปดุลูกว่า “พ่อบอกแล้วใช่ไหม?”

        “ก็หนูขึ้นมาตามที่พ่อบอกนี่นา” สโนวี่พูด

        “สโนวี่ หนูต้องแยกแยะให้ออกสิว่าอันไหนเป็นพื้นที่เดินเล่น อันไหนเป็นพื้นที่ทำเกษตร ดูที่หนูเหยียบอยู่ มันทำให้ผลผลิตพ่อเละหมดแล้ว...”

        แต่ระหว่างที่พ่อดุลูกสาวก็ไม่ได้มองเลยว่าจู่ ๆ เธอก็ลื่นตกลงไปในแอ่งน้ำตาย สร้างความสะเทือนใจให้กับลีผู้เป็นพ่ออย่างมาก เขาใจสลายและร่ำไห้ออกมาโดยปราศจากเสียงที่ดังก้องจากปาก นอกจากในหัวและในใจของเขา

        “แจ้!! นายรู้ไหม!! น้องสาวนายตายไปทั้งคนนะ!!!” ลีตะคอกใส่แจ้ยับเลย แล้วจากนั้นลีก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะชุบชีวิตลูกสาวกลับคืนมา

 

        “พอเลยนะแจ้” ลีบอกแจ้

        “ทำไมอ่ะก็เธอโง่เอง” แจ้ร้อง

        “หยุด!! ห้ามว่าเธออย่างนั้น!!” ลีตวาดไฟแลบ

        “ทำไมต้องเป็นผมด้วย ทำไมผมต้องผิด ต้องโดนว่าด้วย” แจ้ว่า

        “ไม่น่าปล่อยให้ลูกตกน้ำตายเลย!” ลีพูด จากนั้นเขาก็พยายามกั้นทางที่น้ำไหลออกมา เพื่อจะได้ไม่ให้สโนวี่ตกน้ำตายเป็นรอบที่สอง และเขาจะต้องกั้นให้หมดทั่วขวดแก้ว

        “โชคดีนะเนี่ยที่ฉันปลูกฟักทองเสริมไว้” ลีพูด จากนั้นเขาก็สร้างสโนวี่อีกครั้ง

        “พ่อ!! หนูหนาว!!” สโนวี่ร้อง

        “ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร พ่อกันทุกอย่างไว้ได้หมดแล้ว” ลีบอก “อย่าเพิ่งไปไหนนะ ถ้ามีอะไรตกหล่นไป”

        “ค่ะ” สโนวี่ตอบ

        “เจ้านายดูสิ” แจ้พูด “ไม่เคยห่วงใยผมเลย ทีสโนวี่นะห่วงเอา ๆ”

        “นี่แจ้ ฉันเหนื่อยที่จะต้องพูดกับนายไม่เข้าเรื่องเข้าราวอะไรเลยนะเนี่ย นายต้องเข้าใจสิ” ลีพูด “สรุปคือที่ผ่านมาที่บอกขอโทษ ๆ ไปนี่ นายไม่เข้าใจหรือไม่จำกันแน่?”

        “ผมเข้าใจแล้ว ผมจำแล้ว” แจ้ตอบ “แต่ลึก ๆ ในใจก็ยังไม่ชอบน้องสาวอยู่ดีอ่ะ”

        “มันก็เปลี่ยนไม่ได้สินะ จะเปลี่ยนนิสัยเก่าไปเป็นนิสัยใหม่ก็ไม่ได้ ยังไงมันก็ยังเป็นนิสัยเก่าอยู่วันยังค่ำ” ลีพูด แล้วเขาก็บอกลูกสาวว่า “สโนวี่ก็รักพี่ให้มาก ๆ นะ ถึงเขาจะไม่รักหนูก็ตาม”

        “หนูเข้าใจค่ะ” สโนวี่ตอบ

        แจ้จ้องมองสโนวี่แบบอาฆาตแค้นมาก ๆ

        “หยุดเลยนะ” ลีพูด แต่จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “รู้ละ มีสิ่งหนึ่งที่จะจัดการนายได้ ครอบครัวของนายไง”

        “โอ้!! ไม่นะ อย่าเอาครอบครัวผมมาเลยนะ ขอร้องละ” แจ้ร้องโหยหวน “ผมจะร้องไห้ละ”

        “ทำไม?” ลีถาม

        “จุดอ่อนของผมคือครอบครัว – อุ๊บ!!” แจ้ตอบแล้วก็หุบปากตัวเองราวกับว่าเขาเผลอหลุดปากเรื่องอะไรบางอย่างออกไป

        “อะฮ้า!! หลุดปากออกมาแล้ว แสดงว่าต้องมีเรื่องกับครอบครัวละสิท่า” ลีพูดราวกับว่าตัวเองชนะแจ้แล้ว และแจ้ก็ครางด้วยความไม่พอใจ

        “เอางี้ ถ้านายทำตามกฎของฉัน ฉันจะไม่เอาครอบครัวของนายมาด้วยนะ เอาไหม?” ลีบอกแจ้

        “ครับ” แจ้พูด

        “ข้อแรก คือ รักน้องสโนวี่ตลอดไป เสมือนเป็นน้องแท้ ๆ” ลีพูด “เอาข้อนี้ก่อน ถ้าทำได้เดี๋ยวข้ออื่นจะตามมา”

        ตอนแรกแจ้จะแย้งแล้ว แต่สายตาของลีทำให้ไก่ตัวนี้ต้องยอมสยบ

        “ทำไมพ่อดุพี่จังเลย” สโนวี่พูด

        “ช่าย” แจ้บอก แต่พอหันมามองสายตาของเจ้านายตัวเองก็หงอลงในทันใด

        ทว่ากับเรื่องสโนวี่ ลีแทบตามไปลากเอาเธอออกมาจากแหล่งน้ำไม่หยุด เพราะกลัวว่าเธอจะลงน้ำตายอีกครั้ง

        “ต้องกันไว้ไม่ให้เธอกระโดดเล่น” ลีพูดแล้วกันชั้นสองอีกครั้ง “ถึงอาจจะรกไปหน่อยแต่ก็กันได้หลายระดับพอสมควร”

 

        วันต่อมา

        “เจ้านาย ผมอยากเดินเล่น แลกกับไข่ที่ผมเพิ่งออก” แจ้บอกแล้วบุ้ยใบ้ไปทางไข่ข้าง ๆ เขา ซึ่งลีก็ยอมปลดเชือกอีกครั้ง

        “ด๊อบบี้เป็น—”

        “ยัง ๆ คนละเรื่อง” ลีพูด “แล้วอย่าไปไหนไกลนะ”

        แต่ลีกลับได้ยินเสียงสาปแช่งจากแจ้อีกครั้งซึ่งคราวนี้ชัดเจนเลย ลีจึงกลับมาบอกว่า “ถ้าฉันได้ยินว่านายว่าร้ายน้องหรือทำอะไรเธอละก็ อย่าลืมกฎที่เราคุยกันเมื่อวาน”

        “เออใช่ ลืมไปเลย” แจ้บอก

        “ถึงนายจะเกลียดหรืออคติเธออะไรก็ตาม ขอร้องเถอะ” ลีพูด “ให้นับเธอเป็นน้องในไส้แท้ ๆ ของนายเลยนะ ได้ไหม”

        “ได้ครับ” แจ้ตอบ

 

        แต่แล้ว ลีก็ได้เห็นสโนวี่มองแจ้ที่อยู่บนเตียงของลี

        “หนูทำอะไร” ลีถามลูกสาว

        “หนูเห็นว่าพี่เขาน่ารักดี” ลูกสโนว์โกเล็มสาวตอบ

        “เจ้านายได้ยินไหม” แจ้ถาม “สโนวี่ชมผมด้วย เอาไปเลยร้อยหนึ่ง เจ้านายจ้างเธอมาพูดหรือเปล่า?”

        “เขาไม่ได้จ้างหนูนะ หนูพูดเองจากใจ” สโนวี่ตอบ

        “ใช่” ลีเสริม “ทุกอย่างล้วนมาจากใจทั้งนั้น”

        “โว้ย เอาอะไรมาก ผมไม่เชื่อหรอก” แจ้แย้ง “ผมรู้ว่าเจ้านายอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง”

        “โม้อีกแล้ว!” ลีพูด จากนั้นก็ออกไปจากขวดบ้านเกิดทันที

        “ก็ใช่สิ ผมไม่ได้ขนสีขาวนี่นา” แจ้ว่า

        “นายขนขาวอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ” ลีพูดจากข้างนอก

        “ก็ผมไม่ได้มาจากดินแดนทุนดร้านี่นา” แจ้พูดจากข้างใน

        “นายอยู่ได้ทุกดินแดนเลยนะ ดินแดนไหนไบโอมอะไรก็อยู่ได้” ลีบอกจากข้างนอก “นายยังทนน้ำได้เลยนะ ส่วนสโนวี่ ฉันต้องพูดผ่านกระจกเลย ได้ยินไหมเนี่ย”

        “ได้ยินนิดหน่อย” แจ้บอก

 

        ลีไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับไก่ของเขาอีกแล้ว เขาจึงออกไปต่อสะพานสู่ขวดหมู่บ้านให้ครบ และเมื่อขวดหมู่บ้านอยู่สูงจากขวดหิมะ เขาจึงต่อสะพานให้สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงแล้ว แต่ไม่ทันไรก็เจอครีปเปอร์บุกมาจะระเบิดลีซะแล้ว แถมพวกวิลเลเจอร์ที่เห็นยังใส่ความว่าลีเป็นคนวางระเบิดอีก ณ ตอนนั้นไม่มีใครไว้ใจลีเลยสักคนเดียว ทำให้ลีตัดสินใจที่จะสวมวิญญาณพระเอกเฉพาะกิจออกเข้าไปช่วย แต่เขาแปลกใจที่ว่า ทั้ง ๆ ที่ในบ้านหลังหนึ่งมีทั้งครีปเปอร์ ทั้งแมงมุม อยู่ในบ้านแล้วแท้ ๆ แต่วิลเลเจอร์ก็เข้าไปได้โดยไม่โดนพวกมันทำร้ายเลยสักนิดเดียว เหลือเชื่อจริง ๆ

        แต่พอวิลเลเจอร์หนีออกมาจากวงครีปเปอร์ ลีจึงสวมวิญญาณพระเอกเฉพาะกิจ (อีกครั้ง) เข้าไปฟันหัวครีปเปอร์ขาดกระจุยเลย พวกวิลเลเจอร์ที่ได้เห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกซาบซึ้งและเป็นหนี้บุญคุณลีอย่างมาก จึงตอบแทนด้วยการขายเครื่องมือและของที่มีอยู่ ตอนแรกเขาคิดจะแลกกางเกงหนัง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีกางเกงเพชรอยู่แล้ว เลยไม่แลกแล้วกัน เขาหวังว่าจะแลกพวกของที่เป็นเนเธอไรต์มากกว่า

        นอกจากพวกวิลเลเจอร์แล้วก็ยังมีไอออนโกเล็ม (Iron Golems) ตัวใหญ่ที่คอยเฝ้าหมู่บ้านตลอดเวลา และบางครั้งก็มีพวกวอนเดอริ่งเทรเดอร์ (Wandering Traders) ที่มาพร้อมกับเสื้อคลุมสีน้ำเงินที่จูงลามา (Llamas) สองตัว และพ่อค้าชุดน้ำเงินรายนี้อาจจะไปปรากฏตัวที่ไหนก็ได้ ซึ่งไม่แน่อาจจะโผล่มาในบ้านของลีเสียเองก็เป็นได้

        “แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?” หนึ่งในวิลเลเจอร์ถาม

        “ผมชื่อลีฮะ” ลีตอบ

        “แล้วนายมาจากไหน?” หนึ่งในวิลเลเจอร์ถาม

        “ผมมาจากขวด...” ลีลากเสียง ก่อนจะตัดจบว่า “ตามนั้นครับ โอเค ผมไปละครับ”

        “ไปไหนล่ะพ่อหนุ่มเอ๋ย?” หนึ่งในวิลเลเจอร์ถาม

        “ผมมีบ้านเรือนต้องดูแลครับ” ลีตอบ “ไว้เจอกันใหม่นะครับ”

 

        จากนั้น ลีก็เดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง และตั้งเป้าหมายว่าจะไปขวดแก้วทะเลทราย ไปขวดแก้วจังเกิ้ล แล้วไปยังขวดหินให้ได้ พอมาถึงบ้าน ปรากฏว่าสโนวี่รื่นเริงพิกล ลีจึงถามเธอว่า “เป็นอะไรเหรอลูก อารมณ์ดีเชียว”

        “หนูมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ชาย” สโนวี่ตอบ

        “คือว่า...” ลีอ้าปากจะอธิบายลูกสาว แต่ทันใดนั้นแจ้ก็วิ่งเข้ามาหาเจ้านายอย่างระริกระรี้

        “เจ้านาย!!” แจ้ร้อง “ระหว่างที่เจ้านายไม่อยู่ ผมได้ฟังเรื่องตลก ๆ และมันส์ ๆ จากสโนวี่ด้วยล่ะ”

        “มีเรื่องอะไรให้ตลกและมันส์ล่ะเนี่ย?” ลีถามแจ้

        “ผมได้ฟังเรื่องจากสโนวี่เล่าว่า เจ้านายเคยฆ่าฮีโร่บรายน์ด้วย” แจ้ตอบ

        แต่ด้วยความที่ฮีโร่บรายน์เป็นชื่อต้องห้ามที่ไม่มีใครควรเอ่ย อย่างน้อยก็ในโลกนี้ ดังนั้น ลีจึงบอกไปว่า “อย่าพูดชื่อนั้น!”

        “ทำไม?” แจ้ถาม

        ก่อนที่ลีจะได้ตอบไก่ของเขา เขาหันไปมองรอบ ๆ ขวดแก้วเพื่อที่จะให้แน่ใจว่า ไม่มีใครแถวนี้แอบฟังอยู่

        “โชคดีไป” ลีพึมพำ ก่อนจะบอกแจ้ว่า “คืออย่างนี้นะแจ้นะ ชื่อนี้เป็นชื่ออาถรรพ์ ห้ามพูดนะ เข้าใจไหม?”

        “โอเค แต่ว่าสโนวี่เล่าให้ฟังว่า เจ้านายเคยกำราบ...” จากนั้นแจ้ก็ลดเสียงลง “ฮีโร่บรายน์”

        “ทำไมต้องกระซิบ” ลีถาม

        “งั้นขอเรียกว่าเขาผู้ห้ามเอ่ยชื่อแล้วกันนะ” แจ้ตอบ “เคยปราบเขาผู้ห้ามเอ่ยชื่อด้วยเหรอ?”

        “มันก็ไม่เชิงนะ แล้วนายรู้ได้ไง?” ลีถาม

        “ก็สโนวี่เล่า” แจ้ตอบ

        “สโนวี่ หนูเล่าอะไรของหนูเนี่ย?” ลีถามลูกสาว

        “อ๋อ คือ-คือ-คือ-หนู-หนู...” สโนวี่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก่อนจะตอบว่า “หนูเล่าเรื่องตอนที่พ่อ...เอ่อ...ไปประจัญบานกับฮีโร่บรายน์”

        “ฮีโร่บรายน์...” ลีพึมพำ

 

นอกเรื่องเล่า...

 

        ระหว่างที่เดินไปเรื่อย ๆ ลุงพีก็ดื่มน้ำจากกระติกของตัวเอง แต่เมื่อชื่อฮีโร่บรายน์หลุดจากปากของแจ้ เขากลับสำลักน้ำอย่างแรง พร้อมกับร้องว่า “อะไรนะ! ฮีโร่บรายน์อย่างนั้นเหรอ?”

        “ใช่ครับลุงพี ทำไมเหรอ?” แจ้ว่า

        “ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดฉันรู้ว่าฮีโร่บรายน์มีตัวตนอยู่จริงละก็ ฉันต้องรับมือกับมันให้ได้เลย” ลุงพีตอบ “เพราะเชื่อไหมว่า ฉันเคยเจอเขามาก่อน และนั่นมันก็นานมาแล้วล่ะ”

        “แล้วฮีโร่บรายน์มาเกี่ยวอะไรด้วย?” ลีแทรก

        “คือเจ้านายเคยได้ยินเรื่องฮีโร่บรายน์เซอร์ไวเวิลไหม?” แจ้ถาม (Herobrine Survival)

        “เรื่องอะไร?” ลีถามกลับ

        “ฮีโร่บรายน์เซอร์ไวเวิลเป็นตอนที่มีพระเอกคนหนึ่งท้าทายและถือกำเนิดฮีโร่บรายน์มาเพื่อจบในสิ่งที่ฮีโร่บรายน์เริ่ม แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็เวียนว่ายตายเกิดอยู่บ่อยครั้ง” แจ้ตอบ “มันก็ไม่จบสวยสักเท่าไหร่หรอกนะ เพราะเขาต้องตามหาน็อช (Notch) ชายผู้ที่จะลบล้างฮีโร่บรายน์ได้”

        “แล้วทำไมสโนวี่ต้องเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง?” ลีถาม

        “เจ้านายรู้จักคำว่าพารัลแล็กซ์ไหม?” แจ้ถาม

        “รู้จักแต่พาราด็อกซ์” ลีตอบ

        “นี่มุกหรืออะไรเนี่ย?” ลุงพีวิจารณ์

        “เรื่องที่ผมเล่ามามันเชื่อมโยงกันไปหมดเลยนะเจ้านาย” แจ้บอก

        “เชื่อมโยงยังไง?” ลีถาม

        “เคยได้ยินเรื่องฮาร์ดคอร์ไหม?” แจ้ถาม (Hardcore)

        “เคยได้ยินนะ” ลีตอบ “จบที่เขาตาย”

        “มันก็ไม่ได้จบสวยเหมือนกัน” แจ้บอก “แล้วสกายกริดล่ะ เจ้านายเคยได้ยินหรือยัง?” (Skygrid)

        “ก็เคยได้ยิน เขาเล่ามาว่า มีบุรุษคนหนึ่งจัดการเอ็นเดอร์ดรากอนสองตัวได้” ลีตอบ (Ender Dragons)

        “ใช่” แจ้บอก “แต่เรื่องที่เหลือล่ะเจ้านายเคยได้ยินหรือเปล่า เช่น อัลตร้าฮาร์ดคอร์ (Ultra Hardcore) หรือ วันไลฟ์ (One Life) น่ะ”

        “อันนี้ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนนะ” ลีตอบ “ทำไมกัน?”

        “มันความยากระดับเกินฮาร์ดคอร์ตั้งเยอะเลยนะ” แจ้บอก “แล้วฮีโร่บรายน์ยังรอดอยู่นะ”

        “อะไรนะ ฮีโร่บรายน์ในสองเรื่องนั้นยังรอดอยู่เหรอ?” ลีถาม

        “ใช่ ทั้งหมดมีอยู่ห้าเรื่อง ฮีโร่บรายน์...หายสาบสูญไปสองตัว เหลืออีกสามตัว” แจ้บอก

        “แล้วเรื่องฮีโร่บรายน์สามตัวมันเป็นยังไง” ลีถาม

        “ฮีโร่บรายน์เหลือสามตัว? ผมยังเล่าไม่จบเลย” แจ้ตอบ “ผมละเสียวจริง ๆ ที่รีดแถวนี้จะไปนึกถึงลูกหมูสามตัว คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...”

        “ว่า?” ลีกับลุงพีพูดพร้อมกัน

 

        เมื่อถึงบ้านแล้ว ประกอบว่ามันจะมืดแล้วด้วย

        “ว่า?” ลุงพีกับลีพูดพร้อมกันอีกครั้ง

        “เจ้านายรู้ไหมว่าฮีโร่บรายน์นั้นยังเหลือสามตัว” แจ้บอก

        “คือฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจะเกี่ยวข้องอะไรยังไงหรอกนะ แต่ฉันขอนอนก่อนแล้วกัน” ลีพูด จากนั้นก็ชวนทั้งแจ้ทั้งลุงพีนอนด้วย

 

        วันต่อมา ลีได้พาแจ้กับลุงพีไปหาของอีกครั้ง

        “ถ้าฉันจำไม่ผิดมันจะมีอยู่สองเรื่องที่นายบอกว่าเล่าไปแล้ว นั่นคือฮาร์ดคอร์กับสกายกริด” ลีพูด “แสดงว่ามันยังมีอีกสามเรื่องที่ยังไม่ได้เล่าหรือเล่าไม่จบ ถูกไหม?”

        “ใช่” แจ้บอก

        “แล้วอะไร?” ลีถาม

        “ฟอร์กอตเทนไอร์แลนด์ก็อยู่ในนั้น” แจ้ตอบ (Forgotten Island)

        “อืม...ชักน่าสนใจ” ลีพูด “แล้วอีกสองเรื่องล่ะ?”

        “อีกสองเรื่องผมนึกไม่ออกเหมือนกัน ผมนึกได้แต่ขวดแก้วอย่างเดียว” แจ้ตอบ

        “ถ้าฉันจำไม่ผิด เรื่องวันไลฟ์หรือไม่ก็อัลตร้าฮาร์ดคอร์น่าจะเป็นหนึ่งในอีกสองเรื่องที่ยังไม่ได้เล่าแน่นอน” ลุงพีบอก

        “งั้นเหรอครับลุงพี?” ลีพูดกับลุง จากนั้นก็บอกไก่ว่า “งั้นแจ้ เล่าเรื่องขวดแก้วให้จบก่อนแล้วกัน เรื่องต่อไปอาจจะจำได้ก็ได้ แล้วเรื่องมันเป็นยังไงต่อ?”