บทที่ 142 หึงแม้กระทั่งผู้หญิง

เขาที่ยังคงทำหน้าตาขึงขัง ส่งเสียงฮึดฮัดขู่เรน่า แสดงอาการหึงจนออกนอกหน้า

 

“เฮียเป็นอะไรคะเนี้ย ตั้งสติก่อนไหมคะ นี่เรน่าเขาเป็นผู้หญิงนะ เฮียจะมาหึงพร่ำเพรื่อแบบนี้ไม่ได้นะคะ” ฉันประคองหน้าเขาให้หันกลับมามองหน้าฉัน เพราะเขาเอาแต่จ้องเขม็งหันไปทำหน้าดุใส่เรน่าอย่างไม่ยอมวางตา

 

“เฮียค่ะ ฟังเอลิซอยู่ไหมเนี้ย” ฉันที่เริ่มหงุดหงิด เพราะเขาเอาแต่ฝืนใบหน้าไม่ยอมหันกลับมามองฉัน

 

“เฮีย!!” ฉันที่เริ่มมีน้ำโหเพิ่มขึ้นทุกทีที่เขายังดื้อไม่ยอม

 

“เฮียถ้าเฮียไม่หันมา คืน...นี้...นอน...นอก...ห้อง...นะ” ฉันที่เหลืออดกับพฤติกรรมที่เหมือนเด็กน้อยของเขา เอ่ยขู่พร้อมกับเน้นทีละคำ

 

และมันก็ได้ผล...

 

ขวับ!!

 

ใบหน้าคมเข้มหันกลับมาทันทีโดยไม่มีอิดออดเลยสักนิด หึ...พูดตั้งนานไม่ฟัง ชอบให้ขู่ใช่ไหม...ชิ

 

“ไม่เอา...เฮียไม่นอนนอกห้องนะ เฮียจะนอนกอดเมีย ไม่เอานะ ไม่เอา อย่าไล่เฮียเลยน๊าาา” เขาทำท่าทางออดอ้อน เสียงอ่อนเสียงหวานใส่ฉันทันที พร้อมกับเอาใบหน้าถูแขนฉันไปมา จนฉันอดหมั่นไส้ปนนึกเอ็นดูไม่ได้ นี่มาเฟียจริงป่ะเนี้ย ^-^

 

และเมื่อหันกลับไปมองยังเรน่าที่ยังนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยนั้น ถึงกับทำให้ฉันแทบจะหลุดขำออกมา

 

(o_O) สีหน้าของเรน่าที่ดูอึ้ง จนฉันอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้ เพราะเนื่องจากฉันที่เห็นการแสดงออกของเขาแบบนี้มาบ่อยครั้งแล้ว จึงไม่รู้สึกอะไรนอกจากความรู้สึกรักและเอ็นดูเขาทุกครั้งที่เขาทำแบบนี้

 

แต่สำหรับเรน่าน่ะไม่ใช่ เธอที่ไม่เคยพบเห็นพฤติกรรมแบบนี้ของเขามาก่อน เมื่อได้มาเห็นแล้วถึงกับอึ้งตะลึงค้างกันเลยทีเดียว นั่นก็เพราะว่าตลอดเวลาที่เธอและเขารู้จักกันมา เธอเองก็ไม่เคยได้เห็นภาพลักษณ์แบบนี้ของคนที่ชื่อเซบาสเธียเลยสักครั้งเดียว แม้ว่าตัวเธอกับเขาจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วก็ตาม เขาที่มักจะสุขุม นิ่งเฉย กับทุกสิ่ง และมักจะแผ่รังสีอำมหิตออกมาจากร่างกายโดยไม่รู้ตัว จนคนรอบข้างรู้สึกหวาดกลัวเกรงขามทุกครั้งที่เข้าใกล้เขา เขาที่ดูแข็งแกร่งจนแทบจะไม่มีมุมอ่อนโยน

 

และเขาคนนี้นะหรอที่ตอนนี้กลับทำท่าทางบ้า ๆ บอ ๆ เพียงแค่เพราะผู้หญิงคนเดียว จะไล่ให้ออกไปนอนนอกห้อง เขาถึงกับยอมอ่อนให้เธอได้ถึงเพียงนี้ เรน่าคิดในใจกับสิ่งเซอร์ไพรส์ที่ได้เจอ...

 

หลังจากที่ฉันควบคุมสถานการณ์ความประสาทของคุณสามีได้แล้ว ฉันก็หันกลับมาโฟกัสที่เขาต่อโดยที่ตัวเองยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

“เฮียเป็นอะไรคะ...หืมมม” ฉันถามเขาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

 

“ปะ...เปล่า” เขาตอบพร้อมกับหลบสายตาฉันทันที

 

“จะมาเปล่าอะไรล่ะคะ ก็เห็นอยู่เนี้ยว่าเป็น!!” ฉันเค้นเสียงถาม

 

เขายังคงไม่ตอบ อีกทั้งยังทำหน้าตาเลิ่กลั่กมีพิรุธ

 

“ว่ายังไงคะ...หึ” ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาเข้มเพื่อหาคำตอบ

 

“กะ...ก็ อยู่ดี ๆ ไอ้เรน่ามันก็มาทำดีกับเอลิซ แล้วอยู่ ๆ ก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เฮียก็เลยกลัวว่า...” เขางุบงิบอธิบายไปด้วยทีท่าที่ตัวเขาเองก็กระดากใจ

 

“ว่า...อะไรคะ” ฉันที่ใจร้อนอยากจะรู้ความในใจของเขาว่าเขาคิดอะไรอยู่

 

“ก็กลัวว่า มันจะคิดไม่ดีกับพวกเรา และก็คิดว่ามันจะมาแย่งเอลิซไปจากเฮียนะซิ” (- /// -) เขาพูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ ด้วยเพราะคงรู้สึกอายในสิ่งที่ตัวเองคิด

 

(o_O;) / (- . - “) สีหน้าช็อกทั้งของเรน่าและฉันหลังจากที่ฟังเขาบอกความในใจ

 

“เดี๋ยวนะเฮีย คุณเรน่าเธอเป็นผู้หญิงนะคะ” ฉันที่รีบสลัดความรู้สึกอึ้งที่เกิดขึ้นออก เอ่ยถามเขาด้วยความเหนื่อยใจ

 

“ใช่เซฟ เรน่าเป็นผู้หญิงนะ ถึงเอลิซจะน่ารักยิ้มสวยละลายใจแค่ไหน แต่...” เรน่าที่ยังพูดไม่ทันจบก็โดนขัดขึ้นมาซะก่อน

 

“นั่นไง...นั่นไง...เห็นไหมเอลิซ มันชมเอลิซด้วยอ่ะ ไอ้เรน่ามึงอย่าได้คิดว่าจะมาแย่งเมียกูไปเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นกูฆ่ามึงแน่!!” เขาขู่เรน่า พร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนฉันเริ่มหายใจไม่ออก

 

“โอ๊ยยย นี่ฟังกันไหมเนี้ย!!” เรน่าที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวกับความประสาทของเขา

 

“เฮียปล่อยเอลิซก่อนค่ะ เอลิซอึดอัดหายใจไม่ออกแล้ว” ฉันร้องบอกพร้อมกับพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการ

 

“แล้วก็เฮียตั้งสติก่อนนะคะ เอลิซกับเรน่าเพิ่งจะได้มีโอกาสคุยกัน เฮียอย่ามาทำให้โอกาสที่ได้มีเพื่อนเพิ่มของเอลิซต้องเสียไป เพราะความงี่เง่าไม่เข้าท่าของเฮียนะ” ฉันรัวคำพูดด้วยความรู้สึกที่เหลืออด วันนี้เขาเป็นอะไรของเขากันเนี้ย ฉันล่ะไม่เข้าใจเขาจริง ๆ

 

“แต่ว่า...” เขาที่เหมือนจะเปิดปากเถียงฉันขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ไป...นอน...นอก...ห้อง” ฉันเน้นทีละคำ โดยไม่ปล่อยให้เขาได้พูดจบ

 

“หึ...ไอ้เรน่ามึงทำให้เมียโกรธกู” เขาที่ทำตาละห้อยใส่ฉันในตอนแรก ก่อนจะหันไปทางเรน่าคล้ายกับต้องการจะเอาเรื่อง

 

“เอ๊า...ซวยอี๊กกกก” เรน่าที่สบถออกมาเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหัวเบา อีกทั้งภาพลักษณ์เทพบุตรที่มีอยู่ภายในใจเธอตั้งแต่ต้น ก็ค่อย ๆ เริ่มละลายจางหายไป และแทนที่ด้วยภาพความปัญญาอ่อนของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้คงเข้าสมาคมคนกลัวเมียเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

ฉันอดขำให้กับทั้งสองคนไม่ได้ ทั้งสองที่ดูทะเลาะกันเหมือนเป็นเด็ก ๆ ภาพตรงหน้านี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาทั้งสองคนนั้นดูเป็นเพื่อนกันมากที่สุดแล้ว

 

“เฮียไม่ต้องไปหาเรื่องเรน่าเลยนะ...” ฉันออกโรงปกป้องเรน่า จนทำให้คุณเซฟยิ่งแยกเขี้ยวใส่เรน่าเข้าไปอีก

 

ฉันยิ้มน้อย ๆ ให้กับท่าทีของเขา ก่อนที่จะตั้งสติแล้วเข้าเรื่องที่เป็นเรื่องสักที...

 

ฉันพยายามหยัดตัวเพื่อจะลุกขึ้นจากตัวเขา แต่แรงของเขาที่มีมหาศาลจึงไม่สะทกสะท้านต่อแรงดิ้นของฉันเลย

 

“เฮีย ปล่อยให้เอลิซไปนั่งที่ก่อนค่ะ จะได้คุยกันถึงเรื่องที่เรน่าอยากจะบอกด้วย” ฉันที่จนปัญญาที่จะต่อสู้กับแรงของเขาแล้ว ได้แต่เอ่ยปากประนีประนอมกับคนขี้หึง

 

“ก็นั่งตรงนี้ก็ได้นี่ค่ะ” เขายังดื้อดึงไม่ยอมปล่อยฉัน ซ้ำยังเอาแต่ซุกหน้าสูดดมไปตามเนื้อสาว

 

“แต่เอลิซหิว แบบนี้มันกินไม่ถนัดนะคะ” ฉันเริ่มเสียงแข็งใส่เขาด้วยความไม่พอใจ

 

“รู้ได้ไงว่ากินแบบนี้ไม่ถนัดนะ...หืมมม...เฮียหน่ะถนัดกินเอลิซทุกท่าเลยน๊าาา...หึหึ” เขาที่พูดจาสองแง่สองง่ามใส่ฉัน พร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ในแบบที่ใครได้เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าคิดดีไม่ได้เลย

 

และเมื่อสิ้นประโยคจากปากของเขา คำพูดเหล่านั้นก็ทำให้ใบหน้าเนียนขาวขึ้นเลือดฝาดขึ้นมาทันที...