บทที่ 137 คนเดียวที่หยุดเขาได้

เมื่อความชุลมุนที่เกิดขึ้น มันเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งหลายจะต้านทานผมได้ บวกกับเสียงที่ดังโวยวาย ทั้งร้องห้ามปราม ทั้งร้องขอชีวิต ทั้งร้องระงมด้วยความตกใจ

ความอลหม่านทั้งหลาย ก็เปรียบเสมือนกับการเรียกร้องขอกำลังเสริมที่ทำให้ลูกน้องที่อยู่บริเวณใกล้ ๆ ถึงกับหวาดหวั่นว่าจะเกิดเรื่องร้าย ถึงกับต้องรีบตัดสินใจไปตามไอ้กิตให้มาช่วยดึงผมออกอีกแรง

ตึงๆๆๆ!!

กิตวิ่งมาถึงห้องอาหารด้วยความรวดเร็วทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกน้องรายงาน

‘เวรล่ะ ใครทำให้นายฟิวส์ขาดได้ขนาดนี้ว่ะ’ กิตถึงกับสบถในใจตัวเองทันที แล้วยิ่งเมื่อได้มาเห็นความโกลาหลที่อยู่ตรงหน้า นั้นยิ่งทำให้เขาถึงกับหน้าถอดสีซีดในบัดดล ก่อนที่ตัวเองจะรีบตั้งสติแล้วเข้าไปหาเจ้านายที่กำลังบ้าคลั่งไม่ฟังใคร

“นายครับ...นายปล่อยมันก่อนครับ เดี๋ยวท่านหญิงเธซ่าฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าเนื้อนวลมันตาย จะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ” ไอ้กิตที่เข้ามาล็อกตัวผมพร้อมกับออกแรงดึงตัวผมออก อีกทั้งยังพูดเตือนเพื่อให้ผมได้สติ

แต่ในวินาทีนี้ ไม่มีอะไรจะห้ามไม่ให้มัจจุราชมาเอาชีวิตของอีเนื้อนวลมันได้แล้ว...

“พวกมึงออกไป ไม่ต้องมาเผือก...!!” เสียงผมดังก้องกังวานตวาดลั่นจนทำให้ทุกคนหยุดชะงักนิ่ง พร้อมกับร่างไอ้กิตที่แข็งทื่อเพราะความตกใจ แต่ทว่ามือของมันยังคงล็อกอยู่ที่ตัวผมแน่น

หลังจากที่หันไปตวาดทุกคนที่เข้ามาวุ่นวาย ผมก็ได้ก็กลับมาโฟกัสกับร่างที่ใกล้จะหมดลมต่อ โดยที่ร่างของมันเริ่มอ่อนแรงลงทุกที ลำคอของมันที่อยู่ใต้เงื้อมมือของผม ยังถูกกอบกุมด้วยมืออันแข็งแกร่งอย่างไม่ยอมที่จะคลายออก

ลิ้นที่ปกติเป็นสีแดงเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดพร้อมกับออกมาจุกอยู่ที่ปาก ใบหน้าที่เริ่มเขียวคล้ำของมัน บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าในอีกไม่ช้าข้างหน้า อีคนที่มันกล้าลองดีกับผมจะได้รับตั๋วไปทัวร์ยมโลกแล้ว

และเมื่อไหร่ที่ผมจัดการกับอีเนื้อนวลเสร็จ ผมก็จะได้รีบไปปลอบเธอผู้เป็นที่รักของผมสักที...

--- เอลิซ Talk ---

ฉันที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้อง แม้จะไม่อยากรับรู้เกี่ยวกับอะไรที่อยู่ด้านนอกแล้ว แต่ก็อดไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวาย อีกทั้งเสียงร้องไห้ดังระงมปะปนกันไม่หยุด

และเมื่อพอลองตั้งสติเงี่ยหูฟังก็พอจะจับใจความได้ว่า ตอนนี้คุณเซฟกำลังจัดการยัยเนื้อนวลด้วยการบีบคออยู่

สิ่งที่ฉันได้ยินถึงกับทำให้ฉันตกใจ เพราะถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบผู้หญิงอวดดีคนนั้น แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาต้องฆ่าใครตายเพื่อฉัน พอคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งออกไปเพื่อห้ามเขาทันที

สภาพของห้องอาหารตรงหน้าทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เพราะไม่คิดว่าเขาจะอาละวาดทำลายข้าวของได้ถึงขนาดนี้ และสิ่งที่ทำให้ฉันถึงกับอกสั่นขวัญแขวนมากทุกสุดนั่นก็คือ ภาพผู้ชายที่มักจะอ่อนโยนกับฉันเสมอ กำลังกดผู้หญิงคนนั้นลงกับพื้นแล้วบีบคออย่างแรงแบบที่ตั้งใจจะเอาชีวิตกันเลยทีเดียว โดยที่ไม่ว่าใครจะเข้าไปห้ามปราม ร้องขอ อ้อนวอน เขาก็ไม่มีทีท่าสะทกสะท้านหรือรับฟังต่อคำเหล่านั้นเลย

ความโกรธที่ดูเหมือนจะถึงขั้นขีดสุดของเขาแผ่รังสีออกมาจนคนรอบข้างรับรู้ได้ ลูกน้องส่วนใหญ่ได้แต่ยืนดูด้วยอาการตัวสั่นไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปขัดขวางเจ้านายของเขาในเวลานี้ แม้กระทั่งพี่กิตเองที่นับว่าสนิทกับเขามากที่สุด ก็ทำได้เพียงนั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ด้วยความจนใจ เนื่องจากตัวเองก็เพิ่งถูกแรงมหาศาลของเขาสลัดออกจนร่างกระเด็น

แต่ทว่า..ในหลาย ๆ คนที่อยู่ ณ ที่ตรงนี้ ก็ยังมีคนที่ใจกล้าอยู่อีกหนึ่งคน นั่นก็คือเรน่า ที่กำลังพยายามออกแรงยื้อยุดห้ามเพื่อให้เขาหยุดการกระทำที่โหดร้ายอย่างสุดแรงเกิด แต่นอกจากร่างหนาจะไม่ไหวติงกับแรงที่เธอออกแล้ว ซ้ำร้ายตัวเธอยังโดนคนตัวโตสะบัดถลาลงพื้นไปมาหลายรอบ จนร่างบอบบางเริ่มจะรับไม่ไหว

ส่วนป้าเธซ่า ป้าของเขาหลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพของสาวใช้คนโปรดที่กำลังโดนบีบคออยู่นั้น ถึงกับช็อกแทบจะหมดสติลงไปอีกรอบ และคงทำได้เพียงแต่นั่งร้องไห้ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ในอ้อมกอดการประคองของป้าสาย ด้วยก่อนหน้านี้แกได้ร้องอ้อนวอนขอให้เขาปล่อยคนของตนจนเสียงแหบเสียงแห้งแล้ว แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจคนตัวโตที่กำลังโดนความโกรธเข้าครอบงำจนขาดสติ ไม่ยอมปล่อยมือออกจากลำคอเพื่อทำตามคำขอร้องของป้าตัวเองได้เลย

ฉันยืนดูความชุลมุนวุ่นวายจนเริ่มเวียนหัว แม้ข้างในจะแอบรู้สึกสะใจนิด ๆ กับการได้รับผลของการกระทำของแต่ละคน แต่เบื้องลึกของหัวใจฉันจริงๆ แล้ว ก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตาย โดยเฉพาะที่ต้องมาตายเพราะฉันด้วยแล้ว ฉันยิ่งไม่ต้องการ...

เพราะแบบนั้น ฉันจึงไม่รอช้าที่จะเอ่ยกับเขา...

“เฮีย...ปล่อยเนื้อนวลเดี๋ยวนี้นะคะ!!” ฉันเอ่ยด้วยเสียงเข้มดังกังวานแสดงถึงความหนักแน่นพูดให้เขาหยุดการกระทำลงเดี๋ยวนี้ และในขณะเดียวกัน เมื่อฉันลองเหลือบตามองลงไปยังคนใต้ร่างของเขาก็เห็นถึงสีหน้าที่ไม่สู้ดีของเนื้อนวล ที่ดูท่าจะใกล้หมดลมลงไปทุกทีแล้ว

เมื่อสิ้นเสียงหวานเอ่ยออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงขึงขังของฉัน มือหนาที่กำลังกอบกุมอยู่ที่ลำคอเล็กนั้นถึงกับหยุดชะงักลงทันที

และการกระทำของเขา ถึงกับทำให้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณ...อึ้ง อึ้งที่เขายอมหยุดชะงักลงพร้อมกับปล่อยมือที่บีบคอเนื้อนวลออกทันทีโดยที่ไม่ลังเล นั่นก็เป็นเพราะว่าถ้าเป็นในเวลาปกติแล้ว ทุกครั้งที่คุณเซฟโกรธจนระงับตัวเองไม่อยู่ จะไม่เคยมีใครที่สามารถห้ามปรามหรือทำให้เขาสงบลงได้เลย

“แค่กๆๆๆ แฮ่กๆๆๆ” เสียงไอรัวพร้อมกับเสียงหอบเอาอากาศเข้าหายใจของเนื้อนวลดังขึ้นทันทีที่ลำคอหลุดออกจากพันธนาการมัจจุราช อีกทั้งตัวเธอเองก็ไม่รอช้ารีบพาร่างโรยแรงลุกขึ้นหนีไปหาป้าเธซ่าด้วยความหวาดกลัวทันที

และเมื่อฉันมองไปที่ลำคอของเธอ ก็พบว่าเป็นรอยมือเต็มห้านิ้ว ภาพนั้นถึงกับทำให้ฉันอดที่จะสงสารเนื้อนวลไม่ได้

เขาที่ได้ปล่อยเนื้อนวลให้เป็นอิสระแล้ว ก็รีบลุกขึ้นมาหาฉันทันที พร้อมกับโอบกอดฉันเอาไว้แน่น แม้จะตกใจกับการกระทำที่ปุบปับของเขา แต่ฉันก็เลือกที่จะกอดตอบเขากลับเพื่อให้เขาสบายใจและคลายความโกรธ

เราสองคนยืนกอดกันอยู่นานโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของใครหลาย ๆ คนที่จับจ้องมา ส่วนเนื้อนวลที่ตัวสั่นงันงกอยู่ในอ้อมกอดของป้าเธซ่าก็ได้แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจระคนโล่งใจที่ตัวเธอรอดออกมาจากเงื้อมมือของมัจจุราชมาได้

แม้ว่าตัวเขาจะรู้สึกว่าตัวเองได้คลายความขุ่นมัวไปได้บ้างแล้ว แต่ความคั่งแค้นที่ยังคุกรุ่นอยู่ข้างในก็ยังไม่คลายหายไปซะทีเดียว เพราะหลังจากที่เขาผละออกจากอ้อมกอดของฉัน เขาก็ได้เอ่ยปากบอกให้เนื้อนวลขอโทษฉันอีกครั้ง

“มึงมาขอโทษเมียกูเดี๋ยวนี้”

เขาหันไปตวาดเสียงเหี้ยม จนคนที่โดนหมายหัวนั่งตัวสั่น แววตาของเขายังคงอาฆาตมาดร้ายอย่างไม่ยอมลดละ...