บทที่ 105 ตัดเพื่อน

--- เซฟ Talk ---

ผมที่กำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า ยิ่งแทบคลั่งเมื่อเห็นเธอออกหน้าปกป้องไอ้กิตลูกน้องคนสนิทของผม แม้ว่าผมจะรู้จักนิสัยของไอ้กิตมันดี แต่เพราะว่าผมมันรักเธอจนแทบบ้าเมื่อได้เห็นฉากตรงหน้ามันก็ยิ่งทำให้ผมหน้ามืดตามัวในความหึงเข้าไปอีก

ผมที่ไม่คิดจะทำร้ายเธออยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกอึ้งในความใจเด็ดของเธอ ที่ค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาหากระบอกปืนที่กำลังจ่อไปทางเธอ แม้จะไม่ได้ตั้งใจที่จะจ่อไปที่ตัวเธอก็ตาม

ผมมองเธอที่หลับตาพริ้ม เดินเอาหน้าอกมาจรดที่ปลายกระบอกปืน อย่างไม่เกรงกลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้น ถ้าหากมันเกิดลั่นขึ้นมา

ถึงผมจะโมโหมากแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดที่จะทำร้ายเธออีกเลยนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น จึงหันกระบอกปืนยิงไปที่อื่นเพื่อระบายอารมณ์โกรธแทน

แต่ใครจะไปคิดว่า เมื่อสิ้นเสียงลั่นไก ร่างทั้งร่างของเธอก็ทิ้งร่วงลงพื้นทันที ถึงผมจะตกใจแต่ผมก็ยังไวพอที่จะรีบทิ้งปืนที่อยู่ในมือ แล้วเข้าไปประคองร่างบางด้วยความเป็นห่วง มือผมสั่นไปหมด ได้แต่ภาวนาในใจขอให้เธออย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ไม่เช่นนั้นผมไม่มีทางที่จะให้อภัยตัวเองเด็ดขาด

ผมอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ด้วยความหวั่นกลัวที่ผุดขึ้นในใจเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ถึงกับทำให้ผมยืนงงอุ้มเธออยู่อย่างนั้น ก่อนที่ไอ้กิตที่ดูจะมีสติมากที่สุดเดินประคองร่างสะบักสบอมจากน้ำมือผมของตัวเองเข้ามาบอกให้ผมรีบพาเธอขึ้นไปยังห้องนอนลับก่อน ส่วนมันจะรีบไปเตรียมยากับอาหารแล้วค่อยตามผมขึ้นมาทีหลัง

ผมที่ไม่มีเวลาที่จะเอาเรื่องใครแล้ว เพราะมัวเป็นห่วงคนที่อยู่ในอ้อมกอดนี้ ได้แต่พยักหน้าให้มันไปจัดการ ส่วนตัวเองก็จะได้พาเธอกลับขึ้นมาพักผ่อน

ในขณะที่คู่ขายาวกำลังจะสาวเท้าก้าวเดิน ก็ได้มีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมา ซึ่งเป็นเสียงที่มาจากคนที่ผมแทบจะลืมไปเลยว่าเขายังอยู่ตรงนี้...

“เซฟค่ะ ให้เรน่าไปช่วยดูเธอไหมคะ ผู้หญิงด้วยกันทำอะไรน่าจะสะดวกกว่า” เรน่าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง เพราะเธอเองก็ตกใจต่อสิ่งที่เอลิซทำเหมือนกัน

“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากู เมียกูกูดูแลเองได้ และถ้ายังไม่ไปจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ เพราะทั้งหมดที่เอลิซต้องเป็นแบบนี้ ที่เมียกูต้องเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะมึง...เรน่า” ผมที่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง และไม่คิดจะสนใจด้วยว่าเรน่าจะรู้สึกยังไง จะเสียใจมากแค่ไหน

“เซฟ....” เรน่าเอ่ยชื่อผมด้วยเสียงที่แผ่วเบา คล้ายกับมีก้อนของความเสียใจมาจุกไว้ที่ลำคอ ดวงตาสีฟ้าใสเริ่มเอ่อคลอได้ด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“อ่อ...แล้วนับจากนี้มึงกับกูไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก” ผมพูดจบแล้วก้าวเท้าเดินออกไปทันที โดยที่ไม่สนใจเสียงสะอื้นที่ดังมาจากด้านหลังเลย

ผมรีบพาเธอเดินมาอย่างรวดเร็ว จนมาถึงห้องนอนลับของเราสองคน ก่อนจะวางเธอลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา เฝ้าเรียกชื่อเธอให้เธอได้สติคืนมา ด้วยหัวใจที่ร้อนรนกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป...

รอไม่นานเธอก็ฟื้นขึ้นมา ท่าทางเธอดูสับสน คงจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เป็นไรผมจะใจเย็นและยอมรับฟังเธอทุกอย่าง ผมไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย แค่คิดว่าเธอจะเป็นอะไรไป ใจผมมันก็แทบหยุดเต้นแล้ว

ผมรู้ว่าเธอยังโกรธและน้อยใจกับสิ่งที่ผมทำ แต่จะให้ผมทำยังไงก็คนมันรักมาก มันก็หึงมากเป็นธรรมดา ผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องเธอ ไม่อยากให้ใครมองเธอ ไม่อยากให้เธอมองใคร ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะเก็บเธอไว้บนหอคอย เพื่อให้ตัวเองได้ชื่นชมความงามของเธอแค่เพียงคนเดียว

เมื่อเธอได้สติก็ยังไม่วายที่จะถามหาไอ้กิตด้วยความเป็นห่วงก็อย่างว่าสภาพไอ้กิตในความจำสุดท้ายของเธอก่อนที่จะดับวูบไป สภาพมันเละไม่มีชิ้นดี แม้ว่าผมจะรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับมัน และมันก็ไม่คิดอะไรกับเธอ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหึง ก็อย่างที่บอกผมแม่งโคตรหึงโคตรหวงเธอ และไม่อยากให้ใครหน้าไหนเข้ามาใกล้เธอเลย...

 เธอที่ดูท่าจะยังโกรธผมอยู่มาก แถมยังคอยแต่จะสะบัดตัวหลบหลีกหนีผม จนผมอ่อนใจไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อ แม้ว่าผมจะอธิบายแล้วอธิบายอีก เธอก็เหมือนจะยังไม่เชื่อใจ ผมไม่รู้ว่าจะแสดงความบริสุทธิ์ใจยังไงแล้ว จึงทำได้แค่บอกเธอในสิ่งที่ผมทำลงไปนั่นก็คือ ่ผมได้ตัดความเป็นเพื่อนกับเรน่าแล้ว 

--- เอลิซ Talk ---

เมื่อฟังสิ่งที่เขาพูดจบ ฉันที่กับตกตะลึงกับคำพูดของเขา นี่เขายอมที่จะยุติความสัมพันธ์ฉันเพื่อนกับเธอคนนั้นเพื่อความสบายใจของฉันเลยอย่างนั้นนะหรอ หรือว่าเขาแค่หลอกให้ฉันตายใจเท่านั้น ฉันมองไปยังใบหน้าเขาด้วยสายตาที่เชื่อได้ยากอยู่ดี

“แล้วนี่เอลิซไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม ไปหาหมอไหมเดี๋ยวเฮียพาไป” เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วง

ฉันที่หลุดออกจากภวังค์ความอึ้ง กับสิ่งที่ได้ยินถึงการยุติความสัมพันธ์ของเขากับเพื่อน เอ่ยตอบคำถามเขากลับไป

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ สงสัยคงช็อกเพราะนึกว่าโดนยิงตายไปแล้ว” ฉันอดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนเขา

“เฮียเคยบอกแล้วไง ว่าเฮียจะไม่มีวันทำร้ายเอลิซอีก” เขาเอ่ยย้ำสิ่งที่อยู่ในใจของเขา มันเป็นความสัตย์จริงที่เขาให้คำสาบานกับตัวเองไว้แล้ว

“แต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ก็เหมือนกับการกระทำที่ทำร้ายร่างกายนั่นแหละค่ะ” ฉันยังอดเสียใจไม่ได้ที่เขาหาว่าฉันมีอะไรกับพี่กิต หึ ตลกสิ้นดี

“โธ่ ก็คนมันรักมากนี่ค่ะ มันก็หึงก็หวงมากเป็นธรรมดา เฮียขอโทษนะ...นะ ยกโทษให้เฮียเถอะนะ” เขาเอ่ยออดอ้อนกับฉัน ก่อนที่จะพยายามกระแซะตัวเข้ามาใกล้ๆ แล้วถือวิสาสะโอบกอดฉันทันที

“ปล่อยเลยนะ ถึงยังไงคุณก็ต้องกลับไปหาคู่หมั้นของคุณอยู่ดี” ฉันอดไม่ได้ที่จะแขวะเขาเรื่องคู่หมั้น เพราะฉันยังระแวงเรื่องนี้อยู่ดี แล้วอีกอย่างฉันก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างว่ารักของเรามันอาจจะไม่ราบรื่นอีกต่อไปแล้ว

“คู่หมั้นอะไรกัน ก็บอกอยู่ว่ามันล้อเล่น และเพราะเป็นมันที่พูดแบบนี้ให้เอลิซคิดมาก ดังนั้นเฮียเลยเลิกคบมันเป็นเพื่อนไปเลย เห็นไหมว่าเฮียแคร์เอลิซมากขนาดไหน” เขาที่ถือโอกาสเอาหน้าเข้ามาซุกนัวเนียที่อกอวบของฉันทันทีด้วยท่าทางออดอ้อน

“ใครจะไปรู้ล่ะค่ะ ว่าเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่น เพราะดูคุณเรน่าเขาก็ดูมั่นใจว่าเฮียเป็นคู่หมั้นของเขาสะขนาดนั้น” ฉันนึกไปถึงท่าทางของเธอ โดยเฉพาะแววตาของเธอ ที่ผู้หญิงด้วยกันย่อมดูกันออกว่าเธอไม่ได้คิดกับคุณเซฟแค่เพื่อนแน่นอน แต่ประเด็นคือพ่อปีศาจร้ายตัวดีรู้ด้วยหรือเปล่า...