บทที่ 103 ตบผัวเพราะชู้งั้นหรอ!!

พูดจบผมก็หันหลังเดินจากไปทันที โดยไม่สนใจว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้จะร้องไห้เสียใจมากขนาดไหน

 

ผมรีบก้าวเท้าเดินไปหาผู้หญิงอันเป็นที่รักของผม ด้วยหัวใจที่วูบไหว เพียงแค่คิดว่าจะมีใครมาพรากเธอไปผมก็แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว

 

ใจผมที่กำลังร้อนรุ่มกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินมา บวกกับเธอที่กำลังเสียใจเพราะคำพูดทำร้ายจิตใจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของผม มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดต่อเธอมากขึ้นไปอีก จนความรู้สึกห่วงหาอาทรที่มีต่อเธอนั้นยิ่งเพิ่มพูนมากจนอยากจะรีบเข้าไปโอบกอดปลอบประโลมให้เธอหายเศร้า

 

แต่เมื่อผมได้มาเห็นไอ้กิตลูกน้องคนสนิทกำลังกอบกุมมือน้อยๆ ของเมียผมอยู่!! ภาพตรงหน้ามันกลับทำลายความรู้สึกห่วงใยที่ผมมี เหลือไว้เพียงแค่ความโกรธของผมที่อัดอั้นมาจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ที่ถูกเร่งเร้าจนพุ่งทะลุถึงจุดเพดานที่ไม่อาจจะสามารถกักกลั้นเอาไว้ได้แล้ว...

 

--- เรน่า Talk ---

 

หลังจากที่ฉันโดนปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใย น้ำตาที่มีก็หลั่งไหลพรั่งพรูอย่างไม่ขาดสาย

 

ใช่ฉันเป็นคนที่รักเขามาตลอด รักเขามานาน รักมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาไม่เคยรักฉันในแบบคนรักเลย เพราะอะไรนะหรอ เหตุผลนั้นฉันเองก็รู้ดีอยู่แกใจ

 

แม้ว่าฉันไม่คิดที่จะบอกเขาเกี่ยวกับความรู้สึกของฉัน และคิดว่าจะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจและปล่อยให้มันตายไปกับตัวเอง เพียงแค่ขอให้ได้อยู่เคียงข้างเขาแบบนี้ไปตลอดฉันเองก็ยินดี

 

แต่พอเมื่อได้รับข่าวว่าเขามีผู้หญิงเข้ามาในชีวิต ความรู้สึกที่แค่อยากอยู่เคียงข้างไม่อยากจะครอบครองก็แปรเปลี่ยนไปในทันที ความรู้สึกที่เหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งที่ตัวเองรักและหวงแหนที่สุดมันพลุ่งพล่านเสียทำให้ฉันต้องตัดสินใจทำบางอย่าง ใช่...ฉันอยากได้เขา อยากได้เขามาเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

 

ฉันวางแผนเดินไปบอกพ่อกับแม่ของฉันที่กำลังให้คำปรึกษากับพ่อแม่ของเขา เกี่ยวกับเรื่องที่เขารับผู้หญิงเข้ามาอยู่ข้างกาย ว่าฉันกับเขาได้หมั้นกันนานแล้วด้วยสร้อยข้อมือเส้นนี้ ฉันขอพวกท่านว่าขอให้ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนั้นด้วยตัวของฉันเอง

 

อาจจะเป็นเพราะฉันมั่นใจในตัวเอง มั่นใจในความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา และฉันเองก็ยังมีความหวังว่าเขาจะมองฉันมากกว่าเพื่อน ฉันถึงคิดวิธีนี้ขึ้นมา

 

แต่ใครจะไปรู้ว่า ผู้หญิงที่ฉันคิดว่าคงจะเป็นแค่ผู้หญิงหน้าด้านเห็นแก่เงินที่เข้ามาให้เขาได้มีความสุขจากเรือนร่างชั่วครั้งชั่วคราว จะเป็นเธอคนนั้นไปได้...

 

ฉันที่ได้แต่นั่งสมเพชตัวเองอยู่ตรงนี้ ที่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่ใจตัวเองต้องการ ไม่เพียงแต่จะต้องมานั่งผิดหวังเสียใจ แต่ยังทำให้ความเป็นเพื่อนที่มีระหว่างฉันกับเขาแตกสลายลงไปอีกด้วย

 

ฉันที่กำลังจะหยัดตัวลุกขึ้นเพื่อกลับไปตามทางของฉัน ถึงกลับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคำรามลั่นของเขา

 

‘ไอ้กิต!!นี่มึงกำลังทำเหี้ยอะไรอยู่’ ฉันรีบปาดน้ำตาแล้ววิ่งตามไปยังเสียงนั้นทันที

 

--- เอลิซ Talk ---

 

ฉันตกใจ ที่เมื่อจู่ๆ คุณเซฟที่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เข้ามากระหน่ำรัวหมัดใส่หน้าพี่กิตอย่างไม่ยั้งมือ เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบเข้าไปห้ามเข้าทันที

 

“เฮีย หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ ทำพี่กิตทำไม..ฮึก..ฮึก” ฉันเอ่ยปากร้องห้าม พร้อมกับเข้าไปรั้งแขนของเขาให้หยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนั้นลง

 

น้ำตาที่แห้งเหือดไปเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง เพราะสงสารคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยอย่างพี่กิตต้องมาโดนทำร้ายร่างกายแบบนี้ พร้อมกับก้มลงไปประคองเพื่อดูอาการของพี่กิต

 

“ปกป้องมันหรอ...ห๊ะ !!” เขาที่ตวาดใส่ฉันไม่พอ ยังกระชากแขนฉันให้ออกห่างจากร่างพี่กิตด้วย

 

“โอ๊ยยย เฮีย...ฮึก...ฮึก...ปล่อยเอลิซนะ...เอลิซเจ็บ” ฉันมองหน้าเข้าด้วยความไม่เข้าใจและมึนงงไปหมด ทั้งยังปวดแปล๊บที่ต้นแขนที่ถูกเขากระชากแล้วบีบรั้งเอาไว้

 

“เซฟใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” เสียงแหลมของผู้หญิงคนนั้นคนที่ทำให้ฉันเสียใจ แทรกเข้ามาพร้อมกับที่เธอเข้ามากอบกุมที่แขนของเขาอีกข้าง

 

“เอากับมันแล้วล่ะสิ ถึงออกโรงปกป้องมันขนาดนี้” เขาที่สติหลุดเอ่ยคำพูดที่แสนจะทำร้ายน้ำใจของฉันออกมา จนทำให้ฉันช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน

 

“เฮีย!! “เพี๊ยะ!! ฉันวาดมืออีกข้างไปที่ใบหน้าคมอย่างเต็มแรงทันที เนื่องจากเขากล้าที่จะดูถูกฉัน พร้อมกับจ้องมองไปที่หน้าของเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว

 

“อย่ามากล่าวหาคนอื่นแบบนี้นะ อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนตัวเองสิ หึ...หรือที่ทำเนี้ยเพราะต้องการที่จะกลบเกลื่อนอะไร อยากจะเลิกก็เลิก บอกกันมาดีๆ ไม่ใช่มากล่าวหาใส่ร้ายกันแบบนี้ ไหนๆ คู่หมั้นตัวเองก็มาแล้วนิ งั้นก็กลับไปหาคู่หมั้นของตัวเองสะ ฮือออ....ทำไมต้องมาหลอกกันด้วยทำไม...ฮืออออๆๆๆ” ฉันระเบิดความโกรธออกมา พร้อมกับพรั่งพรูความในใจที่อัดอั้นออกมาทั้งหมด

 

 เขาที่ดูจะตะลึงกับสิ่งที่ฉันระเบิดออกมา แต่ก็ยังคงขาดสติไม่คิดที่จะไตร่ตรองอะไรให้ดีก่อนที่จะพูด

 

“กล้าตบผัวเพราะชู้เลยหรอ...ห๊ะ...” เขาออกแรงบีบแขนฉันแน่นขึ้น จนฉันรู้สึกเจ็บแต่มันก็ยังไม่เจ็บเท่ากับใจของฉันในตอนนี้ ที่มันแตกสลายเพราะทั้งคำดูถูกของเขาและเพราะผู้หญิงคนนั้นของเขา

 

ภาพใบหน้าของเขาเลือนรางเพราะหยาดน้ำตาที่ทำให้พร่ามัว ตัวฉันยังคงดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่เขากอบกุมแขนฉันไว้ แต่มันไม่เป็นผลเพราะเมื่อฉันยิ่งออกแรงดิ้นเท่าไรกลับเป็นเขาที่บีบแรงยิ่งขึ้นเท่านั้น

 

“คำก็เลิก สองคำก็เลิก อยากจะเลิกเพื่อจะไปเสวยสุขกับมันมากใช่ไหม...ห๊ะ!!” เขาที่เกรี้ยวกราดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ยังคงใส่ร้ายป้ายสีฉันอยู่

 

“ฮึก..ฮึก...ถ้าคุณเซฟจะคิดอย่างนั้นละก็...ใช่!! ฉันจะไปอยู่กับพี่กิต กรุณาปล่อยเราสองคนไปด้วยค่ะ” ฉันที่เหลืออดกับความอารมณ์ร้ายของเขาจนไม่ฟังอะไรเลย พยายามกลืนเสียงสะอื้นของตัวเองพูดใส่หน้าเขาไปโดยที่ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่ตัวเองแค่คิดที่จะประชด มันจะไปเพิ่มโทสะให้กับเขา

 

“นายหญิง!! / เอลิซ!!” สองเสียงประสานขึ้นทันที เสียงพี่กิตที่เรียกฉันเพราะตกใจกับสิ่งที่ฉันพูด ส่วนเขาพยายามกดเสียงข่มความโกรธที่มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเอ่ยเรียกชื่อฉัน

 

“ไปค่ะพี่กิต ปล่อยให้หมาบ้าอยู่กับเจ้าของของมันไปเถอะ” ฉันที่ไม่สนใจในเสียงเรียกของเขาแกะมือที่กอบกุมแขนของฉันเอาไว้ออกแล้วออกแรงสะบัด ก่อนจะก้มลงเอื้อมมือไปประคองร่างพี่กิตให้ลุกขึ้นมาเพื่อที่ฉันจะพาไปใส่ยา

 

การกระทำที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและอยากจะเอาชนะเขาของฉัน ทำให้ตัวฉันไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่าบัดนี้ สายตาสีเทาเข้มด้านหลังได้ถลึงตามองด้วยความเคียดแค้นจนควบคุมอารมณ์โมโหเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

 

“เอาปืนมาให้กู!!!” เขาพูดเสียงเหี้ยมเพื่อสั่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ส่งปืนมาให้เขา...