บทที่ 98 คู่หมั้น

แกร๊ง!!!เพล้ง!!

 

ฉันเดินมุ่งตรงไปที่เขาทั้งสองคนที่กำลังพลอดรักกันอยู่ ก่อนที่จะปล่อยถาดอาหารที่อยู่ในมือทิ้งลงพื้นทันที จนเกิดเสียงดังลั่นร้าน แล้วเอ่ยปากถามเขาออกไป ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

 

“เฮีย!!! ทำอะไรกันค่ะนั้น!!” -*-

 

เขาหันหน้ามาตามเสียงทันที ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ จากที่ตกใจในเสียงถาดอาหารที่ตกพื้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยังหันมาเจอฉันทำหน้าบอกบุญไม่รับด้วย...หึ...งานนี้ถ้าไม่มีคำตอบดีๆ ให้กับฉันละก็...แม่จะตัดให้ไม่เหลือต่อเลย...ฮึ!!

 

เขาที่ยังไม่ปล่อยมือผู้หญิงคนนั้นแม้ว่าตัวเองจะตกใจมากแค่ไหน และยังจะมีหน้าคว้ามือของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาสำรวจอีก ฉันที่พอยิ่งเห็นการกระทำของเขา ยิ่งอยากจะเข้าไปทุบไอ้คนมักมากหลายใจให้ตายไปตรงนั้นเลย

 

และก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เขาก็ทำหน้าตาเหมือนกับว่านึกขึ้นมาได้แล้วว่าเจ้าของมือที่เขาจับอยู่เป็นใคร!!

 

“ไอ้เรน่า” เขาดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที พร้อมกับตะโกนพูดชื่อชื่อหนึ่งออกมาด้วยความตกใจ และชื่อที่เขาพูดออกมานั้นก็น่าจะหมายถึงผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา

 

ควับ!! เขาที่หันกลับไปมอง

 

“Hi~~ เซฟฟฟฟฟ คิดถึงเรน่าไหมคะ เรน่าคิดถึ๊งงง คิดถึงเซฟมากๆ เลยคร่าาา~~” ผู้หญิงคนนั้นทักทายกลับคุณเซฟทันที แล้วยังถือโอกาสกระโดดโอบกอดคออย่างสนิทสนม จนทำให้ฉันแทบจะตบะแตก

 

“ปล่อยเว้ยยย!!!” เขาที่ดูเหมือนไม่พอใจที่ถูกกระทำแบบนี้ โวยวายขึ้นมาทันที พร้อมกับพยายามสลัดอ้อมแขนของผู้หญิงที่จะทำให้เขาบ้านแตกออกไปให้พ้นตัว

 

ฉันยืนมองดูเหตุการณ์ทุกอย่าง และพอเข้าเค้าได้ว่า เขาน่าจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ และดูท่าจะสนิทกันมากกกกกกก...ชิ

 

ทั้งสองคนเหมือนจะลืมไปชั่วขณะว่ายังมีฉันยืนอยู่ตรงนี้ จนฉันต้องแสดงบางอย่างออกไปให้พวกเขาได้รับรู้การมีตัวตนของฉัน

 

“เออ...จะกอดกันอีกนานไหมคะ” ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงเรียบที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ และหวังว่าผู้ชายอย่างเขาคงจะไม่ซื่อบื้อพอที่จะไม่รับรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่พอใจมากแค่ไหน

 

ได้ผล!! ทั้งสองคนหันมาตามเสียงฉันทันที แต่ที่ยังน่าหงุดหงิดนั้นก็คือ ผู้หญิงคนนั้นยังทำตัวเป็นมือกาวเกาะแขนคุณเซฟแน่น จนฉันอยากจะกระชากเธอให้ออกไปให้พ้นจากเขา

 

“who is that...นั่นใครคะเซฟ” ผู้หญิงคนนั้นถามคุณเซฟก่อนที่จะปรายตามองมาที่ฉัน (หึ...สาบานนะว่าเธอเพิ่งเห็นฉันหน่ะ ฉันมองบนให้กับความจอมปลอมของเธอทันที)

 

“wait...wait เดี๋ยวนะหรือว่า...” เธอจ้องมาที่ฉันแล้วทำท่าเหมือนกับว่านึกอะไรบางอย่างออก พร้อมกับเขย่าแขนถามเขาอย่างตื่นเต้น (แหมมม ทำเป็นแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอหน่ะรู้ความลับที่รู้กันอยู่สองคนสิน่ะ...ชิชิชิ)

 

หรือว่า...หรือว่าอะไรอ่ะ สิ่งนี้มันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของฉันขึ้นมาทันที แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น เพราะสิ่งสำคัญที่ฉันกำลังโฟกัสอยู่ตอนนี้ก็คือความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคน

 

ฉันที่กำลังพิจารณาเรื่องของเขาทั้งสองคน ก็หลุดออกมาจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงสนทนาที่เขาสองคนยังคงโต้ตอบกัน

 

“เออ” เขาตอบกลับเธออย่างขอไปที่

 

“wow... fate (เวรกรรม) ” ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมา มันยิ่งทำให้ฝ่ามือฉันกระตุก เวรกรรม หมายความว่ายังไง เวรกรรม (เดี๋ยวแม่ถลกหนังหัวซะเลยนิ แล้วมือหน่ะจะเกาะอีกนานไหม เดี๋ยวแม่ตัดซะเลย อยู่ไม่เป็นสุขหรือไงกัน -*- )

 

ฉันที่ไม่สนแล้วว่าเขาจะสนทนาภาษารัก ภาษาลับ หรืออะไรกันก็ตาม แต่การกระทำของเขาทั้งสองคนมันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น และเมื่อยิ่งเห็นท่าทางสนิทสนมกันระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับเขา มันยิ่งทำให้ฉันโมโหจนอยากจะง้างมือเข้าวาดหน้าใส่แก้มขาวๆ นั้นสักทีสองที -*-

 

ความไม่พอใจที่กำลังเพิ่มมากขึ้นของฉัน ทำให้ความร้อนรุ่มภายในร่างกายสาวพุ่งทะยานจนไม่สามารถควบคุมการกระทำของตัวเองได้แล้ว

 

ฉันที่มีความคิดที่อยากให้คุณเซฟเลิกสนใจผู้หญิงคนนั้น แล้วหันมาสนใจแต่ฉันคนเดียว!!

 

พรึ่บ!!  ฟิ้ววว~~

 

“ร้อนเนอะค่ะว่าไหม” ฉันถอดเสื้อสูทที่เขาให้ฉันไว้คลุมเพื่อปกปิดสิ่งล่อตาล่อใจมนุษย์เพศผู้ แล้วปาลงพื้นอย่างไม่ไยดี พร้อมกับทำท่าโบกไม้โบกมือพัดไปมาอย่างกับร้อนมากมาย

 

สายตาฉันเหลือบไปมองที่คุณเซฟว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไงต่อฉันบ้าง แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไร เสียงแหลมก็แทรกขึ้นมาทันที

 

“ไม่เห็นร้อนเลยนะคะ...เซฟว่าไหม” ผู้หญิงคนนั้นมองฉันแล้วพูดออกมาทันที ก่อนจะหันไปพะเน้าพะนอคลอเคลียกับคุณเซฟอีกครั้ง

 

ฉันจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแทบจะในทันทีด้วยความขุ่นมัวในหัวใจที่แทบจะระเบิดออกมา จนอยากจะพุ่งตัวเข้าไปจัดการให้เธอได้รู้ว่า เขาเป็นของใคร!

 

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันช็อกนั่นก็คือ ปฏิกิริยาการโต้ตอบของเขาที่มันดูแคร์ผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน หัวใจฉันกระตุกวูบคล้ายจะหยุดเต้น ในท่าทีของเขาที่ไม่ปฏิเสธเธอไปตรงๆ มัวแต่มาเกรงใจคอยแต่ปัดป่ายมือเบาๆ เหมือนกลัวว่ามือนั้นจะหลุดออกจากแขนอย่างนั้นแหละ

 

และการกระทำเหล่านั้นของเขามันยิ่งทำให้ฉันโกรธถึงขีดสุด...

 

พรึ่บ!!

 

“นี่ก็ยืนบื้อให้เขากอดอยู่ได้” ฉันตรงเข้าไปกระชากแขนเขาออกจากการเกาะกุมที่เหมือนกับมือปลาหมึกของผู้หญิงคนนั้นทันที ด้วยสติที่ขาดสะบั้น น้ำเสียงที่พูดออกไปฉันไม่อาจรับรู้ได้เลยว่ามันช่างเยือกเย็นและน่าขนลุกมากแค่ไหน

 

ฉันเดินไปขวางระหว่างเขากับเธอคนนั้น แล้วจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ละสายตาและไม่มีท่าทีจะเป็นมิตรด้วยเลย

 

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองฉันกลับอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน ก่อนที่เธอจะแสยะยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ คล้ายจะให้ได้ยินแค่สองคนระหว่างเธอกับฉัน

 

“หึหึ...ขี้หึงเหมือนกันแฮะ”

 

ฉันยังคงตาแข็งใส่เธอ และไม่คิดกลัวเธอสักนิด แม้จะรู้สึกว่าเธอต้องเป็นคนสำคัญของเขาอย่างแน่นอน แต่วินาทีนี้ฉันรู้สึกได้อย่างเดียวว่าฉันต้องปกป้องของของฉัน ฉันจะไม่ยอมสูญเสียของสำคัญของฉันไปเด็ดขาด

 

และใช่...ฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันหึงมากด้วย!!

 

เรน่ายังไม่ยอม เธอชะโงกหน้าไปทางด้านหลังของฉันก่อนจะถามไปที่คนตัวโต ที่ยังคงอึ้งกับสิ่งที่ฉันทำอยู่

 

“นี่เซฟ จะไม่แนะนำให้เรน่าในฐานะ ‘คู่หมั้น’ ให้รู้จักหน่อยหรอค่ะ” เธอกอดอกบอกกับเขาพร้อมยิ้มมุมปากเหมือนคนมีชัย