บทที่ 132 การมาของ(มนุษย์)ป้า!!

“เรื่องสำคัญอะไรครับป้า” ผมเอ่ยถามอย่างแบบขอไปที

ป้าเธซ่ามองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะไม่รู้ถึงสาเหตุที่แกมาในวันนี้

“เอ๊า...ก็เรื่องที่แกไปตกลงหมั้นกับหนูเรน่าไงล่ะ ความจำเสื่อมแล้วหรือไง ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ ๆ ไหนแกบอกป้าสิ แกจะทำยังไง จะเอายังไง ไปตกลงจะหมั้นกับลูกสาวเขาแล้ว ทางนู้นเขาก็รอฟังคำตอบอยู่ แต่แกกลับนิ่งเฉยให้ฝั่งผู้หญิงเขาต้องมาหาเนี้ย นี่แกเห็นพวกฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังไงยังเห็นหัวพ่อหัวแม่หัวป้าอยู่บ้างไหม...หึ แล้วไหนจะดันมามีเรื่องแบบนี้อีก แกเล่นเอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ข้างกายแบบนี้ นอกจากจะไม่ให้เกียรติทางนู้นเขาแล้ว แกยังไม่รู้สึกว่ามันใจร้ายกับหนูเรน่าเขาเกินไปหน่อยหรอตาเซฟ แล้วแบบนี้แกจะให้พวกฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน...หึ ” ป้าเธซ่าร่ายยาวบ่นเหมือนคนเก็บกด จนผมแก้ต่างไม่ทัน

ผมจากที่งง ๆ ในตอนแรก เจอบทแร็ปของป้าเธซ่าเข้าไป ก็ถึงบางอ้อขึ้นมาในทันที หึ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่ไหนได้เรื่องนี้นี่เอง... ผมถึงกับตาลุกวาวฉายแววอำมหิตขึ้นมาพร้อมกับขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกคับข้องในใจ ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงเหี้ยมเกียมว่า

“หึ...หมั้นหรอ ป้ากับแม่ไปถามไอ้เรน่ามันดูอีกทีดีไหมครับ ว่าอะไรเป็นอะไร ผมไม่อยากจะพูดถึงมัน และอีกอย่างมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมที่ต้องไปรับผิดชอบด้วย” ผมตอบป้าเธซ่ากลับไปอย่างไม่แยแสไอ้เรน่าเลยสักนิด และไม่คิดจะอธิบายอะไรให้มันเสียเวลาอีกด้วย

“หมายความว่าไง...ห๊ะ ตาเซฟ นี่แกยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม แกจะมากลับกลอกคำพูดไปมาแบบนี้ไม่ได้นะ เรานะเป็นถึงผู้สืบทอดของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลเลยนะ แกก็รู้ดีนี่ว่าคำพูดของตระกูลเราถือเป็นคำศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน” ป้าเธซ่าเริ่มมีน้ำโหที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง ขุดเรื่องกฎของตระกูลขึ้นมาเตือนผม

ผมที่เหลืออดหมดความอดทนกับการที่ตัวเองถูกเข้าใจผิด แถมยังต้องมาถูกด่าแบบนี้เตรียมจะเอ่ยปากบอกเล่าความจริงทุกอย่าง จะได้จบ ๆ สิ้นเรื่องสิ้นราวสักที

“ผมจะบอกอะไรให้ป้าฟัง แล้วป้ากรุณาไปรายงานแม่ผมด้วยนะครับว่า...” ในขณะที่ผมพูดยังไม่ทันจบ เสียงของไอ้ตัวปัญหาก็ดังขึ้นมาทันที

“คุณป้าเธซ่า สวัสดีค่ะ” เรน่าเอ่ยทักป้าเธซ่ามาตั้งแต่ไกล พร้อมกับเดินถลาเข้ามาหาป้าผมอย่างรวดเร็ว

ผมไม่แม้แต่จะชายตาไปมองยังต้นเสียงตัวปัญหาที่กำลังเดินมาทางห้องผมเลยสักนิด ก่อนจะอาศัยจังหวะนี้ปิดประตูทันทีที่ป้าเธซ่าหันไปหามัน

ปัง!!

เสียงดังลั่นจากการปิดประตูที่แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจของผม ที่แม้จะมีเสียงโวยวายจากป้าเธซ่าตามหลังมาก็ไม่ได้ทำให้ผมสะทกสะท้านแต่อย่างใด และไม่แคร์เลยว่าป้าของผมแกจะไม่พอใจมากแค่ไหน ก่อนจะยืนหันหลังให้ประตูแล้วนวดขมับตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ ที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมต้องมาเจอปัญหางี่เง่าอะไรแบบนี้ด้วย

‘แม่งเอ๊ย...เชี่ยอะไรกันนักกันหนาว่ะเนี้ย ไม่จบไม่สิ้นสักทีนะปัญหานี้’ ผมสบถกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่นอนเพื่อเอนพิงหลังลงกับพนักเตียงนอน ด้วยใจอยากจะพักสายตาสักหน่อย

ผมที่จมดิ่งลงไปในห้วงความคิดเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวตั้งแต่เริ่มต้นจนมาถึงตอนนี้ ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นไม่หยุด ยิ่งเมื่อรู้สึกว่าทำไมป้าเธซ่าถึงตั้งแง่อคติกับเอลิซ ทั้งที่ยังไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ แล้วไหนจะยังมาพูดให้ผมรับผิดชอบในสิ่งที่ผมไม่ได้เป็นคนก่ออีก...เหอะ...ฝันไปเถอะ

เรื่องหมั้น... เรื่องแต่งงาน... มันควรจะเป็นสิ่งที่ผมเป็นคนเลือกเอง เพราะผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักด้วยเด็ดขาด และถ้าหากยังบังคับกันมาก ๆ อย่างนี้อยู่ล่ะก็ ผมจะออกจากตระกูลนี้ไปตั้งตระกูลใหม่แม่งเลย

ผมนอนคิดไปพร้อมกับขมวดคิ้วส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความหงุดหงิด ไอ้เรน่านะไอ้เรน่าถ้ามึงยังไม่รีบเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้น ก็อย่าหาว่ากูไม่เตือนก็แล้วกัน...ผมได้แต่คิดในใจ

เพราะไม่ว่าจะยังไง คนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วยก็คือ...เอลิซ...เท่านั้น แค่เธอคนเดียวเท่านั้น!!

“ใครมาหรอค่ะเฮีย” ในขณะที่ผมกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่นั้น เสียงหวานที่คุ้นหูก็เอ่ยถามขึ้นมาทำลายความคิด จนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมามอง

(*o*) ว้าววว... สวยมาก น่ารักมาก น่าฟัดมากด้วย เธอที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวยาวคลุมถึงพื้น มีสายเดี่ยวเป็นแบบผูกโบขนาดใหญ่พาดอยู่บนไหล่รับกับความขาวของผิว ความกว้างของตัวเสื้อช่วงหน้าอกที่เว้าแต่ดูไม่โป๊ (ถ้าเป็นคนไซซ์ปกติใส่) แต่กับเธอที่ไซซ์บึ้บบั้บเกินตัวทำให้เนินเนื้อโผล่ออกมาจนดูเซ็กซี่และน่ารักในเวลาเดียวกัน

ผมที่ตกตะลึงเหมือนดั่งถูกมนต์สะกด คนอะไรไม่ว่าจะใส่ชุดไหนก็สวย ขนาดไม่ใส่อะไรเลยยังโคตรสวย ผมมองเพลินจนถึงขนาดที่ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ

“เฮีย...เฮียค่ะ” เธอเอียงคอเรียกในขณะที่มือกำลังเช็ดผมที่เปียกหมาด ๆ ของตัวเองอยู่ การกระทำของเธอในตอนนี้ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักเซ็กซี่ จนทำให้ไอ้เจ้าลูกชายใหญ่ยักษ์ของผมออกอาการยุกยิกขึ้นมาทันที

“หะ...หือออ...คะ...ค่ะ...ว่าไงนะ” ผมที่หลุดออกจากภวังค์ความน่ารักของเธอขานรับ พร้อมกับลุกขึ้นนั่งแล้วโอบเอวบางลงมานั่งที่ตัก

“เอลิซถามว่า...ใครมาหรอค่ะ” เธอถามผมอีกครั้ง พร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสัยซะน่ารักเชียว

“อ๋อ...มนุษย์ป้าอ่ะค่ะ...แหะๆ” ผมเลี่ยงไม่บอกเธอว่าเป็นป้าของผม เพราะไม่อยากให้เธอประหม่า พร้อมกับแอบขอโทษป้าเธซ่าอยู่ในใจ >/<

“เอ๋...มนุษย์ป้า...ป้าสายหรอค่ะ” แหนะ...ถ้าจะยังสงสัยไม่เลิก

ในขณะที่เธอยังทำหน้าฉงน ผมไม่รอให้เธอเป็นหนูจำไมต่อ จับเธอพลิกนอนราบลงไปบนที่นอน ก่อนจะขึ้นทาบบนตัวนิ่มแล้วจัดการอุดปากที่ช่างเจรจาซักถามจนบางครั้งผมแทบจะจนมุม

 “อื้ออออ ~~” เสียงอู้อี้ที่ส่งผ่านมาจากลำคอระหงคล้ายจะทักท้วงเพราะเจ้าตัวยังไม่ทันได้ตั้งรับการมาเยือนอย่างกะทันหันของริมฝีปากร้อนแต่ทุกท่วงทำนองใช้เวลาเพียงไม่นาน สาวเจ้าก็ผ่อนคลายยอมตอบรับลิ้นร้อนด้วยความเต็มใจ...