บทที่ 93 โมโหหึง!!

ฉันเอาเสื้อผ้าในมือ เดินหลบเข้าไปที่ห้องเสื้อผ้าเล็กๆ ที่ติดกับห้องน้ำเพื่อที่จะลองใส่ดู

สิ่งที่ฉันเห็นจากกระจกตรงหน้า ทำฉันกลืนน้ำลายเหนียวลงคอทันทีด้วยความหวั่นใจ เพราะถ้าฉันออกไปในสภาพแบบนี้คงมีสองทางให้ฉันต้องเผชิญแน่นอนนั่นก็คือ ทางหนึ่งไม่โดนเขาจับฉีก ก็คงจะโดนเขาจับกด ป้าเสริมนะป้าเสริม ทำไมถึงหยิบตัวนี้มาให้ได้นะ ฉันได้แต่ยืนเท้าสะเอว เอามือนวดขมับทันที

ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นก็คือ ภาพของฉันที่ใส่ชุดเดรสสีชมพูหวาน (น่าจะคงเป็นเพราะสีซินะป้าเสริมถึงเลือกหยิบมาให้ฉัน) เนื้อผ้าบางนุ่ม ที่ถูกออกแบบให้ชิ้นผ้าสลับไขว้กันไปมาทั้งตัวคล้ายกับผ้ายาวๆ ชิ้นเดียวที่พาดผ่านเรือนร่างไปมาจนเป็นชุด แต่ความพิเศษที่ทำให้คนขี้หึงถึงกับถลึงตานั่นก็คือ ความเซ็กซี่ที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้การออกแบบของชิ้นผ้า คือไม่มีซับใน ไม่มีซีทรู ในส่วนที่วาบหวิว ก็คือโชว์เนื้อหนังมังสาของเราดีๆ นี่เอง

ฉันได้แต่ถอนหายใจให้กับตัวเอง เพราะถ้าเป็นคนที่มีหน้าอกไซซ์ปกติใส่คงจะไม่โป๊ขนาดนี้ แต่เนื่องจากที่ฉันคงจะได้จากแม่มาเยอะ หน้าอกหน้าใจถึงได้ใหญ่เกินตัวมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว ยิ่งพอมาได้ใส่ชุดแบบนี้เพียงแค่ยืนเฉยๆ หัวนมก็แทบจะโผล่อยู่แล้ว ดีที่ช่วงอกถูกดีไซน์ให้มีแผ่นซิลิโคนปิดจุดอยู่ ไม่อย่างนั้นยอดปทุมถันเม็ดงามของฉันคงได้โผล่หน้าออกมาทักทายชาวโลกแน่นอน แล้วไหนจะเนื้อจากอกอวบที่ปริปลิ้นไปตามช่องว่างของเนื้อผ้าอีก เพียงแค่คิดถึงสีหน้ายามที่เขาได้เห็นฉันใส่ชุดนี้แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันจะได้ออกไปจากห้องนี้ไหม...

ในขณะที่ฉันกำลังกลุ้มใจกับชุดที่กำลังใส่อยู่นั้น...

“เอลิซเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงของเขาที่ตะโกนเรียกฉันด้วยความเป็นห่วง คงเพราะเห็นว่าฉันหายเข้ามานานแล้ว

“ปะ...เปล่าค่ะ” ฉันที่หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง รีบลนลานตอบเขากลับไป

“ถ้าไม่มีอะไร ไหนออกมาให้เฮียดูหน่อยสิ” เขาที่แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งรอฉันอย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่เตียงนอน

ฉันสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะค่อยๆ ย่างเท้าก้าวเดินออกไปให้เขาตรวจดู

เฮือก ~~

ฉันที่หวั่นๆ ว่าเขาจะมีความคิดเห็นว่ายังไง เมื่อเขาได้เห็นฉันในชุดเดรสสีชมพูนี่แล้ว ก็ได้ลอบสังเกตเห็นลูกกระเดือกของเขาที่ขยับขึ้นลงเพราะถูกน้ำลายพาดผ่านช่องคออย่างยากลำบากเปิดเผยให้เห็นถึงความหื่นกระหายของตัวเขาเอง ส่วนดวงตาสีเทาเข้มก็มีแววโรจน์แสดงความต้องการในเรือนร่างฉันออกมาอย่างปิดไม่มิด

เขามองตาค้างอยู่นาน ก่อนจะพยายามปรับน้ำเสียงและท่าทีให้ดูสุขุมเหมือนเดิม

(-*-) หน้าของเขาตอนนี้ เป็นคำตอบได้ดีว่าฉันควรจะต้องตัดสินใจทำกับเสื้อผ้าตัวนี้แบบไหน

“ไปถอดทิ้ง เดี๋ยวเฮียให้ไอ้กิตไปซื้อให้ใหม่” น้ำเสียงเยือกเย็นถูกส่งออกมา จนร่างสาวฉันหนาวสั่นสะท้าน

“แต่ว่า...” ฉันอิดออดไม่ยอมถอดชุดนี้ออก เนื่องจากไม่อยากจะมาเสียเวลารออีกแล้ว

“ไม่มีคำว่าแต่ จะใส่แบบนี้ออกไปให้ใครดู อยากให้พวกมันโดนควักลูกตาหรือไง” เขาส่งเสียงฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจ แถมขู่จะทำร้ายคนที่จะมองฉัน

ฉันที่ยืนกอดอกไม่ยอม ทำปากยู้ใส่เขาด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าจะอะไรกันหนักหนากับเสื้อตัวนี้เนี้ย

“ก็ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวสั่งให้กิตมันเอาข้าวมาส่งให้ในห้องนี้...ใส่ยั่วดีนักใช่ไหม เดี๋ยวพ่อจับทั้งฉีก ทั้งกด จนครางเสียงหลงเลย” เขาที่แค่นเสียงหงุดหงิดบ่นใส่ฉัน ก่อนที่ท้ายประโยคน้ำเสียงจะดูเบาจนเหมือนกับพูดให้ตัวเองฟัง

ในขณะที่เรากำลังปะทะคารมเรื่องเสื้อผ้าของฉันอยู่นั้น...

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นายครับ มาคินทร์มันไม่ยอมไป มันยืนยันว่าต้องการจะพบกับนายจริงๆ ครับ มันบอกว่ามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับ......” ยังไม่ทันที่กิตลูกน้องคนสนิทเขาจะพูดจบ

ติ๊ด~~ แกร๊ก~~ ปัง!!

ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับกระแทกจนเกิดเสียงดัง!!

“อะไรกันหนักหนาว่ะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง กูบอกว่าไม่เจอก็ไม่เจอสิวะ ตื๊ออยู่ได้ สงสัยอยากแดกลูกตะกั่วแทนข้าว คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย” เขาระเบิดอารมณ์ใส่ลูกน้องที่ถึงคราวเคราะห์ ดวงซวยมาได้ถูกจังหวะพอดี

กิตได้แต่ยืนกุมมือก้มหน้านิ่ง ยังคงงงๆ ว่าเจ้านายเขาผีเข้าอะไรอีกก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆ อยู่เลย แต่เพราะไม่อยากจะโดนลูกหลงไปมากกว่านี้ จึงทำได้แค่เงียบแต่โดยดี และเป็นเพราะว่าเขารู้ดีว่าเวลาเจ้านายเขาอารมณ์เสียใครหน้าไหนก็เข้าหน้าไม่ติด จนตอนนี้ตัวเองได้แต่คิดอยากจะมีพลังทำให้หายตัวได้ จะได้หายไปจากตรงนี้โดยเร็ว

ฉันที่ยืนมองการกระทำของเขาอีกทั้งอารมณ์ที่รุนแรงของเขา ได้แต่ยืนอกสั่นขวัญแขวน เขาจะฆ่าฉันไหมเนี้ย...

แต่เอ๊ะ!  เมื่อกี้พี่กิตพูดชื่อคุณมาคินทร์นิ ต้องเป็นคุณมาร์คที่ฉันรู้จักแน่ๆ ฉันไม่รอช้าอาศัยจังหวะที่เขาเผลอ รีบแทรกตัวออกไปจากนอกห้องทันที

พรึ่บ!! ฟิ้วววว ~~

“เห้ย!!...เอลิซ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ เฮียบอกให้กลับมา!!” เขาตะโกนไล่หลังฉันมาทันที พร้อมกลับเอื้อมมือเพื่อจะมาคว้าข้อมือฉันไว้แต่คว้าไว้ไม่ทัน

กิตที่สายตายังทันได้เห็นว่า นายหญิงของเขาแต่งตัวแบบไหนออกไป ถึงกับมองตามตาค้าง เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาที่ขนาดไม่ได้แต่งเติมอะไร ยังดูสวยเซ็กซี่ได้ขนาดนี้ หึ...ไม่น่าล่ะเจ้านายเขาถึงกำลังคลั่งได้ขนาดนี้ สงสัยว่าวันนี้สถานที่แห่งนี้คงเหลือแต่ชื่อแล้วสิน่ะ

“อุ๊ย!!!” เขาที่หันกลับมาพบกับสายตาอำมหิตของผู้ที่เป็นเจ้านายที่มองจ้องมาที่เขาตาเขม็ง โดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้พายุหึงหวงได้ก่อตัวขึ้นแล้วน่าจะมีความรุนแรงมากกว่าพายุไต้ฝุ่นไห่เยี่ยนเสียอีก และเขามีลางสังหรณ์ว่าพายุนี้จะถูกโจมตีมาที่เขา

“มึงมองอะไร...ห๊ะ” เสียงตวาดลั่นที่เขาคำรามใส่กิตลูกน้องคนสนิททันทีที่เห็นว่าลูกน้องมองไปยังเมียรัก

กิตที่ยิ่งยืนก้มหน้านิ่ง ไม่โต้ตอบอะไรเจ้านายกลับไป เพราะด้วยรู้จักนิสัยของเจ้านายตัวเองดี ว่าวินาทีนี้ไม่ควรที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคนตรงหน้าที่กำลังโมโหโดยเฉพาะ ‘โมโหหึง!’