บทที่ 55 ด้วยรักและแรงหึง

“ยัยขี้แย เห็นไหมหน้าเลอะหมดเลย” เขาเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะยื่นนิ้วมือเรียวมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าสวย

 

“อย่างนั้นเฮียก็ไปหาคนสวยๆ สิคะ” ฉันออกอาการงอนเขาทันที

 

“หาไม่ได้แล้ว ไม่มีใครสวยกว่านี้แล้ว” เขาปากหวานใส่ พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

 

“เยอะแยะถมถืด” ฉันเชิดหน้าใส่เขา

 

“ก็อยากได้แค่คนนี้ คนเดียวเท่านั้น” เขายังคงปากหวานใส่ฉันอย่างต่อเนื่อง

 

“ไม่เชื่อหรอก อย่างคนระดับท่านเซบาสเธีย จะไม่มีสาวๆ ดาหน้ามาให้เลือกเลยหรอ” ฉันลองหยั่งเชิงถาม แต่ใจกลับเต้นตุ๊บๆ ต๊อมๆ กลัวคำตอบที่เขาจะตอบกลับมา

 

“อืมมม ก็มีนะ” ฉันหน้าง้อทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว ไม่น่าหาเรื่องถามให้เจ็บใจเองเลย แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะตอบโต้กลับไป...

 

“แต่....ไม่มีใครทำให้ ‘รัก’ ได้เท่ากับคนที่อยู่ตรงหน้านี้ได้เลย” เมื่อสิ้นประโยคที่ออกจากปากของเขา คำที่ฉันรอคอยก็ออกมา ฉันอึ้งกับสิ่งที่ฉันได้ยินโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ขอบตาฉันเริ่มร้อนผ่าว น้ำใสๆ ที่แห้งเหือดไปเริ่มผุดออกมา ฉันหันหน้าไปหาเขาเพื่อขอให้เขาย้ำคำคำนั้นอีกครั้งให้ฉันได้แน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาดไป

 

และเขาก็รู้ความหมายในสายตาของฉันที่ส่งออกไปได้ดี

 

“ใช่สิ่งที่เฮียอยากบอกเอลิซก็คือ... ‘เฮียรักเอลิซนะคะ’ ” เขาเอ่ยย้ำ พร้อมกับจรดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มของฉันอีกครั้ง เพื่อย้ำคำว่ารักให้ฝังเข้าไป ให้คำคำนั้นมันแทรกซึมเข้าไปในร่างกาย และพอเขาจะถอนริมฝีปากออก ก็เป็นฉันเองที่ใช้สองมือรวบต้นคอหนา แล้วกดจูบซ้ำลงไปเพื่อย้ำความรู้สึกของฉันให้เขาได้รับรู้เช่นกัน

 

ฉันลองเป็นคนเริ่มที่จะแทรกลิ้นเล็กเข้าไปทักทายก่อน ปากหนาเผยออ้ารับการทักทายและตอบกลับอย่างช่ำชอง ก่อนจะปล่อยให้คนร่างบางได้แสดงความสามารถบ้าง

 

ฉันพยายามนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำแล้วลองทำตาม เมื่อลิ้นหนาถูกส่งออกมาละเลียดชิมความหวานในปากสาว ฉันก็ใช้ปากดูดดุนลิ้นอุ่นด้วยกลัวว่าเขาจะนำมันกลับไป ก่อนจะขบดูดปากล่างและบนของเขาสลับกันไปมา จนเกิดเสียงดัง ฉันละเลงลิ้นอย่างเพลิดเพลินอยู่ในปากของเขา เราทั้งสองใช้ปากผลัดกันรุกผลัดกันรับ จนริมฝีปากชุ่มฉ่ำหยาดเยิ้มไปด้วยความหวาน

 

จูบที่อบอุ่นดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน จนฉันอยากจะหยุดเวลาให้อยู่ไว้แค่ตรงนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วเราไม่สามารถจะทำมันได้ ฉันค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย แล้วมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะกอดตอบกลับเขาไปด้วยความสุข โดยเฉพาะหัวใจที่เคยหนักอึ้งก่อนหน้านี้ เมื่อได้รับคำตอบที่รอคอยมานาน ก็เหมือนได้รับการปลดปล่อยจากพันธนาการความคิดที่หมกมุ่นของตัวเอง สิ่งที่เคยกังวลในใจก็ได้รับการปลดเปลื้องเช่นกัน

 

เมื่อฉันได้ฟังในสิ่งที่ต้องการ ฉันก็สบายใจขึ้นมากแล้ว ฉันไล่ให้เขารีบไปเคลียร์งานให้เสร็จโดยเร็ว เพราะอยากจะกลับไปใช้เวลาอยู่กับเขาให้นานที่สุด ฉันอยากจะเป็นฝ่ายตักตวงความสุขจากเขาบ้างแล้ว

 

เขารีบเคลียร์งานที่มีจนหมด แล้วหลังจากนั้นก็ไปประชุม ฉันรอไม่นานเขาก็กลับมา จนเราได้ออกมาจากบริษัทพร้อมกัน

 

“เอลิซอยากไปไหนเป็นพิเศษไหมคะ” เขาเอ่ยถามขณะที่กุมมือฉันเดินออกมาจากลิฟต์ส่วนตัว เพื่อไปยังรถที่อยู่หน้าบริษัท ที่ลูกน้องขับมาจอดรอให้แล้ว

 

“นี่ก็เย็นมากแล้ว เฮียหิวหรือเปล่าคะ” ฉันพูดพลางหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา

 

เขาจ้องมองมาที่มือถือฉันไม่วางตา ก่อนจะทำสีหน้าเยือกเย็นส่งมาให้

 

“ไปเอามาจากไหน” น้ำเสียงเย็นเอ่ยถาม

 

“ก็นี่โทรศัพท์เอลิซไงคะ” ฉันตอบกลับไป อีกทั้งยังสงสัยในคำถามของเขา

 

เขายกคิ้วขมวดทำหน้าไม่พอใจ

 

“ยังใช้เครื่องนี้อยู่อีกหรอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบจนฉันรู้สึกเสียววาบ

 

“ก็เอลิซมีเครื่องนี้เครื่องเดียว ทำไมเฮียถึงถามอะไรแปลกๆ ล่ะค่ะ” ฉันเริ่มงงกับอาการของเขา

 

“ถ้าอย่างนั้นเบอร์ก็ยังเป็นเบอร์เดิมงั้นสิ” น้ำเสียงที่ปนไปด้วยความไม่พอใจที่เพิ่มมากขึ้น

 

“ก็ใช่สิคะ” คำถามของเขายิ่งทำให้ฉันงงเป็นไก่ตาแตก

 

ควับ !!

 

ฟิ้วววววว ~~~

 

ปังงงงงง ~~~

 

(*0*)

 

“เฮียยย!!!ทำอะไรคะเนี้ย” ฉันตกใจอ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาทำกับโทรศัพท์ของฉัน ก่อนจะรีบวิ่งไปดูซากโทรศัพท์ของตัวเอง

 

(ภาพเมื่อครู่) สิ้นประโยคที่ฉันตอบกลับเขาว่าฉันยังใช้เบอร์เดิมอยู่ เขาก็คว้าโทรศัพท์ของฉันเขวี้ยงทิ้งไปที่พื้นทันที ก่อนจะชักปืนขึ้นมายิงไปที่โทรศัพท์จนเครื่องกระจุยกระจายแทบจะไม่เห็นเค้าโครงเดิมเหลืออยู่เลย

 

ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปดูแล้วหยิบซากโทรศัพท์ที่เหลือบางส่วนนั้นขึ้นมา เพื่อจะนำไปถามถึงสาเหตุที่เขาทำแบบนั้นลงไป

 

“เฮียทำแบบนี้ทำไมค่ะ” เมื่อความตกใจจางหาย อารมณ์โมโหฉันก็พุ่งขึ้นทันที นี่มันของของฉัน ข้างในมีข้อมูล มีรูปภาพ มีอะไรหลายๆ อย่างที่สำคัญมันอยู่ในนั้นทั้งหมดเลย

 

“เดี๋ยวเฮียซื้อให้ใหม่” เขาเอ่ยบอกหน้าตาเฉย และพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามของฉัน

 

“ไม่ค่ะ เอลิซอยากรู้ว่าเฮียทำไปทำไม” ฉันเริ่มมีน้ำโหกับการกระทำของเขา และต้องการคำอธิบาย

 

เขาเหลือบตามองมาที่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของฉันเล็กน้อย ก่อนจะเสหน้ามองไปทางอื่น ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันอึ้งหนักยิ่งกว่าเดิม

 

“หึง...” (*^*) ใบหน้านิ่งเอ่ยตอบ

 

“ห๊ะ...” (*0*) คำตอบที่ได้รับทำฉันสตั้นไปเลย

 

“หึงโว๊ยยย..” (*^*) เขาเอ่ยย้ำ คงเพราะเห็นหน้าที่อึ้งกิมกี่ของฉัน

 

“หึงโทรศัพท์..เนี้ยนะ” ฉันพยายามรวบรวมสติถามกลับ

 

เขาเงียบและยังคงไม่หันมามองฉัน

 

“เอลิซถามว่า...หึงโทรศัพท์งั้นหรอค่ะ” ฉันถามซ้ำเพราะเขาไม่ยอมที่ตอบคำถามของฉัน ซึ่งถ้าเพราะเหตุผลนี้ฉันคิดมันคงจะไร้สาระมากเกินไป แล้วโทรศัพท์มีอะไรน่าหึง ยิ่งคิดก็ยิ่งงง แล้วก็ยิ่งโมโหที่เขาทำลายข้าวของของฉัน

 

“เปล่า” (*^*)

 

“แล้วหึงอะไรคะ” (-_-)

 

“หึงคนในโทรศัพท์” (*^*)