บทที่ 27 กลัวเฮียหรอ!!

แกร๊ก~~

 

"ว๊ายย ตาเถร" เสียงป้าเสริมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเปิดประตูเข้ามา ตั้งใจจะนำอาหารมาให้เจ้านายที่ป่วยอยู่ แต่กลับต้องมาพบภาพวาบหวิว จนทำให้คนมีอายุอย่างแกถึงกับหน้าชา

 

คุณเซฟ หยุดการกระทำทันที ก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับโบกมือเป็นสัญญาณให้ป้าเสริมออกไป

 

ส่วนตัวฉันอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ได้แต่ก้มหน้ามุดซุกไปที่หน้าอกแกร่ง ตอนนี้ถ้าใครมาวัดอุณหภูมิที่หน้าผากฉัน คงเกิน 40 องศาแน่นอน

 

"งะ..งั้นป้าวางถาดอาหารไว้ตรงนี้นะคะ" ป้าเสริมละล่ำละลักบอก ก่อนที่จะรีบออกไปจากห้อง

 

เพี๊ยะ!!!

 

ฉันตีไปที่แขนเขาอย่างแรง เพราะอยากจะระบายความอับอายที่มี

 

"โอ๊ย..ตีเฮียทำไม เฮียเจ็บนะ ทำไมใจร้ายกับผัวแบบนี้ล่ะคะ" เขาแสร้งร้อง ฉันรู้ดีตีแค่นี้ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก

 

"สมน้ำหน้าก็ใครใช้ให้เฮียทะลึ่งตึงตังอย่างนี้ล่ะ" ฉันพูดพาลค้อนให้เขาหนึ่งที

 

เขามองฉันที่หน้าง้ำหน้างอ ด้วยสายตาที่อบอุ่น อ่อนโยน พร้อมขำกับท่าทีของฉัน

 

"แล้วอีกอย่าง ใครเป็นผัวเป็นเมียด้วย อย่ามาขี้ตู่นะ" ฉันยังคงกระฟัดกระเฟียดใส่เขา คนอะไรมั่ว คิดเอง เออเองเก่งชะมัด

 

" อยากรื้อฟื้นความจำไหมล่ะ เฮียจัดให้ได้นะ แป๊บเดียวจำได้เลย ว่ามีเฮียเป็น 'ผัว'...ฮ่าๆๆๆ" เขาหัวเราะสะใจ ที่ได้แกล้งฉัน ก่อนที่จะหน้าเหยเกจากอาการเจ็บเพราะหัวเราะจนสะเทือนไปถึงแผล หึ...สมน้ำหน้า

 

ส่วนฉันพอได้ฟังประโยคเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้หน้าแดงก่ำเข้าไปอีก

 

" บ้าไม่คุยด้วยแล้ว ไอ้คนบ้า" ฉันลุกขึ้นนั่ง พลางเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อติดตะขอบรา

 

" งั้นเอลิซก็มีผัวเป็นคนบ้านะสิ" เขายังคงเย้าแหย่ฉันไม่เลิก

 

"ยังจะมาพูดเล่นอีก" ฉันงอนเขา ที่เขาทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าป้าเสริม

 

เขาที่เห็นฉันหยุกหยิกติดตะขอบราไม่ได้สักที จึงเอ่ยขึ้นมาว่า

 

"มาเดี๋ยวเฮียช่วย" เขาเอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมค่อยๆ ขยับตัวขึ้นนั่ง เพื่อที่จะช่วยฉันติดตะขอบรา ที่เขาเป็นคนปลดออก

 

ฉันลังเลเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้เขาช่วย

 

เมื่อเขาติดตะขอบราเสร็จ เขาก็ก้มลงจูบที่แผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบา ความร้อนจากริมฝีปากเขา ทำให้ร่างกายฉันเกิดอาการวูบวาบอีกครั้ง

 

แต่ครั้งนี้ฉันไม่ปล่อยให้อารมณ์นำพาฉันรีบสลัดตัวลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินไปหยิบถาดอาหารเพื่อนำข้าวมาป้อนให้เขา

 

" มาค่ะ ทานข้าวได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้ทานยา จะได้หายไวๆ จะได้ไปทำงานสักทีนะคะ เดี๋ยวคุณกิต ก็บ่นให้อีกหรอก" ฉันเอ่ยปากบอกรัว อีกทั้งยังจำได้เมื่อครั้งที่แล้วที่เขา ไม่ไปทำงาน คอยมาอยู่แต่กับฉันจนลูกน้องคนสนิท อดบ่นไม่ได้

 

"ไม่เอาอ่ะไม่อยากกินแล้ว ไม่อยากหาย อยากป่วย จะได้นอนกอดเมียทั้งวันทั้งคืน" เขาเริ่มงอแง เม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมกินอาหารที่ฉันกำลังป้อนให้

 

" รีบหายเถอะนะคะ คุณไม่อยากไปเอาคืนคนที่มันทำร้ายคุณหรอ" ฉันเอ่ยแบบไม่ได้คิดอะไร แต่กลับเป็นการกระตุ้นอารมณ์คนที่ฟัง จากแววตาที่อ่อนโยน แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวดุดันในทันที จนฉันต้องลอบตกปากตัวเอง ที่พูดอะไรไม่ทันคิด

 

" เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เฮียไม่ปล่อยมันไว้แน่" เขาเอ่ยด้วยเสียงมาดมั่น ดุดันที่ใครฟังก็รู้ได้ว่ามีความคั่งแค้น ในน้ำเสียงนั้นเป็นอย่างมาก

 

ฉันเงียบ ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรออกมา ด้วยเพราะกลัวอารมณ์ของเขา ก้มหน้าก้มตาป้อนข้าวเขา เมื่อเขาอิ่มแล้วฉันจึงให้กินยา และกำชับให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่ ก่อนที่ฉันจะขอลงไปทำธุระของตัวเองบ้างเหมือนเขาจะรับรู้ได้ว่าอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเขาทำให้ฉันกลัว เขาจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้คงที่ และกลับมาอ่อนโยนกับฉันเหมือนเดิม พร้อมกับรั้งมือฉันไว้

 

" กลัวเฮียหรอ" เขาถามขึ้นมาเมื่อเห็นฉันก้มหน้าก้มตา ไม่สบตาเขาเหมือนแรกเริ่ม

 

"นะ..นิดหน่อยค่ะ" ฉันเอ่ยบอกไปตามความจริง

 

"ไม่ต้องกลัวนะ เฮียสัญญาแล้วไง ว่าเฮียจะไม่ทำร้ายเอลิซ" เขาเอ่ยพร้อมกับดึงมือฉันไปจูบเบาๆ

 

ฉันเบาใจขึ้นเมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลงของเขา

 

" ถ้างั้นพักผ่อนนะคะ เอลิซขอไปทำธุระของตัวเองข้างล่างก่อน" ฉันบอกเพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล

 

--- เซฟ Talk ----

หลังจากที่เธอกำชับให้ผมพักผ่อนแล้ว เธอถึงเดินออกไป ผมมองตามแผ่นหลังของเธอไป ทำไมผมจะไม่รู้ ว่าเธอยังมีอาการกลัวผมอยู่ แม้ตอนนี้เธอจะเปิดใจให้กับผมแล้ว แต่ผมรู้ดีว่าเธอยังไม่เปิดใจในเรื่องนั้นไม่เป็นไรค่อยเป็นค่อยไป ผมรอได้

 

เพราะผมตั้งใจแล้วว่าผมจะไม่ทำร้ายเธออีก ผมจะไม่ทำลายโอกาสที่เธอให้กับผม ขอแค่เพียงเธอยังอยู่กับผม สักวันวันนั้นต้องมาถึง วันที่เธอเปิดใจยอมรับให้ผมเข้าไปในร่างกายเธออีกครั้ง

 

หลายวันมานี้ตอนที่ผมยังนอนไม่ได้สติ ในฝัน ผมเห็นเธอ คอยดูแล คอยเป็นห่วง นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ผม เธอร้องไห้ให้กับผมด้วย ในความฝันนั้นผมดีใจมาก ที่เธอไม่เกลียดผมแล้ว จนเมื่อผมฟื้นขึ้นมา ภาพแรกที่เห็น ก็คือเธอนั่งฟุบหลับอยู่ที่ข้างเตียง มันไม่ใช่ความฝันแต่มันคือความจริง!! วินาทีนั้นผมสาบานกับตัวเองเลยว่า จะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้อีกแล้ว ผมจะขอโอกาสจากเธอ

 

เมื่อมีโอกาส ผมได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจให้เธอฟัง เปิดใจคุยกับเธอ ถึงความรู้สึกของผม แม้ใจลึกๆ ผมจะหวั่นว่าเธอจะไม่ให้โอกาส แต่คนอย่างผมไม่เคยยอมแพ้!!

 

ผมคิดไว้แล้ว ถ้าเธอไม่ยอม ผมค่อยหาวิธีอื่นโน้มน้าวเธอ ให้เธออยู่กับผม แต่สุดท้ายแล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะสวรรค์ยังอยากให้โอกาสคนอย่างผมหรือว่าอยากให้ผมได้ชดใช้ในสิ่งเลวร้ายที่ผมทำไว้กับเธอ ผมถึงได้โอกาสนั้นมา และผมสาบานว่าจะใช้โอกาสนี้ ดูแลเธอให้ดีที่สุดและทำให้เธอรักผมให้ได้....