บทที่ 24 ความเจ็บปวดที่คุ้มค่า

 

ฉันยังคงยืนมองหมอทำแผล ให้น้ำเกลือ จนเสร็จ หมอบอกสิ่งที่ต้องดูแลทุกอย่างกับป้าเสริม จนทุกคนออกไปจากห้องจนหมด เหลือแค่ฉันเพียงลำพัง ฉันได้แต่ยืนมองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความทรงจำระหว่างเขาถาโถมเข้ามาในโสตประสาท ทั้งดีและร้าย แต่ทำไมพอฉันได้เห็นสภาพที่เขาเป็นแบบนี้ หัวใจฉันมันถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บ ยิ่งมาได้ยินว่าเป็นเพราะเขาเหม่อลอยคิดถึงฉันจนทำให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้ มันยิ่งทำให้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาอย่างยากที่จะห้ามได้

 

“ฮืออออ...ฮึก..ฮึก” ฉันนั่งลงที่ข้างเตียง สองมือปิดหน้าร้องไห้ ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวที่จะเสียเขาไป ฉันจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ความรู้สึกแบบนี้ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเริ่มที่จะ...รู้สึกดี...กับเขาแล้ว แล้วที่ฉันต้องอยู่กับเขาอีก 1 เดือนด้วยความรู้สึกนี้ ฉันจะจัดการกับตัวเองยังไง ฉันต้องทำยังไง...

 

ฉันร้องไห้จนเผลอฟุบหลับที่ข้างเตียง จนกระทั่งได้ยินเสียง..

 

“น้ำ...ขอน้ำกินหน่อย” เสียงแหบแห้งแสนแผ่วเบาดังขึ้น ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาพบว่าเขารู้สึกตัวแล้ว แล้วร้องเรียกกินน้ำ ฉันรีบลุกขึ้นรินน้ำแล้วประคองเขาขึ้นมาเพื่อจะป้อนน้ำ เขาปรือตาขึ้นมามองหน้าฉันแว็บนึงแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะปิดเปลือกตาอีกครั้งแล้วหลับไป

 

เขาหลับไปเป็นเวลา 3 วัน ระหว่างนี้ก็มีหมอที่คอยมาเปลี่ยนน้ำเกลือดูแลบาดแผล ส่วนฉันก็คอยเฝ้าคอยเช็ดตัวทำความสะอาดให้เขา ในเมื่อถึงยังไงฉันก็ยังต้องอยู่กับเขาอีก 1 เดือน ไม่ว่าจะอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหน ฉันก็คงจะทำใจดำไม่สนใจเขาไม่ได้อยู่ดี ไม่ว่านับจากนี้ความรู้สึกที่มีมันจะมากขึ้นหรือไม่ก็ตาม ฉันก็ขอให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแล้วกัน

 

คืนนี้ฉันยังคงทำหน้าที่เหมือนเดิมระหว่างที่ฉันฟุบหลับที่ข้างเตียง ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อที่แผ่วเบา

 

“เอลิซ ทำไมคุณถึงมานอนฟุบตรงนี้” ฉันเงยหน้ามองขึ้นมาตามเสียง

 

“คุณฟื้นแล้ว” ฉันดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่รีบพุ่งขึ้นไปบนที่นอน

 

“หิวน้ำไหมคะ” ฉันถามแล้วพยุงตัวเขาขึ้นนั่ง

 

เขาส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฉัน มันยังคงเป็นยิ้มที่ทรงเสน่ห์เหมือนเดิม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหลงใหลจนเอ่ยปากทำเรื่องบ้าบอลงไป ฉันดีใจที่เขาไม่เป็นอะไร

 

“เดี๋ยวฉันจะไปตามหมอมาให้นะคะ” ฉันเอ่ยขณะที่หมุนตัวจะลงจากที่นอน เขาก็คว้ามือฉันไว้

 

“อย่าไป...โอ๊ยยย” เขาออกแรงรั้งฉันไว้ ก่อนจะร้องออกมาเพราะเจ็บแผล

 

“คุณเซฟ ทำแบบนี้ทำไมค่ะ แผลปริหรือเปล่าไหนเอลิซขอดูหน่อยซิ” ฉันตกใจในเสียงร้องของเขา กลัวว่าแผลจะปริ รีบเข้าไปดูแผลด้วยใจที่ร้อนรน

 

“ผมไม่เป็นไร คุณอย่าไปเลยนะ อยู่กับผมก่อน” เขาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง จนฉันทำตัวไม่ถูกได้แต่ก้มหน้าตอบกลับ

 

“ค่ะ” ^///^

 

“คุณแทนตัวเองว่า เอลิซด้วย ดีจัง” คำพูดของเขา น้ำเสียงของเขาทำฉันหน้าร้อนผ่าว

 

“ปล่อยมือเอลิซเถอะค่ะ ออกแรงจับแบบนี้เดี๋ยวก็กระเทือนแผลหรอก” ฉันเอ่ยบอก มือก็พยายามแกะมือกาวออกจากข้อมือตัวเอง

 

“ขอบคุณนะ ที่คอยดูแลผม ตอนแรกผมคิดว่าผมฝันไป ว่าคุณคอยดูแลผม” เขาเอ่ยขอบคุณฉันที่คอยดูแลเขาตลอด 3 วันมานี้

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงฉันก็อยู่ฟรี กินฟรีอยู่แล้ว ถือว่าฉันตอบแทนคุณบ้างแล้วกัน” ฉันบอกปัดไปเพราะไม่อยากให้เขารู้เจตนาที่แท้จริง

 

เขายังคงจับมือฉันไว้ไม่ปล่อย เขามองฉันด้วยสายตาที่ลุ่มลึก เพียงแค่มองก็ทำให้หัวใจสั่นไหวได้ ฉันทำตัวไม่ถูก คิดอะไรไม่ออกได้แต่ถามเขาออกไป

 

“คุณหิวไหมคะ เดี๋ยวเอลิซไปให้ป้าเสริมทำให้กิน”

 

“ผมหิวคุณ” เขาพูดเสียงเบาเหมือนจะกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน คำพูดประโยคเดียวทำให้หน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมา ฉันได้แต่กลบเกลื่อนความเขินด้วยการทุบเขาไปหนึ่งที

 

“โอ๊ยยยยย” ฉันตกใจที่ทำให้เขาเจ็บ แต่ก็แค่นในใจว่า ‘สมน้ำหน้า’ ลามกดีนัก

 

เขาส่งยิ้มทรงเสน่ห์มาที่ฉันอีกครั้ง พร้อมเอ่ยบอกความต้องการ

 

“ผมขอแค่คุณนอนเป็นเพื่อนผมบนเตียงนี้ได้ไหม มันน่าจะทำให้ผมหายเร็วขึ้น” น้ำเสียงที่มีความออดอ้อนเล็กน้อย ทำใจฉันสั่นไหว ฉันล้มตัวลงนอนข้างๆ เขาโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ให้การกระทำเป็นคำตอบแล้วกัน และที่ฉันไม่ปฏิเสธคำขอของเขาเป็นเพราะว่าฉันรู้ดีว่าเขาคงจะทำอะไรฉันไม่ได้

 

เขาดึงสายน้ำเกลือออก

 

“คุณเซฟ ทำอะไรคะเนี้ย คุณยังไม่หายดีนะ เอาสายน้ำเกลือออกทำไม” ฉันตกใจ รีบจับมือของเขาไว้ ก่อนลุกขึ้นเพื่อจะไปตามหมอ

 

เขายังคงรั้งเอวบางของฉันไว้ ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

 

“ผมไม่เป็นไร แค่อยากจะกอดคุณให้ถนัดๆ” เขายิ้มละมุนส่งมา ฉันทำได้แค่เพียงล้มตัวลงนอนเช่นเดิม

 

เขาขยับเข้ามาใกล้ฉัน สอดมือให้ฉันหนุนแขนเขา แล้วค่อยๆ พลิกตัวมาโอบกอดฉันอย่างยากลำบาก ฉันได้แต่นอนนิ่งเพราะกลัวว่าจะขยับไปโดนแผลของเขา น่าแปลกที่กลิ่นกายของเขามันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด ทำให้ฉันเผลอปิดเปลือกตาซุกหน้าไปที่อกแกร่งของเขา แล้วเราทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าคุณเซฟนอนจ้องหน้าฉันอยู่ ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้น ก่อนจะทำท่าเงอะงะ วางตัวไม่ถูก นี่ฉันเป็นบ้าอะไร เป็นคนหนีเขาย้ายไปนอนที่อื่นแท้ๆ สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายที่มานอนบนเตียงเขาก่อนเอง แค่คิดก็อยากจะหยุมหัวตัวเองสักที ฉันทำอะไรไม่ถูก

 

“เดี๋ยวฉันให้ป้าเสริมไปตามหมอมาดูอาการนะคะ” ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงเอ่ยบอกเขา แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง

 

ฉันเดินไปบอกป้าเสริมว่าคุณเซฟฟื้นแล้ว แล้วให้ป้าเสริมไปตามหมอมาดูอาการ จากนั้นก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินออกมาเพื่อที่จะไปดูคุณเซฟอีกที พอดีกับป้าเสริมเดินถือข้าวต้มมา ฉันจึงได้เดินมาพร้อมกับป้าเสริม

 

ระหว่างที่ฉันอาบน้ำ คุณหมอก็ได้มาถึงและอยู่ในห้องนอนคุณเซฟแล้ว ~~

 

ฉันได้เจอกับคุณหมอที่มาดูอาการคุณเซฟและมาเก็บอุปกรณ์การให้น้ำเกลือที่เหลือจากเมื่อคืนที่เขาดึงออก ก่อนที่คุณหมอจะบ่นออกมาเล็กน้อย เรื่องที่เขาดึงสายน้ำเกลือออก ว่ามันเสี่ยงต่อการติดเชื้อ แต่ดูเขาจะไม่พอใจที่หมอพูด ถึงกับลอบส่งสายตาอำมหิตไปให้หมอ จนหมอสะดุ้งแล้วรีบลากลับ