บทที่ 14...1/4
วีดารู้ดีว่าทำแบบนี้มันเสียศักดิ์ศรี แต่เธอคิดว่าคุ้มถ้าทำแบบนี้แล้วเมษายอมถอย หากเธอยังเห็นใจผู้หญิงด้วยกันอยู่บ้างก็น่าจะรู้ว่าตัวเองมาที่หลัง วันนั้นหากเธอได้นัดดูตัวพี่ภามไม่ใช่มีเมษามาแทนที่ ตอนนี้คนที่พี่ภามควงมาออกงานด้วยกันย่อมเป็นเธอ ไม่ใช่เมษา
“ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยออกไปจากชีวิตพี่ภามได้ไหม ฉันยอมทำขนาดนี้เพราะชอบพี่ภามมาตลอด ถ้าเป็นคุณจะยอมทำแบบนี้เพื่อผู้ชายที่ชอบไหม แต่ฉันยอมทำทุกอย่าง”
เมษาแก้เกมด้วยการลงมานั่งที่ขอบของสระว่ายน้ำไปเสียเลยจะได้จบวิธีเรียกความสงสารด้วยการคุกเข่า ทำไมวีดาถึงได้คิดว่าทำแบบนี้จะได้ภามไป เขาไม่ใช่สิ่งของที่เธอจะยื้อไว้หรือยกให้ใครตามอำเภอใจได้เสียเมื่อไหร่
“ลุกขึ้นเถอะค่ะเพราะฉันไม่มีวันรับปากคุณ ถ้าภามชอบคุณ เขาจะไปจากฉัน แล้วไปหาคุณเอง”
เสียงหัวเราะต่ำๆ ในลำคอคือคำตอบแรกของวีดา
“นึกแล้วว่าคุณต้องไม่ยอมง่ายๆ ถ้าอย่างนั้นก็...”
เมษาถูกวีดาดึงมือไปแล้ว แต่หญิงสาวระวังตัวอยู่ตลอดจึงรีบชักมือกลับทันที วีดายิ้มหยันเพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก สุดท้ายคนจะเชื่อในสิ่งที่เห็นเอง เสี้ยววินาทีนั้นร่างของวีดาก็ถลาตกลงไปในสระว่ายน้ำทันที แล้วพอโผขึ้นมาบนน้ำได้วีดาก็แผดเสียงดังลั่นเพื่อให้ไปถึงคนในงาน
“ช่วยด้วย...ช่วยด้วยค่ะ วีถูกผลักตกน้ำ ช่วยด้วย!!!”
เมษามองสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้พยายามเอื้อมมือให้จับเพราะมีคนในงานมาช่วยวีดาขึ้นจากน้ำในนาทีต่อมา สายตาของผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เมษาอย่างกับบอกให้รู้แบบ VIP ว่าคราวนี้ตนเองชนะ รสชาติของการเป็นแฟนของภามช่างเผ็ดมันจนเมษาคิดว่าเหมือนได้ดูละครจากชีวิตจริง
ภามเดินแกมวิ่งมาหาเมษาแล้วทำอย่างเคย เขามองดูอย่างถ้วนถี่ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างแรก ในขณะที่วีดามองคนที่เธอชอบมานานอย่างไม่เข้าใจ คนที่ตกน้ำเจ็บตัวคือเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น
เมษายิ้มขอบคุณให้ภามเพราะเขาไม่ได้มองเธอเหมือนแขกในงาน ที่วัดจากหน้าตาทางสังคม หลายสายตาคงเชื่อไปแล้วว่าวีดาถูกเธอผลักตกน้ำจริงๆ
“เมไปรอที่รถก่อนนะ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องทางนี้เอง” ภามบอกเมษากำลังส่งเธอให้ปุริมพาไป เขาไม่อยากให้เธอมีความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับการออกงานครั้งแรกด้วยกัน
เมษาเอียงหน้าไปใกล้อกหนาแล้วกระซิบเบาๆ ว่า “คุณเชื่อใจเมไหมคะ”
“เชื่อสิ คุณไม่ทำแบบนี้หรอก มีบางอย่างเกิดขึ้น บางทีวีอาจจะกระโดดลงน้ำไปเอง”
สมกับเป็นภามที่เมษามั่นใจว่าไม่หลงเชื่อสิ่งที่เห็นด้วยตาง่ายๆ หญิงสาวหมุนตัวแล้วชี้ไปที่กล้องวงจรปิดเพราะมันคือเหตุผลที่เลือกจะนั่งตรงนี้ สายตาของวีดาแทบจะเผาหลังแบบนั้น เธอจะไม่รู้ตัวได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ในงาน
“ตรงนี้มีกล้องวงจรปิด 3 ตัวและโทรศัพท์ของเมที่บันทึกเสียงทุกอย่างไว้”
ภามยิ้มร่าในความแสบของแฟนตัวเอง
“เข้าใจแล้ว ผมจัดการต่อเอง”
ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ของหญิงสาวมาเก็บไว้ แล้วสั่งให้ปุริมไปหาคลิปจากกล้องวงจรปิดทั้งหมด วีดาได้แต่สงสัยเพราะภามกระซิบกระซาบกับเลขาของเขาที่วิ่งเข้าไปในตึก หลายคนในงานพากันมองภามคล้ายตำหนิที่เขายังไม่ทำอะไรสักอย่างทั้งที่แฟนตัวเองโมโหร้ายจนผลักวีดาตกน้ำ
เมษาไม่อยากจะคิดหากตรงนี้ไม่มีภามอยู่เธอคงถูกรุมจากบรรดาคนที่ยกตัวเองว่าสูงส่งไปแล้ว วีดาเองก็ตีบทแตกทำตัวได้น่าสงสารจนเธอเกือบลืมตัวยกนิ้วโป้งให้
ภามจ่ายเงินเพื่อให้พนักงานเปิดห้องสำหรับเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนบรรดาคนที่กลัวว่าวีดาจะไม่ได้รับความเป็นธรรมเพราะเขาได้ยินแว่วๆ อาจลำเอียงเพราะเข้าข้างแฟนก็ให้เข้ามาฟังด้วย วีดาร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชก ซึ่งตอนนี้มีผ้าขนหนูผืนใหญ่มาห่อตัวไว้
เมษายิ้มให้คนที่มองเธอราวกับมีเขี้ยวงอกออกมาอย่างไรอย่างนั้น เธอรออย่างใจเย็นไม่สนใจเสียงของวีดาที่พร่ำพูดว่าเสียใจที่ถูกกระทำ ช่างเป็นคนที่มีจินตนาการสูงจนน่าเป็นนักแสดงเผื่อจะได้ใช้พรสวรรค์ให้ถูกทาง
“วีไม่คิดเลยว่าความหึงหวงจะทำให้เมษากลายเป็นคนชอบใช้กำลังแบบนั้น” วีดาซับน้ำตาตัวเองไม่วายมองมาทางเมษากับพี่ภาม “ที่ผ่านมาพี่ภามดีกับวีมาตลอด แต่เมษาคงไม่เข้าใจ”
ภามฟังแล้วก็ระอาอยู่ในใจ “เอาไว้พี่ได้ของที่ต้องการ ประเด็นในเรื่องนี้พี่คงไม่ต้องตอบ”
ปุริมเข้ามาในห้องหลังจากผ่านไป 15 นาที
“ได้คลิปมาแล้วครับ”
“ส่งขึ้นจอทีวีได้เลย” ภามบอกไม่ต้องเช็คภาพด้วยซ้ำเพราะระหว่างที่รอเขาเปิดคลิปเสียงเหตุการณ์ที่สระน้ำฟังไปรอบหนึ่งแล้ว
ปุริมส่งคลิปจากโทรศัพท์เข้าสมาร์ททีวีได้เพราะมีระบบรองรับอยู่ เพียงพริบตาเดียวภาพเหตุการณ์ที่สระน้ำก็ปรากฏขึ้นเต็มจอ!
ความเชื่อใจกันคือสิ่งสำคัญ ลงให้อ่านบทนี้ (14) เป็นบทสุดท้ายแล้วนะคะ
ใจดวงนี้สื่อถึงรักลงขายเป็น E-Book ใน MEB แล้วค่ะ หมวดนิยายรัก
โดยโบว์ทำโปรโมชั่นลดเหลือ 149 บาทจาก 329 บาท เหลือเวลา 3 วัน และจะลงให้อ่านถึงบทที่ 14 นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 167
แสดงความคิดเห็น