ตอนที่ 15 ครั้งแรกของผม
ตอนที่ 15 ครั้งแรกของผม
อาทิตย์เดินตามน้องฝ้ายไปที่ชายทะเล เสียงคลื่นซัดกระทบกับชายหาดทรายสีขาว น้ำทะเลเขียวมรกต ไอกลิ่นของทะเลปะทะกับหน้าของเขา เขาก้มมองเท้าที่ถูกคลื่นกระทบอยู่เป็นละรอบ เสียงสาวน้อยวิ่งมาหาเขา
“พี่อาทิตย์ ขนมคะ”
“คุณฝ้ายทานแล้วเหรอครับ”
“ฝ้ายทานแล้วคะ ชิ้นนี้ฝ้ายให้พี่คะ อร่อยมาก ๆ เลย”
อาทิตย์ยิ้มรับขนมของเธอ “ขอบคุณครับ”
“พี่อาทิตย์เคยมาทะเลมั้ยคะ”
“นี่เป็นครั้งแรกครับ ที่ผมเห็นทะเล”
“สวยมั้ยคะ”
“สวยมากครับ”
“พี่อาทิตย์รู้มั้ยว่าน้ำทะเลเค็มนะ” อาทิตย์ยิ้ม มองเธอที่กำลังนั่งเล่นกองทรายอยู่
“ผมช่วยนะครับ” เขานั่งลงก่อกองทรายกับน้องฝ้ายอย่างมีความสุข ตอนแสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า
“คุณฝ้ายครับไปเถอะครับได้เวลาอาหารเย็นแล้ว”
“ค่ะ” เขาจับมือน้องฝ้ายเดินกลับเข้าที่พัก
“น้องฝ้ายดูจะชอบอาทิตย์มากนะครับ”ตะวันพูด
“ค่ะ” เมย์มองภาพเด็กสองคนที่เดินกลับเข้ามา
เมื่อน้องฝ้ายอาบน้ำเสร็จพวกเขาก็ทานอาหารร่วมกัน อาทิตย์ทานอาหารในครัวกับลุงสน
“นี้อาทิตย์ นายเจอพ่อหรือยัง”
“ยังครับ”
“คนสมัยก็แบบนี้แหละ ขาดความรับผิดชอบ รักแต่ตัวเอง”
“บางทีพ่อผมอาจมีเรื่องจำเป็นก็ได้ครับ”
“โอ๊ย เรื่องอะไรจะจำเป็นเท่าลูกเมียละ ดูอย่างฉันซิ แม้อยู่ห่างจากลูก ฉันยังโทรหาทุกวันเลย เป็นห่วงเขากลัวจะกินไม่อิ่ม หลับไม่สบาย”
“ดีจัง ใครเป็นลูกลุงสนคงสบายแน่ ๆ เลย”
“สบายก็สบายนะ แค่เราไม่มีเงินมากพอที่จะใช้เล่นได้ ต่างกับคนรวย ใช้เงินทิ้งเล่นไปวัน ๆ”
“เหรอครับ”
“แต่ต่างกับคุณตะวันและคุณเมย์พวกเขาเป็นคนรวยที่มีน้ำใจมากช่วยเหลือผู้ยากไร้เสมอ ก็ต้องมีเรื่องทุกข์ใจเช่นกัน”
“ทุกข์ใจเหรอครับ คนรวยจะทุกข์ใจอะไร”
“นายไม่รู้อะไร คุณฝ้ายนะป่วยเป็น ธาลัสซีเมีย ตอนนี้รอแค่หาคนที่มีเซลล์เข้ากับเธอได้ นี้ก็สองปีแล้วยังไม่พบผู้บริจาคที่เข้ากับเธอได้เลย”
“ธาลัสซีเมียเหรอ”
“ใช่ ช่วงนี้คุณฝ้ายแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนมาก สมัยก่อนเธอเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลย”
“อย่างนั้นเธอก็ต้องทานยาตลอด”
“อื่ม...”
อาทิตย์นั่งทานข้าวก็คิดถึงโรคนี้ แม้เขาจะไม่รู้จักโรคนี้แต่เขาก็เข้าใจว่ามันอันตรายถึงชีวิตแน่นอน
ในยามค่ำคืนนี้เวลาผ่านพ้นไปอย่างช้า ๆ ทุกคนต่างเข้านอนเพื่อรอรับวันใหม่ที่จะมาถึง แต่อาทิตย์กลับออกมาเดินเล่นหน้าหาด นั่งมองแสงดาวและแสงเรือที่ลอยอยู่กลางทะเล เขาเปิดหาข้อมูลของโรคธาลัสซีเมีย เมื่อการค้นหาข้อมูลจบสิ้นเขาเริ่มเข้าใจโรคนี้มากขึ้น อยู่ ๆ คำพูดของน้องฝ้ายก็ลอยเข้ามาในความรู้สึก
“พี่รู้มั้ยน้ำทะเลเค็มนะ” เขาไม่รีรอเดินไปที่ทะเลใช้มือจุ่มลงในคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง แล้วค่อย ๆ ใช้ลิ้นแตะนิ้วดู ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย
“มันเค็มจริง ๆ ซินะ” สุดท้ายเขาก็นั่งอยู่อย่างนั้นมองท้องฟ้าในความมืดเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ เด็กหนุ่มยังคงนั่งอยู่
สายมลมและเสียงคลื่นนั้นราวกับเสียงเพลงร้องกล่อมให้เขาคลายความทุก์ในใจได้ แต่ความคิดถึงแม่ไม่เคยจางหายไปเลย เขาคิดตอนนี้เขาอยู่ที่นี่กับพ่อก็เป็นเวลานานถึง 4 เดือนแล้ว
“สักวันผมจะกลับไปหาแม่นะครับ
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 275
แสดงความคิดเห็น