Ep 1 พรายสถิต

Ep 1 พรายสถิต

 

ดึกสงัดท้องทุ่งเปลี่ยวรกวังเวง เชิงตะกอนป่าช้าเพิ่งจะผ่านการเผาผีเมื่อบ่ายแก่ๆ ลมกระโชกวูบไหวหอบฝุ่นดินทั้งเศษขี้เถ้าเกลื่อนกระจาย กลุ่มชายปริศนาก้าวดุ่มมุ่งหน้าบุกฝ่าราตรีอันหนาวเหน็บ หมอผีชราผิวเกรียมอวดเผยอักขระเลขยันต์ลายพร้อยหยุดกึก ลูกสมุนพยักหน้าแก่กันล้วงขดด้ายดิบจากย่าม ทำการโยงสายสิญจน์กับหลักไม้ไผ่เพื่อกำหนดมณฑลพิธี กระบะกาบกล้วยเครื่องเซ่นกระทงบัตรพลี ภายในมันยังจัดอาหารคาวหวานวางเรียงราย

 

หมอผีชันเปิดจุกเหล้าขาวยกดื่มอักๆ ก่อนจะหยาดเทลงกระทงข้างกาย เพื่อร่ำดื่มร่วมกับภูตผี ก็ทันใดจะได้ท่องบ่นสาธยายขึ้นเสียงดัง

 

ในบริเวณพลันปรากฏสายลมปริศนาม้วนกระโชกหอบซัด เงาดำมากมายผลุบโผล่แสดงอาการหลอกหลอนข่มขวัญ วิ่งกรูเข้าแย่งกัดกินเครื่องเซ่นมูมมามหิวโหย

 

"ฮ่าๆๆหะ.หะ.หะ กินอิ่มแล้วก็กลับไป รอข้าทำพิธีสำเร็จ จะให้มากกว่านี้สิบเท่า"

 

สิ้นเสียงร้องสั่งร่างน่าเกลียดน่ากลัวหลายสิบร่างตีอกชกพุงทำกิริยาหัวเราะลั่นชอบใจ เร้นหายซ่อนกายในเงามืดรอบป่าช้า ลูกสมุนสามคนรู้งานอย่างดี ไอ้บุญชักปืนพกจากซองข้างเอว ก่อนจะแยกย้ายออกไปยืนคุมเชิงปากทางสามแพร่ง ทิ้งไอ้คำและไอ้กุลไว้เป็นลูกมืออาจารย์ชัน

 

สำหรับการประกอบพิธีปลุกเสกอิ่นคู่พรายสถิตคืนนี้ เข้าข่ายขายเปิดเช่าประมูลวัตถุมงคลปั่นราคาลิบลิ่ว หากยังต้องการแผ่อิทธิพลกำนันเสริม โดยมีไอ้กล้าไกรลูกชายหัวแก้วหัวแหวนบงการจ้างวานด้วยเงินก้อนโต ตลอดสองปีแม้กำนันคนใหม่เข้ามามีบทบาทในชุมพัฒนา ทำเอาคุณภาพชีวิตชาวบ้านทั้งเศรษฐกิจท้องถิ่นละแวกนี้ซบเซา ธุรกิจผิดกฎหมายมากมายถูกจัดสรรแทนของเก่า ปล่อยเงินกู้นอกระบบบ่อนพนันกว่าสองแห่ง นักเลงหัวไม้ข้างทางทั้งกลุ่มวัยรุ่น สมัครพักพวกรวมก๊กสุมซ่อง ต่อเมื่อรับคำสั่งจากกล้าไกร จึงได้เวลาข่มเหงลูกหนี้ค้างงวดผ่อนชำระ เที่ยวระราญทำท่าวางโตกำเริบจิต กับยาเสพติดหากเกลื่อนประเทศอีกครั้ง

 

หมอผีชันยืนหลับตานิ่ง กำหนดจิตเพื่อบริกรรมคาถา ทันทีที่ก้อนดินในมือถูกหว่านโปรยลงพื้น ฉับพลันในป่าช้าจะปรากฏลมหอบใหญ่ม้วนพัด กิ่งไม้ใบหญ้าหักโค่นเวียนว่อน ครู่ถัดมาค่อยสงบคืนสู่ความเงียบวังเวงดุจเดิม การเสี่ยงทายเพื่อบอกกล่าวขออนุญาตนายป่าช้า หากยายกะลาตากะลีจะได้รับรู้เปิดทาง

 

"ส่งย่ามเอ็งมาให้ข้าโว้ย"

 

คำพยักหน้าปลดห่อผ้าส่งให้ ขณะไอ้กุลยิ้มกระหยิ่มพลางดีดก้นบุหรี่ในมือทิ้ง

 

"ให้พวกฉันช่วยอะไรอีกไหมพ่ออาจารย์"

 

อาจารย์ชันหันมองหน้าก่อนจะชี้มือออกไป

 

"ที่เหลือเป็นเรื่องของข้า พวกเอ็งคอยเฝ้าปากทางให้ดี ถ้าไอ้อีหน้าไหนดันแส่เฉียดใกล้หละก็...ยิงทิ้งลูกเดียว"

 

สมุนซ้ายขวากล้าไกรตบปากแข็งขัน อาจารย์ชันทรุดนั่งขัดสมาธิ คลี่ห่อผ้าจัดวางขันสนิมเขรอะตรงหน้า ภายในมีหุ่นปั้นกดพิมพ์มือรูปหญิงชายนอนกอดกันแปดคู่ ทั้งผสมมวลสารผงขี้เถ้าดินอาถรรพ์อาทิ ขี้ผึ้งปิดตาศพเจ็ดป่าช้า ดินใจกลางป่าช้าเจ็ดแห่ง ผงกระดูกตายวันเสาร์เผาวันอังคารเจ็ดศพ เศษขี้เถ้ากองฟอนเจ็ดกองฟอน ผงว่านยาจำเพาะเจาะจงอีกร้อยแปดชนิด

 

บัดดลจะแว่วเสียงสวดท่องบ่นพึมพำ กว่าสามชั่วโมงแล้วหมอผีชันไม่ลดละความพยายาม แม้สิ้นเปลืองพลังปราณจนเหน็ดเหนื่อยเหงื่อไคลอาบชุ่มชโลมใบหน้า อำนาจจิตอันแก่กล้าบวกฤกษ์ยามแรงพราย จะบังเกิดพายุบ้าทั้งอาการคลั่งเดือด รอบข้างเวลานี้ร่างภูตผีมากมายหากถูกดูดรั้งด้วยมนตรา แม้พยายามยื้อยุดฉุดสู้อยู่เท่าใดก็ไม่เป็นผล บ้างแขนขาหักพับกระดูกทิ่มแทงทะลุเนื้อหนัง บางดวงวิญญาณอวัยวะขาดด้วนไม่สมประกอบ น้ำเลือดน้ำหนองหยดย้อยร่วงเผละ ทว่าจิตสุดท้ายยังยึดติดวัตถุเรื่องราวทางโลก บ่วงกรรมจึงนำพาให้จองจำในสถานที่แห่งความทรงจำสุดท้าย ยิ่งทวีแรงอาฆาตดุร้ายเกรี้ยวโกรธ

 

คุณสมบัติตายโหงตายพรายผิดธรรมชาติเช่นนี้ นักเล่นไสยเวทจอมขมังอาคมหมอผีนักต่อนัก หากเสาะแสวงหาเพื่อสะกดข่มบังคับเอาไปเป็นบริวารรับใช้ ทั้งจะได้อวดโอ่ต่อบรรดานักไสยศาสตร์กันเอง กระจายชื่อเสียงให้ลือกระฉ่อน เกียรติยศศักดิ์ศรีแห่งมนตรา มีมูลค่าเหนือสิ่งอื่นใด นำพาซึ่งเงินตราและอิทธิพลหนุนหลัง

 

ภูตร้ายส่งเสียงคร่ำครวญหวนโหย แสดงท่าทีเหยียดแขนกลางเล็บพุ่งเข้าใส่ หมอผีชราไม่สะทกสะท้าน ทั้งยังยิ้มชอบใจเร่งกำกับภวนาเสียงกระชั้น นิ้วยังได้เคาะขอบขันตรงหน้าไม่หยุด ฝูงผีหากอาการอ่อนแรงกระเสือกกระสนดิ้นรนเพ่งสู้สุดกำลัง ก่อนจะถูกแรงดึงดูดมหาศาลรั้งดึงล้มกลิ้งเสียหลักกระเด็นสิงสู่ยังหุ่นปั้นในขัน พลันนั้นลมบ้าแตกกระจายสลายคลาย หุ่นแปดคู่จะได้ดีดผึงผุดลุกยืนพร้อมเพรียง

 

"ฮ่าๆหะ.หะ.หะ"

 

เฒ่าชันพ่นควันยาโขมง ขณะไอ้กุลมองดูหุ่นในขันงงๆ

 

"เสร็จแล้วเรอะพ่ออาจารย์"

 

"ก็เออสิวะ นี่แค่เรียกพรายสถิตลงวัตถุ ถ้าจะบอกว่าเสร็จสมบูรณ์นั้นยังไม่ได้"

 

ชายชราหันมาอธิบาย กวักมือเรียกสมุนอีกสองคนเร่งรัดว่า

 

"เคลียร์หลักฐานเรียบร้อยแล้วก็ไปกันเถอะโว้ย"

 

............

 

เสียงจอแจในชุมชนยามเช้า ตลาดสดแออัดด้วยฝูงชนเหล่าแม่ค้าพ่อขาย รถเก๋งสีน้ำเงินแล่นฉิวผ่อนความเร็วเลี้ยวแว้บดับเครื่องยนต์จอดริมถนน ร่างสูงสง่ากวาดตาเหลียวซ้ายแลขวาตื่นตะลึง มุมปากเผยยิ้มน้อยๆพึงพำ

 

"โอ้โฮไม่ได้กลับบ้านตั้งสองปี ดูท่าเหมือนชุมชนจะยัดเยียดขึ้นแยะเชียว"

 

สาวเท้าก้าวฉับเบียดผ่านกลุ่มคนเดินสวนพลุกพล่าน บรรลุหน้าร้านกาแฟท้ายตลาด เจ้าของร้านเสื้อกระโปรงลูกไม้แฝงเค้าจิ้มลิ้มสดใส พอเหลือบเห็นต้องอุทานอย่างตกใจ

 

"อุ๊ย!นั่นพี่ประดุจใช่ไม๊คะ พายุลูกไหนพัดมาถึงที่นี่หละเนี่ย"

 

เจ้าหล่อนวางมือจากเครื่องชงกาแฟ ขมวดคิ้วกระพริบตาปริบๆ

 

"ทำเหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าแหนะ จริงสิเตี่ยติดธุระหรือไง"

 

"ใช่แหละค่ะเย็นๆเตี่ยถึงจะกลับ หนูเลยต้องรับหน้าที่เปิดร้านแทน พี่อุตส่าห์แวะมา ไม่อุดหนุนฝีมือหยกบ้างหรอคะ"

 

หญิงสาวเอียงหน้ายิ้มพราว คิ้วโก่งรับกับดวงตาหงส์คู่นั้น มันชั่งดูนุ่มนวลเว้าวอนบริสุทธิ์

 

"เออเลิกมองพี่แบบนั้นทีเถอะ ไม่ดื่มกาแฟแล้วจะมาให้เสียเที่ยวทำไม"

 

ชายหนุ่มจ้องเขม็งยักไหล่พลางเดินเข้าร้าน เลือกมุมติดผนังนั่งลง หยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะอ่านผ่านตา หยกครามขณะจะหาเรื่องชวนสนทนา ก็พอดีคนเริ่มทะยอยเข้าร้าน จึงให้เธอพลาดโอกาสต้องวุ่นชุลมุนแต่เช้า

 

ตั้งแต่คุณพ่อเสียทรัพย์สินมรดกจึงตกทอดสู่ทายาทเพียงคนเดียว ชีวิตสี่ปีศึกษาเรียนต่อในกรุงเทพ นั่นไม่ใช่เหตุทำให้เขานึกย้อนกลับบ้าน มะลิแฟนสาวคบหาตั้งแต่มัธยมปลาย ไฉนบัดนี้เล่าเธอเหินห่าง หากเพิ่งรู้จักเจ้าของธุรกิจหนุ่มแบรนด์ดัง ข่าวร้ายสำหรับเขาวันนั้นคือประโยคอำลา

 

ความสัมพันธ์จากแฟนสาวกลายกลับเหมือนคนแปลกหน้า สุดระงับทนทานอดกลั้นน้ำตา อารามรวดร้าวระทมจิต แม้คิดยังเห็นภาพเหตุการณ์รางเลือน

 

ผ่านมาสามเดือนแล้ว โศกเศร้าขมขื่นต้องฝืนทนยอมรับมัน อารามเหม่อลอยถอนใจเฮือกขณะน้ำตาลูกผู้ชายเอ่อคลอหยดแหมะ รีบยกหนังสือพิมพ์บังหน้า

 

"อ้าว...ไอ้น้อง...ไอ้น้อง"

 

เจ้าตัวสะดุ้งโหยงหันขวับ ตำรวจหนุ่มคมเข้มชุดเครื่องแบบตรวจการยื่นนิ้วสะกิดไหล่ ก่อนเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามร้องสั่งปังปิ้งอเมริกาโน่เสียงดัง ประดุจจำใจพับเก็บหนังสือ เอ่ยทักทายคนตรงหน้าด้วยคุ้นเคย

 

"สวัสดีครับพี่สำนึก แต่งซะเต็มยศแบบนี้ คงมีเรื่องเร่งด่วนหละสิ"

 

หยกครามประคองถาดขนมปังวางลง ก่อนจะผละไปหน้าร้านปล่อยให้สองหนุ่มสนทนา

 

"ไม่ใช่ด่วนจี๋อะไรหรอก แต่มันน่าแปลกมากกว่า ตาแดงก่ำเลยนะน้อง อกหักแฟนทิ้งรึเปล่าโว้ยฮ่าหะๆ"

 

ผู้กองหนุ่มยิงคำถามสวนทันควันอย่างรู้ทัน

 

"เปล่าหรอก...ผมไม่กลับบ้านนานเสียแทบจำทางผิดเชียว ระยะนี้ชุมชนพัฒนาเปิดรับความเจริญกว่าแต่ก่อน"

 

ว่าพลางจะปรายตาเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง สำนึกยกแก้วกาแฟดูดอึกใหญ่เปิดปากหน้าเครียด

 

"ระยะนี้คนตายประหลาด เมื่อเช้าก็อีกศพ ป้าโฉมไง...แกรู้จักดีนี่"

 

"ฮะ...มันยังไงนั่น"

 

ประดุจอุทานฉงนสนเท่ห์

 

"สืบสาวแล้วต้องเล่ากันยาว เดี๋ยวเอ็งอยู่นานอีกสักหน่อย เบื้องลึกเบื้องหลังคงระแคะระคาย พี่ฟังจากชาวบ้านสนิทกับแกอีกทอด ป้าโฉมกู้ยืมเงินนอกระบบ เจ้าหนี้ส่งคนทวงถึงบ้าน แกไม่มีจ่ายมาสามงวดติด ก็คนหาเช้ากินค่ำหละนะ เงินในครอบครัวปกติแทบจะขัดสน หาทางออกสุดท้ายเลยผูกคอตายบนขื่อกลางบ้าน ลุงจักรผัวแกกว่าจะรู้ก็ผ่านมาราวครึ่งคืนแล้ว ศพบวมอืดลิ้นจุกปากลูกตาห้อยย้อยถลนจากเบ้าเนื้อตัวซีดคล้ำเชียว น่าสงสัยคือ กลิ่นและสภาพผู้ตาย เหมือนเสียชีวิตมาสองสามวัน อย่าให้พูดเลยสยองชะมัด"

 

ประดุจยกแก้วกาแฟค้างพยักหน้า ส่งผู้กองสำนึกขอตัวลงพื้นที่ ตั้งใจไว้ว่า หากกลับจากร้านวัตถุโบราณในเมืองแล้ว คงต้องแวะเข้าไปช่วยเหลือบ้านศพสักหน่อย...