ep 2 บุญกรรมสัมพันธ์

ep 2 บุญกรรมสัมพันธ์

 

ตู้กระจกใสเรียงรายจัดวางวัตถุโบราณจำพวกเครื่องประดับอัญมณีลักษณะแปลกตาต่างยุคสมัย คุณวิลัยหย่อนก้นพักเมื่อยหลังเคาน์เตอร์ ทิ้งให้ชายหนุ่มร่างสง่าก้มๆเงยๆเหมือนต้องการมองหาบางอย่าง ประดุจถูกกำไลวงหนึ่งดูดรั้งสายตาชะงักค้าง เอื้อมมือหยิบพลิกขึ้นพินิจสนเท่ห์นัก รูปพญานาคคู่พันเกรียวเกี่ยวกระหวัดรัดคาบหาง ลวดลายบนเกล็ดพราวเป็นเส้นโค้งดูเงาระยับ สีน้ำเงินแกมทองรังสรรค์แต้มแต่งประณีตด้วยศิลป์

 

ระหว่างหัวและหางด้านบนประดับอัญมณีเม็ดเล็กๆ มรกตเปล่งประกายเขียวเข้มก่ายซ้อนทับลายเส้นละเอียดลออ ความรู้สึกคุ้นเคยจากส่วนลึก หรือเคยเห็นกำไลวงนี้ที่ไหนนะ อาการเลื่อนลอยถูกเสียงใครบางคนทำลายแทบสะดุ้งโหยง

 

"ใครมาคะคุณแม่"

 

เจ้าของเสียงระรื่นคือหญิงสาววัยไล่เลี่ยชายหนุ่ม เดินเคียงเพื่อนสาวร่างอวบอิริยาสุภาพซอยผมสั้นทรงบ๊อบอีกคนจากหลังร้าน

 

"เอ่อ...วงนี้เท่าไหร่ครับ"

 

คุณวิลัยสีหน้าวิตกเบิกตาลุกวาว

 

"นี่คุณรู้ไม๊ กำไลมณีนาคเกี้ยวเนี่ยลูกค้ากี่รายต่อกี่ราย ไม่มีใครสนใจสักนิด เจ้าของเก่าเธอเอามาให้ฟรี"

 

"ไหนคะ...ก็กำไลธรรมดา วางโชว์ในตู้นานเกือบปีแล้ว"

 

ร่างระหงรับของสิ่งนั้นจากมือชายหนุ่ม ก่อนจะลืมว่าตนเองอาจเสียมารยาท

 

"ขอโทษด้วยนะคะฉันวารี และคนนั้นจินตนาเพื่อนฉันเองค่ะ"

 

หญิงสาวสีหน้าแดงขวยหัวเราะยิ้มเจื่อน

 

"อ๋อยินดีที่พบ ผมประดุจ เพิ่งมาเลยอยากจะแวะดูเครื่องประดับสักหน่อย เผื่อตกแต่งผนังบ้านไว้คลายเหงา"

 

น้ำเสียงทุ้มลึกแฝงสำเนียงขรึม หยิบกำไลจากมือวารีวางบนโต๊ะ หญิงสาวกวาดมองไม่ตั้งใจ สายตาทั้งคู่เลื่อนประสานแว้บ

 

"คุณอาได้มาฟรีราคาคงตกลงกันไม่มากกระไร"

 

จินตนาแสดงความเห็น ขณะคุณวิลัยยกมือกอดอกครุ่นคิด

 

"เจ้าของเขาไม่ได้กำหนดราคา เครื่องประดับชิ้นนี้นอกกฎเกณฑ์ เจตนาขายเพื่อหวังกำไรไม่มีแต่แรก เมื่อคุณต้องตา ฉันขอยกให้แล้วกัน"

 

หญิงกลางคนท่าทีจริงจัง ประดุจรีบโบกมือห้ามส่ายหัวปฏิเสธ

 

"เอาเปรียบคุณป้านะสิ ผมเสนอห้าหมื่น"

 

"กำไลวงเดียวเนี่ยนะ"

 

จินตนาขมวดคิ้วในตาสีฟ้าก้มพิจารณาวัตถุบนฝ่ามือชายหนุ่ม ก่อนจะเลยจ้องหน้าเพื่อนสาวคาดคั้น

 

"ใช่จ้ะ...ตัวฟังไม่ผิดหรอกของบางชิ้นแค่อัญมณีเม็ดเดียวหรือแหวนจี้ราคาเหยียบสิบล้านเชียวหละ"

 

วารีอธิบายคลายสงสัย

 

"มูลค่ามันต่างกัน แม้จะเสียเงินเท่าไหร่ หากบุญสัมพันธ์อย่างไรคงหนีกันไม่พ้น"

 

คุณวิลัยหัวเราะปรายตาให้อย่างเอ็นดู

 

"ราคานี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอคะ"

 

"ไม่หรอกผมซื้อแล้วกัน ประเดี๋ยวมีธุระอีก"

 

ประดุจตัดบท ก่อนยื่นบัตรเครดิตส่งให้คุณวิลัย

 

"กำไลแบบเนี้ยในร้านคงมีวงเดียวสินะ"

 

ชายหนุ่มยิงคำถามต่อหญิงสาว

 

"อืมใช่ค่ะ ดูเหมือนคุณจะชอบมันมาก"

 

วารีพยักหน้า น้ำเสียงเจืออาการครุ่นคิดลังเล ทั้งอิริยาส่อประหม่า

 

"เออไม่รู้สินะ อาจจะเป็นอย่างคุณว่านั่นแหละ"

 

ชายหนุ่มเอี้ยวตัวโบกมือลา เก๋งน้ำเงินกระทัดรัดเคลื่อนหายกับจราจรแออัด

 

............

 

บรรยากาศขมุกขมัว เมฆดำคลอเคลื่อนโปรยเม็ด แสงตะวันโพล้เพล้ลงทุกขณะ รั้วประตูคฤหาสน์โอฬารเลื่อนเปิดรับ ชายล่ำสันเดินช้าๆเข้าอาคาร เค้าคมเข้มคาดเดาอายุไม่ออก กิริยาเยือกเย็นสงบ รอบกายปรากฏเงาเลือนรางราวกลุ่มหมอกหม่นทึบบดบังร่างคนผู้นั้น น้ำหอมแบบฉบับเฉพาะโชยฟุ้งอวนซ่านทุกอณู

 

"เรียบร้อยครับคุณละติจูด โชคดีมากอาจารย์ชันเพิ่งหาป่าช้าใหม่ ดวงวิญญาณที่นั่นชุกชุมกว่าที่อื่นหะหะหะ"

 

กำนันเสริมอัดควันเข้าปอดอธิบาย

 

"คุณทำหน้าที่ซื่อสัตย์ตลอด...เยี่ยมมาก"

 

ชายล่ำสันนามละติจูดเอ่ยเสียงเรียบ ทันทีขณะจุกฝาไม้ไผ่เปิดออก รอบบริเวณแว่วเสียงคร่ำครวญร่ำไห้ระงม ภูตพรายมากมายมันได้ถูกกักขังเก็บไว้ ก็บัดนี้ส่งถึงมือผู้รับซื้อสำเร็จ ประวัติส่วนตัวและนิวาสสถานไม่แน่ชัด อาจารย์ไสยศาสตร์ฝักใฝ่เส้นทางมืดดำ กว่าครึ่งเคยติดต่อซื้อขายดวงวิญญาณกับเขาทั้งนั้น

 

"ทั้งหมดนั่นแหละ เราขอซื้อไว้ตามราคาตกลงกัน"

 

สรรพนามสนทนาฟังแปลกหูในยุคสมัยปัจจุบัน กระนั้นกำนันเสริมยังนึกสงสัยครามครัน ชายปริศนากว้านซื้อดวงวิญญาณ แม้โก่งราคาสูงลิ่วยังจ่ายโดยไม่รีรอ ทุกครั้งพออาจารย์ชันส่งมอบถึงมือเขาระยะเวลาไล่เลี่ยนั้น ละติจูดผู้นี้จะแวะเข้ามาสอบถามซื้อทุกทีสินา

 

"ครั้งหน้าคุณจะให้ผมติดต่อยังไง"

 

"หึๆ เจ้า...เอ่อ...คุณหากรับวิญญาณเรียบร้อย เราอาจผ่านแวะมา"

 

เสียงเยือกทุ้มประหลาดชวนขนลุกเกรียว เขาไม่คุ้นกับการพูดคุณและผม กำนันเสริมพยักหน้า รับปึกม้วนธนบัตรยัดลง Save ลิ้นชักข้างใต้

 

............

 

เครื่องปรับอากาศครางกระหึ่ม ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักโซฟาพิเคราะห์กำไลมณีนาคเกี้ยวถี่ถ้วน ขณะมืออีกข้างจะยกแก้วกาแฟนมขึ้นดูด บังเอิญหรือมิเช่นนั้น ชะรอยบุญกรรมคงสัมพันธ์อย่างคุณวิลัยเปรยเปรียบเทียบกระมังหนอ

 

"สวย...ดูน่าหลงไหลกว่าเครื่องประดับทั้งหมดในเซฟบ้านเรา"

 

ประดุจเผลอรำพึงแผ่วเบา อำนาจสะกดรุนแรง ราวพยายามแทรกซึมทะลุก้นบึ้ง

 

"ฮึ!"

 

กระแสเสียงหัวเราะสะท้านหวิว ขุมขนศีรษะจรดปลายเท้าลุกซู่ อุณหภูมิเพียงยี่สิบสี่องศา เหตุไฉนทำเอาร่างสูงหนาวเยือกผิดวิสัย กลิ่นหอมเจือจางลอยล่องเย็นชื่น คล้ายกระแจะน้ำอบสตรีโบราณ หากจู่ๆมรกตบนกำไลจะเรืองแสงกระพริบวูบ ประดุจหน้าเผือดอ่อนแรง รีบวางวัตถุในมือลงบนโต๊ะเตี้ย

 

"ตาฝาด...หรือเรากึ่งหลับกึ่งตื่นวะ...เชี่ยเอ๊ย"

 

พึมพำเสียงสั่นสะบัดหัวขับไล่อาการมึนเบลอ ครั้นตั้งสติคว้ากำไลขึ้นสวมใส่ กลิ่นเย็นซาบนั้นสาบสูญ แต่ชายหนุ่มยังทำจมูกฟุดฟิดเหลียวมองประตูหน้าต่าง สะกิดอารามใคร่รู้เหนือสะพรึงหวาดกลัว ห้องทึบสำหรับเก็บบรรยากาศ กลิ่นจากภายนอกย่อมทะลุผ่านเข้าไม่ถึง ทว่าเสียงหัวเราะเมื่อครู่ คงไม่บังเอิญขนาดเขาชมแล้วตอบเออเองเด็ดขาด ชูกำไลเหนือริมจมูก

 

ขณะจะทดลองสูดดมหาผลสรุป ก็ฉับพลันบัดดล ตัวเรือนนาคเกี้ยวร้อนจี๋ ชายหนุ่มอุทานร้องลั่น สะบัดเหวี่ยงกำไลกระแทกลงพื้นใต้เท้าอย่างแรง เสียงผะแผ่วสำเนียงใสพริ้งตวาดแหว คราวนี้แจ่มชัด...กังวานลั่นเสนาะทั่วห้องนอน

 

"มนุษย์ใจหยาบ กล้าแม้กระทั่งกระทำบัดสีแก่ข้า"

 

ร่างสูงดีดลุกพรวด กระโดดผึงเดียวบรรลุขึ้นเตียงโครมสนั่น สองมือรวบกำแน่นตามสัญชาตญาณ

 

"นะ...นั่น...นั่น...อ้ากกก!"

 

เพิ่งหลุดโพล่งโหวกเหวก ดลพลันทันใด แก้มซ้ายราวถูกคนตบฉาด อาการเจ็บแปล๊บแสบผ่าว ร่างง๋ายปัง ศีรษะฟาดหมอนอย่างจัง กำไลมณีนาคเกี้ยวลอยหวือ ราวถูกมือที่มองไม่เห็นจับขว้างใส่ เขกโป๊กกลางหน้าผากซ้ำเติมถนัดถนี่

 

"คุณเป็นผีแน่ๆ กำไลบ้านี่พรุ่งนี้ผมจะเอาไปคืนร้านให้"

 

ยังเลิ่กลั่กกุมหน้าผากบวมปูดเท่าลูกมะนาว กลิ่นเจือจางเย็นชื่นบัดนี้ให้กระจายอบอวน

 

"ข้ามิใช่ภูตหรือพรายทั้งนั้นเจ้าค่ะคุณประดุจ"

 

ชายหนุ่มอึ้งตะลึงตะไล เสียงผะแผ่วกังวานจับทิศทางไม่ถูก

 

"ไม่ใช่ผี...แล้วคุณทราบชื่อผมได้ยังไง"

 

หญิงสาวปริศนาหัวเราะน้อยๆ

 

"บุญกรรมสัมพันธ์ไงหละ คุณลืมประโยคนี้ง่ายจัง อันที่จริงข้า...เอ่อ...ฉันรู้มากกว่านั้นอีก"

 

หล่อนเอ่ยเสียงสุภาพ ประดุจกระพริบตาถี่ๆ ฉวยกำไลบนตักขึ้นดูอีกครั้ง

 

'หรือจะเป็นนาค แค่รูปจำลองก็สวยขนาดนี้แล้ว ตัวจริงคง...'

 

"ผิดอีกนั่นแหละค่ะ คุณอย่าคิดพิเรนทร์"

 

ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกเหลียวซ้ายแลขวากระสับกระส่ายชอบกล

 

"คุณรู้ความคิดผม แบบนี้ก็แย่หนะสิเนี่ย!"

 

"คร้านจะยุ่ง คนสมองมีแต่เรื่องลามก รังแต่ทำให้ราศีข้ามัวหมอง"

 

ประดุจอารามความกลัวกลายเป็นทั้งสงสัยทั้งตื่นเต้น แบะปากสำรวลปล่อยก๊าก

 

"ฮ่าๆๆหะๆ ตะกี้ไงหละคุณยังขัดคอผมหยกๆ"

 

"เอาเถอะค่ะดิฉันขี้เกียจโต้วาที ถือซะว่าบุญกรรมชักพานอกจากสาวทิ้ง ยังลิขิตคุณอกหัก กลับบ้านมาซื้อกำไลวงนั้นอีก...เห้อ..."

 

หญิงสาวทอดหางเสียงแกมเย้ยระคนสงสาร ร่างสูงเอนหลังนอนอย่างอ่อนแรง แววตาแฝงความเจ็บช้ำ ทอดถอนใจยาวนิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยถามด้วยยอมจำนน

 

"รู้ทุกอย่าง...ทำไมไม่ยอมให้ผมเห็นคุณบ้างหละ"

 

กระแสเสียงหัวเราะระรื่น เอ่ยเสียงผะแผ่วหวานใส

 

"ตอนนี้ยังไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณอกหักอยากให้ฉันแสดงตัว ยอมรับปากสัญญาเรื่องหนึ่งรึเปล่า"

 

"บอกมาฟังก่อนสิ"

 

"ดิฉันรู้ว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ คุณอกหักจะแวะเวียนเข้าร้านป้าวิลัย"

 

ประดุจยักคิ้วยอมรับ น้ำเสียงเบาหวิวเอ่ยต่อ

 

"แค่สองวันเท่านั้น ฉันสั่งห้ามคุณ...นะคะ"

 

กระแสเสียงวิตกกังวล เว้าวอนอ่อนจางแทบเลือนหาย กระตุกสำนึกชายหนุ่มบังเกิดลางสังหรณ์ตงิดตงิด

 

"อืมได้สิ แต่ผมไม่เข้าใจเลยแฮะ"

 

แม้งุนงงอยู่ครามครัน แต่ยังตอบตกลงด้วยเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง ชั่วชีวิตสิ่งเร้นลับนั้น มันนำพาเขารอดจากอุบัติเหตุนับครั้งไม่ถ้วน หญิงสาวผู้นั้นถอนหายใจ เปลือกตาประดุจเริ่มหนักอึ้ง หากแว่วกระซิบริมโสต

 

"ขอบคุณมากค่ะคุณอกหัก ราตรีสวัสนะคะ"...